บทที่ 6 ความร้ายกาจ

"เอาล่ะรีบกินแล้วไปเรียนได้" หลี่ซินพลันเอ่ยขึ้น นางไม่อยากให้เด็กพวกนี้ไปสำนักศึกษาหลวงสาย

"เมื่อวานบ่าวลืมรายงานพระชายา ท่านชายน้อยตกน้ำที่สำนักศึกษาเพคะ"

หลี่ซินมองเสี่ยวเปาทันที เหตุใดเขาถึงตกลงไปในสระน้ำของสำนักศึกษาหลวงได้

"เสี่ยวเปา ผู้ใดทำเจ้าบอกแม่เดี๋ยวนี้" เสี่ยวเปาเงียบ

"ท่านแม่ เสี่ยวเทียนเจ้าค่ะ" เมื่อวานที่สำนักศึกษาหลวง ในยามเที่ยงนั้น อาจารย์จะปล่อยให้เด็ก ๆ ออกมาเดินเล่น แต่ไม่คิดว่าเสี่ยวเปานั่งเล่นที่ศาลา ในระหว่างที่เสี่ยวเปยไปโรงอาหารเพื่อนำของว่างมากิน เสี่ยวเทียนได้รังแกเสี่ยวเปยเสียแล้ว

หลี่ซินนึกชังชายาฝูอ๋อง ไม่อบรมสั่งสอนบุตรชาย

"เอาล่ะ พวกเจ้าไปรอข้าในรถม้า วันนี้ข้าจะไปส่งเจ้าเอง"

หลี่ซินกลับมาที่เรือนใหญ่ นางให้อีอีปิดประตูให้เรียบร้อย เพียงแค่นางผิวปากอาจู ก็ปรากฏตรงหน้านางแล้ว

"วันนี้ เจ้าจงตามข้าไปสำนักศึกษาหลวง" หลี่ซินจะให้อาจูทำงานบางอย่างให้นาง

"ขอรับ"

หลี่ซินนั่งในรถม้ามองบุตรทั้งสอง สีหน้าเสี่ยวเปาไม่ค่อยดีนัก

"เด็กดี เจ้ามิต้องกังวลไป มารดาจะจัดการให้เจ้าเอง" ไม่นานนักรถม้าจวนหยางอ๋องจอดหน้าสำนักศึกษาหลวง หลี่ซินเข้าไปส่งเด็กทั้งสองในห้องเรียน นางเห็นสวีเหมยไปส่งบุตรชายเช่นกัน หลี่ซินนึกชักนัก นางรีบเดินไปทางประตู เข้าไปนั่งในรถม้า

สวีเหมยออกจากประตูสำนักศึกษาหลวง ปรายตามองรถม้าจวนหยางอ๋องแล้วเบ้ปาก

ทันทีที่รถม้าจวนฝูอ๋องมุ่งหน้าออกไป ม้าเกิดอาการคลุ้มคลั่ง ทำให้สารถีกระเด็นตกม้าทันที สวีเหมยกรีดร้องอย่างตกใจ ทำให้ชาวบ้านแถวนั้นได้รับความเดือดร้อน รถม้าจวนฝูอ๋องพลิกคว่ำ ทำให้สวีเหมยหัวกระแทกผนังรถม้าจนได้รับความบาดเจ็บ

หลี่ซินเปิดม่านมองดูด้วยความสาแก่ใจ ในตอนที่สวีเหมยเข้าไปส่งบุตรชาย หลี่ซินสั่งให้อาจูโปรยผงที่ทำให้ม้าคลั่ง จะออกฤทธิ์ภายในหนึ่งถ้วยชา หลี่ซินกะเวลาได้พอดี

เสียงร้องของสวีเหมยได้ยินเข้ามาในรถม้าหยางอ๋อง แม้รถม้าจะผ่านตรอกนั้นมาไกลแล้วก็ตาม รอยยิ้มของหลี่ซินทั้งงดงามและเต็มไปด้วยความน่ากลัวในคราวเดียวกัน

หลี่ซินมาถึงจวนรีบย่างกรายเข้าไปในเรือนใหญ่ทันที หญิงสาวนั่งลงบนตั่งเตี้ยใบหน้าระบายด้วยรอยยิ้มตลอดเวลา อีอีรีบรินช้ำชั้นดีให้เจ้านาย

"พระชายาอารมณ์ดีนะเพคะ"

"แน่นอนอยู่แล้ว"

เพียงไม่นานนักอาจูก็พลันเดินเข้ามารายงานเรื่องของหลี่หลาน

"เรียนพระชายา เรื่องที่ให้ข้าตามคุณหนูหลี่หลานไป พบว่า นางไปที่โรงวาดภาพแห่งหนึ่ง จากนั้นก็นำภาพหนึ่งไปให้ชายผู้นั้นวาดจำนวนมาก" หลี่ซินได้ยินอย่างนี้ก็เข้าใจทันที

