บทที่ 8 กล้ารังแกบุตรข้ารึ

"เห็นชัด ๆ ว่าข้าไม่เคยรู้จักกับเจ้า แต่เจ้ารู้จักกับน้องสาวของข้า หลี่หลาน" ทุกสายตามองไปที่หลี่หลาน

ภาพที่เขากับหลี่หลานนอนกอดกันอย่างชัดเจน ทุกคนในงานเลี้ยงบุปผาต่างเห็นชัดเจน รวมทั้งสวีฮองเฮา

"ไม่ใช่หม่อมฉันเพคะ ฮองเฮา มิใช่เพคะ" หลี่หลานบอกกับสวีฮองเฮา

"หลี่หลาน เจ้าช่างทำขายหน้าสกุลหลี่นัก เห็นทีข้าจะต้องกลับจวนสั่งให้บิดาลงโทษเจ้าแล้ว เจ้าทำตัวไร้ยางอาย" หลี่ซินเล่นละครไปตามน้ำ โชคดีที่นางเป็นคนฉลาดเปลี่ยนภาพวาดได้ทัน

"อีกอย่างทำตัวเสื่อมเสียต่อหน้าสวีฮองเฮา และผู้คนมากมาย ท่านพ่อไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่" หลี่ซินได้ทีก็ราดน้ำมันลงไปในกองเพลิงทันที ทุกสายตาต่างมองหลี่หลานอย่างรังเกียจไม่รักนวลสงวนตัว

"ไม่ใช่ข้านะ ไม่ใช่ข้า เป็นหลี่ซินต่างหาก" หลี่หลานยังไม่หยุดก่อความวุ่นวายอีก

"เจ้าใส่ร้ายสะใภ้ของราชวงศ์ เจ้ามีความผิดดูหมิ่นเบื้องสูง หลี่หลานข้าเห็นแก่หน้าบิดาจะไม่เอาเรื่องเจ้าก็คงไม่ได้ ฮองเฮาเพคะ หลี่หลานนางลบหลู่ราชวงศ์ พระนางต้องจัดการนะเพคะ งานเลี้ยงบุปผาครั้งนี้ พระนางเป็นคนจัดขึ้น แต่หลี่หลานกับชายแปลกหน้าดันมาก่อความวุ่นวาย พระนางจะไม่ลงโทษรึเพคะ"

หลังจากที่หลี่ซินพูดจบ ทุกคนต่างฮือฮาขึ้น แต่ก่อนหลี่ซินคือนางร้าย แต่ทว่าไม่คิดเลยว่า หลี่หลานจะร้ายกว่า ถึงขนาดให้ชายแปลกหน้ามาป่วนงานชมบุปผา

"พระนางควรลงโทษหลี่หลาน ประการแรก นางพาชายแปลกหน้ามาป่วนงานเลี้ยง ประการที่สองนางเป็นสตรีไร้ยางอายไม่รักนวลสงวนตัวเพคะ" เสียงคุณหนูสกุลต่าง ๆ เอ่ยขึ้น มีความคิดเห็นเหมือนกัน สวีเหมยกับสวีเหมียวได้แต่ถอยออกไป ไม่อยากยุ่งเกี่ยวด้วย เหตุใดแผนการถึงได้เป็นเช่นนี้

สวีฮองเฮาไม่คิดว่าเรื่องจะเป็นเช่นนี้ อุตส่าห์วางแผนมาอย่างดี

"นำตัวหลี่หลานไปโบยยี่สิบที" หลี่หลานได้ยินเช่นนั้นเข่าทรุดลงกับพื้น นางไม่คิดว่าจะเป็นเช่นนั้น

"ฮองเฮาเพคะ ไม่นะเพคะ"

"นำตัวนางไป" น้ำเสียงหนักแน่นพลันเอ่ยขึ้น นางกำนัลลากตัวหลี่หลานออกไปโบย อีกด้านหนึ่งของอุทยานหลวง ในยามค่ำคืนที่มีลมหนาวพัดมา อีกทั้งเสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวดของหลี่หลาน ส่วนชายผู้นั้นได้หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย งานเลี้ยงจึงได้ดำเนินต่อไป

หลี่ซินนั่งร่ำสุราดอกท้อชาววังอย่างมีความสุข คิดจะเล่นกับนางรึ นางจะสวนกลับทุกดอก ช่างสาแก่ใจยิ่งนัก

แต่ทว่าเหตุการณ์ในฝั่งสตรีสงบ แต่เหตุการณ์ฝั่งเด็กน้อยมิได้สงบ เมื่อเกิดเสียงร้องขึ้นมา แล้วเดินเข้ามาด้านใน หลี่ซินจำเสียงเสี่ยวเปาได้

"ท่านแม่ ท่านแม่" เสี่ยวเปากับเสี่ยวเปยวิ่งเข้ามาหาหลี่ซิน ทำเอาเหล่าสตรีพวกนั้นตกใจ ไม่คิดว่าความสัมพันธ์ของหลี่ซินกับท่านหญิง ท่านชายจะดีถึงเพียงนี้ หกเดือนผ่านมาพวกนางได้ยินความร้ายกาจของหลี่ซินว่าให้เด็กพวกนี้กินข้าวหมา อีกทั้งยังนอนในห้องเก็บฟืน เรื่องที่ได้ยินคือเรื่องลวงงั้นรึ

