เรื่องของแฟนเก่า

นกยูง....

"เห้ยยัยนกแก้วระวัง" น้ำเสียงและแรงกระชากของอัสทำฉันตกใจเท้าเกือบไถลลงร่องน้ำข้างๆ โชคดีที่เขาจับฉันไว้ได้ทัน

"ว๊ายยยย" ฉันอุทานออกมาด้วยความตกใจ

"เป็นไรของเธอเดินไม่มองทางเลยเหม่ออยู่ได้"

"เปล่าซะหน่อยฉันไม่ได้เหม่อนะ" ฉันรีบเถียงทันทีทั้งที่จริงๆ แล้วฉันเหม่ออย่างเขาว่านั่นแล่ะ

"ยังจะมาเถียงอีกไม่เหม่ออะไรเดินเกือบตกร่องน้ำแล้ว"

"........."

"ถ้าให้ฉันเดาเธอกำลังคิดเรื่องพี่ชายของเธอกับพี่สาวของฉันอยู่ใช่ไหม"

"ทำไมนายถึงคิดแบบนั้นล่ะ" ฉันหันไปถามอัสเพราะเขาเดาถูก

"ฉันเดาถูกสินะ"

"ก็..อืมใช่" ฉันยอมรับกับอัสไปตามตรง

"เธอกลัวพี่สาวฉันจะกลับไปคบกับพี่ชายเธอหรือไง"

"ฉันจะคิดแบบนั้นได้ยังไงมันไม่ใช่เรื่องของฉันซะหน่อยมันเป็นเรื่องของพี่วายุกับพี่สาวนาย"

"อืมมก็จริงนั่นแล่ะฉันก็คิดว่าเธอจะหวงพี่ชายไม่อยากให้เขามีแฟนซะอีก"

"หวงเหิงอะไรพูดไร้สาระน่าอัสแล้วอีกอย่างฉันจะมีสิทธิ์อะไรไปหวงเขาล่ะ"

"ฉันจะบอกอะไรให้นะว่าพี่วายุอ่ะไม่มีทางกลับมาคบกับพี่สาวฉันหรอกจะบอกให้"

"ทำไม??" ฉันนี่หูผึ่งเลยอยากรู้ว่าเพราะอะไรทำไมอัสถึงคิดแบบนั้น

"เห้อพูดไปก็จะหาว่าเอาเรื่องพี่สาวตัวเองมาพูดแต่ในเมื่อเธอก็ได้ชื่อว่าเป็นน้องสาวพี่วายุฉันก็จะเล่าให้เธอฟังก็แล้วกัน" จากนั้นอัสก็เล่าเรื่องราวทุกอย่างให้ฉันฟัง

"พี่วายุกับพี่อรคบกันตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมพี่วายุรักพี่อรมากเชื่อใจพี่อรทุกอย่างไม่ว่าพี่อรพูดอะไรพี่วายุก็เชื่อทุกอย่างจนกระทั่งวันนึงพี่วายุก็ได้รู้ความจริงบางอย่าง"

"ความจริงอะไร"

"ความจริงที่ว่าพี่อรแอบคบซ้อนกับผู้ชายอีกคนน่ะสิ เห้อออ ฉันไม่รู้ว่าทำไมพี่อรถึงกล้าทำแบบนั้น" อัสทำหน้าเหนื่อยหน่ายเมื่อพูดถึงเรื่องราวในอดีตของพี่ตัวเอง

"แล้วพี่วายุรู้ได้ยังไงเหรอ"

"ที่พี่วายุรู้ก็เพราะผู้ชายคนนั้นเป็นคนมาบอกพี่วายุด้วยตัวเองว่าตอนนี้ตัวเองแอบคบพี่อรอยู่ขอให้พี่วายุเลิกกับพี่อรซะ"

"โหทำไมผู้ชายคนนั้นถึงกล้ามาพูดแบบนี้กับพี่วายุทั้งที่ตัวเองมาแอบคบกับแฟนเค้าแท้ๆ"