นางคิดไว้แล้วหลี่หลานต้องกัดไม่ปล่อย หาทางประจานนาง กระนั้นนางไม่มีทางให้หลี่หลานทำได้สำเร็จหรอกนะ

"อาจู เจ้านำภาพนี้ไปเปลี่ยน อย่าให้ใครเห็นเป็นอันขาด" อาจูไม่เปิดภาพดู เขารีบไปที่โรงวาดภาพทันที

ภาพนั้นหลี่ซินเป็นคนวาดภาพหลี่หลานใส่เอง เดิมที ต้องการหาช่าง แต่นางคิดว่า เรื่องนี้จะให้ใครรู้มิได้ กระนั้นลงมือจัดการเองเสียดีกว่า

ในระหว่างที่หลี่ซินกำลังนอนหลับในศาลารับลมเย็น อีอีได้นำเทียบเชิญมาให้นาง อีกห้าวันมีงานชมบุปผาที่วังหลวง ให้นางและท่านชายน้อย ท่านหญิงน้อยไปร่วมงาน สวีฮองเฮาเป็นคนจัดงานนี้เอง

งานนี้ต้องมีคนวางแผนชั่วเอาไว้แน่ หลี่ซินคิดในใจ

ค่ายทหารเมืองจินในยาม หยางอ๋องมองลูกน้องที่ซ้อมกระบี่กันอย่างเหนื่อยหอบ ยามนี้ฤดูหนาวของเมืองจิน ช่างหาอาหารยากลำบากนัก เขาจำเป็นต้องส่งสาส์นไปขอเสบียงจากเมืองชิง ยังไม่ตอบกลับมา เสด็จพ่อจะส่งมาให้เขารึไม่ อาหารในคลังใกล้จะหมดแล้ว

"ท่านอ๋องจดหมายขอรับ" อาหวังนำมามอบให้เจ้านาย ดวงตาดอกท้อมองเนื้อหาในกระดาษ สตรีนางนี้เฝ้าไข้เสี่ยวเปาทั้งคืน นางต้องการอะไรกันแน่

"อาหวัง ข้าจะกลับเมืองหลวงทูลขอฝ่าบาทเรื่องระเบียง" อีกทั้งเขาจะกลับไปดูสตรีร้ายนางนั้น รังแกบุตรเขารึไม่

ก่อนจะถึงงานเลี้ยงบุปผา หลี่ซินต้องมาที่ร้านผ้าอันดับหนึ่งของแคว้นชิง นางต้องการตัดชุดไปงานเลี้ยงบุปผา

หลี่ซินมุ่งหน้าไปที่ร้านผ้าอันดับหนึ่ง นางเลือกผ้าพับหนึ่งสีแดงเป็นสีที่หลี่ซินคนเก่าชอบ หลี่ซินจึงเลือกสีแดง แต่ทว่ามีสตรีนางหนึ่ง แย่งผ้าพับนั้นกับนาง

"แม่นางท่านช่างไร้มารยาทนัก เจ้านายข้าเลือกผ้าพับนี้ก่อน" อีอีทนมิได้เอ่ยขึ้นแทนเจ้านาย

"เจ้าเป็นแค่ขี้ข้า กล้าต่อว่าเจ้านายข้ารึ" สาวใช้ฝั่งตรงข้ามไม่ยอมเช่นกัน

"ในเมื่อเจ้าอยากได้ ข้ายกให้เจ้า" หลี่ซินขี้เกียจมีปัญหา นางเดินไปอีกด้านหนึ่ง แต่สตรีนางนั้นยังคงเดินตามหลี่ซินไม่เลิก พอเห็นหลี่ซินจับผ้าพับไหน นางก็แย่งตลอด หลี่ซินคิดอะไรดี ๆ ออก นางเดินไปจับผ้าทุกพับ

"ข้าจะเอา"

"สรุปแล้วเจ้าจะเหมาหมดร้านรึ ช่างดีใจแทนเถ้าแก่เจ้าของร้านเหลือเกิน" หลี่ซินเอ่ยอย่างยิ้ม ๆ สตรีนางนั้นมองผ้าที่ลูกน้องเจ้าของร้านถือ

"นี่เจ้าหลอกข้า"

"สวีเหมียว ข้าคือชายาหยางอ๋อง เจ้าช่วยให้เกียรติข้าด้วย ข้าไม่เอาเรื่องเจ้า ที่เจ้ามาวุ่นวายกับข้า นับว่าเมตตาเจ้าแล้ว" ในความทรงจำของหลี่ซินคนเดิม สวีเหมียวเป็นน้องสาวของสวีเหมย สวีเหมียวมีใจปฏิพัทธ์หยางอ๋อง แต่ทว่าหยางอ๋องถูกหลี่ซินคนเดิมคาบไปกินเสียก่อน สวีเหมียวจึงชังหลี่ซินมาก