รำคาญ

นกยูง....

"พี่เคยมีแฟน เมื่อก่อนเธอชอบให้พี่เปียผมให้พี่ก็เลยทำเป็นก็แค่นั้นเอง"

"พี่คงรักเธอมากสินะคะ"

"มันก็แค่อดีต ทุกคนมีอดีตกันทั้งนั้น"

"แล้วปัจจุบันพี่วายุยัง...ยังรักเธออยู่มั้ยคะ"

"พี่เลิกกับเขาไปนานแล้ว"

"นกยูงถามว่าพี่ยังรักเธออยู่หรือเปล่าไม่ได้ถามว่าเลิกกันไปนานแล้วหรือเปล่า"

"ทำไมถามเยอะจังหื้มมม"

"ก็นกยูงอยากรู้นี่นา" ฉันแค่อยากรู้ว่าเขาลืมพี่อรได้แล้วหรือเปล่าเพราะถ้าเขายังไม่ลืมฉันจะได้ตัดใจจากเขาซะตอนนี้

"นกยูงรู้แค่ว่าตอนนี้พี่ชอบเราก็พอโอเคมั้ย"

"แต่ว่า..." ฉันอยากถามให้รู้เรื่องแต่พอเห็นสีหน้าของเขาที่ดูเหมือนจะไม่พอใจฉันก็เลยต้องเงียบไม่พูดต่อ

"โอเคก็ได้ค่ะ" ฉันตอบทั้งที่ตัวเองไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่เพราะเขาไม่พูดให้มันชัดเจนในเรื่องที่ฉันถาม

วายุ...

ผมไม่ชอบที่เธอถามผมเซ้าซี้ ผมเป็นคนขี้รำคาญไม่ชอบผู้หญิงเรื่องมากถามมากจู้จี้จุกจิก ถ้านกยูงยังทำตัวแบบนี้ผมคงต้องถอยห่างแต่ก่อนจะถอยผมต้องได้ในสิ่งที่ผมต้องการก่อน

ผมขับรถพานกยูงไปร้านอาหารที่จองไว้ มันเป็นร้านที่ผมกับ...อิงอรคนรักเก่าของผมชอบมาทานที่นี่ด้วยกันซึ่งมันก็นานหลายปีแล้วที่ผมไม่ได้มาทานที่นี่ ก็น่าจะตั้งแต่เลิกกับอรไป

"ร้านสวยจังเลยค่ะ"

"อาหารก็อร่อยด้วยนะ"

"พี่วายุมาบ่อยเหรอคะ"

"เมื่อก่อนมาบ่อยน่ะ"

"มากับใครเหรอคะเพื่อนหรือแฟนคะ" ผมถอนหายใจกับคำถามของนกยูง

"มากับ..." ผมกำลังจะโกหกนกยูงว่ามากับเพื่อนแต่

"ยุ!!!" ผมรีบหันไปมองต้นตอของเสียงเรียก เป็นเสียงที่ผมคุ้นหูแต่ไม่ได้ยินมานานมากแล้ว

"อร??" ผมไม่คิดว่าจะเจออรที่นี่เพราะคิดว่าเธอคงไม่มาร้านนี้อีก

"ดีใจจังที่เจอยุที่นี่^^" อิงอรเดินมากอดแขนผมก่อนจะมองไปที่นกยูง

"เอ๊ะเธอ?? เธอใช่เพื่อนอัสที่เมื่อเช้าไปบ้านฉันหรือเปล่าใช่ไหม"

"เอ่อ ใช่ค่ะ สวัสดีอีกครั้งนะคะพี่อร" นกยูงยกมือไหว้อิงอร นั่นหมายความว่าทั้งสองคนรู้จักกันมาก่อนงั้นเหรออะไรจะโลกกลมขนาดนี้แต่พอมาคิดดูแล้วมันก็คงไม่แปลกเพราะอัสเป็นเพื่อนกับนกยูงแล้วก็เป็นน้องชายของอิงอร

"แล้วนี่ทำไมเธอถึงมากับวายุได้ล่ะเธอเป็นแฟนใหม่เขาหรือเปล่า"

"เอ่อคือ นกยูงเป็นน้องสาวพี่วายุค่ะ"

"น้องสาว วายุเป็นลูกชายคนเดียวเค้าไม่มีน้องสาวนี่ ยุยังไง"

