ตอนที่ : 3 สัญญาใจ 3

‘ปู่ก็คิดว่างั้น คิดว่าคงลืม ๆ กันไปแล้ว ไม่ได้ติดต่อมาตั้งนาน แต่ว่าวันก่อนปู่เพิ่งได้รับจดหมายจากมันน่ะสิ’

‘ส่งจดหมายมาหานี่นะคะ สมัยนี้ไม่โทรหากันเหรอคะคุณปู่’ ศศิพิมพ์นึกไม่ออกว่าคนเรา ยังต้องเขียนจดหมายหากันอีกเหรอ

‘ไม่รู้มันคงอยากรำลึกความหลังล่ะมั้ง ใจความในจดหมายก็คือทวงสัญญาเลือดในอดีตนั่นแหละ มันบอกว่าก่อนตายต้องได้ทำตามสัญญาก่อน มันไม่อยากผิดคำพูด’

‘โบราณมาก ๆ’ ศิรภัสสรส่ายหน้าในทันที

‘รุ่นลูกแต่งไม่ได้เพราะพ่อแกนั่นแหละยัยสร ไปเอาแม่แกเข้าบ้าน ก่อนที่จะรู้เรื่องสัญญานั่น’

‘แปลว่าพ่อฉลาดนะคะเนี่ย’

‘มันฉลาดหรือมันโง่ สุดท้ายปู่ก็ต้องรับปากไปว่าให้แต่งกันที่รุ่นหลานแทน’

‘กรรมของสร’ ศิรภัสสรยกมือขึ้นทาบอก ก่อนหันไปมองพี่สาวเล็กน้อย แสดงสีหน้าว่าเธอจะไม่ยินยอมให้เรื่องนี้เด็ดขาด

‘สรไม่แต่งค่ะคุณปู่ สรมีคนรักแล้ว’

‘ยัยสรทำแบบนี้ไม่ได้นะลูก ปู่จะกลายเป็นคนผิดคำสัญญาไม่ได้’

‘สรไม่ได้รู้เห็นกับสัญญาด้วยนะคะคุณปู่ ใครไปทำสัญญาไว้ก็แต่งไปเองเลยค่ะ’ พูดแล้วก็รีบลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินหนีไปเสียดื้อ ๆ

‘ยัยสร !’ ชายชราตะโกนตามหลังหลานสาวไปด้วยความโมโห

ศิรภัสสรเอาแต่ใจตัวเองมาตั้งแต่เด็กแล้ว แตกต่างจากคนเป็นพี่สาวที่ดูยังเกรงอกเกรงใจตนอยู่ อาจเพราะว่ารู้ตัวว่าไม่ใช่สายเลือดแท้ ๆ ของครอบครัว เลยทำให้ศศิพิมพ์ตระหนักในสถานะของตนเองเป็นอย่างดี

เสียงรถแล่นออกไปด้วยความเร็ว นั่นย่อมหมายความว่าศิรภัสสรคงไปนอนที่คอนโดมิเนียมของตน และด้วยเรื่องนี้คาดว่าน่าจะไม่กลับมานอนที่บ้านอีกนานเลยทีเดียว เป็นการตัดช่องน้อยแต่พอตัวไป ซึ่งคนเป็นปู่กับพี่สาวก็เข้าใจนิสัยใจคอของหญิงสาวเป็นอย่างดี

‘คุณปู่ไม่ลองโทรไปคุยดูก่อนล่ะคะ เพื่อนคุณปู่น่าจะเข้าใจนะคะ ว่าสมัยนี้เขาไม่คลุมถุงชนกันแล้ว’

‘ถ้ามันเข้าใจอะไรง่าย ๆ มันคงไม่ส่งจดหมายมาทวงสัญญาแบบนี้หรอกพิม’

‘ก็จริงนะคะ’

‘ว่าแต่ยัยสรมีแฟนแล้วจริง ๆ เหรอพิมปู่ไม่เห็นรู้เรื่องเลย’

‘เอ่อเรื่องนั้นพิมก็ไม่รู้ค่ะ สรไม่ค่อยชอบเล่าเรื่องพวกนี้ให้ฟังเท่าไหร่’

‘เฮ้อ เอาไงดีล่ะ ไอ้ตะวันมันมาบีบคอเอาสัญญาอะไรตอนนี้ ดูมันบอกว่าตายไปถ้ารักษาสัญญาไม่ได้ มันจะมาบีบคอปู่ มันจะกลายเป็นผีอาฆาตมาทวงสัญญารึ’

‘โธ่ คุณปู่คะ’

‘สัญญาเลือดเลยนะพิม สัญญาลูกผู้ชายชาติทหารในสนามรบ ปู่จะทำเป็นเล่นไม่ได้ จะหาทางออกยังไงดีล่ะทีนี้ จะทำยังไงดี’ ชายชราทำหน้าเศร้าเพราะคิดว่าเรื่องนี้ตนคงต้องรักษาคำพูดจริง ๆ พอชำเลืองตาไปมองดูหน้าหลานสาวอีกที ดวงตาก็ประกายจ้าขึ้นเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้

‘มองหน้าพิมแบบนี้คืออะไรคะคุณปู่’ ศศิพิมพ์ใจคอเริ่มไม่ดี

‘มันไม่ได้บอกว่าต้องเป็นสายเลือดของปู่นี่ มันบอกว่าลูกหลานของปู่ งั้นพิมก็ใช่ พิมเป็นหลานของปู่อย่างถูกต้องทุกอย่าง’

‘คุณปู่คะ พิมไม่...’

