ตัวช่วย

“จะเกิดอะไรขึ้นข้าก็จะมาเชิญฝ่าบาทไปทางนั้น เพื่อจะได้พบกับลูกสาวของท่านลี่ซินที่แต่งตัวรองดงามตามที่ข้าสั่ง บรรเลงเพลงผีผาไพเราะรอฝ่าบาทอยู่ที่ศาลาริมสระอย่างไรเล่าอย่าโง่ไปหน่อยเลย”กระซิบตอบ

คราวนี้เองที่อวี่เสิ่นโบกพัดในมืออีกครั้ง ฮูหยินรองหันหน้าหันหลัง

“ใครตกบ่อขี้หมูมาเหม็นสิ้นดี เจ้าใช่ไหมลี่เอินไปให้พ้น ข้าว่าแล้วทำไมถึงเหม็นกลิ่นขี้หมูเพราะเจ้าอยู่ที่นี่ นี่เอง”

ใต้เท้าหวังถอนหายใจ

“ไปให้พ้นอย่ามาเสนอหน้า สกปรกสิ้นดี”

เอ่ยปากไล่ลี่เอินที่หันหลังก้าวเดินออกจากตรงนั้น ลืมแม้กระทั่งต้องย่อกายถวายพระพร อวี่เสิ่นส่ายหน้ายิ้มๆ โบกพัดวิ่งตามลี่เอินไปติดๆ

“ฮูหยินอาภรณ์ของเจ้า เปรอะไปด้วยขี้หมู”

ใต้เท้าหวังกระซิบไปด้วยปิดจมูกไปด้วย

ฮูหยินรองก้มมองอาภรณ์ของตัวเอง ก่อนหน้านั้นด้วยมนต์บังตาของอวี่เสิ่นจึงทำให้มองไม่เห็นอีกทั้งยังรีบมาสั่งให้สาวใช้ไปเตรียมการให้กับลี่ซินส่วนฮูหยินรองรีบมารับหน้าแล้วพาฝ่าบาทไปพบกับลี่ซินที่บรรเลงเพลงผีผาเหมือนกับบังเอิญไม่ได้จงใจ มาตอนนี้มนต์บังตาคลายแล้วจึงรับได้ทั้งรูปรสกลิ่นเสียง

“อ้วกกกก”

ฮูหยินรองโก่งคออ้วกต่อหน้าลั่วต้านหยางอย่างที่สุดจะกลั้น อับอายจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนี

ใต้เท้าหวังยิ้มเจื่อนๆ ขันทีข้างกายรีบผายมือให้ลั่วต้านหยางเดินหลบไปเสียอีกทาง

“ทำไมเจ้าหลานชั่วบิดาเจ้าถึงไม่ชอบเจ้าเล่าลี่เอินหลานรัก”

อวี่เสิ่นเอ่ยปากถามเมื่อเดินเคียงข้างลี่เอิน

“เขาไม่ได้อยากให้ข้าเกิดมาเสียหน่อยถึงกับใส่ร้ายท่านแม่ว่าเป็นคนกำหนดวันแต่งงานและวันเข้าหอในวันที่ไข่ตกเพื่อที่จะได้มัดใจท่านพ่อด้วยการที่จะต้องมีลูกชายแต่สวรรค์มีตาให้ข้าเกิดมาเป็นผู้หญิง ท่านแม่เลยถูกไล่ออกไปนอกจวน เฮอะคนพูดก็พูดไป ท่านแม่ย้ายออกจากจวนตั้งแต่สองวันแรกที่ฮูหยินรองเข้ามาในจวน”

อวี่เสิ่นพยักหน้าขึ้นลง

“เจ้าหลานชั่ว หงส์เสือกมองเป็นกา ดีแล้วต่อไปจะดีจะเลวจะได้ไม่ต้องเกี่ยวพันกัน”