"ตอนแรกพี่วายุไม่เชื่อผู้ชายคนนั้นเพราะเชื่อใจพี่อรมากแต่ผู้ชายคนนั้นก็เอารูปที่เคยถ่ายกับพี่อรตอนไปเที่ยวต่างประเทศให้พี่วายุดู"

"แล้วยังไงต่อ"

"ตอนนั้นเหมือนพี่วายุจะเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งแต่สุดท้ายพี่วายุก็จับได้คาหนังคาเขาว่าสองคนนั้นคบกันจริงๆ พี่วายุก็เลยถามพี่อรว่าจะเลือกใครระหว่างพี่วายุกับผู้ชายคนนั้น"

"แล้วพี่สาวนายเลือกผู้ชายคนนั้นเหรอ"

"เปล่าพี่อรบอกเลือกไม่ได้สุดท้ายพี่วายุก็เลยเป็นคนบอกเลิกพี่อรเอง"

"ตอนนั้นพี่วายุเป็นยังไงบ้างเค้าเสียใจมากมั้ย"

"ก็คงมากมั้งพอพี่วายุบอกเลิกพี่อรพี่วายุก็มาลาออกจากโรงเรียนแล้วไปเรียนต่ออเมริกาทันที"

"แล้วยังไงต่อ"

"หลังจากนั้นพอเรียนมอปลายจบผู้ชายคนนั้นก็ขอพี่อรแต่งงาน พอย่ารู้ย่าก็บอกว่าให้ให้หมั้นกันไปก่อนเพราะย่าไม่ใว้ใจผู้ชายคนนั้น แต่ตอนนั้นพี่อรหลงผู้ชายคนนั้นมากย่าพูดอะไรก็ไม่เชื่อ สุดท้ายก็แต่งงานกั จากนั้นพี่อรก็ย้ายไปอยู่กับผู้ชายคนนั้น"

"ไปอยู่บ้านของผู้ชายคนนั้นเหรอ"

"เปล่าหรอกไปอยู่คอนโดพี่อรที่เพิ่งซื้อ แต่แต่งงานกันได่ไม่นานผู้ชายคนนั้นก็เริ่มออกลายเริ่มหว่านล้อมพี่อรชวนพี่อรเอาเงินมาลงทุนทำโน่นทำนี่บ้างก็บอกเอาเงินไปร่วมหุ้นกับเพื่อนเปิดบริษัทบ้างซึ่งตอนนั้นพี่อรก็เชื่อทุกอย่างผู้ชายขอเงินเท่าไหร่ก็ให้ จนกระทั่งผู้ชายคนนั้นถูกตำรวจจับข้อหาเปิดเวปพนันออนไลน์ พอพี่อรรู้พี่อรก็กลัวว่าตัวเองจะซวยไปด้วยก็เลยรีบหาหลักฐานทุกอย่างส่งให้ตำรวจว่าตัวเองไม่มีส่วนรู้เห็นหรือเกี่ยวข้องจากนั้นพี่อรก็ฟ้องหย่าผู้ชายคนนั้นทันที ตอนนั้นข่าวนี้ดังมากในวงสังคมพี่อรอายมากก็เลยขอย่าไปเรียนต่ออังกฤษจนกระทั่งเรียนจบกลับมานี่แล่ะ"

ตอนนี้เป็นเวลาเลิกเรียนฉันก็มานั่งรอคนขับรถที่บ้านมารับ

"นกยูง" เสียงเรียกชื่อฉันทำให้ฉันรีบหันไปมองหาต้นเสียง

"พี่วายุ??" เขามาได้ยังไงอย่าบอกนะว่าเขามารับฉันน่ะ ฉันยังไม่อยากเจอหน้าเขาเลยฉันยังอายกับสิ่งที่เราทำเมื่อคืน แต่ฉันก็เลี่ยงไม่ได้ตอนนี้เขาลงจากรถเดินมาหาฉันแล้วฉันรีบก้มหน้าหลบ

"หลบหน้าพี่ทำไมครับหื้มม" พี่วายุนั่งลงข้างๆ ฉันแล้วก้มหน้ามาถาม

"นกยูงเปล่าหลบหน้าพี่นะคะ"

"ไม่หลบหน้าก็หันมามองหน้าพี่สิครับ"

