วางใจเถอะ มารดาเป็นคนดีแล้ว

"พระชายา เพคะ" อีอีเขย่าร่างเจ้านายหลายวันมานี้ พระชายาผู้งดงามหรือ หลี่ซินที่แต่งเข้ามาในฐานะชายาเอก ด้วยนิสัยของนางทำให้หยางอ๋องนึกชัง วันแต่งงานหยางอ๋องเดินทางไปเมืองจินเพื่อทำสงครามกับแคว้นฉู่ที่บุกเมืองจินที่เป็นของแคว้นชิง หลี่ซินแต่งเข้ามาในจวนอ๋องได้หกเดือนแล้ว 

ท่านอ๋องไหว้ฟ้าดินกับนางเสร็จแล้วออกเดินทาง ทิ้งนางไว้ที่เมืองหลวงอย่างเดียวดาย การแต่งงานครั้งนี้เป็นสมรสพระราชทานแต่ก็ไม่เคยอยู่ในสายตาของหยางอ๋องเลยแม้แต่น้อย 

หลี่ซินขึ้นชื่อเป็นหญิงงามอันดับหนึ่งแห่งแคว้นชิง แต่ก็เป็นนางร้ายอันดับหนึ่งเช่นกัน ด้วยเหตุผลนี้จึงไม่มีผู้ใดอยากจะหมั้นหมายกับนาง อีกทั้งนางยังพึงใจในตัวหยางอ๋องไม่น้อย 

เรื่องสมรสราชทานนั้นราชครูหลี่เจิ้งบิดาของนางรับใช้ฝ่าบาทมานานจึงให้ฝ่าบาทพระราชสมรสให้แก่บุตรี 

ฉู่เฟิงนั้นเป็นฮ่องเต้ที่ให้ความสำคัญแก่ขุนนางใหญ่ อย่างราชครูหลี่ไม่น้อย ที่คอยเป็นทั้งสหายที่เขาไว้ใจ กระนั้นเขาจึงทำคำขอของราชครูหลี่

ใบหน้างามซีดเซียวยิ่งนัก ดวงตาหงส์ขยับเปลือกตาขึ้นมา สถานที่แห่งนี้ช่างไม่คุ้นเคยเอาเสียเลย 

"พระชายาฟื้นแล้ว" อีอีพลันนั่งกุมมือเจ้านาย ดีใจจนไม่ยอมปล่อยมือ

หลี่ซินตกใจ เหตุใดสตรีนางนี้เรียกนางว่าพระชายา นางจำได้ว่า นางเดินเล่นที่กำแพงเมืองจีนแล้วเป็นลมหมดสติไป หรือว่านางจะตายแล้ว 

ความทรงจำเจ้าของร่างเดิมไหลเข้าสู่สมองของหลี่ซิน 

เจ้าของร่างเดิมมีนามว่าหลี่ซินอายุสิบหกปี เป็นสตรีที่งดงามในแคว้นชิง แต่ทว่าก็เป็นสตรีที่ร้ายกาจเช่นกัน 

เจ้าของร่างเดิมป่วยตายรึ

หลี่ซินข้ามภพเข้ามาในยุคจีนโบราณ เมื่อหลายพันปีก่อน ที่ไม่มีในประวัติศาตร์จีน 

นางจึงค่อย ๆ ลุกขึ้นเดินไปที่หน้าคันฉ่องสีเหลืองทอง ดวงตางามเบิกกว้างขึ้น พบว่าใบหน้าสตรีนางนี้งดงามยิ่งนัก ดวงตาหงส์กลมโตราวกับดวงจันทรามีประกายแวววาวระยิบระยับ คิ้วงามดั่งคันศร จมูกเรียวแหลมเชิดขึ้นเล็กน้อย นี่ถ้าในยุคปัจจุบันสตรีนางต้องโดนทักว่าเสริมจมูกแน่นอน

อีกทั้งริมฝีปากบางเฉียบอวบอิ่มสีชมพูน่าจุมพิต คางแหลมเล็กราวกับเสริมสิริโคน ไม่นางงดงามราวกับนางสวรรค์มาจุติเสียจริง ยังไม่หมดเพียงแค่นี้ มืองามจับที่ทรวงอกพบว่ามีก้อนแข็งขนาดใหญ่ตั้งอยู่ 

โอ้ว !!! แม่เจ้า โนตมของสตรีนางนี้ช่างใหญ่เสียจริง นับว่าเป็นสตรีที่สมบูรณ์แบบที่อย่าง ใบหน้า ทรวงอก โดยงดงามเกินคำบรรยาย แต่เสียอย่างเดียว ร่างกายขี้โรคไปหน่อย

"พระชายาท่านจับทรวงอกทำไมเพคะ" อีอีสาวใช้ของพระชายาสงสัย 

หลี่ซินหันกลับมามองอีอี ใบหน้าสาวใช้ช่างกลมน่ารักเสียจริง แต่เสียอย่างเดียวจมูกของอีอีราวกับมีล้อรถม้าทับไว้ เหลือเพียงแค่รูหายใจเท่านั้น

"ข้า รู้สึกเหนื่อย" 

