บทที่ 11

จางเทียนเคยสร้างบ้านให้คนในหมู่บ้านอยู่หลายหลัง แต่คนงานที่ช่วยเหลือเขาเมื่อเขาบาดเจ็บต่างก็แยกย้ายกันไปหางานอื่นทำ ในยามนี้เขาจึงต้องหาคนในหมู่บ้านที่อยากจะทำงานมาช่วยสร้างเรือนแทน

"ได้ได้ ข้าจะไปถามชาวบ้านให้" ท่านลุงตงย่อมต้องยินดี เพราะชาวบ้านส่วนมากนอกจากทำนาแล้วก็หาของป่า เงินที่ได้มาใช้จ่ายย่อมไม่พอ หากมีงานเข้ามาใครบ้างจะไม่อยากทำ

สองวันต่อมาท่านลุงตงก็นำเอกสารที่ดินมาส่งให้จางเทียนที่เรือนพร้อมทั้งบอกเรื่องที่ชาวบ้านต้องการมาช่วยพวกเขาสร้างเรือน จางเทียนจึงให้ชาวบ้านทั้งหมดมาพบเขาที่เรือนเพื่อดูว่าจำนวนเท่าใด

จากแบบที่ซินหยานอยากได้ คงต้องใช้คนมากเสียหน่อย จางเหลี่ยงก็พาบิดาเข้าเมืองเพื่อไปสั่งซื้อกระเบื้องมามุงหลังคา ซินหยานนางอยากได้อิฐมาสร้างบ้านมากกว่า แต่คงจะแปลกเกินไปสำหรับยุคนี้

เรื่องเรือนหลังใหม่นางก็ปล่อยให้บิดาเป็นผู้จัดการไปเลย ส่วนนางช่วยมารดาดูแลเรื่องอาหารเลี้ยงชาวบ้านที่มาทำงานแทน เพราะยังเอาของออกมาจากระบบของเชาชื่อได้วันละสองครั้ง ซินหยานจึงไม่กังวลเรื่องอาหาร

แต่นางก็ไม่ได้นำเนื้อสดมาทำอาหารมากนัก เพราะกลัวว่าจะถูกชาวบ้านสงสัย แต่มื้อกลางวันที่ครอบครัวรองจางทำเลี้ยงก็ยังมีเนื้อมากอยู่ดีในความคิดของชาวบ้าน

ตลอดระยะเวลาการสร้างเรือน จางเทียนก็ค่อยๆ ปรากฏตัว จากที่เขาต้องกลายเป็นคนพิการตามที่ชาวบ้านรู้ ก็เริ่มใช้ไม้เท้าพยุงตัวเพื่อจัดการเรื่องสร้างเรือน

ทุกการกระทำของจางเทียนทำให้ชาวบ้านไม่สงสัยว่าเขาหายเป็นปกติได้อย่างไร ทุกคนมีแต่ร่วมยินดีไปกับเข้าด้วย จางเซียนก็เดินมาวนเวียนที่ที่ดินผืนใหม่ของบ้านรองอยู่บ่อยครั้ง แต่ไม่ได้เข้ามาวุ่นวาย

เพียงสามเดือนเรือนหลังใหม่ของตระกูลจางก็เสร็จลง วันฉลองเรือนใหม่คนในหมู่บ้านต่างมาร่วมแสดงความยินดี ผู้นำหมู่บ้านก็มาร่วมงานด้วยเช่นกัน คงมีแต่เรือนของจางเซียนเท่านั้นที่ไม่กล้าโผล่หน้ามา

อาหารที่ใช้เลี้ยงเชาชื่อก็นำออกมาให้อย่างใจกว้าง ตลอดสามเดือนที่ผ่านมาเชาชื่อไม่ได้มีภารกิจใหม่ให้ซินหยานได้ทำ เพราะให้นางจัดการเรื่องเรือนให้เสร็จสิ้นก่อน

"เจ้าไม่มีของขวัญขึ้นบ้านใหม่ให้ข้าหรือ" ซินหยานสื่อสารกับเชาชื่อ

"เหอะ ท่านอยากได้สิ่งใด"

"อืมมม มีบ่อน้ำวิเศษอย่างในนิยายไหม ที่ลงไปแช่ก็รักษาโรคได้ หรือจะเปลี่ยนให้งามขึ้น"

"มี" ซินหยานอ้าปากค้าง นางไม่คิดว่าของเช่นนี้เชาชื่อก็มีด้วย

"แต่ ท่านต้องทำภารกิจก่อนถึงจะได้ ชิ้นใหญ่เกินไป ข้าให้ไม่ได้"

"ต้องทำอะไร"

"ถึงเวลาท่านก็จะรู้เอง"

"เหอะ ทำเป็นมีความลับ"

เมื่อส่งชาวบ้านกลับไปหมดแล้ว ซินหยานก็เลือกของตกแต่งบ้านทันที นางนำโต๊ะกินข้าว ตู้เก็บของ เก็บเสื้อผ้า เตียงนอนมาใส่ไว้ทุกห้อง แม้แต่โซฟานางก็ขอเชาชื่อด้วย แต่เอาไว้เพียงในห้องสามห้องเท่านั้น