‘พิมถือว่าปู่ขอร้องนะลูกนะ ทำเพื่อปู่หน่อยเถอะลูก’ คำขอร้องแกมบังคับนี้ ทำให้ศศิพิมพ์ปฏิเสธออกมาตรง ๆ ไม่ได้ ตัวเธอก็ยังไม่มีคนรักเป็นตัวเป็นตนเลย หาเหตุผลมาแย้งไม่ออกเลยจริง ๆ

‘ปู่ขอร้องนะพิม’

คำพูดเศร้า ๆ ของนายโกศัลย์ ทำให้ศศิพิมพ์ก้มหน้าลงเล็กน้อย หากมองย้อนไปถึงวันที่บิดามารดาเสียชีวิตนั้น ได้มีคนแนะนำให้นายโกศัลย์ ส่งศศิพิมพ์กลับไปยังบ้านเด็กกำพร้า เพราะฐานะทางบ้านของนายโกศัลย์ไม่ได้ร่ำรวยอะไร หากต้องแบกภาระเลี้ยงเด็กสองคนไว้ คงลำบากอยู่เหมือนกัน

‘ไม่ได้ ๆ จะส่งหลานผมไปอยู่บ้านเด็กกำพร้าได้ยังไง หลานผมทั้งสองคนนี่แหละ ผมจะเลี้ยงเอง’

คำยืนกรานอย่างหนักแน่นของนายโกศัลย์ ต้องแลกมาด้วยการขายที่ดินมรดกของท่าน เพื่อส่งเสียให้หลานสาวทั้งสองคนได้เล่าเรียนในสถานที่ที่ดี และกว่าจะจบทำงานกันได้ทั้งคู่ ทรัพย์สินก็เหลือแค่บ้านหลังนี้แค่หลังเดียว หรือนี่คือโชคชะตาของเธอจริง ๆ

‘พิมว่าไงลูก’ ชายชราถามหลานสาวเบา ๆ หลังหลานสายเงียบไปนาน เหมือนกำลังใช้ความคิดอย่างรอบคอบ แววตาของท่านเต็มเปี่ยมไปด้วยความหวัง

‘ก็ได้ค่ะคุณปู่ พิมจะช่วยคุณปู่รักษาสัญญาเองค่ะ’ ศศิพิมพ์ยิ้มแห้ง ๆ ให้ผู้เป็นปู่ เมื่อท่านเห็นคำสัญญาของชายทหารสำคัญขนาดนั้น เธอจะไปแย้งอะไรได้อีก

‘บ้านของไอ้ตะวันมันอยู่บนดอย พิมก็ถือว่าเดินทางไปผจญภัยบนป่าบนดอยก็แล้วกันนะลูกนะ’

ศศิพิมพ์ยิ้มให้กับคำเปรียบเปรยของผู้เป็นปู่ ชีวิตของเธอผจญภัยอยู่ตลอดเวลาจริง ๆ แค่เพิ่มที่นี่เข้าไปอีกเรื่องคงไม่เป็นไร หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาตรวจดู ยังมีสัญญาณให้โทรติดต่อคนทางโน้นได้ หญิงสาวเลยกดโทรหาผู้เป็นปู่เพื่อรายงานการเดินทางให้ท่านทราบ

“เป็นไงบ้างพิม”

“ถึงอย่างปลอดภัยค่ะคุณปู่ นี่พิมเข้ามาในห้องพักที่คุณปู่ตะวันเตรียมไว้ให้แล้วค่ะ เลยโทรมาบอก” หญิงสาวพูดแล้วเอนหลังลงนอนบนเตียงไปด้วย

“แล้วไอ้ตะวันมันว่าอะไรไหม”

“เหมือนท่านจะเคือง ๆ พวกเราอยู่นะค พิมไม่รู้ว่าท่านจะเอาไงต่อ คงต้องรอดูไปก่อน” ศศิพิมพ์พูดไปตามที่เห็น นายตะวันดูไม่พอใจ แต่ก็สงวนท่าทีเหมือนยังไม่ตัดสินใจ ว่าจะทำอย่างไรกับเธอดี คิดแล้วก็เหมือนเธอคือตัวเลือกที่เขาไม่ต้องการ

“ปู่ขอโทษนะพิมที่ไม่ได้ไปส่งพิมเอง”

“ไม่มาก็ดีแล้วค่ะ ทางขึ้นเขาอย่างกับงูคดเคี้ยวไปมา คุณปู่นั่งขึ้นเขามาไม่ไหวหรอกค่ะ”

“งั้นก็ดูแลตัวเองดี ๆ นะพิม”

“ค่ะไม่ต้องเป็นห่วงพิมนะคะ คนที่นี่ดีกับพิมทุกคนค่ะ” หญิงสาวพูดเพื่อให้นายโกศัลย์ไม่ต้องเป็นห่วงตัวเอง แต่พอวางสายไปแล้วหัวใจก็พลันห่อเหี่ยวขึ้นมา ที่นี่มีแค่ป่ากับเขา ท้องฟ้ากับอากาศ ก็สดชื่นอยู่หรอก แต่ว่าบางที่มันก็ไม่ได้เหมาะกับเธอเสมอไป