ลูกเป็ดขี้เหร่ตัวนี้ข้าจะห่มหนังหงส์ให้เอง

ลานประหาร

ร่างซูบของตีลี่เอินนั่งเหยียดขา มือสองข้างถูกมัดไพล่หลัง ไม่ได้มีท่าทีตื่นกลัวหรือโศกเศร้าเสียใจกับชะตากรรมของตัวเองแม้แต่น้อย

“หญิงโง่คนนั้น นอกจากไม่เจียมตัวแล้วยังกล้าลอบปลงพระชนม์พระสนมฮุ่ย”เสียงซุบซิบด่าทอ ดังมาไม่ขาดสาย ตีลี่เอินหลับตาลงช้าๆ เกินกว่าคำว่าเจ็บปวด แต่ไม่วายเถียงในใจพวกเจ้าจะรู้อะไร ทั้งหมดนั้นข้าถูกใส่ความ

“ประหารประหาร ประหารนางเสีย“

เสียงสาปแช่งอื้ออึง

ขอบคุณที่ส่งเสริมข้า ตีลี่เอินคิดในใจ

”หญิงชั่ว ตายไปเสีย“

ตีลี่เอินยิ้มหยันให้กับคำว่า..หญิงชั่ว

เรื่องเจ็บปวดนี้มันยาว จะฟังไหม เรื่องมันยาวนะ

อืม..เรื่องมันมีอยู่ว่า

ข้าคือลูกคนเดียวของภรรยาที่สามีไม่รัก ท่านแม่แต่งเข้ามาเพราะความเห็นชอบของผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่าย ท่านพ่อที่แค่ให้กำเนิดข้ามาคนนั้นไม่เคยเหลียวแล หากคิดให้ดีก็คงอุ่นเตียงครั้งแรกครั้งเดียวในคืนเข้าหอจนกระทั่งตีลี่เอินเกิดมาแล้วก็ไม่เคยแวะเวียนมาใส่ใจท่านแม่อีกเลยทว่าลี่เอินก็อยากจะลืมตาดูโลกเหลือเกิน

แค่สองวันหลังจากแต่งเข้าจวนกรมวัง หลังจากนั้นก็ต้องระเห็จไปอยู่นอกจวน สร้างเพิงเล็กๆ โดยผู้คนต่างชื่นชมว่าท่านแม่สมถะเป็นภรรยาที่ดีเห็นแก่ความสุขของสามี ที่นำอนุเข้าบ้านตั้งแต่สองวันแรกที่แต่งงาน

ภรรยาใหม่ของท่านพ่อให้กำเนิดลูกฝาแฝดชายหญิงที่ คลอดหลังตีลี่เอินไปเพียงสองวัน

นั่นคือจุดเริ่มต้นของ นางเป็ดอย่างตีลี่เอินเป็ดขี้เหร่ที่ยังคงเป็นเป็ดไม่มีทางได้เป็นหงส์ไปได้

ผู้ซึ่งไม่อาจเทียบเคียงคุณหนูทั้งสองที่หน้าตาผิวพรรณล้วนมีชาติตระกูลอีกทั้งยังร่ำเรียนจนจบวิชาการต่างๆ ทั้งดีดพิณ เย็บปักถักร้อย วิชากระบี่ หรือแม้วิชาการศิลปะ แต่ตีลี่เอินก็เพียงยืนชะเง้อคอยแอบจำวิชาการเหล่านั้นอยู่ที่ข้างศาลา วันดีคืนดีก็ถูกอนุของบิดาเฆี่ยนตี หรือโชคร้ายหน่อย ฝาแฝดสองคนก็ผลัดเปลี่ยนกันข่มเหง มีทั้งสั่งให้คนจับโยนลงบ่อขี้หมูหรือ ให้กินเศษกระดูกจากชามอาหารสุนัข จนหมด ตีลี่เอินจึงซูบผอมและขะมุกขะมอม

