แฟนเก่า

นกยูง...

ฉันแอบออกมาจากห้องพี่วายุตั้งแต่เช้ามืดเลยค่ะเพราะหนึ่งฉันไม่กล้าสู้หน้าพี่เขาฉันอายกับสิ่งที่ได้ทำลงไปเมื่อคืนฉัน สองฉันคิดถึงความรู้สึกของแม่ถ้าแม่รู้ว่าฉันทำตัวเหลวไหลแบบนี้แม่ต้องผิดหวังในตัวของฉันแน่ๆ และเหตุผลอีกข้อก็คือกลัวใครจะมาเห็นตอนฉันออกมาจากห้องพี่วายุแล้วเอาไปบอกคุณพ่อรุจกับแม่ฉันไม่อยากให้เป็นเรื่อง และตอนนี้ฉันก็มาโรงเรียนตั้งแต่เช้าโดยอ้างกับแม่ว่าที่โรงเรียนมีกิจกรรมต้องไปแต่เช้ามืดซึ่งแม่ก็ไม่ได้ว่าอะไรก็ให้คุณลุงขับรถมาส่ง

"มาแต่เช้าเลยนะวันนี้ยัยนกแก้ว" ฉันเหลือกตามองบนอย่างน่ารำคาญ

"ฉันชื่อนกยูงมาเรียกนกแก้วอะไร"

"ก็เธอชอบพูดมากไงฉันก็เลยตั้งชื่อเธอซะใหม่ว่ายัยนกแก้ว"

"เอออยากจะเรียกยังไงก็แล้วแต่นายเลยละกัน" บุคคลที่ฉันพูดด้วยก็คืออัสเขาเป็นหลานชายเจ้าของโรงเรียน บ้านเขาอยู่ด้านหลังโรงเรียนนี่แล่ะแต่จะเรียกว่าบ้านก็ไม่ได้ต้องเรียกคฤหาสน์ซะมากกว่าเพราะมันใหญ่มากเนื้อที่พอๆ กับโรงเรียนทั้งโรงเรียน อัสเป็นนักกีฬาประจำโรงเรียนเขาชอบเล่นบาสเป็นชีวิตจิตใจถ้าวันไหนฉันมาโรงเรียนเช้าๆ ฉันก็มักจะเจอเขาที่สนามบาส อ่อลืมบอกไปอัสกับฉันเราเรียนห้องเดียวกันมาตั้งแต่มอต้นจนถึงมอปลายเขาไม่เคยเรียกฉันว่านกยูงเลยชอบเรียกนกแก้วตลอดบางครั้งก็เรียกชื่อจริงของฉันซึ่งแทบไม่เคยมีใครเรียกเลยทุกคนเรียกนกยูงติดปากกันหมด

"เธอกินข้าวเช้ามาหรือยังยัยนกแก้ว"

"ทำไมนายจะเลี้ยงหรือไง"

"อืมดิเธอคงกินไม่จุหรอกมั้งถึงจะดูอวบๆ ไปหน่อยก็เถอะ"

"เค้าเรียกคนมีเนื้อมีหนังย่ะไม่ได้ผอมแห้งเหมือนยัยน้องมีนาดาวโรงเรียนแฟนนาย"

"เห้ยมีนากับฉันเราไม่ได้เป็นแฟนกันนะเว้ยเธออย่ามาโมเม"

"อ้าวใครจะไปรู้เห็นยัยนั่นพูดซะทั่วโรงเรียนว่านายเป็นแฟนกับนาย"

"ไร้สาระว่ะ ว่าแต่เธอเหอะจะไปกินข้าวกับฉันมั้ยล่ะฉันเลี้ยงเอง"

"อื้มมมถ้านายเลี้ยงก็เอาดิหิวพอดีเลย" คือเมื่อเช้าฉันรีบออกมาจากบ้านก็เลยไม่ทันได้กินข้าวเช้า จากนั้นฉันก็เดินตามอัสไปแต่ยิ่งเดินทำไมยิ่งไกลไม่ถึงโรงอาหารสักที

"อัสนายพาฉันเดินอ้อมทำไมเนี้ยโรงอาหารไปทางโน้นไม่ใช่เหรอ" ฉันชี้ไปอีกทาง

"ใครบอกว่าฉันจะไปกินข้าวโรงอาหาร"

"อ่าวแล้วนายจะไปกินที่ไหนล่ะ"