"พ่อฉันกับแม่นกยูงแต่งงานกัน" ผมอธิบายสั้นๆ

"อ้าวเหรอคะ ทำไมอรไม่รู้เลยว่าพ่อยุแต่งงานใหม่เห็นยุเคยเล่าให้อรฟังว่าพ่อยุรักแม่ของยุมากท่านเคยสัญญากับยุว่าชาตินี้ท่านจะไม่รักใครอีกและจะไม่แต่งงานใหม่ไม่ใช่เหรอทำไมถึงมาแต่งงานใหม่กับเอ่อกับแม่ของนกยูง"

ผมลอบดูอากัปกิริยาของนกยูงเมื่อได้ยินในสิ่งที่อิงอรเล่า นกยูงมีสีหน้าเจื่อนลงเล็กน้อยถามว่าผมสงสารมั้ยไม่เลยเพราะมันคือสิ่งที่ผมอยากให้เธอได้ยินได้รับรู้

นกยูง...

ฉันทำหน้าไม่ถูกเมื่อได้ยินแบบนั้น มันเป็นเรื่องที่ฉันเพิ่งรู้ คือฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าพ่อรุจเคยให้สัญญากับพี่วายุแบบนี้ ฉันไม่รู้ว่าพี่วายุรู้สึกยังไงตอนที่รู้ว่าพ่อรุจแต่งงานกับแม่ของฉัน เขาไม่ได้โกรธไม่ได้ไม่พอใจใช่ไหม

พี่วายุก็ให้ฉันไปนั่งรอที่โต๊ะอาหารที่โต๊ะที่เขาจองไว้ ส่วนเขาก็เดินออกไปคุยกับพี่อรสองต่อสองตรงหน้าร้านฉันแอบสังเกตเห็นสีหน้าพี่อรเวลาเธอคุยกับพี่วายุดูเธอมีความสุขมากพี่วายุก็เหมือนกัน พวกเขาคุยกันสักพักพี่วายุก็เดินกลับเข้ามาในร้านส่วนพี่อรก็เดินไปกับกลุ่มเพื่อนของเธอหลังจากมานั่งที่โต๊ะพี่วายุก็สั่งอาหารมาจนเต็มโต๊ะก่อนจะลงมือทานโดยไม่ได้พูดคุยอะไรกับฉัน ฉันยอมรับว่าฉันกินอะไรไม่ลงเลยมันรู้สึกหน่วงๆ ในใจกับท่าทีของพี่วายุไหนจะคำพูดของพี่อรมันยังอยู่ในหัว

"ทำไมไม่ทาน" เขาคงเห็นว่าฉันไม่ทานอะไรเขาก็เลยถาม

"นกยูงไม่ค่อยหิวค่ะ"

"ไม่หิวก็ต้องทาน หรือว่านกยูงไม่ชอบ"

"ชอบค่ะ แต่ว่า"

"อย่าบอกนะว่าเราเก็บเอาคำพูดของอรมาคิดมากน่ะ"

"คือ..."

"ไม่ต้องคิดมากหรอก พี่ยังไม่คิดอะไรเลย"

"พี่วายุไม่ได้ไม่พอใจใช่ไหมคะเรื่องที่พ่อรุจกับแม่ของนกยูงแต่งงานกัน" ฉันถามในสิ่งที่ฉันอยากรู้ ฉันไม่อยากเก็บความรู้สึกแบบนี้ไว้นาน

"พี่มีสิทธิ์ไม่พอใจด้วยเหรอ"

"พี่วายุ"

"มันไม่มีใครพอใจหรอกที่เห็นพ่อตัวเองแต่งงานใหม่ แต่ในเมื่อมันคือความสุขของท่านพี่ซึ่งเป็นลูกก็ไม่อยากทำให้ท่านหนักใจเพราะฉะนั้นนกยูงไม่ต้องคิดอะไรมากหรอกพี่ยอมรับได้" พี่วายุพูดพร้อมกับยิ้มอบอุ่นทำให้ฉันรู้สึกโล่งใจขึ้นมา ฉันคงคิดมากไปเองว่าเขาไม่พอใจเรื่องที่พ่อแม่เราแต่งงานกัน

หลังจากทานอาหารเสร็จพี่วายุก็พาฉันมาส่งที่บ้าน ก่อนที่เขาจะขับรถออกไปต่อ ซึ่งฉันก็ไม่ได้ถามว่าเขาไปไหนเพราะเขาก็ไม่ได้บอกอะไรฉันสักคำ ฉันไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรให้เขาไม่พอใจหรือเปล่าเพราะตั้งแต่ออกมาจากร้านอาหารเขาก็เงียบๆ ไปฉันจะถามว่าเป็นอะไรก็ไม่กล้ากลัวเขาจะหาว่าฉันพูดมากถามมากอีก

วายุ....

