บทที่ 9 เพียบสบตา ก็หวาดกลัว

มีผลต่อฝูอ๋องจริง ๆ ผู้ใดก็รู้ว่าวันข้างหน้าฝูอ๋องต้องเป็นรัชทายาทอย่างแน่นอน ทำให้สวีฮองเฮามองหน้าหลานสาวตัวเอง สวีเหมยรู้สึกใจคอไม่ดีนักเมื่อเห็นสายตาสวีฮองเฮามองนางเช่นนี้

หลี่ซินเผยอยิ้มเล็กน้อยได้ผลจริง ๆ ด้วย เพียงแค่ เอ่ยถึงตำแหน่งรัชทายาทในอนาคต สวีฮองเฮามีความคิดที่จะรักษาหน้าฝูอ๋อง

"ชายาฝูอ๋อง เจ้าไม่อบรมสั่งสอนเสี่ยวเทียนให้ดี ปล่อยให้มารังแกคนอื่น เจ้ามีความผิด อย่างที่ชายาหยางอ๋องกล่าวจริง ๆ"

สวีฮองเฮาถอนหายใจ

"นำตัวชายาฝูอ๋องไปโบยยี่สิบที" พอสวีฮองเฮาตรัสออกมาเช่นชายาฝูอ๋องตกใจไม่น้อย

"ท่านป้าเพคะ ท่านป้าไม่นะเพคะ"

"ท่านแม่ ท่านแม่ ปล่อยแม่ข้านะ ยายแก่แร้งทึ้งปล่อยแม่ข้าเดี๋ยวนี้" ทุกคนต่างตกใจกับคำพูดของเด็กห้าขวบ อย่างเสี่ยวเทียน เขาไปจำคำพูดบ้าบอนี้มาจากไหน ถ้ามิใช่มารดาเสี้ยมสอนบุตร

สวีฮองเฮาแทบจะเป็นลม พนัดดาของนางมีตำพูดที่แย่ พระนางรับมิได้

"นับแต่นี้ เสี่ยวเทียนจะอยู่วังหลวงกับข้าสักระยะ แยกเสี่ยวเทียนกับชายาฝูอ๋องออกจากกัน"

"ท่านแม่" เสี่ยวเทียนร้องไห้ขี้มูกโปร่ง เสี่ยวเปาเสี่ยวเปยพลันแอบสาแก่ใจไม่น้อย ถ้าไม่เพราะมารดามาทวงความยุติธรรมให้ พวกเขาคงร้องไห้ไม่หยุดแน่นอน

สวีฮองเฮายุติงานเลี้ยงบุปผาในค่ำคืนนั้น อีกทั้งยังมอบของเล่นล้ำค่าให้เด็กแฝดสองคน ภายในรถม้า หลี่ซินนั่งตรงกลาง โอบกอดเด็กแฝดทั้งสอง อย่างมีความสุข ในที่สุดนางก็ให้สวีเหมยได้รับบทเรียน ไม่คิดจริง ๆ เลยว่าสวีฮองเฮาจะคล้อยตาม หลี่ซินมีความสามารถหลายอย่างจริง ๆ

บนหลังคาที่มีความสูงอย่างมากร่างหนาทั้งสามคน ยืนมองรถม้าออกนอกวังหลวง

"ท่านอ๋องดูท่าพระชายาจะรัก ท่านหญิงท่านชายมาก ในงานเลี้ยง นางทวงความยุติธรรมให้ทั้งสอง" องครักษ์เงาอย่างอี้โจอย่างขึ้น หลายวันมานี้พระชายาเปลี่ยนไปมาก

หยางอ๋องมองรถม้าเข้าตรอกไปสุดตา ทุกอย่างที่นางพูดในศาลาอุทยานหลวง เขาได้ยินหมดแล้ว ไม่น่าเชื่อว่านางจะเปลี่ยนไปแล้ว หรือว่านางต้องการจะเรียกร้องความสนใจจากเขา

แต่ทว่าแววตาสีหน้า ท่าทางที่นางมองเด็กแฝด มันออกมาจากใจนางจริง ๆ ไม่ ๆ นางแค่แสดงละครงิ้ว เขาจะไม่มีวันเชื่อนางเป็นอันขาด

"พระชายาคงจะกลับตัวกลับใจแล้ว" อี้ชางเห็นด้วยกับอี้โจ เพราะเขาเฝ้าที่จวนอ๋องมาหลายวัน จึงเห็นนิสัยของหลี่ซินหลายอย่าง แตกต่างจากเดิมมาก