"บ้านฉันไงประหยัดเงินด้วย หรือเธออยากเสียเงิน" อืมนั่นสินะทำไมฉันต้องเสียเงินด้วย ฉันต้องเก็บเงินนี่นาหวังว่าสักวันหนึ่งมันจะพอไถ่บ้านตากับยายคืนมาให้แม่ฉันอยากให้แม่ภูมิใจในตัวฉัน ทุกวันนี้คุณพ่อรุจจะให้เงินฉันมาเรียนวันละ500บาทถามว่าเยอะมั้ยมันเยอะมากเพราะฉันใช้วันนึงไม่เกินหนึ่งร้อยบาทเพราะข้าวเช้าก็กินมาจากบ้าน จะใช้แค่กินข้าวกลางวันที่โรงเรียนกับซื้อขนมนิดหน่อยตอนเย็นก็กลับไปทานข้าวที่บ้านเงินเหลือก็หยอดกระปุกออมสินไว้ ฉันทำแบบนี้มาตลอดตั้งแต่ย้ายมาอยู่บ้านคุณพ่อรุจ

ฉันเดินตามอัสมาจนถึงบ้านหลังโตของเขา บ้านของเขาใหญ่พอๆ กับบ้านของคุณพ่อรุจนั่นแล่ะฉันก็เลยไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นหรือตกใจอะไรกับความใหญ่โตของบ้านอัส ถามว่านี่เป็นครั้งแรกไหมที่มาบ้านเขาก็เป็นครั้งแรกนะเพราะปกติฉันกับอัสเราไม่ค่อยลงรอยกันเจอหน้ากันก็จะชวนทะเลาะตลอดแต่ไม่รู้วันนี้ฉันคิดยังไงตามเขามาถึงบ้านคงเพราะด้วยความหิวแล่ะ

"ป้าครับจัดอาหารเช้าเผื่อเพื่อนผมด้วยนะ" อัสสั่งป้าแม่บ้านที่กำลังจัดโต๊ะอาหารพอดี

"ได้ค่ะ"

"ยัยนกแก้วฉันขอไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดนักเรียนก่อนนะเดี๋ยวลงมา"

"อื้มมม" ฉันพยักหน้าก่อนจะเดินไปนั่งรอที่โต๊ะทานข้าวซึ่งโต๊ะทานข้าวบ้านอัสมันยาวนั่งได้ประมาณยี่สิบกว่าคน แปลว่าครอบครัวเขาน่าจะเป็นครอบครัวใหญ่ ระหว่างฉันนั่งรออัสก็เล่นมือถือไปดูนั่นนี่ไปเรื่อยจนกระทั่ง...

"นั่นใครน่ะ" เสียงทรงอำนาจดังขึ้นฉันรีบลุกจากเก้าอี้ทันที พอหันไปก็เจอกับท่านผ.อ โรงเรียนซึ่งมีศักดิ์เป็นย่าของอัส ฉันรีบยกมือไหว้ท่านผ.อ ทันที

"สวัสดีค่ะท่านผ.อ หนูชื่อซอมพอเป็นเพื่อนของอัสค่ะอยู่ชั้นมอหกทับหนึ่งค่ะ" ฉันรายงานตัวกับท่านอย่างสุภาพ

"อ่อเพื่อนตาอัสหรอกรึ แล้วนี่ตาอัสไปไหนซะล่ะปล่อยเพื่อนนั่งรอ"

"อัสขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดนักเรียนค่ะท่่านผ.อ"

"อืมมม ว่าแต่เรากับตาอัสนี่สนิทกันเรอะ" ท่านผ.อเดินไปนั่งตรงหัวมุมของโต๊ะแล้วถามฉัน

"เราเรียนอยู่ห้องเดียวกันตั้งแต่มอต้นค่ะ"

"รู้มั้ยว่าเราเป็นเพื่อนผู้หญิงคนแรกเลยนะที่ตาอัสพามาบ้านน่ะ"

" ค่ะ^^" ระหว่างนั่งคุยแม่บ้านก็พากันยกอาหารมาเสิร์ฟจนเต็มโต๊ะ ท่าน ผ.อ เริ่มตักอาหารส่วนฉันยังนั่งนิ่งๆ เพราะรออัส

"ถ้าหิวก็ทานเลยก็ได้นะไม่ต้องรอตาอัสหรอก"

"ไม่เป็นไรค่ะหนูรออัสดีกว่าค่ะ^^"

"อืมงั้นก็ตามใจ เอ่อนี่แม่น้อมยัยอรกลับบ้านบ้างหรือเปล่า" ท่านผ.อหันไปถามแม่บ้านที่ยืนอยู่ใกล้ๆ

"ไม่กลับมาเกือบสองอาทิตย์แล้วค่ะคุณท่าน"

