หย่อนเบ็ด

“สามสองหนึ่ง ผลั๊ก”

อวี่เสิ่นผลักลี่เอินลงไปในสระน้ำทั้งที่ไม่ทันตั้งตัว

ตีลี่เอินดิ้นรนอยู่ในน้ำที่ลึกสุดลึกภาพความทรงจำไหลวน วันนั้นเดือนนั้นปีนั้นเวลานั้น ตีลี่เอินตกลงไปในสระ ในตอนที่ลั่วต้านหยางฮ่องเต้เสด็จพอดี เสียงบรรเลงเพลงผีผา พร้อมกับสายผีผาที่ขาดผึ่งเพราะความตกใจที่มีคนตกน้ำ เหมือนวันนี้ไม่มีผิดเพี้ยนวันนั้นลี่เอินปางตายไม่มีใครช่วยต้องตะเกียกตะกายขึ้นมาจากน้ำด้วยตัวเอง เพียงแต่วันนี้

“ช่วยด้วยเจ้าค่ะคนตกน้ำ”อวี่เสิ่น ปรับเสียงให้เป็นเสียงหญิงนางหนึ่ง

ทำให้ลั่วต้านหยางชะงักฝีเท้าที่จะก้าวเข้าไปในศาลา

เสียงผีผาสายขาดผึ่ง เบี่ยงเบนความสนใจของทุกคนยังอีกฝั่งของสระน้ำที่ลี่เอินดิ้นรนเอาตัวรอดจากคนที่ว่ายน้ำไม่เป็นแต่ไม่อยากตาย

“ชะชะช่วยด้วย”

“ช่วยด้วยเจ้าค่ะนางกำลังจะตายแล้วใครก็ได้ช่วยด้วย”

มนต์บังตากลายร่างเป็นสาวใช้ของจวนกรมคลัง ที่ยืนเต้นแร้งเต้นการ้องให้คนมาช่วยตีลี่เอิน ลั่วต้านหยางพุ่งตัวมาริมสระจ้องมอง ตีลี่เอินที่ผลุบๆ โผล่ๆ

“ฝ่าบาทอย่าพ่ะย่ะค่ะ”

“ตูม”

ไม่ได้กระโดดแต่ถูกอวี่เสิ่นในร่างสาวใช้วิ่งชนจนตกลงไปในน้ำตรงที่ตีลี่เอินผลุบโผล่อยู่นั่น

“พวกเจ้ารออะไรอยู่ลงไปช่วยฝ่าบาทอารักขาฝ่าบาทเร็วเข้า”

ขันทีข้างกายตะโกนดังลั่นใต้เท้าหวังเองก็ตกใจไม่น้อย กระโดดลงไปในน้ำด้วยอีกคนด้วยความหลักแหลมอย่างน้อยก็แก้ต่างได้ว่าตัวใต้เท้าหวังเองก็ไม่รอช้ายอมลงน้ำเพื่ออารักขาฝ่าบาท

คนกำลังจะจมน้ำก็ทั้งกอดทั้งรัดคนที่ตกลงไปอยู่ข้างๆ แต่ช้าไปเสียแล้วเรี่ยวแรงทั้งหมดกำลังถดถอยมือที่กอดรัดกลับคลายลงทิ้งตัวหงายหลังจมน้ำไปต่อหน้าต่อตาลั่วต้านหยาง

ลี่ซินกับฮูหยินหยูซินหยู ที่เพิ่งจะอาบน้ำเปลี่ยนอาภรณ์รีบวิ่งมายืนลุ้นอยู่ข้างๆ สระเช่นกัน

“นางเป็ดนั้น ตั้งใจสร้างเรื่องให้ฝ่าบาทหันมาสนใจนาง”

