ลิขิตรัก ยัยแฟนเก่า [ซีรีย์ชุดลิขิตรักลำดับที่2]

ช่วงเย็นวันศุกร์สุดสัปดาห์ด้านหลังอาคารเรียนของโรงเรียนมัธยมหญิงล้วนแห่งหนึ่ง มีวัยรุ่นชายสองกลุ่มกำลังปะทะกันอยู่อย่างดุเดือด

พลั่ก!

เบต้า “เก่งมากไม่ใช่เหรอมึงอะ”

เขาเตะอัดเข้าไปที่หน้าท้องของผู้ชายที่นอนอยู่ตรงหน้าอย่างเต็มแรง

เบต้า “ทำไมไม่เก่งเหมือนตอนทำเพื่อนกูเลยวะ”

ผั๊วะ!

เขาพูดพร้อมกับเตะเสยคางผู้ชายคนนั้นจนสลบไป

ปัง!

‘ใครทำน้องกู มึงตาย!’

เสียงปืนที่ดังขึ้นทำให้พวกวัยรุ่นทั้งหมดตรงนั้นวิ่งหนีกันกระจัดกระจายไปคนละทิศคนละทาง สำหรับเบต้าแล้วปกติเขาไม่เคยกลัวอะไร แต่เมื่อเพื่อนกระชากเสื้อให้วิ่งออกมาเขาก็ต้องวิ่งตามออกมา เมื่อแน่ใจว่าพ้นจากกลุ่มคู่อริอีกแก๊งหนึ่งแล้วนั้นเพื่อนๆ ของเขาจึงหยุดวิ่งกัน

เสือ “แฮ่กๆ เหนื่อยชิบหาย”

เบต้า “ให้กูพกปืนเข้าไปด้วยก็จบแล้ว ไม่ต้องวิ่งหนีออกมาเป็นหมาแบบนี้”

เขาพูดออกมาพลางมองหน้าเพื่อนอีกสามคน การวิ่งหนีออกมาแบบนี้เขารู้สึกว่ามันเหมือนคนขี้แพ้มากกว่า

โอม “เราตกลงกันแล้วไงว่าจะไม่ฆ่ามัน แล้วนั้นลูกปืนนะเว้ย มันไม่เข้าใครออกใครหรอก”

เบต้า “เออ เราไม่ฆ่ามัน แต่มันจะฆ่าเรา”

ตั๊ม “เอาหน่า ยังไงมึงก็แก้แค้นให้ไอแบล็คได้แล้วไงเล่นเอาไอดิวเกือบตายเลย”

หึ! มันก็สมควรตายอยู่หรอก ในเมื่อมันชอบทำตัวเป็นหมารอบกัดหลอกเพื่อนเขาไปทำร้ายจนปางตาย ตอนนี้ยังนอนรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลอยู่เลย

เบต้า “งั้นกูกลับล่ะ แยกย้ายตรงนี้แหละ”

เบต้าพูดจบก็หันหลังเดินย้อนกลับไปทางเดิมเพราะเขาจอดรถเอาไว้แถวๆ นั้น ป่านนี้คงจะไม่มีใครอยู่แล้วเพราะต้องหอบร่างที่แทบจะปางตายไปส่งโรงพยาบาลก่อน อีกอย่างเขาก็เหนื่อยเกินกว่าจะเดินอ้อมไปอีกทาง

พลั่ก!

‘โอ๊ยยย!’

เขาเดินชนกับเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่ใส่ชุดยูนิฟอร์มของโรงเรียนหญิงล้วนมัดผมเปียทรงพจมานและมัวแต่ก้มหาอะไรบางอย่างในกระเป๋าจนไม่รู้จักมองทางเลยว่าเขากำลังเดินมา ซึ่งนั้นก็ส่งผลให้เธอล้มลงไม่เป็นท่า แถมแว่นตาที่เธอใส่อยู่ก็ดันหล่นลงพื้นไปอีก

เบต้า “เดินไม่ดูทางเลยวะ”

อเกน “พี่นั้นแหละ! เห็นหนูแล้วทำไมไม่รู้จักหลบล่ะ”

เด็กผู้หญิงคนนั้นเงยหน้าขึ้นมาเถียงทันที แม้ว่าเธอจะสายตาสั้นแต่ก็พอจะมองเห็นว่าผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอใส่เสื้อเหมือนนักศึกษามหาวิทยาลัย

‘เฮ้ย! นั้นไอเบต้า’

เสียงตะโกนจากด้านหลังทำให้เขารีบหันกลับไปมอง จริงๆ สถานการณ์แบบนี้ อยู่คนเดียวเขาก็สู้ได้สบายแต่ตอนนี้มันดันมีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังพยายามหาแว่นตาของตัวเองอยู่ด้วยน่ะสิ เขาไม่อยากจะให้ใครมาโดนลูกหลงที่นี่

เบต้า “วิ่ง!”