"พระชายาของบ่าว บ่าวคิดว่าท่านจะจากบ่าวไปเสียแล้ว อยู่ ๆ ท่านก็นอนไม่ตื่นสองวันเต็ม ๆ พอบ่าวจะไปตามท่านหมอ คนของหยางอ๋องขัดขวางไว้"

รึว่าสาเหตุการตายของเจ้าของร่างเดิมจะเกี่ยวกับหยางอ๋อง หลี่ซินกลับไปนั่งที่เตียง สายตากลอกไปมา สมองขบคิดว่าเหตุใดหลี่ซินคนเดิมถึงต้องตาย

นางพลันหลับตา ภาพบางอย่างปรากฏขึ้นมา เด็กฝาแฝดสองคน ชายหญิงใบหน้าคล้ายกัน หลี่ซินในตอนนั้นเฆี่ยนเด็กทั้งสองคนสลับกันไปมาจนก้นแตก อีกทั้งมีเหตุการณ์หลาย ๆ อย่างหลี่ซินคนก่อนบังคับเด็กแฝดกินข้าวหมา นางโกรธแค้นที่หยางอ๋องไม่พานางไปเมืองจินด้วย หรือว่าสาเหตุที่นางตายหยางอ๋องเป็นคนสั่งให้ข้ารับใช้วางยาหลี่ซิน

แต่ทว่าหลี่ซินคนเดิมได้ตายไปแล้ว แต่นางคือหลี่ซินที่มาจากโลกปัจจุบัน ถ้าหยางอ๋องรู้ว่านางไม่ต้อง เขาต้องหาทางสังหารนางอย่างแน่นอน

คิดได้กระนั้นใบหน้างามพลันมีเหงื่อไหลออกมาพราก ๆ มืองามพลันเย็นเฉียบ

"พระชายา ท่านสลบไปหนึ่งวัน บ่าวจะเตรียมอาหารให้เพคะ" คล้อยหลังอีอี หลี่ซินพลันคิดหาทางทำดีกับเด็กแฝดสองคนนี้ เพื่อไถ่บาป ไม่รู้ว่าหยางอ๋องจะกลับมาตอนไหน เขาอาจจะเห็นใจนางและไว้ชีวิตนางก็ได้ นางเพิ่งมาอยู่โลกใบนี้ ไม่อยากตายรอบสอง

ค่ายทหารเมืองจิน ใบหน้าที่เต็มไปด้วยหนวดเคราได้รับพิราบสื่อสารจากเมืองชิง 

ดวงตาดอกท้อมองอักษรที่อยู่ในกระดาษแผ่นน้อย ดวงตาทอประกายเป็นรอยยิ้ม

ในที่สุดสตรีสมควรตายก็ตายไปได้เสียที ช่างโชคดียิ่งนัก เขาให้นางอยู่ในจวนอ๋องหกเดือน มันคงว่างเกินไป นางถึงไปรังแกเสี่ยวเปา เสี่ยวเป่ย บุตรฝาแฝดของเขา 

"คืนนี้ฉลองทั้งค่าย สตรีนางนั้นได้รับยาพิษจนตายแล้ว" น้ำเสียงเย็นเฉียบของหยางอ๋อง ช่างไร้ความรักให้กับหญิงงามอย่างพระชายสยิ่งนัก

อาหวังข้ารับใช้คนสนิทของหยางอ๋อง นึกถึงใบหน้างามแต่จิตใจดำของพระชายา มันช่างสวนทางกันยิ่งนัก บังคับเด็กแฝดกินข้าวหมาได้ลงคอ สตรีนางนั้นสมควรได้แล้ว 

จวนหยางอ๋องในวันนี้ยามบ่าย ข้ารับใช้ต่างยางกรายเข้ามาในเรือนใหญ่ ทำให้หลี่ซินพลันมองอย่างตกใจ 

"พระชายายังไม่ตาย" คนพวกนั้นเห็นหลี่ซินเสวยอาหาร ทำให้ตกใจไม่น้อย 

"ข้าจะตายได้อย่างไรเล่า แค่เป็นลมสลบไปหนึ่งวันเต็ม"

"พวกเจ้าไสหัวไปให้หมด" อีอีไล่คนพวกนั้นออกไป แทนเจ้านาย

หลี่ซินถึงกับกลืนน้ำลายลงคอ หยางอ๋องคิดว่านางโดนยาพิษตายไปแล้วกระมัง ถึงได้ส่งคนพวกนั้นมาเก็บศพนาง มืองามที่จับตะเกียบอยู่ถึงกับสั่นระลึกเลยทันที

ค่ำคืนนั้นในระหว่างค่ายทหารในเมืองจิน มองสาวงามเต้นรำรอบกองไฟ หยางอ๋องยกจอกสุราเข้าปาก อาหวังได้รับพิราบสื่อสารจากเมืองชิง มอบให้หยางอ๋อง

ทันทีที่คลี่ดูกระดาษแผ่นนั้น ดวงตาหยางอ๋องพลันมีประกายไฟออกมา

สารเลวนัก นางยังไม่ตาย!!!