หยูซินหยูพูดขึ้นเบาๆ ลี่ซินหลุบตามองพื้น

ใต้ท้องน้ำนั่น ลี่เอิน ที่กำลังจะหมดลม ปล่อยตัวเองให้ดำดิ่งล่องลอยไปตามยถากรรม ร่างใหญ่ของลั่วต้านหยางดำน้ำสอดส่ายสายตามองหา ตีลี่เอินที่เห็นคือใบหน้าเศร้าสร้อยที่ปล่อยตัวเองราวกับว่าชีวิตของนางไร้ค่ายิ่งนัก เพราะนางกำลังจะปล่อยให้ลมหายใจหลุดลอยไป

เอื้อมมือฉุดร่างบางดึงเข้าหาตัว ประกบริมฝีปากส่งต่อลมหายใจดวงตากลมโตลืมตามองหน้าลั่วต้านหยางในน้ำใส

แต่เพียงอึดใจร่างสูงกลับถูกองครักษ์ลากขึ้นจากน้ำ อวี่เสิ่นในร่างสาวใช้ก็ดึงร่างบางของตีลี่เอินขึ้นจากน้ำด้วยเช่นกัน

“ผั๊วะ”

มือเรียวของลี่ซินฟาดลงบนใบหน้าชื้นน้ำของลี่เอินที่ส่งเสียงไอค่อกไอแค่ก

ลั่วต้านหยางขมวดคิ้วกับท่าทีของลี่ซิน ลี่เอินยกมือขึ้นกุมที่แก้มเปียก ที่มีรอยมือเป็นปื้นสีแดง อวี่เสิ่นถอนหายใจประเมินลี่ซินต่ำไปจึงไม่อาจปกป้องลี่เอิน

“ข้าบอกพี่สาวกี่ครั้งแล้วว่าพี่สาวว่ายน้ำไม่เป็นไม่ควรจะมาใกล้สระน้ำ ท่านทำแบบนี้ข้าใจแทบขาดเมื่อคิดว่าหากท่านเป็นอะไรไป ข้ากลัวแค่ไหนเมื่อรู้ว่าท่านตกลงไปในน้ำ”

เป็นอย่างนั้นไปได้ทั้งที่ใจจริงของลี่ซินโกรธลี่เอินแทบกระอักเลือดหาทางระบายความโกรธแต่คำพูดล้วนห่วงใย

บีบน้ำตาไหลริน เหมือนเช่นทุกครั้งที่นางอยากได้อะไรนางมักจะใช้น้ำตาเป็นใบผ่านทาง

ลั่วต้านหยางถอนหายใจ เมื่อได้ยินคำพูดของลี่ซินคิดว่านางคงห่วงลี่เอินจริงๆ พี่สาวที่โตแต่ตัวลี่ซินวางตัว เป็นผู้ใหญ่ยิ่งกว่า

ร่างสูงของลี่กังที่มีใบหน้าไม่ผิดจากลี่ซิน ผิดแต่เป็นบุรุษองอาจสาวเท้ามาใกล้ๆ เอามือไพล่หลังมองลี่เอินด้วยหางตา เหลือบตามองใต้เท้าหวังที่ขึ้นจากน้ำเป็นสุดท้าย ส่ายหน้าไปมา

“เฮอะเจ้านี่เข้าใจสร้างเรื่องไม่เว้นแต่ละวัน เก่งจริงเชียวทั้งฝ่าบาททั้งเจ้ากรมคลังถึงกลับต้องลงไปในน้ำเพื่อช่วยเจ้า”

อวี่เสิ่นยิ้มบางๆ ปล่อยให้แสดงอิทธิฤทธิ์กันให้เต็มที่ ลั่วต้านหยางจะได้เห็นข้อเท็จจริง

พี่น้องฝาแฝดต่างกันสิ้นเชิงคนหนึ่งแสดงออกอย่างตรงไปตรงมาอีกคนกลับเสแสร้งจนน่ากลัว อวี่เสิ่นถอนหายใจ ลี่เอินต้องรับมือกับอะไรบ้างที่ผ่านมา