อเกน “ห๊ะ! ว๊ายยย”

เขากระชากข้อมือเธอให้วิ่งตามโดยที่เด็กผู้หญิงไม่ทันได้ตั้งตัว เธอก็ทำได้แต่วิ่งตามเพราะตอนนี้เธอมองไม่ค่อยเห็นและเขาก็วิ่งเร็วเกินกว่าที่เธอจะมีแรงตะโกนถาม

อเกน “แถวนี้มีประตูเหล็กสีแดงที่เปิดเข้าไปได้อยู่ด้านขวามือ แฮ่กๆ พี่หาหน่อย..หนูมองไม่เห็น”

เธอตะโกนบอกพลางหายใจอย่างหอบเหนื่อย ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่เบมองเห็นประตูบานนั้นพอดี เขารีบเปิดแล้วดันตัวเด็กผู้หญิงคนนั้นเข้าไปตามด้วยตัวเขาแล้วรีบปิดประตูลงทันที

ด้านหลังของประตูเป็นซอกแคบๆ ที่เหมือนว่าจะมีไว้เก็บซากโต๊ะหรือเก้าอี้ที่พังแล้วจากโรงเรียน และด้วยความแคบทำให้เขาต้องยืนเบียดกับเด็กผู้หญิงตรงหน้าแทบจะสิงร่างกันอยู่แล้ว

อเกน “พี่เป็นคนไม่ดีใช่ไหม”

เบต้าก้มลงมองหน้าเด็กสาวทันทีที่เธอเอ่ยถามออกมา ทำให้หน้าของเขาและเธออยู่ใกล้กันมากจนเขามองเห็นเงาสะท้อนของตัวเองในดวงตากลมโตสีน้ำตาลของเธอ แก้มที่มีเลือดฝาดสีแดงปรากฎเพราะเลือดในร่างกายสูบฉีดเนื่องจากผ่านการวิ่งมา ตอนนี้เธอกำลังหรี่ตามองเขาอยู่เพราะแว่นตาของเธอยังตกอยู่ที่เดิมทำให้มองเห็นหน้าของอีกฝ่ายไม่ชัดเท่าไหร่

อเกน “พี่..อุ๊บ!”

เบต้า “จะพูดเสียงดังให้มันหาเจอหรือไง”

เขารีบปิดปากเด็กสาวตรงหน้าพร้อมตำหนิเธอเบาๆ ที่น่าแปลกคือเด็กผู้หญิงคนนี้กลับไม่มีท่าทางที่จะหลงไหลหรือสนใจในหน้าตาของเขาเลย ต่างจากผู้หญิงคนอื่นๆ ที่แค่มองตาเขาก็แทบจะพร้อมพลีกายขึ้นไปบนเตียงนอนกับเขา

เด็กสาวหันมาจ้องหน้าเขาอย่างไม่พอใจที่โดนปิดปากและพยายามแกะมือของเขาออกจนทำให้เขาต้องรวบมือของเธอทั้งสองข้างเอาไว้ด้วย

‘หามันให้เจอ รถมันยังจอดอยู่!’

เสียงพูดดังขึ้นหน้าประตูก่อนจะตามด้วยเสียงเท้าอีกหลายคู่ที่วิ่งห่างออกไป

อเกน “อ่อยอ้ายเอ้ว”

เบต้า “ห๊ะ?”

อเกน “อ่อยยยย!”

เบ “...”

