บทที่ 2 (2)

เสียงทุบประตูที่ดังอยู่หน้า ทำให้ทุกคนหลุดจากภวังค์ความคิดของตัวเอง

“สงสัยคุณคนนั้นมาเคาะขอความช่วยเหลือ เราควรจะมีเมตตาเปิดรับเขามาอาศัยสักคืนนะลูก”

ปรายดาวไม่คัดค้านบิดาอีก หญิงสาวเดินออกไปเปิดประตูให้ผู้ที่อยู่ด้านนอกได้ก้าวเข้ามา

“ฉันขอพักที่นี่สักคืน เธอจะคิดราคาสักเท่าไหร่” ชายหนุ่มร่างสูงเอ่ยถามเสียงหมิ่น หลังจากที่ก้าวเข้ามาแล้วกวาดตามองไปทั่วห้องเล็กแคบแต่สะอาดทุกซอกทุกมุม ข้าวของวางอย่างเป็นระเบียบ บ่งบอกให้รู้ว่าผู้ที่อยู่อาศัยในบ้านน้อยนี้เป็นคนที่รักความสะอาดมากเพียงไร

“ไม่ต้องจ่ายหรอกให้พักฟรีเพื่อเห็นกับคำว่ามนุษยธรรม” ตอบด้วยเสียงหยิ่งๆไม่แพ้กัน

“แต่ฉันอยากจะจ่าย ฉันไม่อยากติดค้างบุญคุณกับใคร กลัวต้องเจอจ่ายทั้งต้นทั้งดอกทีหลัง”

ชายหนุ่มเน้นคำพูดที่เอ่ยออกมาทีละคำจนคนฟังเดือดปุดๆในใจ ประกอบกับความคิดที่ว่าจะต้องเสียหลานที่เธอเลี้ยงดูมานานให้กับคนอื่นไป ทำให้ปรายดาวสุดจะเก็บอารมณ์ไว้ได้อยู่

“คุณคงไม่รู้คำว่าน้ำใจใช่ไหม ได้..อย่างนั้นฉันจะสอนคุณเองว่าคำว่าน้ำใจเขาสะกดกันอย่างไร”

ขณะที่ชายหนุ่มไม่ทันระวังตัวกำปั้นน้อยๆแต่ไร้รูของหญิงสาวก็ชกเปรี้ยงไปที่ใบหน้าของชายหนุ่มอย่างแรง

/พลั่ก /

“โอ๊ะ!! นี่เธอ!”

“ค่าเช่าที่คุณมาขออาศัยพักที่นี่ไง ฉันคิดแค่หมัดเดียว” หญิงสาวหันมายิ้มให้ภูวิชนิดๆอย่างสะใจ

“ส่วนค่าอาหารฉันแถมให้ฟรี เพื่อแลกกับคำว่าน้ำใจที่คุณไม่เคยรู้จักไง” พูดจบก็ก้มไปอุ้มหลานชายที่อยู่บนตักมารดามาไว้ในอ้ออมแขน

“ส่วนหลาน ฉันให้คุณแน่ แต่ฉันไม่ให้ฟรีหรอกนะ ขอคิดดูก่อนว่าจะเรียกร้องอะไรเป็นค่าตอบแทนดี จะได้เหมาะสมกับที่เราเลี้ยงดูน้องภามานาน”

จบคำพูดร่างบางก็หายไปจากสายตา ภูวิชยืนกัดฟันแน่น กล้ามากนะปรายดาว กล้าที่จะทำอย่างนี้กับนายภูวิช

ไม่เคยมีใครหน้าไหนที่มันกล้าทำกับเขาขนาดนี้ โดยเฉพาะผู้หญิง

แต่ในส่วนลึกของหัวใจ ชายหนุ่มยอมรับกับตัวเองว่าเขารู้สึกทึ่งกับผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่น้อย

ผู้หญิงอะไรวะ หมัดหนักชะมัด !!

ร่างผอมบางอุ้มเด็กชายวิ่งจากมาด้วยน้ำตานองหน้า เธอรู้ตัวว่าขืนเธออยู่ช้าอีกวินาทีเดียว น้ำตาที่เธอกลั้นมานานมันจะไหลทะลักออกมาอวดให้เขาเห็น เธอจึงต้องวิ่งจากมาเช่นนี้

แทนที่เธอจะดูแลเขาแทนพ่อแม่ที่แก่มากแล้วกลับทิ้งภาระให้กับทั้งคู่ ผู้ชายมาดคุณชายแบบนั้นพ่อแม่ของเธอเป็นคนที่ไม่เคยมีปากเสียงกับใครจะรับมือกับเขาไหวเหรอ