"เห้อ ยัยอรนะยัยอรเรียนจบกลับแทนที่จะมาช่วยย่าบริหารงานโรงเรียนกลับทำตัวลอยไปลอยมาไปวันๆ ไม่รู้ตอนนี้สมบัติพ่อสมบัติพ่อที่ได้ไปหมดแล้วหรือยัง"

"บ่นอะไรแต่เช้าครับย่า" ฉันหันไปตามเสียงเห็นอัสเดินลงมาในชุดนักเรียนถูกระเบียบเขาเดินมากอดย่าของเขาก่อนจะเดินมานั่งเก้าอี้ตัวข้างๆ ฉัน

"ก็บ่นพี่สาวเราน่ะสิ ตั้งแต่เรียนจบก็ไม่เห็นจะทำอะไรที่มันเป็นชิ้นเป็นอันเลยตั้งแต่เลิกกับผู้ชายสารเลวคนนั้นไปวันๆ เอาแต่เที่ยวขลุกตัวอยู่ที่คอนโด เราน่ะว่างๆ ก็ไปตามพี่เรากลับบ้านบ้างนะ"

"ขนาดย่าให้คนโทรตามพี่อรยังไม่ยอมกลับเลยแล้วน้องชายอย่างผมไปตามพี่อรจะกลับเหรอครับ"

"เห้อ คิดละย่าก็เสียดายอนาคตพี่สาวเราจริงๆ มีแฟนดีๆ ดันไปบอกเลิกเค้าแล้วไปคบกับไอ้ผู้ชายที่มีแต่เปลือกเป็นไงล่ะสุดท้ายถูกผู้ชายหลอก"

"คงเป็นบุญของพี่วายุเค้าแล่ะครับย่า" วายุ?? วายุที่อัสพูดถึงคงไม่ใช่พี่วายุหรอกนะ บนโลกใบนี้คนชื่อวายุมีเป็นร้อยเป็นพัน

"ย่าล่ะเสียดายจริงๆ อรกับวายุคบกันมาตั้งแต่เด็กสุดท้ายก็ไม่ได้คู่กัน"

"พูดถึงอรแต่เช้าเลยนะคะย่า" ฉันรีบหันไปมองตามเสียงที่ได้ยิน เธอเป็นหญิงสาวสวยรูปร่างหน้าตาการแต่งตัวสุดแสนจะเพอร์เฟค คงเป็นพี่สาวของอัส

"กว่าจะกลับมาให้เห็นหน้าได้นี่ต้องให้คนไปตามเลยนะยัยอร"

"ก็อยู่บ้านมันน่าเบื่อนี่คะย่า อรก็ออกไปสังสรรค์กับเพื่อนบ้าง"

"แล้วเมื่อไหร่จะมาช่วยย่าบริการงานที่โรงเรียน"

"อรไม่ทำค่ะ อรอยากทำงานบริษัทใหญ่โตมากกว่ามาบริหารงานโรงเรียนแบบนี้ที่วันๆ ไม่ได้ออกไปไหนอยู่แต่ในโรงเรียนน่าเบื่อตายเลย"

"แล้วบริษัทใหญ่โตที่ไหนเค้าจะรับเราทำงานประสบการณ์ก็ไม่มี ช่วงนี้ย่าว่าเราควรจะมาช่วยงานที่โรงเรียนก่อนถ้าไม่ชอบจริงๆ ก็ค่อยไปสมัครงานบริษัท"

"ระดับอรไม่ต้องไปสมัครหรอกค่ะย่า"

"หมายความว่ายังไงย่าไม่เข้าใจ"

"ก็อรจะไปทำงานที่บริษัทของยุยังไงล่ะคะ"

"พี่วายุเค้ากลับมาจากอเมริกาแล้วเหรอ"

"ใช่กลับมาแล้วและตอนนี้ยุเค้าก็ไปทำงานแทนพ่อเขาที่บริษัทพี่เลยคิดว่าจะไปช่วยยุเค้าทำงาน" ฉันว่าต้องใช่พี่วายุแน่ๆ เพราะพี่วายุก็เพิ่งกลับมาจากอเมริกาเหมือนกัน ถ้าอย่างงั้นก็แสดงว่าพี่สาวของอัสเคยเป็นแฟนพี่วายุอย่างงั้นเหรอ อะไรมันจะโลกกลมได้ขนาดนี้

"พี่คิดว่าพี่วายุเค้าจะให้พี่ไปงานกับเค้าอย่างงั้นเหรอ พี่ลืมไปหรือเปล่าว่าพี่กับเขาเลิกกันแล้ว"

"เลิกกันแล้วแล้วไง เลิกกันแล้วกลับมาคบกันอีกไม่ได้เหรอ"