เขายอมปล่อยมือทั้งสองข้างของเธอให้เป็นอิสระและก็เอามืออีกข้างที่กำลังปิดปากของเธออยู่นั้นออกด้วย

อเกน “พี่เป็นโจรเหรอ”

เบต้า “หน้าฉันเหมือนโจรหรือไง”

อเกน “ถ้างั้นก็เป็นคนไม่ดี ไม่งั้นคงไม่โดนไล่กระทืบแบบนี้หรอก”

ระหว่างที่เด็กสาวตรงหน้ากำลังพูดพลางจัดเสื้อผ้าของตัวเอง เขาก็เพิ่งสังเกตเห็นว่าเธอใส่เหล็กดัดฟันสีแดงอีกด้วย

เบต้า “ฉันตัวคนเดียว ทำไมไม่คิดว่าไอพวกที่มันรุมกระทืบฉันมันเลวบ้างละ”

อเกน “ก็ถ้าพี่ไม่ได้ทำอะไรผิด เขาจะมากระทืบพี่ทำไม”

เธอพูดพร้อมกับมองหน้าเขาอย่างสงสัย แต่นั้นกลับทำให้เขาทั้งสองคนสบตากันเขาอย่างจัง ดวงตากลมโตสีน้ำตาล จมูกโด่งปรายเชิดที่แสดงถึงความดื้อรั้นและเรียวปากเล็กสีชมพู อยู่ๆ ก็มีอิทธิพลทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้นมา

เบต้า “เธอชื่ออะไร”

อเกน “พี่เปลี่ยนเรื่อง”

เบต้า “ฉันถาม...ก็ตอบ”

อเกน “หนูถามพี่ยังไม่ตอบเลย ทำไมหนูต้องตอบพี่ด้วย”

เบต้า “หึ!”

อยู่ๆ เขาก็ดันรู้สึกถูกใจเด็กสาวตรงหน้าขึ้นมา เธอมองเขาด้วยสายตาที่ว่างเปล่าแทบไม่แสดงความรู้สึกเคอะเขินอะไรเลย ที่ได้อยู่ใกล้ชิดเขามากขนาดนี้

เบต้า “บอกไปเธอก็ไม่เชื่อ มาลองพิสูจน์ไหมละว่าฉันเป็นคนดีหรือไม่ดี”

อเกน “ทำไมต้องพิสูจน์ หนูไม่ได้อยากรู้ขนาดนั้น พวกมันน่าจะไปแล้วนะ”

เธอตอบออกมาอย่างไม่ใส่ใจเท่าไหร่แล้วก็เปิดประตูออกไปสังเกตการณ์ทั้งซ้ายและขวา เมื่อแน่ใจว่าปลอดภัยก็เลือกที่จะเดินออกมา เธออยากจะเดินกลับไปที่เดิมเพราะต้องไปเอากระเป๋าหนังสือและแว่นตาที่ทิ้งกองเอาไว้ แต่ก็ดันมองเห็นแค่ลางๆ และก็ไม่แน่ใจว่าควรจะขอความช่วยเหลือจากเขาดีไหม

อเกน “เอ่อ..”

เบต้า “อะไร”

อเกน “พี่ช่วยพาหนูเดินกลับไปทางเดิมได้ไหม ไม่มีแว่นแล้วหนูมองไม่ชัด”

‘ภาระชัดๆ’ เป็นเพียงแค่ความคิดในใจที่เขาไม่พูดออกไปก่อนจะเดินนำเด็กสาวกลับไปที่เดิม ซึ่งตัวเธอเองก็เลือกที่จะเดินตามเงียบๆ

เบต้า “อะ! แว่นตาของเธอ”

เขาพูดพร้อมกับก้มลงหยิบแว่นตาให้เด็กสาว สั้นเท่าไหร่วะเนี้ยทำไมถึงได้หนาขนาดนี้ เด็กสาวเอื้อมมือรับแว่นตาขึ้นมาใส่ คราวนี้เธอมองเห็นคนตรงได้ได้อย่างชัดเจนและเพิ่งรู้ว่าใบหน้าของเขานั้นหล่อเหลาเอาการเลยล่ะ แต่ถ้านิสัยอันธพาลแบบนี้เธอก็ไม่ไหว

เบต้า “เดี๋ยว”

เขาทักขึ้นทันทีที่เห็นว่าเธอกำลังจะหิ้วกระเป๋าหนังสือเดินออกไป ซึ่งเสียงเรียกของเขาก็ทำให้เธอชะงักขาลงแล้วหันกลับมามองหน้าเขา