ท่านแม่ผู้ที่ไม่เคยโกรธเคืองใครคือสิ่งเดียวที่ทำให้ตีลี่เอินอยากมีชีวิตอยู่

แล้วฟางเส้นบางๆ เส้นนั้นก็ขาดลงเมื่อมารดาที่คือชีวิต ป่วยหนักและจากไปอย่าหวังว่าจะได้รับการรักษา ท่านพ่อที่เป็นขุนนางกรมขลังมีเงินทองมากมายกลับปล่อยให้ท่านแม่ตายโดยไม่ได้รับการรักษาตีลี่เอินร้องไห้แทบจะขาดใจ แต่บ้านใหญ่กลับมีงานเฉลิมฉลองเมื่อท่านพ่อกำลังจะส่งบุตรีคนรองลี่ซิน ถวายตัวในตำแหน่งสนม ตามคำบัญชาของฝ่าบาท

สหายคนเดียวของท่านแม่จึงรับเอาตีลี่เอินเข้ามาในวังหลวง แต่โชคชะตาก็เล่นงานซ้ำๆ เมื่อสหายคนเดียวของท่านแม่ป้าหยง กลับถูกประหารด้วยข้อหาวางยาเพราะคำสารภาพของป้าหยง ที่บอกว่าเป็นคนลงมือวางยาสนมฮุ่ยเพราะถูกพระสนมตบตีเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา

พระสนมฮุ่ยสนมคนโปรดของ ฮ่องเต้ผู้หล่อเหลาที่สุดในเจ็ดคาบสมุทรปางตาย แต่ไม่ตาย แต่อาจจะไม่ฟื้น

ตีลี่เอินรู้ดีว่าป้าหยงไม่มีทางจะฆ่าใครได้ แล้วก่อนตายวันนั้นก่อนจะถูกประหารป้าหยงบอกให้ตีลี่เอินหนีไป แต่ช้าไปแล้วตอนนี้ทางเดียวที่หนีได้คือตาย

ก็คนที่ยกชายามบ่ายวันนั้นก็คือตีลี่เอิน นางเป็ดที่กำลังจะมีน้ำมีนวลขึ้นมาบ้างเมื่อเข้ามาในวังหลวงได้กินอิ่มนอนหลับ

โชคร้ายมาเป็นระยะไม่เคยขาดตอน แค่จะรับมือแบบไหนเท่านั้นและไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะเจอกับโชคร้ายอะไรอีก

น้องสาวร่วมบิดาลี่ชินกำลังจะถวายตัว เข้ามาในวังหลวงในตำแหน่งสนม น้องชายฝาแฝดอีกคนลี่กัง ก็กำลังจะเข้ารับหน้าที่องครักษ์ของลี่ซิน แต่ตีลี่เอินกำลังจะถูกประหาร

เพชฌฆาตร่างใหญ่ ผิวดำราวกับว่าคนผู้นี้คือยมบาลเดินแบกดาบที่ลับจนคมกริบ มายืนเบื้องหน้า

ดีที่เขายังลับดาบจนวาววับ ตีลี่เอินกลัวว่าหากดาบทื่อเกินไปฟันเข้าที่ลำคอแล้วไม่ขาดในดาบเดียวแล้วตีลี่เอินยังไม่ขาดใจ จะทรมานเพียงใดหนอ อีกทั้งจะอุจาดตาแค่ไหนกับคอที่ห้อยร่องแร่ง

”เจ้า จะไม่จองเวรข้าใช่ไหม เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยข้าจะไปที่วัดทำบุญให้เจ้า..แม่นางน้อย“

เพชฌฆาตพูดเบาๆ ให้ได้ยินกันเพียงสองคน

ตีลี่เอินส่ายหน้า ไม่จองเวรไม่ใช่ความผิดของเขา เขาก็แค่ทำตามหน้าที่ หากใครสักคนที่ผิดก็คือตีลี่เอินที่โชคร้ายเองต่างหาก

”จะขออะไรไหมก่อนตาย ข้าได้ยินว่าเข้าไม่กินอะไรเลยนี่ก่อนตาย“

ตีลี่เอินยิ้มบางๆ

”ไม่หิว ถ้ากินเยอะไปเวลาตาย ศพจะเน่าเหม็นเพราะอาหารในท้องข้าจึงไม่กินดีกว่า ขอแค่… เวลาโยนศพข้าทิ้ง ช่วยเอาหัวกับตัวไว้ด้วยกัน อย่าแยกส่วนหัวกับส่วนตัวของข้าเลย ข้าเป็นวิญญาณไปแล้วจะได้ไม่ต้องเห็นร่างของข้าในแบบนั้น”

พูดเบาๆ เช่นกัน เพชฌฆาตพยักหน้า