บทที่ 4 ปะทะฝีปากชายาฝูอ๋อง

อาจารย์เหรินอี้มองพระชายาหยางอ๋อง ไม่คิดว่านางจะมาสำนักศึกษาด้วยตัวเอง นางเคยสั่งไม่ให้สองแฝดมาเรียน แต่ยามนี้สองแฝดกลับมาเรียนเพราะนางอนุญาต ไม่คิดว่านางจะห่วงลูกเลี้ยง

หลี่ซินมองเหรินอี้ เขาจะจ้องนางอีกนานไหม หญิงสาวหันไปทางประตู พบสตรีนางหนึ่งแต่งกายงดงามนัก อย่าบอกนะว่าคือชายาฝูอ๋อง

"ชายาฝูอ๋องมาแล้ว"

หลี่ซินย่างกรายไปหาสตรีนางนั้นทันที แล้วสังเกตไปที่ใบหน้าเสี่ยวเทียนไม่บาดเจ็บเลยแม้แต่น้อย ผิดจากเสี่ยวเปาของนาง มุมปากเป็นแผล

"ชายาหยางอ๋อง" สตรีนางนั้นพลันยิ้มให้หลี่ซิน หลี่ซินถามประวัติชายาฝูอ๋องจากอีอีแล้ว ว่านางคือสวีเหมยหลานสาวห่าง ๆ ของสวีฮองเฮา บุตรีขุนนางการคลัง จึงให้แต่งงานกับฝูอ๋องโอรสของสวีฮองเฮา สตรีนางนี้หยิ่งผยองพองขนมาก ในอดีตนางเคยด่าทอหลี่ซินไม่น้อย

"ชายาฝู ท่านสั่งสอนบุตรชายของท่านได้ดีมาก มาต่อว่าบุตรของข้าไร้มารดา บุตรใครกันแน่ที่ไร้มารดาสั่งสอน"

"หลี่ซินมันจะมากไปแล้วนะ" สวีเหมยถึงกับเถียงไม่ออก กับอีแค่เด็ก ๆ เล่นกัน แค่นั้นเอง หลี่ซินถึงกับหอบสังขารมาที่สำนักศึกษาหลวงต่อว่านางซึ่งเป็นชายาฝูอ๋อง ในอนาคตฝูอ๋องต้องเป็นรัชทายาท เหตุใดสตรีร้ายกาจอย่างหลี่ซินไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำบ้าง

"ยังน้อยไปด้วยซ้ำ อย่าให้ข้าได้ยินอีกนะ ว่าบุตรชายเจ้ารังแกบุตรของข้า" หลี่ซินเดินเชิดหน้าสะบัดอาภรณ์ใส่ชายาฝูอ๋อง

"เจ้ากลับมาประเดี๋ยวนี้ ชายาหยางอ๋อง" สวีเหมยไม่ยอม นางไม่เคยโดนต่อว่าขนาดนี้ ตั้งแต่เกิดมา หญิงบ้าผู้นี้ถือดีอะไรมาด่านาง

หลี่ซินรีบย่างกรายออกมาหน้าสำนักศึกษาหลวงแล้วรีบขึ้นรถม้ากลับจวนไป อีอีมองเจ้านายหัวเราะชอบใจ

หน้าสำนักศึกษาชายาฝูอ๋องกรีดร้องราวกับคนเสียสติ จนข้ารับใช้รีบมาห้ามเจ้านาย...

หลังเลิกเรียนหลี่ซินสั่งให้แม่นมจางไปรับเด็กแฝดสองคนนั้นกลับจวนอ๋อง

ในระหว่างทางกลับจวนอ๋อง สองแฝดได้เล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นในช่วงเช้าให้แม่นมจางฟังว่า ท่านแม่ด่าพระชายาฝูอ๋องแล้วเดินออกจากสำนักศึกษาหลวงอย่างสง่างาม ทำให้แม่นมจางคิดว่า พระชายาเปลี่ยนไปแล้วจริง ๆ อาจจะมีเมตตาต่อท่านชายน้อย ท่านหญิงน้อย ระยะเวลาไม่กี่วัน มันเป็นไปมิได้ ต้องพิสูจน์กันอีกยาวไกล

หลี่ซินสั่งให้อีอีไปซื้อแป้งทอดมาให้เด็ก ๆ กิน นางจะเอาใจเด็กแฝดทุกวัน จนกว่าหยางอ๋องจะกลับมา

"พระชายา ท่านหญิง ท่านชายกลับมาแล้วเพคะ" ข้ารับใช้อีกคนวิ่งเข้ามารายงาน หลี่ซินได้ยินกระนั้นจึงรีบไปที่เรือนเล็ก

หญิงสาวมุ่งหน้าไปที่เรือนเล็กพบว่า เด็กแฝดสองคนกำลังนั่งเล่นในเรือน

"ท่านแม่" เด็กทั้งสองมองดูมารดาเลี้ยงยิ้มหวานให้พวกเขา ช่างน่าขนลุกเสียจริง มารดาเลี้ยงเปลี่ยนไปมากจนน่ากลัว

"ข้านำแป้งทอดมาให้พวกเจ้า" หลี่ซินนั่งที่เก้าอี้เตี้ย อีอีวางตะกร้าแล้วยกถาดแป้งทอดออกมา

