บทที่3 (1)

บทที่3

มือบางยกขึ้นพยายามดึงแขนชายหนุ่มให้ออกจากเอว แต่เหมือนยิ่งดึงแขนที่แข็งแกร่ง และมือที่เหนียวเหมือนตุ๊กแกของชายหนุ่มก็ยิ่งรัดหาได้ปล่อยไม่ มันกลับยิ่งรัดแรงจนปรายดาวต้องร้องออกมา

“โอ๊ย! ฉันเจ็บน๊า ปล่อยฉัน” เนื้อแนบเนื้อมีเพียงเสื้อผ้าบางๆที่กั้นกางไว้ก็เหมือนไม่มี หญิงสาวตัวร้อนผะผ่าว ตั้งแต่โตเป็นสาวมาไม่เคยเลยสักครั้งที่จะโดนผู้ชายกอด หญิงสาวพยายามคิดที่จะหาวิธีไหนที่จะหลุดจากอ้อมแขนของเขาดี

ภูวิชเองเมื่อได้กกกอดร่างนุ่มนิ่มที่หอมกรุ่นไว้ในวงแขนแล้วก็เหมือนกับเขานั้นตกอยู่ในมนต์เสน่ห์ยากที่จะถอนตัวออกมาได้

เขารู้สึกงุนงงกับตัวเองว่า ผู้หญิงคนนี้มีดีอะไรถึงทำให้เขารู้สึกเช่นนี้ได้

“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะคนผีทะเล มากอดไว้ทำไม”

“ไม่ตั้งใจจะกอด แต่มือฉันมันว่าง แขนฉันมันเมื่อยเลยไปวางพาดเอวเธอ แค่นี้..หวงเหรอ” แกล้งพูดสิ่งที่ตรงข้ามกับความรู้สึกออกไป

หญิงสาวสบสายตาที่มองมาของเขามีทั้งเหยียดหยามและดูแคลน เขาคงคุ้นเคยกับผู้หญิงง่ายๆมามากละสิ ถึงได้ดูถูกเธอขนาดนี้ ฮึ่ย!! มันน่าควักลูกตายิ้มเยาะคู่นี้เสียจริง

“ค่ะ ไม่หวงหรอกค่ะสำหรับคุณชายอย่างคุณ คนอื่นฉันอาจจะให้กอดฟรีจูบฟรี แต่สำหรับคุณต้องมีพิเศษนิดหนึ่ง”

ก้มหน้าลงมองอกเสื้อที่เปียกชื้นของชายหนุ่ม ก่อนจะเงยหน้ามองสบตาที่แวววาวของชายหนุ่มเล็กน้อย

“ฉันมีของตอบแทนที่คุณกรุณามาล่วงเกินฉันด้วยค่ะ”

ยังไม่ทันที่ภูวิชจะถามว่าที่เธอพูดหมายความว่าไง มือเรียวบางแต่แข็งแรงเพราะทำงานหนักมาตลอด ตวัดลงไปบนใบหน้าของเขาอย่างรวดเร็ว

ภูวิชไม่ทันระวังตัวว่าหญิงสาวจะเล่นงานเขาเป็นครั้งที่สองของวันนี้ ถึงกับรีบปล่อยมือออกจากร่างบางมาลูบใบหน้าของตัวเองที่โดนเธอข่วน

ปรายดาวยืนหัวเราะชายหนุ่มอย่างขบขันกับกิริยาของเขา ไม่ทันได้ขยับถอยห่างมือใหญ่ที่ตวัดมาดึงตัวเธอไปกอดไว้ใหม่อย่างรวดเร็ว

คราวนี้ชายหนุ่มไม่เพียงแต่กอดร่างบางไว้เฉยๆ มือของเขาบีบคางเธอ บังคับให้ใบหน้าของหญิงสาวที่ก้มหนีให้แหงนเงยขึ้นมาหา แล้วกระแทกริมฝีปากลงไปบนริมฝีปากนุ่มของเธออย่างจงใจ