"พี่วายุ" ฉันเงยหน้าขึ้นเป็นอัสที่เดินเข้ามาทักพี่วายุ

"อ้าว อัส เราเรียนที่นี่เหรอ"

"พี่ลืมไปแล้วเหรอว่านี่โรงเรียนของย่าผม ว่าแต่พี่มารับยัยนกแก้วเหรอ"

"นกแก้ว?? ใคร"

"ก็ยัยนกยูงนี่ไง" อัสชี้หน้าฉันฉันรีบเอามือปัดออก

"รู้จักนกยูงด้วยเหรอ"

"เราเรียนห้องเดียวกันก็เลยรู้จักกันครับ"

"อืม"

"ว่าแต่พี่กลับมานานแล้วเหรอ"

"เพิ่งกลับมาไม่กี่วันนี้เอง ถ้าไม่มีอะไรแล้วพี่ขอตัวพานกยูงกลับบ้านก่อนนะ"

"ครับ" พี่วายุเดินมาหยิบกระเป๋าหนังสือของฉันแล้วดึงมือฉันให้ลุกฉันก็ทำได้แค่เดินตามเขามา

บนรถ...

"ทำไมแต่เงียบล่ะหรือยังเขินเรื่องเมื่อคืนอยู่" พี่วายุหันมาถามฉันด้วยสีหน้ายิ้มๆ เหมือนกำลังล้อฉันอยู่

"งื้อออ พี่วายุห้ามพูดเรื่องเมื่อคืนอีกนะคะนกยูงไม่อยากฟัง"

"หึ หึ จะเขินทำไมเรื่องธรรมชาติ" พี่วายุเอามือมาจับผมฉันแล้วลูบเบาๆ

"มันเป็นเรื่องธรรมชาติของคนที่เป็นคนรักกันแต่เราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกันนี่คะ"

"ใครบอกไม่เป็นเมื่อคืนพี่บอกแล้วไงว่าตอนนี้นกยูงเป็นของพี่แล้ว"

"พี่วายุ"

"ว่าแต่นกยูงหิวหรือยัง"

"ยังค่ะ"

"ว๊าาพี่ว่าจะพานกยูงไปหาอะไรอร่อยๆ กินซะหน่อย"

"นกยูงอยากกลับไปกินข้าวที่บ้านค่ะ แม่กับพ่อรุจรออยู่"

"พี่ลืมบอกไปว่าพ่อพี่กับแม่ของนกยูงท่านไม่อยู่"

"อ้าวไปไหนคะ เมื่อเช้าแม่ไม่เห็นบอกอะไรนกยูงเลย"

"พ่อพี่พาแม่นกยูงไปงานเลี้ยงอะไรสักอย่างนี่แล่ะเห็นว่าจะกลับค่ำเพราะแบบนี้พี่ถึงมารับนกยูงไง"

"อ่าวเหรอคะ"

"ทีนี้นกยูงจะไปกินข้าวกับพี่ได้หรือยังพี่หิวแล้วนะ ตั้งแต่เช้าพี่กินกาแฟไปแก้วเดียวเอง"

"งั้นก็ได้ค่ะ นกยูงก็หิวแล้วเหมือนกัน"

"ไหนเมื่อกี้บอกยังไม่หิว"

"เมื่อกี้ไม่หิวแต่ตอนนี้หิวแล้วค่ะ^^"

"เรานี่น๊าาาา" พี่วายุเอามือขยี้ผมฉันจนมันยุ่ง

"งื้ออพี่วายุผมนกยูงยุ่งหมดแล้วดูสิคะ" ตอนนี้เปียทั้งสองข้างหลุดรุ่ยหมดเพราะฝีมือของเขาคนเดียว

"ไม่เป็นไรเดี๋ยวพี่มัดให้ใหม่" พี่วายุขับรถจอดข้างทางจากนั้นก็อุ้มฉันข้ามเบาะมานั่งบนตักของเขา

"ว๊ายยยย พี่วายุ" ฉันร้องด้วยความตกใจเพราะไม่ทันตั้งตัวตัวของฉันก็มานั่งอยู่บนตักเขาเรียบร้อยแล้ว

