พี่ชาย

นกยูง...

"ยิ่งผมได้รู้แบบนี้ผมยิ่งรู้สึกรักและสงสารคุณมากกว่าเดิม คุณผ่านเรื่องราวเหล่านั้นมาได้คุณเข้มแข็งมากเลยนะ"

"คุณไม่รังเกียจฉันเหรอคะ ฉันเคยขายตัวมาก่อนนะคะไม่มีใครยอมรับได้หรอกค่ะ ฉันไม่มีอะไรคู่ควรที่คุณจะมารักหรอกนะคะคุณรุจ ฉันว่าคุณควรหาผู้หญิงที่เค้าเหมาะสมกับคุณดีกว่า"

"คุณอย่าด้อยค่าตัวเองแบบนั้นสิดาวเรื่อง ที่คุณทำไปเพราะคุณถูกบังคับให้ทำคุณไม่ได้เต็มใจที่จะทำมันสักหน่อย"

"แต่ถึงอย่างงั้นก็เถอะค่ะ คุณเป็นถึงเจ้าของบริษัทใหญ่โตคุณจะมารักผู้หญิงเป็นแค่แม่ค้าขายข้าวแกงข้างทางงั้นเหรอคะคุณไม่อายเหรอ"

"ผมจะอายทำไม ผมต้องภูมิใจที่คนผมรักเป็นคนดีขยันอดทน คุณอย่าหาข้ออ้างมาทำให้ผมเลิกรักคุณเลยนะดาวเรืองมันไม่เป็นผลหรอก"

"ฉันต้องพูดกับคุณยังไงดีคุณถึงจะตัดใจจากฉันได้"

"ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้นเพราะถึงยังไงผมก็รักคุณเหมือนเดิม"

"แต่ฉันไม่ได้..."

"คุณจะบอกว่าคุณไม่ได้รักผมอย่างงั้นเหรอ ผมไม่เชื่อหรอกเพราะถ้าคุณไม่รักผมคุณคงไม่โกรธผมที่ผมโกหกคุณ"

"........"

"ผมรู้ว่าเราเพิ่งรู้จักกันไม่นานแต่ผมมั่นใจว่าคุณเป็นคนดีและผมก็เลือกรักคนไม่ผิด...ถ้าผมจะขอคุณแต่งงานคุณจะว่ายังไง"

"ห๊ะ คุณว่าอะไรนะคะ คุณขอฉันแต่งงาน??"

"อื้ม ทำไมเหรอผมขอแต่งงานมันน่าตกใจตรงไหน แต่งงานกับผมเถอะนะ"

ฉันลุ้นมากว่าแม่จะตอบคุณลุงว่ายังไงแต่ฉันภาวนาว่าแม่จะตอบตกลงเพราะฉันรู้ว่าคุณลุงรักแม่เพราะขนาดแม่บอกความจริงกับท่านๆ ก็ยังยืนยันคำเดิม

"ฉันจะแต่งงานกับคุณก็ได้ค่ะแต่ฉันไม่ขอจดทะเบียนกับคุณนะคะ"

"ทำไมล่ะ ถ้าคุณจดทะเบียนกับผมสมบัติที่เป็นของผมคุณก็จะได้ครึ่งหนึ่ง"

"ฉันไม่ต้องการค่ะ คุณมีลูกชายคุณยกให้เค้าเถอะค่ะฉันไม่ต้องการอะไรเลยฉันพูดจริงๆ นะคะ ฉันจะยอมแต่งงานกับคุณก็ได้ถ้าคุณตกลงตามที่ฉันขอ" ฉันยิ้มให้กับความคิดของแม่ฉันภูมิใจในตัวของแม่มากๆ

"ก็ได้ถ้าเป็นความต้องการของคุณแต่ผมก็มีเรื่องขอร้องคุณเหมือนกันนะ"

"อะไรคะถ้าให้ได้ฉันก็จะให้ค่ะ"