"ขอบคุณเจ้าค่ะ" เด็กทั้งสองเอ่ยขึ้นพร้อมกัน สายตามองไปที่แม่นมจาง แม่นมจางเดินมาหยิบแป้งทอดดมแล้วกลืนลงไป

"เจ้าคิดว่า ข้าจะสังหารพวกเขารึ" หลี่ซินมองแม่นมจาง

"บ่าวมิกล้าเพคะ" แม่นมจางก็แอบหวั่นใจ

"เอาล่ะ ข้าไม่รบกวนพวกเจ้าแล้ว" หลี่ซินเดินออกไปด้วยใบหน้าที่สลด รั้งท้ายด้วยอีอี

สองแฝดมองมารดาเลี้ยงอย่างน่าเห็นใจ ทำอย่างไรได้ ก็นางเคยร้ายกับพวกเขานี่นา ทั้งสองเมื่อเห็นว่าแป้งทอดไม่มียาพิษจึงหยิบเข้าปากอย่างอร่อย

หลี่ซินรับสำรับอาหารเย็นอิ่มพอดี ข้ารับใช้จากหน้าจวนมารายงานว่า มีญาติจากบ้านเดิมมาหา ยามนี้อยู่ในศาลาดอกบัว

หลี่ซินฉุกคิดขึ้นมา นางเป็นบุตรของราชครูหลี่เจิ้ง มารดาของหลี่ซินเป็นฮูหยินใหญ่ แต่ช่วงนี้มารดาของนางป่วยติดเตียงไปไหนมิค่อยได้ หลี่ซินคนก่อนก็มิค่อยใส่ใจมารดานักเอาแต่ห่วงงาม แต่งตัวงดงามเดินเฉิดฉายไปวัน ๆ

นางมองหลังสตรีที่มาหานาง สตรีนางนั้นค่อย ๆ หมุนตัวมาหานาง หลี่ซินมองหน้าสตรีนางนั้นอย่างพินิจ

"พี่ใหญ่ จำข้ามิได้รึ ข้าหลี่หลานอย่างไรเล่า ได้ยินมาว่า พี่ใหญ่ไปมีเรื่องกับชายาฝูอ๋อง ที่สำนักศึกษาหลวง"

หลี่หลานเป็นบุตรสาวของอนุในจวนหลี่ มารดาคือซวงซวง อนุนางนี้มีความกำแหงนักสอนบุตรสาวอย่างเอาแต่ใจ

"แล้วมันเกี่ยวอันใดกับเจ้า" หลี่ซินมองหลี่หลานอย่างเกลียดชัง ดูเหมือนว่าหลี่ซินคนเก่ากับหลี่หลานจะไม่ค่อยถูกกันเสียเลย

"หลี่ซินแม้เจ้าจะเป็นชายาของหยางอ๋อง ข้าก็ไม่กลัวเจ้าหรอกนะ เจ้าต้องไปขอโทษชายาฝูอ๋องกับข้า"

ที่หลี่หลานเอ่ยเช่นนั้นเพราะนางคือสหายของสวีเหมย เมื่อวันก่อนสวีเหมยส่งคนไปเรียกตัวหลี่หลานให้มาพบ บอกว่าทำอย่างไรก็ได้ให้ หลี่ซินขอขมานาง

เพี๊ยะ !!!

"นี่เจ้าตบข้าอย่างนั้นรึ หลี่ซิน ดียิ่งนัก เจ้าดูนี่" หลี่หลานล้วงภาพวาดออกมาจากสาบเสื้อคลี่ออกมาให้หลี่ซินดู

หนึ่งสตรี หนึ่งบุรุษโอบกอดกันบนเตียง หลี่ซินหวนคิดในความทรงจำของเจ้าของร่างเดิม หลี่ซินคนเก่าโดนลวงให้นอนกับบุรุษ คนจัดฉากคือหลี่หลาน

สารเลวนัก หลี่หลานแค้นที่หลี่ซินตบตี ต่อว่านางหลายอย่าง จึงคิดรังแกพี่สาว

"ถึงกับอึ้งไปเลยรึ" หลี่หลานยิ้มอย่างสาแก่ใจ หลี่ซินแย่งภาพวาดนั้นมา จากนั้นถีบหลี่หลานลงสระบัว

"หลี่ซินเจ้าบ้าไปแล้ว" ข้ารับใช้รีบลงไปช่วยหลี่หลานทันที หลี่ซินยืนกอดอกมองอย่างสาแก่ใจ

หลี่หลานขึ้นมาบนศาลาตัวเปียกโชก ไอโขลก ๆ ดวงตาแดงก่ำมองหลี่ซิน

"หลี่ซิน เจ้ารอรับผลลัพธ์ที่ก่อไว้เลย" ข้ารับใช้ประคองหลี่หลานลุกขึ้น โชคดีนางสวมผ้าคลุม จึงมีได้เห็นส่วนเว้า ส่วนโค้งมากนัก

"ข้าไม่ส่ง ข้าจะรอดู" อีอีมองเจ้านาย ในที่สุดเจ้านายคนเดิมก็กลับมาแล้ว