หลังจากไปส่งนกยูงที่บ้านผมก็ขับรถออกมาเลยเพราะมีนัดกับพวกเพื่อนๆ ผมเดินเข้าผับมาก็เจอกับกลุ่มเพื่อนสนิทที่ไม่ได้เจอกันนานหลายปี มีไอ้กิต ไอ้ธร ไอ้บิว สามคนนี้เป็นเพื่อนผมตั้งแต่สมัยอนุบาล เราคบกันมาเรียนด้วยกันมาจนกระทั่งผมย้ายไปเรียนต่ออเมริกา พวกมันสามคนอยู่แทบจะทุกช่วงเวลาชีวิตของผมมันรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับผม

"ไอ้เสือยุมาละโว๊ย" ไอ้บิวทักคนแรกตามด้วยไอ้กิต

"ไม่เจอมึงตั้งนานหล่อเหมือนเดิมนะมึงอ่ะ" ไอ้กิตถามพร้อมกับยื่นแก้วเหล้ามาให้ผม ผมรับมาแล้วนั่งตรงข้ามกับมันก่อนจะกระดกมันเข้าปาก

"เป็นไงมั่งวะกลับมา" ไอ้ธรถามผม ผมมองตามันแแวบเดียวผมก็รู้ว่ามันหมายถึงเรื่องอะไร

"ก็ดี"

"ก็ดีแปลว่า..." ไอ้ธรถามพร้อมกับมองหน้าผม

"ตามนั้น พวกมึงอย่าถามกูเยอะ กูขี้เกียจตอบ"

"พ่อมึงกำลังจะมีน้องให้มึงเหรอวะไอ้ยุ"

"มึงรู้ได้ไงไอ้บิว"

"ก็พ่อมึงกับพ่อกูเป็นเพื่อนกันมีข่าวดีอะไรท่านก็ต้องเล่าให้กันฟังป่าววะ มึงดีใจอ่ะดิกำลังจะมีน้องให้เลี้ยงอ่ะ" หึดีใจงั้นเหรอผมอยากจะหัวเราะ

"พอพอเลยไอ้บิวมึงเลิกพูดเรื่องพ่อเรื่องน้องมันเหอะดูหน้ามันด้วยว่ามันดีใจหรือเปล่า"

"เออเออกูไม่พูดเรื่องพ่อมันก็ได้ นี่ไอ้ยุเมื่อกี้ก่อนมึงมากูเดินไปคุยโทรศัพท์เหมือนกูเจอเมียเก่ามึงด้วยว่ะ"

"ใคร"

"ยังจะมาถามว่าใครก็ยัยอรไงเมียเก่ามึงอ่ะ"

"อืมแล้ว??"

"ที่กูบอกมึงเผื่อมึงไม่อยากเจอยัยนั่นมึงจะได้คอยหลบ"

"กูจะหลบทำไม กูเป็นคนบอกอรเองว่าคืนนี้กูจะมาดื่มกับพวกมึงที่นี่"

"ห๊ะ มึงยังติดต่อกับยัยนั่นอยู่อีกเหรอวะ"

"......." ถึงผมไม่ตอบมันคงรู้คงตอบแล่ะ

"ยัยนั่นทำมึงเจ็บขนาดนั้นจนมึงต้องหนีไปเรียนต่อเมืองนอกมึงยังติดต่ออยู่อีกเหรอวะ"

"มึงคิดว่ากูจะโง่ขนาดนั้นเลยเหรอวะ"

"มึงหมายความว่าไงไอ้ยุ"

"ใครทำกูเจ็บหรือเสียใจก็ต้องได้รับบทเรียนทั้งนั้นแล่ะไม่ว่าใครก็ตาม"