ภูวิชกำลังโกรธเธอ เธอเองก็คงโกรธเขาเช่นกัน ดวงตาคู่สวยมีน้ำตาคลอ พยายามทั้งผลักทั้งดันร่างใหญ่ให้พ้นตัวแต่ไม่เป็นผล

เขาบังคับเธอด้วยจุมพิตกระด้าง เปิดเรียวปากนุ่มของหญิงสาวออก แล้วซอกซอนลิ้นอุ่นๆเข้าไปดื่มชิมรสหวานปานน้ำผึ้งเดือนห้าอย่างถือสิทธิ์

หญิงสาวมีอาการแปลกๆเหมือนจะหายใจไม่ออก พยายามจะส่ายหน้าหนีแต่ทำไม่ได้

ภูวิชรวบร่างบางมากอดให้กระชับยิ่งขึ้นละฝ่ามือหนาจากคางเลื่อนลูบไล้ทั่วแผ่นหลังและบ่าไหล่ อาการโกรธของชายหนุ่มได้ผ่อนคลายลงหลังจากที่ได้จูบหญิงสาว

เขาเคยจูบผู้หญิงมาไม่ใช่น้อย แต่ผู้หญิงคนไหนก็ไม่เคยให้ความรู้สึกมีความสุขเท่ากับผู้หญิงคนนี้ ขณะที่กำลังคิดเพลินกับความสุขที่ได้รับภูวิชก็ต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อรู้สึกเจ็บแปลบที่ต้นแขนซ้าย

“โอ๊ยยย!!”

ร่างสูงใหญ่ผลักร่างหญิงสาวให้ห่างออกมา เมื่อรู้ได้ว่า เขาเสียทีถูกคนตัวเล็กกัดเอาเข้าแล้วนั่นเอง

หญิงสาวก็รู้แกว เมื่อได้รับอิสรภาพก็รีบโดดออกห่างผู้ชายจอมหื่นที่แสนจะอันตรายทันที

“เป็นหมาหรือไงเธอ กัดมาได้ เจ็บนะ แผลฉันจะอักเสบติดเชื้อบ้าของเธอหรือเปล่าเนี่ย โอย! ”

“สมน้ำหน้า อยากดูถูกฉันนัก เป็นไงละ นี่สั่งสอนแค่กัดไหล่นะ หากคุณคิดจะล่วงเกินฉันไปมากกว่านี้จะกัดไข่คุณให้ดู”

ภูวิชตาเหลือกกับคำว่าจะกัดไข่ของเธอ ถึงกับเผลอยกมือมาปิดปังความเป็นชายไว้โดยอัตโนมัติ ปรายดาวหัวเราะคิกคักอย่างชอบใจกับคำขู่ที่ดูเหมือนจะได้ผล

“ฮะแฮ่มๆ”

เสียงคนกระแอมเบาๆดังอยู่หน้าประตูเหมือนกับจะเกรงใจผู้ที่อยู่ในห้อง หญิงสาวตกใจรีบหันกลับมามองด้วยกลัวว่าคนที่กระแอมจะเป็นบิดา แต่พอหันกลับมามองเห็นนายคำก้อนยืนค้อมตัวหน้าก้มต่ำตามองพื้น ก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ถึงนายคำก้อนจะเห็นการกระทำของเขาและเธอ มันก็แค่ความอาย

หากเป็นบิดาหรือมารดาเธอมาเห็นสิ อะไรจะเกิดก็สุดที่จะคิดได้

“มีอะไรคำก้อน ตัวอะไรมันติดคอ ต้องการคนช่วยเอาออกไหม” กระชากเสียงถามอย่างขัดใจ

คำก้อนกลืนน้ำลายลงคอดังเอื้อก เห็นสีหน้าก็รู้แล้วว่าอยู่ในอารมณ์ที่ไม่ดีถึงขั้นรุนแรง