"พี่วายุเค้ามีแฟนใหม่แล้วหรือเปล่า"

"ยังไม่มีพี่สืบมาหมดแล้วผู้หญิงที่ยุเคยคบตอนอยู่อเมริกายุบอกเลิกไปหมดแล้วก่อนกลับมาและอีกอย่างนะพี่จะบอกให้ตั้งแต่เลิกกับพี่ไปยุเค้าไม่เคยคบใครจริงจังสักคน นี่พี่ไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองหรอกนะว่ายุคงตัดใจจากพี่ไม่ได้เพราะพี่เป็นรักแรกและน่าจะเป็นรักเดียวของเขา พี่ว่าแค่พี่ขอโอกาสจากเขาคร้านเขาจะให้อภัยแล้วกลับมาคบกับพี่เหมือนเดิม" ฉันที่ฟังอยู่ถึงกับกำหมัดกำมือแน่นด้วยความหวงพี่วายุ

"ดูพี่มั่นใจมากเลยนะว่าพี่วายุเค้าจะให้อภัยพี่ง่ายขนาดนั้น"

"แน่นอนสิ อ่าวแล้วนี่ใครกันล่ะ" พี่สาวของอัสคงจะเพิ่งนึกขึ้นได้ว่ามีฉันเป็นแขกนั่งอยู่ตรงนี้นานแล้ว

"สวัสดีค่ะหนูชื่อนกยูงเป็นเพื่อนอัสค่ะ" ฉันเอ่ยชิงแนะนำตัวก่อนเพราะไม่อยากให้อัสบอกชื่อฉันผิดๆ

"อ่อนึกว่าแฟนซะอีก"

"เปล่าหรอกยัยนี่ใครได้เป็นแฟนคงปวดหูตายเพราะคุยเจื้อยแจ้วทั้งวัน"

"เอ่อ อัสเราว่าเรากลับโรงเรียนก่อนดีกว่ากลัวเข้าแถวไม่ทันนี่จะแปดโมงแล้ว"ถ้าเป็นเวลาอื่นฉันคงด่าอัสสวนกลับไปแล้วแต่นี่ฉันต้องเกรงใจทั้งท่านผ.อทั้งพี่สาวเขาที่เป็นแฟนเก่าของพี่วายุ

"ไม่ต้องรีบก็ได้กินข้าวกันให้อิ่มก่อนเดี๋ยวจะไม่มีแรงเรียนหนังสือนะส่วนเรื่องไปเข้าแถวไม่ทันเดียวย่าจะบอกกับครูฝ่ายปกครองให้เอง แม่น้อมให้เด็กตักข้าวต้มได้ละเดี๋ยวหลานฉันจะไปเรียนไม่ทัน" ท่านผ.อพูดกับฉันก่อนจะหันสั่งงานกับแม่บ้าน ท่านดูเป็นคุณย่าที่รักหลานมากๆ ต่างจากตอนที่เป็นผ.อที่ใครๆ ต่างก็พากันเกรงกลัว

ฉันกับอัสรีบทานข้าวกันอย่างไวเพราะไม่อยากให้คนอื่นมองว่าเป็นเด็กเส้นที่ไม่ต้องเข้าแถวก็ได้ ระหว่างเดินมาโรงเรียนฉันอดที่จะถามอัสไม่ได้

"อัสฉันมีเรื่องอยากจะถามนายหน่อย"

"ถามเรื่องอะไร"

"เรื่องพี่สาวนาย"

"พี่อรน่ะเหรอ"

"อื้มม พี่สาวนายเคยมีแฟนชื่อวายุเหรอ"

"อืมใช่ทำไมถึงถามล่ะ อย่าบอกนะว่าเธอรู้จักพี่วายุแฟนเก่าพี่อรน่ะ"

"ก็อาจจะใช่ถ้าเป็นพี่วายุที่ฉันรู้จัก พี่เขาเพิ่งกลับมาจากอเมริกาได้ไม่กี่วันนี้เอง"

"แล้วเธอรู้จักพี่เค้าได้ไง"

"แม่ฉันแต่งงานกับคุณพ่อรุจพ่อพี่วายุน่ะฉันก็เลยมีศักดิ์เป็นน้องสาวของพี่วายุ" แต่จริงๆ แล้วฉันไม่ได้อยากเป็นน้องสาวแล้วล่ะเพราะเหตุการณ์เมือคืน

"โลกมันจะกลมอะไรได้ขนาดนี้"

"นั่นสินะ" ฉันรู้สึกจี๊ดๆ ในใจยังไงบอกไม่ถูกเมื่อรู้ว่าพี่วายุเคยมีแฟนมาก่อน