"คุณเลิกขายข้าวแกงแล้วมาเป็นแม่บ้านดูแลผมดูแลหนูนกยูงผมขอแค่นี้คุณทำให้ผมได้ไหม"

"ถ้าฉันไม่ทำงานฉันจะเอาเงินจากไหนใช้คะนกยูงก็ยังต้องเรียนต้องใช้เงินอีกเยอะฉันไม่อยากได้ชื่อว่าแต่งงานกับคุณเพราะหวังสบายหรอกนะคะ"

"เอาเป็นว่าผมจะให้คุณช่วยผมดูแลบ้านดูแลค่าใช้จ่ายภายในบ้านแล้วผมจะให้เงินเดือนคุณตกลงมั้ยส่วนหนูนกยูงผมจะส่งเสียแกเรียนเองพอแกเรียนจบแกก็มาช่วยผมทำงานที่บริษัทเพื่อเป็นการตอบแทน แบบนี้คุณว่าดีมั้ย"

"ก็ได้ค่ะ"

หลังจากนั้นไม่นานคุณลุงก็พาแม่กับฉันเข้าบ้านและเป็นวันแรกที่ฉันได้เข้ามาอยู่ในบ้านของคุณลุงซึ่งต่อไปนี้ฉันต้องเรียกท่านว่าคุณพ่อส่วนงานแต่งงานแม่บอกว่าไม่ต้องจัดก็ได้แม่บอกมันเปลืองเงินโดยใช่เหตุให้เอาเงินที่จะจัดงานไปทำบุญให้กับเด็กกำพร้ายากไร้ให้กับวัดที่อยู่ตามชนบทจะดีกว่าซึ่งคุณลุงก็เห็นด้วย แต่ดูเหมือนว่าคนในบ้านของคุณลุงมีทั้งชอบและไม่ชอบฉันกับแม่บางคนก็ตั้งแง่ตั้งแต่ฉันกับแม่ก้าวเท้าเข้ามาในบ้าน แม้ว่าฉันกับแม่จะพยายามทำดีกับทุกคนแล้วก็ตาม แม่บอกว่าให้ทำเป็นไม่เห็นซะและไม่ต้องพูดให้คุณลุงฟังเพราะเกรงว่าท่านจะไม่สบายใจ

หลายเดือนต่อมา....

ฉันกับแม่เรามาอยู่ที่บ้านคุณพ่อนานหลายเดือนแล้วคนงานในบ้านก็ยังมีตั้งแง่กับแม่กับฉันอยู่บ้างแต่ก็เพลาๆ ลงไม่เท่ากับเมื่อตอนแรกๆ ที่เราย้ายเข้ามาใหม่ๆ หน้าที่ในบ้านของแม่ก็คือช่วยคุณลุงจัดการเรื่องทุกอย่างภายในบ้านไม่ว่าจะเป็นจ่ายเงินเดือนแม่บ้านคนสวนคนขับรถหรือจัดการเรื่องค่าใช้จ่ายอื่นๆ ส่วนฉันคุณพ่อบอกว่ามีหน้าที่เรียนอย่างเดียวพอจบออกมาจะได้ไปช่วยท่านทำงานที่บริษัทท่านบอกว่าล็อคตำแหน่งไว้ให้แล้วนั่นก็คือตำแหน่งเลขาส่วนตัวของพี่วายุลูกชายเพียงคนเดียวของท่าน

ที่โต๊ะอาหาร....