"รอดูนางต่อไป ยามนี้ข้าจะกลับจวนก่อน" กล่าวจบ สามบุรุษหายไปท่ามกลางความมืดมิดในคือที่ไร้แสงจันทร์

หลี่ซินพลันถอดรองเท้าให้เด็กทั้งสองคน อีกทั้งห่มผ้าให้อย่างหนา ส่วนนางนอนอีกเตียงไม้หลังหนึ่ง บรรยากาศในเรือนเต็มไปด้วยความอบอุ่นของเตาไฟที่จุด

ดวงตาดอกท้อมองคนงามที่หลับอย่างสบาย หยางอ๋องนึกรังเกียจนางนัก วันนี้มีเหตุการณ์หลายอย่าง เหตุการณ์แรกภาพวาดนั้น เป็นของหลี่หลานจริงรึ หรือเป็นของนาง

ดูเหมือนว่าทรวงอกของนางมีบางอย่างซ่อนอยู่ หยางอ๋องค่อย ๆ ล้วงมันออกมา พบว่าเป็นภาพวาดของนางนอนกับอีกชายคนหนึ่ง

ดวงตาหยางอ๋องมีเปลวไฟลุกโชนขึ้นมาอย่างน่ากลัว ในงานเลี้ยงบุปผา หยางอ๋องเห็นคนมาก่อกวนงาน บอกว่านอนกับหลี่ซิน แต่พอล้วงกระดาษออกมาพบว่าเป็นหลี่หลาน แสดงว่าหลี่ซินเคยเป็นกับบุรุษคนนั้น แต่ซ้อนแผนเปลี่ยนภาพวาดเป็นภาพหลี่หลานแทน

ความเจ้าเล่ห์ของนางยังเหมือนเดิม นางยังกล้าหลอกเขา การแต่งงานเขากับนางเกิดขึ้นเพราะสมรสราชทาน ถ้าบิดาของนางไม่เป็นราชครู มีรึน้ำหน้าอย่างนางจะได้แต่งกับเขา สตรีชั่วร้ายในแคว้นชิงอย่างนาง แม้แต่ถือรองเท้าให้เขาก็ยังไม่คู่ควร

หยางอ๋องเพียงคิดว่าหลี่ซินเป็นเพียงสตรีที่ร้ายกาจ ไม่คิดว่านางจะเป็นสตรีร่านราคะ เสียตัวให้ชายอื่น แล้วล้างน้ำใส่ตะกร้าแต่งเข้าจวนอ๋อง

หลี่ซินพลันรู้สึกหนาวสั่น เปลือกตางามที่เต็มไปด้วยแพรขนตาที่หนาลืมตาขึ้นมา พบว่านางโดนน้ำจนเปียก คนที่ทำร้ายนางคือ บุรุษผู้นี้มีใบหน้าหล่อเหลาเหมือนถอดแบบมาจากภาพวาด

เขาคือหยางอ๋องนั่นเอง ฉู่อวี้นั่นเอง

"ท่านสาดน้ำใส่ข้า" ยามค่ำคืนที่หิมะตก หยางอ๋องสาดน้ำใส่นางจนเปียก อีกทั้งยังพานางมาอีกห้องหนึ่งด้วย ห้องนี้ไม่กว้างไม่ใหญ่

"เจ้ามันสารเลว ถ้าข้าไม่มาวันนี้ จะได้เห็นสิ่งที่เจ้าทำเลวรึ" หยางอ๋องชูภาพวาดแผ่นนั้น หลี่ซินถึงกับตกใจ

นางไม่คิดว่าการเอาภาพวาดเก็บไว้กับตัว จะเป็นภัย อีกทั้งไม่คิดว่า เขาจะกลับมาเร็วขนาดนี้ เขาอยู่เมืองจินมิใช่รึ

"ท่านจะทำอะไร ปล่อยข้านะ ท่านเกลียดข้าไม่ใช่รึ" หยางอ๋องบีบข้อมือนางอย่างแรง จนเป็นรอยแดง

"ข้าจะคิดบัญชีแค้นกับเจ้า โทษฐานเจ้าหลอกลวงข้า"

หลี่ซินพลันไออย่างเจ็บปวด เหตุใดเขาต้องร้ายกับนางด้วย นางเป็นคนดีแล้ว

"ท่านอ๋อง ข้าไม่ได้รังแกสองแฝดแล้ว ปล่อยข้าเถอะ" หยางอ๋องมองใบหน้างามที่เอ่อล้นไปด้วยหยาดน้ำตา ใช้มารยาหญิง คิดว่าเขาจะหลงกลนางรึ