EP 3 [3-1]

“อเกน!”

“อ่อ ผมผู้กองเตชินท์ครับ ว่าที่คู่หมั้นของอเกน”

พี่ชินพูดพลางจับมือฉัน ซึ่งนั้นก็ทำให้เฮียเบถึงกับกำหมัดแน่น

“เหอะ! ก็แค่ว่าที่.. ที่ไม่รู้จะได้หมั้นหรือเปล่า”

“อย่างน้อยก็ไม่ใช่ของเก่าครับ”

“มึง!”

ผั๊วะ!

เฮียเบต่อยเข้าที่หน้าพี่ชินเต็มๆ ก่อนจะตามเข้าไปต่อยเขาซ้ำจนฉันต้องรีบเข้าไปห้าม

“หยุดนะ! หยุดเดี๋ยวนี้”

“ปกป้องมันทำไม! หรือว่าชอบมัน”

“นี่โรงพยาบาลนะคะ ช่วยเคารพสถานที่ด้วยมันไม่ใช่ที่ที่คุณจะมาทำอะไรใครตามอำเภอใจก็ได้! และฉันจะรักใครชอบใครมันก็เรื่องของฉัน คุณไม่เกี่ยว!”

“อ่อออ~ นี่จะไปกินข้าวแล้วคงไปกินอะไรๆ กันต่อใช่มะ?”

เพี๊ยะ!

“อย่าคิดว่าทุกคนจะมีนิสัยต่ำเหมือนคุณ”

เฮียเบหันกลับมามองหน้าฉันด้วยสายตาตัดพ้อ นี่มันยังน้อยไปด้วยซ้ำกับการที่เขาพูดดูถูกฉัน

“ถ้ารู้สถานะตัวเองแล้วก็ช่วยอยู่ในที่ของตัวเองด้วยนะครับ”

“เสือก! มึงจะเอาอีก..”

เฮียเบพุ่งตัวมาหาพี่ชินอีกครั้งแต่ฉันเข้าไปยืนบังเอาไว้ก่อน ทำไมเขาถึงได้ทำตัวอันธพาลแบบนี้นะ

“หยุดนะ! กลับไปได้แล้ว อย่าให้ฉันต้องเรียกรปภ.มาลากคุณนะ”

“หึ! ถ้าคิดว่าจะได้สมหวังกับมันเหรอ เฮียบอกเลยว่าไม่มีทาง!”

พูดจบเขาก็เดินหันหลังออกไป ฉันถอนหายใจแล้วหันกลับไปหาพี่ชิน

“เป็นยังไงบ้างคะ เอ่อ ไปทำแผลก่อนไหมคะ”

มุมปากของพี่ชินแตกแถมแก้มยังมีรอยช้ำด้วย

“ไม่เป็นไรครับ แค่นิดหน่อยเองไปกินข้าวกันเถอะ เดี๋ยวจะไม่ทันเวลานะ”

ผับ Solizz

เบต้า⚡️

“กูกลับมาทั้งที ทำหน้าให้มันดีๆ หน่อยดิวะ”

ไอพบเพื่อนสมัยมัธยมของผมเพิ่งเรียนจบกลับมาจากเมืองนอก วันนี้มันก็เลยมาจัดงานเลี้ยงฉลองที่ผับของผม ถ้าไม่ใช่ไอพบวันนี้ผมก็คงไม่ออกมาแล้วด้วยซ้ำเพราะผมไม่มีอารมณ์จะปาร์ตี้หรือคุยกับใครทั้งนั้น

“กูมาก็บุญล่ะ”

“ฮ่าๆ เป็นเหี้ยอะไรไหนบอกกูดิ”

“มึงไม่ต้องรู้หรอก”

“เรื่องน้องเกนอะดิ”

ผมหันไปจ้องหน้ามันทันที ขนาดอยู่เมืองนอกมันยังรู้เรื่องนี้ด้วยเหรอ

“ฮ่าๆ ไม่ต้องจ้องกูขนาดนั้น กูแค่เดา เรื่องในชีวิตที่ทำให้มึงเป็นแบบนี้ได้ก็มีแค่เรื่องเดียว”

“ทำไมวะ! ใครๆ เขาก็ดูออกกันหมดว่ากูรู้สึกกับเกนแค่ไหน มีแต่เจ้าตัวนั้นแหละที่ไม่รู้อะไรเลย”

“แล้วมึงรู้ตัวหรือยังว่าไปทำเรื่องเหี้ยอะไรไว้ ให้เขาหนีมึงไปขนาดนั้น”

“ไม่รู้!”