"เอ้อ ลืมบอกไปว่าอาทิตย์หน้าวายุจะกลับมาจากอเมริกาแล้วนะ"

"จริงเหรอคะนกยูงจะได้เจอพี่วายุแล้วใช่มั้ยคะ" ฉันถามคุณพ่ออย่างตื่นเต้นเเพราะฉันยังไม่เคยเจอพี่เขาเลย

"ใช่แล้วพี่วายุกำลังจะกลับมายังไงพ่อก็ฝากนกยูงดูแลพี่เค้าด้วยนะลูก"

"นกยูงจะดูแลยังไงคะนกยูงอายุน้อยกว่าพี่วายุตั้งหลายปี" คือตอนนี้ฉันกำลังจะสิบเจ็ดส่วนพี่วายุน่าจะยี่สิบสองแล้วเราห่างกันตั้งห้าปี ถามว่าฉันเคยเห็นหน้าค่าตาพี่วายุมั้ยก็เคยเห็นแต่ในอัลบั้มรูปตอนพี่เค้าเป็นเด็กกับรูปปัจจุบันในไอจีของพี่เขาที่คุณพ่อเอาให้ฉันดู พอฉันรู้ว่าพี่เขามีไอจีฉันก็กดติดตามทันทีอยากจะบอกว่าฉันแอบส่องพี่เขาทุกวัน พี่วายุทั้งหล่อทั้งเท่ห์คุณพ่อบอกว่าพี่วายุน่ะมีสาวๆ ติดตรึมเลยอยู่อเมริกาก็มีแฟนแต่ก็มีๆ เลิกๆ ตามประสาผู้ชาย พอฉันได้ยินว่าพี่เขามีแฟนทำไมฉันถึงต้องรู้สึกอกหักด้วยก็ไม่รู้

อ่อลืมบอกไปว่าพี่วายุรู้แล้วว่าคุณพ่อแต่งงานใหม่กับแม่ของฉัน ตอนแรกแม่กังวลใจกับเรื่องนี้มากเพราะกลัวพี่วายุจะไม่ยอมรับแม่แต่คุณพ่อบอกว่าพี่วายุไม่ได้ว่าอะไรเลยบอกแค่ว่าอะไรคือความสุขของพ่อก็เหมือนความสุขของเขาด้วยเหมือนกันมันก็เลยทำให้แม่กับฉันสบายใจขึ้นมา

"ดาวเรืองยังไงผมฝากคุณบอกแม่บ้านให้ทำความสะอาดห้องวายุให้ทีนะ"

"ได้ค่ะ"

ตอนนี้ฉันตื่นเต้นมากเมื่อรู้ว่าพี่เขาจะกลับมาฉันเดินตามพี่ๆ แม่บ้านเข้าไปในห้องนอนของพี่วายุโดยอ้างว่าฉันจะมาช่วยทำความสะอาดแต่จริงๆ แล้วฉันอยากเข้ามาดูมากกว่าว่าห้องพี่เค้าเป็นยังไง ฉันมองดูรอบๆ ห้องที่ตกแต่งด้วยโทนสีขาวเทาดำห้องพี่เขาดูมืดๆ น่ากลัวนิดหน่อยยิ่งถ้าไม่เปิดหน้าต่างคือมืดสนิทเลย

"เดี๋ยวนกยูงช่วยปูที่นอนนะคะ" ฉันบอกกับพี่ๆ แม่บ้าน

"ปูเป็นเหรอคะคุณหนู"

"เป็นค่ะสบายมาก^^" หลังจากนั้นฉันก็ทำหน้าที่ปูเตียงใส่ปลอกหมอนจนเรียบร้อยแล้วก็แอบดมนิดหน่อย ฉันอยู่ช่วยพี่ๆ จนทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยดี หลังจากนั้นฉันก็เดินลงมาข้างล่างเห็นแม่กำลังนั่งหน้าซีดอยู่ที่ห้องรับแขกฉันรีบลงไปดูแม่ทันทีด้วยความเป็นห่วง

"แม่เป็นอะไรคะหน้าแม่ซีดมากเลย"

"แม่เวียนหัวน่ะ"

"ก็แม่เล่นเดินทำโน่นทำนี่ทั้งวันไม่พักเลยนี่คะ" แม่ไม่เคยอยู่เฉยๆ เลยทั้งที่คุณพ่อก็สั่งแล้วว่าไม่ต้องทำอะไรแต่แม่ก็ชอบขัดคำสั่งพอคุณพ่อออกไปทำงานแม่ก็จะชอบทำโน่นทำนี่แม่บอกว่าแม่ไม่อยากอยู่เฉยๆ มันไม่ชิน บางทีก็ออกไปปลูกดอกไม้กลางสวนตอนแดดร้อนๆ ฉันห้ามจนไม่รู้จะห้ามยังไงแล้วแต่แม่ไม่เคยฟังเลย

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา....