"เหตุใด พวกเจ้าถึงร้องไห้" นางมองเสี่ยวเปา เสี่ยวเปยร้องไห้

"เสี่ยวเทียน แย่งผ้าพันคอของพวกข้าแล้วโยนลงทะเลสาบ" ปากน้อย ๆ ของเสี่ยวเปยเอ่ยออกมา หลี่ซินพลันเข้าใจแล้ว

"ฮองเฮาเพคะ หม่อมฉันขอตัว"

"หลี่ซินกลับมาก่อน เรื่องเล็กน้อยของเด็ก ๆ เล่นกัน" สวีฮองเฮาพลันตรัสขึ้นมา หลี่ซินปรายตามองสวีเหมย

"เสี่ยวเทียนรังแกเสี่ยวเปาของหม่อมฉันมาหลายครั้งแล้ว ครั้งนี้หม่อมฉันยอมมิได้" หลี่ซินเอ่ยขึ้นแล้วกุมมือเด็กทั้งสองมุ่ง

ทำให้สตรีหลายคนรีบตามหลี่ซินไป พวกนางอยากรู้สตรีร้ายกาจอันดับหนึ่งจะจัดการกับปัญหานี้อย่างไร

สวีเหมยรีบตามไปดูบุตรชายเช่นกัน

หลี่ซินมาถึงพบว่าเสี่ยวเทียนกับคุณชายน้อยสกุลต่าง ๆ กำลังตัดผ้าพันคอของเสี่ยวเปาเสี่ยวเปย ผืนหนึ่งตกลงทะเลสาบไปแล้ว

"พวกเจ้าเป็นเด็ก เหตุใดถึงอันธพาลเพียงนี้" หลี่ซินมองเด็กพวกนั้น คนอื่นต่างหวาดกลัว ยกเว้นเสี่ยวเทียนคนเดียว

"เจ้าไปกับข้า ดูสิสวีฮองเฮาจะตัดสินอย่างไร" หลี่ซินพยายามจะจับเสี่ยวเทียน

"ท่านย่ารักข้า ไม่มีทางทำร้ายข้า" เสี่ยวเทียนเอ่ยขึ้นอย่างไม่เกรงกลัวฝ่ายตรงข้ามแม้แต่น้อย

"อย่ายุ่งกับลูกข้านะ" สวีเหมยตามมาทัน

"ดี นำตัวเสี่ยวเทียนไปให้ฮองเฮาตัดสิน" สวีเหมยไม่ขัดขืน เพราะถึงอย่างไรสวีฮองเฮาไม่มีทางลงโทษพนัดดาอย่างเสี่ยวเทียนหรอกนะ

"ได้"

เมื่อทุกคนต่างอยู่ตรงหน้าพระพักตร์สวีฮองเฮา เรื่องนี้ ฮองเฮาไม่มีทางลงโทษเสี่ยวเทียนแน่นอน เพราะเสี่ยวเทียนเป็นโอรสของฝูอ๋อง ผู้ซึ่งเป็นโอรสของสวีฮองเฮา

เมื่อเท้าความได้ว่า สองฝาแฝดต่างเล่นกันในศาลา เสี่ยวเทียนแย่งผ้าพันคอลายกระต่ายแล้วเหยียบแล้วโยนลงน้ำอีกทั้งฉีกจนขาด ทำให้สองแฝดเสียใจมาก ทุกสายตาต่างมองที่สองแฝดอย่างน่าเห็นใจ แต่เสี่ยวเทียนก็ร้ายกาจไม่เบา ชอบรังแกคนอ่อนแอกว่า เขานึกชังหน้าสองแฝดตลอดไม่รู้เพราะเหตุใด

"ข้าจะให้เสี่ยวเทียนตัดตำราแล้วกัน เป็นการลงโทษเขา นี่คือความผิดครั้งแรก"

สวีฮองเฮาตรัสขึ้น ทุกคนต่างรู้อยู่แล้วว่าพระนางไม่สามารถลงโทษเสี่ยวเทียนได้ หลี่ซินพลันยิ้มเย็น นางนึกแล้วต้องเป็นเช่นนี้

"พระนาง บุตรจะดี จะเลวล้วนอยู่ที่มารดาอบรมสั่งสอน ท่านชายน้อยเสี่ยวเทียนมีนิสัยเช่นนี้ เกรงว่าชายาฝูอ๋องไร้การอบรมสั่งสอนบุตร บุตรถึงได้มีนิสัยชอบรังแกผู้อื่น

ต่อไปวันข้างหน้านางได้เป็นฮองเฮา จะสั่งสอนบุตรอย่างไรให้เมตตาประชาชน"

"เจ้าหมายความว่าอย่างไร" สวีฮองเฮาแคลงใจในคำพูดหลี่ซิน

หญิงสาวพลันยิ้มเย็นขึ้นมา

"หม่อมฉันคิดว่า การลงโทษเสี่ยวเทียนคือการลงโทษปลายเหตุ ต้นเหตุคือชายาฝูอ๋องต่างหาก"

"เจ้า..." สวีเหมยถึงกับพูดไม่ออก เด็กจะเป็นเช่นไร ล้วนเป็นเพราะผู้ใหญ่อบรมสั่งสอน อย่างเช่นเสี่ยวเทียนนิสัยก้าวร้าว แสดงว่าสวีเหมยให้ท้ายตลอด