บทที่ 5 เสี่ยวเปาป่วย

หลี่ซินพลันเข้ามาในเรือนคลี่ภาพดูอีกครั้ง เรียกอีอีมาดูด้วย สายตาอีอีมองเจ้านายอย่างน่าสงสาร

"อีอี เรื่องนี้ต้องเจ้าต้องเก็บไว้เป็นความลับ ภาพนี้ เจ้าสามารถหาคนวาดได้รึไม่" หลี่ซินคิดแผนการออกจะแก้แค้นหลี่หลานได้อย่างไร

"ได้เจ้าค่ะ ตลาดมืดน่าจะมี"

"อีอี ข้าต้องการข้ารับใช้ที่มีวิทยายุทธ์"

"ตลาดค้าทาสเจ้าค่ะ"

อีกด้านหนึ่งหยางอ๋องอยู่ในกระโจม เขาเพิ่งฝึกทหารซ้อมเพลงดาบเสร็จ อาหวังนำสารในพิราบสื่อสารมอบให้เจ้านาย

หยางอ๋องคลี่กระดาษ สายตากลอกไปมา สตรีนางนี้ทะเลาะกับชายาฝูอ๋องเรื่องของเสี่ยวเปา ช่างเหลือเชื่อนัก

นางหรือจะเป็นคนดี เป็นไปไม่ได้ อีกทั้งในข้อความยังบอกอีกว่า นางไปที่ตลาดค้าทาส นางไปทำไม...

หลี่ซินมองอาจู บุรุษที่นางซื้อมาจากตลาดค้าทาส ยามนี้ชายหนุ่มผู้นี้ คุกเข่าตรงหน้านาง หลี่ซินนำอาจูเข้าจวนอ๋องอย่างไม่ให้ผู้ใดเห็น

"ข้าน้อยคำนับพระชายาขอรับ" อาจูรูปร่างสูงใหญ่ เขาขายตัวเป็นทาสเพราะต้องการเงินให้มารดารักษาตัว พ่อค้าทาสรับเขามาจากชนเผ่าหนึ่งทางเหนือ อาจูยอมให้มารดามีชีวิตอยู่อย่างสบาย ส่วนเขายอมเป็นทาสตลอดชีวิต หลี่ซินมองชายผู้นี้ออกว่าเป็นคนดี กตัญญูไม่น้อย

"ข้าจะไม่ผูกมัดเจ้าไว้ หน้าที่ของเจ้าคืออารักขาดูแลข้า"

อาจูไม่คิดว่าจะได้ยินคำนี้ นางจะไม่ผูกมัดเขา มีเจ้านายดีเยี่ยงนี้ที่ไหนกัน

"พระชายา"

"เจ้าไม่ต้องพูดอันใดแล้ว ข้าจะให้เจ้าเดือนละหนึ่งตำลึง อีกทั้งสามปีนี้ เจ้าอยากจะไปไหนก็ไป"

"ขอบคุณพระชายา" เขาโขกศีรษะให้พระชายาครั้งแล้ว ครั้งเล่า

"งานแรกที่ข้าจะให้เจ้าทำ เจ้าไปจับตาดูคนผู้หนึ่งในจวนหลี่ ว่านางไปไหนทำอันใด ในแต่ละวันแล้วมาบอกข้า นับแต่นี้ไป"

"ขอรับ" หลี่ซินสั่งให้อีอีบอกทางอาจูไปจวนหลี่แล้วจับตาดูหลี่หลานไว้

ค่ำคืนนั้นนางนอนหลับอย่างเหนื่อยล้า เจ้าของร่างเดิมสมชื่อเป็นนางร้ายอันดับหนึ่งในแคว้นชิงเสียจริง

ในระหว่างที่หลี่ซินกำลังจะนอนอย่างฝันดี ได้มีคนมาเคาะประตูเรือน

"ผู้ใด"

"พระชายา ท่านชายน้อย เป็นไข้เพคะ" เสียงแม่นมจางนั้นเอง

หลี่ซินไม่รอช้า นางรีบสวมเสื้อขนคลุมขนสัตว์ มุ่งหน้าไปเรือนเล็ก สองข้างทางเต็มไปด้วยหิมะขาวโพลน อีอีเดินถือโคมไฟนำหน้าเจ้านาย หลี่ซินคิดว่าอากาศเปลี่ยนแปลงบ่อยเด็ก ๆ จึงได้ป่วยง่าย

พอเปิดประตูเรือนเข้าไปที่เตียงพบว่า เสี่ยวเปาป่วยไข้ขึ้นสูง หลี่ซินสั่งแม่นมจางไปเตรียมน้ำมา ส่วนอีอีให้ไปเคี่ยวยาที่โรงครัว