"ร้องทำไมครับหืมมม" จุ๊บ จุ๊บ พี่วายุจุ๊บแก้มฉันสองข้าง

"งื้อพี่วายุมาจุ๊บแก้มนกยูงทำไมคะ นี่มันบนรถนะเกิดมีคนขับรถผ่านมาเห็นนกยูงอายนะคะ แล้วอีกอย่างตอนนี้นกยูงใส่ชุดนักเรียนด้วยมันไม่ดี"

"รถพี่ติดฟิล์มมืดขนาดนี้คนข้างนอกมองไม่เห็นหรอกน่า มานี่มาเดี๋ยวพี่จะเปียผมให้เราใหม่" จากนั้นพี่วายุก็ดึงยางรัดผมของฉันออกทั้งสองข้างฉันทำได้แค่นั่งนิ่งๆ ให้เขาเปียผมให้ฉันใหม่ ซึ่งเขาใช้เวลาไม่ถึงสิบนาที

"เสร็จแล้ว ดูในกระจกซิว่าสวยไหม" ฉันขยับตัวเพื่อส่องกระจกตรงหน้า ฉันหันซ้ายหันขวาเพื่อดูว่าเขาเปียผมให้ฉันดีมั้ย ปรากฏว่าเขาเปียผมได้สวยมากพอๆ กับพี่แม่บ้านที่เปียผมให้ฉันทุกเช้าเลย มันทำให้ฉันอดคิดมากไม่ได้ว่าทำไมเขาถึงเปียผมผู้หญิงเป็น

"สวยมั้ย"

"ก็..สวยดีค่ะ"

"สวยแล้วทำไมทำหน้าแบบนี้ล่ะหื้มมม"

"นกยูงทำหน้าแบบไหนเหรอคะ" ฉันหันไปถามเขาที่ยังจ้องหน้าฉันอยู่

"ก็ทำหน้าแบบนี้ไง" พี่วายุจับหน้าฉันให้หันไปส่องกระจกอีกรอบทำให้ฉันเห็นหน้าตัวเองชัดๆ ว่ากำลังมีสีหน้าแบบไหน

"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ"

"พี่ว่ามีแต่นกยูงไม่ยอมบอกพี่"

"ไม่มีจริงๆ ค่า"

"แน่ใจ"

"อื้อ" ฉันพยักหน้าแทนคำตอบ

"แต่พี่ว่ามี ถ้านกยูงไม่ยอมบอกพี่พี่จะไม่ยอมให้นกยูงลงจากตักพี่นะ" พูดจบพี่วายุก็เอามือมาโอบเอวฉันไว้แน่น

"ไม่มีอะไรจริงๆ ค่ะ"

"พี่ไม่เชื่อ บอกมาเดี๋ยวนี้ไม่งั้นพี่จะจูบนกยูงบนรถนี้นะจะจูบจนกว่านกยูงจะยอมบอก"

"ไม่ อื้อออออ" ฉันถูกพี่วายุฉกจูบอย่างรวดเร็วและว่องไว

จุ๊บ จ๊วบ จ๊วบ จ๊วบ จ๊วบ ฉันถูกพี่วายุจูบจนฉันหายใจไม่ทัน ฉันรีบผลักเขาออกก่อนที่ตัวเองจะขาดอากาศหายใจตายไปซะก่อน

"พี่วายุจูบจนนกยูงหายใจแทบไม่ทันรู้มั้ยคะ" ฉันอดไม่ได้ที่จะหันไปต่อว่าเขา

"งั้นก็บอกพี่มาครับ เพราะถ้านกยูงไม่บอกพี่จะจูบอีก" เขาไม่ได้พูดขู่ฉันรู้เพราะตอนนี้เขากำลังโน้มตัวเข้ามาใกล้ฉันอีกรอบ

"บอกก็ได้ค่ะ"

"..........."

"นกยูงแค่กำลังสงสัยว่าทำไมพี่วายุเปียผมเก่งจังพี่เคยเปียผมให้ใครมาก่อนใช่ไหมคะ" พอฉันถามเขาก็เงียบไปเลย