พูดปลอบใจ ลี่เอินถอนหายใจ บนลานประหารวันนั้นก็โดนตัดพ่อตัดลูกไปแล้วนี่

“ท่านปู่ท่านมีอิทธิฤทธิ์อะไรบ้าง”อวี่เสิ่นยิ้มมุมปาก

“จะเอาอะไรเล่าพูดแล้วจะหาว่าคุย ข้านะหรือไม่มีอิทธิฤทธิ์อะไรเลยมีแต่ความมุ่งมั่น”

“เอ้า แล้วจะช่วยข้าอย่างไรเล่า”

“ลี่เอินข้าจะบอกอะไร เทพจะไม่ช่วยคนที่ไม่ช่วยตัวเองก่อนหรอกนะ เช่นนั้นเจ้าควรจะช่วยตัวเองก่อนก่อนที่จะให้ข้าช่วย”

“แล้วที่คุยโม้ไว้ทั้งหมดเล่า”ทำสีหน้าไม่เชื่อถือ

“ก็ได้นิดหน่อย แต่จะให้โจ่งแจ้งไปเลยทีเดียวก็กลัวจะฝืนบัญชาสวรรค์ข้าก็แค่ พาเจ้าเดินไปทางลัดที่มีจุดหมายที่เดิมก็เท่านั้น ไม่ให้เจ้าเดินทางเดิมที่จุดจบของเจ้าอยู่ที่ลานประหาร”

“ข้ารักท่านปู่ที่สุด”ลี่เอินยกแขนขึ้นกอดรอบตัวอวี่เสิ่น

“เฮ้ยเบาๆ หน่อยข้าจั๊กจี๊”ลี่เอินยิ้มกว้าง

“ข้าสงสัยอยู่อีกเรื่อง ช่วยข้าแล้วทำไมไม่ช่วยลี่ซินนางก็เป็นหลานท่านเช่นกัน”

"เอาความจริงหรือคำโป้ปด คำโป้ปดก็คือข้าสงสารเจ้า นางงดงามอ่อนหวาน อีกทั้งยังมีความสามารถรอบด้านอย่างไรก็รอด แต่ดูเจ้าสิ”

“งั้นเอาความจริง”อวี่เสิ่นยิ้มมุมปาก

“เจ้าเป็นมารดาข้า เจ้าคือว่าที่มารดาข้า”ลี่เอินเลิกคิ้วสูง อมยิ้ม

“คารวะแม่หรือยัง ลูกชายฮ่าาาาาๆ”

อวี่เสิ่นกำมือขึ้นเคาะไปที่ศีรษะของลี่เอินเบาๆ

“ตราบใดที่ข้ายังไม่เข้าไปอยู่ในท้องเจ้า ตอนนี้ข้าก็คือปู่ทวดของปู่ทวดของปู่ทวดของเจ้า อย่าเหิมเกริมนัก”ลี่เอินยิ้ม

“ข้าจะแก้ไขอดีตได้จริงหรือ”

อวี่เสิ่นถอนหายใจทรุดกายลงนั่งบนโต๊ะหินข้างสระน้ำตรงข้ามเป็นศาลาที่ลี่ซินกำลังรอสัญญาณจากสาวใช้ให้เริ่มบรรเลงเพลงผีผาหากลั่วต้านหยางฮ่องเต้เดินมาถึง นับว่าจัดฉากกันน่าดูทีเดียว

“ที่ผ่านมาเจ้าเอาแต่ปล่อยมือ ไม่ยอมฝืนจะด้วยอะไรก็แล้วแต่ เจ้ายอมคนอื่นมากไปเป็นคนดีมากไป เหมือน…ข้าในอดีต”

ลี่เอินนั่งลงเท้าคางมองท่านปู่ทวด

“ในอดีตท่านปู่ทวดสุดหล่อของข้าต้องเจอกับอะไรมากบ้างเล่าให้ข้าฟังบ้างสิ”

“อยากฟังเรื่องเล่าโศกสลดจากข้านะหรือ ไม่ต้องกังวลเล่าให้เจ้าฟังสามวันไม่จบ แต่ทว่าคนอย่างข้า สลดได้ไม่นานหรอก”