ทั้งสามคนมองสิ่งของที่บุตรสาวนำออกมาอย่างตกตะลึง จางเทียนเดินลูบคลำสิ่งของอยู่หลายรอบ เพราะเขาที่เป็นช่างไม้ยังอดทึ่งไม่ได้ที่เห็นสิ่งแปลกตาเช่นนี้

"ท่านพ่อ ท่านหาซื้อคนมาช่วยงานเถิดเจ้าค่ะ" ซินหยานพูดขึ้นเมื่อรู้ว่าบิดาต้องการทำเครื่องเรือนขาย

"พ่อก็คิดอยู่เหมือนกัน พรุ่งนี้ว่าจะเข้าเมืองไปหาซื้อทาสหลวง"

หากซื้อทาสเรื่องสัญญาที่มีอยู่ก็ไม่จำเป็นต้องกลัวว่าสิ่งของที่ขายหรือทำจะถูกนำออกไปขายให้ช่างคนอื่น แต่หากจ้างชาวบ้าน เมื่อทำเป็นแล้วพวกเขาย่อมอยากจะเป็นเจ้าของกิจการเช่นกัน

ตู้ เตียงอาจจะมีคนเลียนแบบได้ง่าย แต่โต๊ะกินข้าวที่ตรงกลางหมุนได้จางเทียนคิดว่าคงยังไม่มีผู้ได้ทำออกมาได้ หากเขาลงมือทำก่อนคงกอบโกยเงินได้มากมาย

"ท่านพี่ ท่านอยากเข้าสำนักศึกษาหรือไม่เจ้าคะ" ซินหยานเอ่ยถามจางเหลี่ยงที่ตอนนี้กำลังนอนอยู่บนโซฟา

"อยาก" จางเหลี่ยงลุกขึ้นนั่งอย่างไว เขาเห็นสหายในหมู่บ้านได้ร่ำเรียนอยู่หลายคน บุตรชายของท่านลุงใหญ่ก็ได้ร่ำเรียนแต่เมื่อถึงเวลาที่เขาจะได้เข้าเรียนบ้างกลับบอกว่าไม่มีเงินส่งให้เขาเรียน

"เช่นนั้นท่านก็ตามท่านพ่อไปในเมืองพรุ่งนี้เถิดเจ้าค่ะ" ซินหยานก็อยากให้พี่ชายมีความรู้ติดตัว ไม่ต้องถึงกับได้เป็นขุนนางหรอก เพียงเอาตัวรอดได้ก็พอ

"ได้ พรุ่งนี้พ่อจะพาเจ้าไปที่สำนักศึกษา" จางเทียนมองบุตรทั้งสองอย่างรักใคร่

"เจ้าไม่อยากไได้สิ่งใดบ้างหรือ" จางเทียนเอ่ยถามซินหยาน

"ไม่เจ้าค่ะ เอ่อ ท่านพ่อ ซื้อเมล็ดผักมาด้วยเจ้าค่ะ ที่ดินที่เหลือข้าไม่อยากทิ้งให้เปล่าประโยชน์เจ้าค่ะ"

"ใช่แล้วท่านพี่ ข้าก็คิดเช่นเดียวกับหยานเออร์" ชุยเหมยนางก็อยากจะปลูกผัก ปลูกข้าวไว้ขาย

ยามค่ำคืนเชาชื่อก็ส่งเสียงปลุกซินหยานให้ตื่นขึ้น

"มีอันใด" ซินหยานเอาหมอนมาอุดหูแต่ก็ไม่ได้ช่วยอันใด

"มีภารกิจพิเศษเข้ามา ท่านต้องไปเดี๋ยวนี้ขอรับ"

"ตอนนี้เนี้ยนะ" ซินหยานขยี้ผมอย่างหงุดหงิด นางกำลังหลับอย่างสบาย

"ใช่ขอรับ ท่านต้องไปช่วยคนบนภูเขา ตอนนี้ท่านผู้นั้นกำลังได้รับอันตรายจากมือสังหาร" เชาชื่อส่งเสียงพูดดังขึ้น

"เหอะ จะตายเกี่ยวอันใดกับข้า"

"ถ้าท่านไม่ทำ ระบบการใช้งานจะถูกตัดขาดทันที สิ่งของที่ท่านได้รับจะหายไปทั้งหมดขอรับ"

"บ้าบอ" ซินหยานตะโกนเสียงดังจนบิดามารดา จางเหลี่ยงต้องวิ่งมาที่ห้องของนาง

"มีอันใดหยานเออร์" จางเทียนร้องถามอย่างเป็นห่วง

"ไม่มีอันใดเจ้าค่ะ ท่านพ่อ ท่านแม่ ท่านพี่ไปนอนต่อเถิดเจ้าค่ะ"