“เอาหน่าเพื่อน มึงก็ต้องค่อยๆ ถามไม่ใช่ไปแสดงสันดานแบบนั้นให้น้องเขายิ่งโกรธมึงมากกว่าเดิม”

มันพูดพลางตบไหล่ผมเบาๆ ด้วยใบหน้าที่ดูเหมือนเยาะเย้ยมากกว่าปลอบใจ หึ! คิดว่าผมไม่รู้เรื่องของมันหรือไง

“ทำเป็นปลอบใจกู! เอาเรื่องของมึงให้รอดเถอะ”

“เรื่องอะไร”

“มึงคิดว่าจะปิดน้องกูได้นานแค่ไหนครับ มิสเตอร์แอล”

“ไอเบ! มึงหุบปากแล้วเหยียบไว้เลยนะ”

“ฮ่าๆ ก็อยู่ที่ว่ามึงทำตัวดีหรือเปล่า”

“แมร่งเอ้ยย!”

มันหยิบแก้วเหล้าของตัวเองขึ้นมากระดกจนหมดแก้ว ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปหาเพื่อนคนอื่นๆ

“ว่าที่คู่หมั้นเหรอ หึ!”

ผมไม่ยอมแพ้กับเรื่องแค่นี้หรอก

โรงพยาบาล

“มึงแน่ใจนะว่ากูจะไม่ตาย”

“เออ กูจับจังหวะได้แล้วกัน”

“หึ ถ้ากูตายจะมาหลอกมึงคนแรกเลย”

ตอนนี้ผมมาดักรอเกนอยู่ที่โรงพยาบาลกับไอแกรมมันวางแผนให้ผมมาง้อเกนที่โรงพยาบาล ซึ่งฟังจากแผนมันแล้วผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่ามันจะได้ผลหรือเปล่า แต่ก็คงต้องลองดูสักครั้ง

“นั้นไงมาแล้ว กูไปรอตรงนู้นนะ”

“เออๆ”

ผมเดินเข้าไปหาเธอที่ตอนนี้กำลังหิ้วกระเป๋าเดินออกมาจากห้อง เหมือนกำลังจะกลับบ้าน

“คุณหมอครับ”

“คะ.. คุณ!”

เธอมองหน้าผมก่อนจะเดินเบี่ยงหลบไปอีกทางซึ่งผมก็ยังคงเดินตามเธอไป

“เฮียมีเรื่องจะคุยกับหนู”

“แต่ฉันไม่มี”

“คุยกันก่อนได้ไหม!”

ผมพูดพร้อมกับคว้าข้อมือของเธอเอาไว้ให้หันกลับมาคุยกัน

“นี่! ปล่อยนะ คุณทำบ้าอะไรเนี้ย”

“ถ้าอยากจะร้องโวยวายให้คนหันมามองเยอะกว่านี้ก็เชิญเลย”

เธอจ้องผมด้วยความไม่พอใจ แต่มันไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกกลัวเลยสักนิด

“เฮียไม่ขอให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมก็ได้...แต่เฮียจะจีบหนูใหม่”

“ห๊ะ?”

“ก็ในเมื่อหนูไม่ยอมบอกว่าโกรธเฮียเรื่องอะไรและไม่ยอมกลับมาคืนดี เฮียก็จะตามจีบหนูใหม่ไง”

“นี่คุณควรจะไปเช็คสมองนะ ฉันจะติดต่อให้”

“งั้นคงต้องส่งหนูไปเช็คร่างกายด้วยเหมือนกัน”

“ฉันไม่ได้มีปัญหาอะไร”

“หนูไม่มีหัวใจ”

ประโยคของผมทำให้เธอหันไปมองทางอื่นก่อนจะหันกลับมามองหน้าผมอีกครั้ง

“คนที่ไม่มีหัวใจมันน่าจะเป็นคุณมากกว่านะ”

“ก็..เพราะหัวใจเฮียมันอยู่ที่หนูมาตลอด”

ผมพูดพร้อมกับค่อยๆ เอื้อมมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาที่มันเอ่อล้นอยู่ตรงขอบตาของเธอ ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีเธอก็ยังขี้แงเหมือนเดิม ผมดึงเธอเข้ามากอดแล้วคราวนี้เธอก็ไม่ได้มีท่าทีขัดขืนอะไร

“ฉันจะต้องทำยังไงเหรอ คุณถึงจะยอมปล่อยฉันไปสักที”

เธอพูดด้วยเสียงอู้อี้อยู่ที่หน้าอกของผม

“เฮียเคยลองปล่อยหนูไปแล้ว....แต่สุดท้ายมันก็ทำไม่ได้”

เธอผลักผมออกทันทีแต่ก็สู้แรงผมไม่ได้ทำได้แค่ดันหน้าอกผมเอาไว้เท่านั้น

“ต้องให้ฉันทรมานไปถึงไหน!”

“แล้วเฮียต้องทำยังไงหนูถึงจะหายโกรธ”

“ไป ตาย ซะ!”

เธอพูดพร้อมกระทืบเท้าผมเต็มๆ ก่อนจะสะบัดตัวแล้ววิ่งหนีออกไป ซึ่งมันเป็นจังหวะเดียวกันกับที่รถกระบะคันหนึ่งกำลังขับมาด้วยความเร็ว

“เกนน!”