หลี่ซินมองเสี่ยวเปยนอนอีกเตียงหลังหนึ่ง เมื่อแม่นมจางมาแล้ว หลี่ซินไม่รอช้ารีบบิดผ้าขาวให้หมาด แล้วเช็ดตัวให้เสี่ยวเปา

แม่นมจางมองดูหลี่ซิน นางเห็นความอ่อนโยนของเจ้านายมองไปที่ท่านชายน้อย ทำให้แม่นมจางพลันหายกังวลไปบ้าง

อีอีเดินเข้ามาพร้อมชามยา หลี่ซินให้อีอีวางชามยาลง จากนั้นให้บ่าวทั้งสองคนไปพักผ่อน

"ข้าจะดูแลเขาเอง"

คล้อยหลังสองคนนั้น เสี่ยวเปาร้องเรียกบิดา หลี่ซินกอดเขาไว้

"มารดาจะดูแลเจ้าเอง ไม่ต้องกลัวนะ มารดาจะดีกับเจ้า เด็กน้อย" หลี่ซินมองเสี่ยวเปาด้วยความรัก เด็กน้อยเห็นมารดาเลี้ยงถึงกับตกใจ

"ไม่ต้องกลัวนะ เจ้าดื่มยาเถอะ คืนนี้ข้าจะเฝ้าไข้เจ้าเอง" หลี่ซินเอ่ยอย่างอ่อนโยนกับเสี่ยวเปา ทำให้เด็กน้อยนั้นรู้สึกอบอุ่นหัวใจอย่างบอกไม่ถูก ตั้งแต่มารดาเลี้ยงแต่งเข้ามาในจวนอ๋อง เสี่ยวเปาเพิ่งได้ยินนางพูดดีกับเขาครั้งแรก เด็กน้อยน้ำตาไหลออกมา

"ข้าขอเรียกท่านว่าท่านแม่ ได้รึไม่" เสี่ยวเปาไม่เคยเรียกนางว่าท่านแม่ เพราะหลี่ซินเข้ามาอยู่ในจวนอ๋อง นางสั่งเด็กทั้งสองเรียกนางว่าพระชายา

"ได้สิ เด็กดี" หลี่ซินลูบศีรษะเสี่ยวเปาอย่างอ่อนโยน หกเดือนมานี้ วันนี้เป็นวันที่เสี่ยวเปามีความสุขที่สุด

"ท่านแม่" นอกม่านมุ้งเป็นเสี่ยวเปยที่ยืนอยู่เด็กน้อยมองมารดาเลี้ยงกอดฝาแฝด หลี่ซินหันไปมอง

"เสี่ยวเปย เจ้ายังไม่นอนรึ"

"ท่านแม่ ข้าขอเรียกท่านว่าท่านแม่ได้รึไม่"

"ได้สิ เด็กดี เจ้ารีบไปนอนเถอะ ประเดี๋ยวจะติดไข้กับเสี่ยวเปา"

"เจ้าค่ะ ท่านแม่" เสี่ยวเปยเชื่อฟังมานดาเลี้ยง จึงเดินไปเตียงอีกหลัง เด็กน้อยเห็นมารดาเลี้ยงอ่อนโยนกับน้องชาย ทั้งเช็ดตัวให้ ป้อนยา ทำให้เสี่ยวเปยนึกรักหลี่ซินขึ้นมาจริง ๆ เรื่องราวในอดีตทำให้สองแฝดไม่กลัวหลี่ซินเหมือนแต่ก่อน

หลี่ซินจับที่หน้าผากของเสี่ยวเปาเหตุใดไข้ยังไม่ลด อากาศช่วงนี้เย็นด้วย นางห่วงเสี่ยวเปามากกลัวจะช็อกตาย นางนึกถึงกล่องยา จู่ ๆ กล่องยาปรากฏออกมา

นี่มันเหลือเชื่อมาก หญิงสาวดีใจมากรีบหายามาฉีดให้เสี่ยวเปา ไม่นานนักกล่องยาก็หาไปในชั่วพริบตาเดียว นางข้ามภพมาพร้อมกล่องยาอย่างนั้นรึ หลี่ซินดีใจยิ่งนัก

ก่อนนอนในคืนนั้นนางรีบจุดเตาเผาให้อบอุ่นเพราะด้านนอกหิมะตกแรงมาก

ยามเช้าวันถัดมาอาการป่วยของเสี่ยวเปาดีขึ้น แม่นมจางมองพระชายาใส่ใจท่านชายน้อยยิ่งนัก นางป้อนข้าวให้สองแฝด สลับป้อนเสี่ยวเปาและเสี่ยวเปย มีทั้งเสียงหัวเราะในเรือน หลังจากที่นางหายป่วย นางก็กลายเป็นคนดี อย่างน่าเหลือเชื่อมาก แม่นมจางลืมภาพร้าย ๆ ของนางในอดีตเพียงเวลาแค่หนึ่งคืน