แต่ตอนนี้เธอก็ไม่ไหวเหมือนกัน ขอร้องไห้ให้สาแก่ใจก่อนแล้วจะกลับไปสู้รบกับเขาใหม่

หญิงสาวคิดก่อนจะยกมือขึ้นป้ายน้ำตาออกจากใบหน้าอย่างรวดเร็ว ร่างเล็กของเด็กชายมองน้าสาวด้วยดวงตาที่บ่งบอกความเห็นใจ มือเล็กป้อมยกมาเช็ดน้ำตาลูบให้ผู้เป็นน้าอย่างอ่อนโยน

“อย่าร้องครับน้าดาว คนเก่งต้องไม่ร้อง คนร้องคือคนไม่เก่ง” เสียงปลอบอย่างไร้เดียงสาของเด็กชายเรียกรอยยิ้มบนคราบน้ำตาของหญิงสาวอย่างได้ผล

‘เด็กเอ๋ยเด็ก’

“น้องภารู้ไหมครับ ผู้ชายคนนั้นเขาจะมาเอาน้องภาไปอยู่ด้วย น้องภาอยากไปไหมครับ”

“ตากับยายไปไหมครับ น้าดาวละ ไปด้วยกันหรือเปล่า”

“เปล่าจ้ะคนดี น้องภาไปคนเดียว น้าแล้วก็ตากับยายอยู่ที่นี่ครับ”

“แล้วทำไมทุกคนไม่ไปอยู่กับน้องภาล่ะครับ แล้วน้องภาจะไปอยู่กับคนอื่นได้ไง ไปอย่างนั้นน้องภาก็คิดถึงน้าดาวแย่สิครับ”

ไม่พูดเปล่าเด็กชายตัวน้อยกระโดดเข้าหาหญิงสาวผู้เป็นน้าพร้อมกับร้องไห้เสียงดัง พลอยทำให้ผู้เป็นน้าสาวเริ่มร้องใหม่อีกรอบหลังจากที่น้ำตาเกือบแห้งเพราะคำปลอบของหลานชาย

“อย่าร้องนะน้องภาคนเก่ง เราจะต้องรวมพลังกันต่อสู้กับคนที่มันจะมาแย่งน้องภาไปจากน้า หรือจากตากับยาย หากน้องภายืนยันจะไม่ไป ใครจะมาทำอะไรน้องภาได้”

คำปลอบของน้าสาวมันทำให้น้ำตาที่กำลังไหลของเด็กชายหยุดทันทีเหมือนมีสวิตซ์เปิดปิดได้

“จริงหรือครับน้าดาว” เงยหน้าที่มีแต่น้ำตาเลอะแก้มมองน้าสาวอย่างมีความหวัง

“จริงครับ น้าเคยโกหกน้องภาเหรอ”

“ครับ น้องภาเชื่อน้าดาว เชื่อตายาย น้องภาไม่เชื่อคนอื่น”

ยกมือลูบเรือนผมนุ่มสลวยที่ตัดสั้นของหลานชายแล้วก็อดเศร้าใจไม่ได้ ในการต่อสู้ในครั้งนี้ ไม่รู้เหมือนกันว่าครอบครัวของเธอจะชนะไหม ทางชนะที่เธอพยายามมองหาแทบจะไม่มี

หากอาศัยกฎหมาย เพียงแค่อีกฝ่ายอ้างถึงฐานะของเธอยากจน ไม่สามารถที่จะดูแลให้การศึกษากับเด็กชายจนถึงสูงสุดได้ เพียงเท่านี้เธอก็แพ้แล้ว

หญิงสาวถอนหายใจอีกครั้ง ไม่ว่าการต่อสู้ในครั้งนี้เธอและครอบครัวจะแพ้หรือชนะก็ต้องลองดู ยอมตั้งแต่ยังไม่เริ่มสู้ก็คงไม่ใช่คนอย่างปรายดาวแน่นอน

“ไป น้องภาไปอาบน้ำกับน้า ฝนตกแบบนี้จะหนาวมาก เดี๋ยวไม่สบายจะไม่มีแรงต่อสู้กับศัตรู”

ปรายดาวพูดเหมือนลุงของเด็กชายเป็นศัตรูตัวร้ายที่เข้ามาคุกคามคนในครอบครัวของเธอ

เด็กชายตัวน้อยก็เริ่มสนุกที่เห็นน้าสาวไม่ร้องไห้ และตนก็จะไม่จากน้าไปไหน ยิ้มแก้มปริ ยกมือสองข้างไปตบกับมือน้าสาวอย่างเรียกขวัญกำลังใจให้กัน

“ป่ะ อาบน้ำกันเรา เดี๋ยวจะได้มากินข้าว ตากับยายรอเราแล้ว”

มือบางคว้าผ้าเช็ดตัวมาพาดบ่าไว้สองผืน ยกร่างกลมป้อมมาอุ้มไว้ในอ้อมแขน พาเดินไปยังห้องน้ำที่อยู่ติดกับตัวบ้านด้านหลัง