วายุ....

วันนี้คือวันที่ผมต้องบินกลับประเทศไทยหลังจากเรียนจบ ถามว่าผมอยากกลับมั้ยตอนแรกผมกะว่าจะยังไม่กลับกะว่าเรียนจบแล้วจะขอพ่ออยู่เที่ยวเล่นสักพักค่อยกลับไปช่วยพ่อทำงานแต่แพลนทุกอย่างต้องเปลี่ยนไปเมื่อผมรู้ว่าตอนนี้พ่อแต่งงานใหม่กับผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งมีลูกติดมาด้วยหนึ่งคนอายุน้อยกว่าผมห้าปีเธอชื่อนกยูง ผมไม่รู้ว่าพ่อลืมคำสัญญาที่เคยให้ไว้กับแม่ของผมแล้วหรือยังไง แต่ผมจำมันได้ขึ้นใจ ตอนนั้นผมอายุได้ประมาณเจ็ดขวบ

"ผมสัญญาว่าผมจะดูแลวายุลูกของเราให้ดีที่สุด ผมจะไม่ให้ใครมาแทนที่คุณได้ คุณหลับให้สบายเถอะนะไม่ต้องห่วงอะไรอีกแล้ว" นั่นคือคำสัญญาที่พ่อพูดกับแม่ในวันนั้นแล้วแม่ก็จากไปอย่างสงบ

"วายุต่อไปนี้พ่อจะดูแลลูกแทนแม่เองนะ"

"ฮือ ฮือออ พ่อครับพ่อจะไม่เอาใครมาแทนที่แม่ของผมใช่มั้ยครับ ฮือออ ฮือออ"

"ไม่หรอกลูกพ่อรักแม่มากไม่มีใครมาแทนที่แม่ของลูกได้"

"พ่อสัญญาแล้วนะครับ"

"อื้มม พ่อสัญญา"

แล้วตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้นทำไมพ่อถึงลืมสัญญาทำไมพ่อต้องแต่งงานใหม่ผมไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นมีอะไรดีถึงทำให้พ่อลืมคำสัญญาในวันนั้น ตอนที่พ่อโทรมาบอกผมว่าพ่อกำลังจะแต่งงานใหม่กับผู้หญิงที่พ่อรัก ผมกำหมัดแน่นพยายามระงับความโกรธเอาไว้ไม่โวยวายไม่ว่าอะไรพ่อทั้งนั้นเพราะถึงยังไงพ่อก็คงไม่ล้มเลิกงานแต่งงานแน่ๆ ผมบอกกับพ่อไปว่าผมยินดีด้วยความสุขของพ่อก็คือความสุขของผม ผมฝืนใจตัวเองมากที่พูดประโยคนั้นออกไปทั้งที่จริงๆ แล้วมันตรงกันข้ามทุกอย่าง

ผมเปิดมือถือดูรูปที่พ่อส่งมาให้ผมดูเป็นรูปของผู้หญิงสองคนคนนึงคงจะเป็นเมียใหม่พ่อส่วนอีกคนเป็นเด็กผู้หญิงที่อยู่ในชุดนักเรียนที่กำลังยิ้มสดใสสู้กล้องคงจะเป็นลูกติดของผู้หญิงคนนั้นเธอมือชื่อว่านกยูงที่ตอนนี้มีศักดิ์เป็นน้องสาวของผม

"หึรอฉันกลับไปก่อนเถอะแล้วเธอจะรู้ว่านรกมันเป็นยังไง"