“กรี๊ดดดดด!”

เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดด

พลั่ก!

ตุบ!

อเกน PART☔️

ฉันวิ่งออกมากลางถนนโดยไม่ทันได้ดูเลยว่ามีรถกำลังพุ่งมาทางนี้ เฮียเบวิ่งเข้ามาผลักฉันก่อนที่ตัวเขาจะโดนรถคันนั้นชนเข้าเต็มๆ จนกระเด็นหล่นลงหัวกระแทกที่ฟุตบาทข้างถนน

“เฮียเบ!”

ฉันรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งเข้าไปหาเขาทันที เลือดไหลจากหัวของเขาเต็มไปหมด ซึ่งตอนนี้ตัวเขาเองก็หมดสติไปแล้วด้วย

“เฮียอย่าเพิ่งเป็นอะไรนะ ฮือๆ ช่วยด้วยค่ะ! ช่วยด้วยย”

“เฮีย! ไอเหี้ยยยย”

คนนี้น่าจะเป็นน้องชายของเฮียเบ ฉันเคยเจอเขาไม่กี่ครั้งเราก็เลยไม่ค่อยสนิทกันเท่าไหร่ เขาวิ่งเข้ามานั่งลงข้างๆ เฮีย ก่อนทำท่าเหมือนจะเข้ามาขยับตัวเฮียแต่ฉันต้องห้ามเอาไว้ก่อน

“อย่าขยับตัวเขานะ! เราไม่รู้ว่าเขามีกระดูกส่วนไหนที่หักบ้างหรือเปล่า”

เจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลรีบวิ่งกันเข้ามาพร้อมกับเตียงและอุปกรณ์ต่างๆ ใช้เวลาไม่นานเขาก็พาเฮียเข้าไปที่ห้องฉุกเฉินทันที

“เกน แกใจเย็นๆ ก่อนนะ เดี๋ยวให้พี่พิชดูเคสนี้เอง”

นนนี่รีบวิ่งเข้ามาหาฉันที่หน้าห้องฉุกเฉินทันที

“ฉัน ฉันอยากช่วยเขาเอง ฮือๆ”

“แก! แกดูตัวเองด้วยแกไม่ไหวหรอก”

“เชื่อมือพี่นะเกน”

“ฝากด้วยนะคะพี่พิช”

ฉันพูดพร้อมกับทิ้งตัวลงนั่งร้องไห้ตรงนั้นทันที ฉันไม่ได้อยากจะให้เขาตายจริงๆ ถึงฉันจะไม่ได้อยากกลับไปรักกับเขาอีกแล้ว ก็ไม่ได้หมายความว่าฉันอยากจะให้เรื่องราวมันจบลงแบบนี้

“ไปนั่งรอที่เก้าอี้ตรงนั้นเถอะครับ”

แกรมเดินเข้ามาจับไหล่ฉันทั้งสองข้างเพื่อช่วยพยุงให้ลุกขึ้นไปนั่งรอที่เก้าอี้ ซึ่งสีหน้าเขาตอนนี้ก็ดูกังวลไม่น้อยไปกว่าฉัน คงต่างกันแค่เขาไม่ได้ร้องไห้เท่านั้น เวลาผ่านไปไม่นานเฮียอัลและ

คุณไหมก็รีบวิ่งกันเข้ามาที่หน้าห้องฉุกเฉิน

“ทำไมมันถึงโดนรถชน!”

เฮียอัลหันไปถามแกรมทันทีที่มาถึง ซึ่งเขาก็ดูมีท่าทีอึกอักนิดหน่อยก็จะตอบออกไป

“เฮียเบมันชวนมาหาเจ๊เกน แต่ว่า...”

“เป็นเพราะเกนเองค่ะเฮียอัล คือเกนกับเฮียเบคุยกันไม่เข้าใจ เกนเดินหนีออกมาซึ่งจริงๆ คนที่ถูกรถชนควรจะเป็นเกนมากกว่าแต่เฮียเบเข้ามาช่วยเกนเอาไว้”

ฉันลุกขึ้นตอบเฮียอัลออกไปตามความจริง เพราะถ้าเขาไม่เข้ามาช่วยฉันเรื่องมันก็คงไม่เป็นแบบนี้ เฮียอัลหันมามองหน้าฉันเหมือนจะพูดอะไรแต่ก็เงียบไปก่อนจะถอนหายใจออกมาแทน

“แล้วหมอว่าไงบ้าง”

“จากอาการที่เกนดูเบื้องต้นชีพจรยังเต้นปกติค่ะ แต่ยังไม่รู้ว่ามีกระดูกส่วนไหนที่หักบ้าง ส่วนที่สำคัญที่สุดคือศีรษะได้รับการกระทบกระเทือนอย่างหนักเพราะมันฟาดลงที่ฟุตบาท”