อเกน “มีอะไรคะ”

เบต้า “เดินชนฉันเธอยังไม่ได้ขอโทษเลย”

อเกน “ขอโทษค่ะ”

เธอรีบกล่าววออกมาทันทีเพราะตอนนี้เธอสายมากแล้วเดี๋ยวจะเข้าเรียนพิเศษไม่ทัน

เบต้า “เอ่อ...เราชื่ออะไร”

อเกน “หนูคิดว่าเราคงไม่บังเอิญเจอกันอีก ไม่จำเป็นต้องรู้จักกันหรอกค่ะ”

เธอตอบพร้อมกับกำลังจะหันหลังเดินออกมาแต่ก็ต้องชะงักเพราะประโยคถัดมาจากคนด้านหลัง

เบ “นี่!..ผมเปีย”

อเกน “หนูไม่ได้ชื่อผมเปีย”

เบต้า “ก็เราไม่ยอมบอก งั้นพี่ก็จะเรียกผมเปีย”

อเกน “ก็บอกแล้วไงคะว่าเราคงไม่บังเอิญเจอกันอีกหรอก ขอตัวนะคะหนูต้องรีบไปเรียนพิเศษ”

พูดจบเธอก็เดินจ้ำอ้าวออกไปทันที ทิ้งให้ชายหนุ่มมองตามพลางอมยิ้มออกมาเบาๆ

เบต้า “เฮ้ย! เป็นไรวะเนี้ย”

หนึ่งเดือนต่อมา

ปรี๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน!

เบต้า “เฮ้ย!”

อเกน “กรี๊ดดดดด”

พลั่ก!

เบต้า “โอ๊ย!”

วันนี้อเกนมีติวเข้มข้อสอบสำหรับสอบเข้าคณะแพทย์ที่มหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง ซึ่งระหว่างที่เธอกำลังจะข้ามถนนกลับมีรถมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค์ที่ขับมาด้วยความเร็วพุ่งมาทางเธอ โชคดีนะที่มีคนเข้ามาช่วยไว้ทันทำให้เธอและเขาล้มลงทั้งคู่

อเกน “พี่! พี่คนไม่ดีนิ”

เบต้า “ผมเปีย! นี่เดินไม่ดูตาม้าตาเรืออีกแล้วนะ”

เธอหันไปมองหน้าคนที่เพิ่งช่วยชีวิตเธอไว้เมื่อกี้ ก่อนจะอุทานออกมาอย่างตกใจ ขะ...เขามาอยู่ที่มหาวิทยาลัยนี้ได้ยังไงกัน หรือว่าเขาจะเรียนอยู่ที่นี่

อเกน “ทำไมต้องเสียงดังด้วยล่ะคะ”

เบต้า “รอบที่แล้วเราเดินชนพี่ รอบนี้เดินให้รถชนเลยนะ สงสัยแว่นตาที่ใส่อยู่มันจะไม่ได้ช่วย”

เขาพูดพร้อมค่อยๆ ยืนเต็มความสูง วันนี้เขามีนัดเตะบอลกับเพื่อนแต่ระหว่างทางดันหันไปเห็นเด็กผมเปียที่เขารู้สึกคุ้นตากำลังเดินข้ามถนนโดยไม่ได้หันไปมองรถเลยสักนิด ยังดีนะที่เขา

เข้ามาช่วยไว้ทัน

เบต้า “อ๊ะ!”

อเกน “เลือด! ข้อศอกพี่เลือดออกนี่คะ”

เธอพูดพร้อมก้มลงหาอะไรสักอย่างในกระเป๋าก่อนจะหยิบออกมาปิดไว้ที่ข้อศอกเขาและมันก็คือผ้าเช็ดหน้าผืนสีฟ้าอ่อนที่มีชื่อของเธอปักเอาไว้อีกด้วย

อเกน “เอ่อ.. เดี๋ยวไปนั่งที่โต๊ะตรงนั้นก่อนนะคะหนูทำแผลให้”

เบต้า “ไม่ต้องหรอก แค่นี้ไม่ตาย”

อเกน “แต่หนูเป็นคนทำพี่เจ็บนะคะ”

เบต้า “ถ้ารู้สึกผิด ก็บอกชื่อของเรามาสิ”

อเกนเงยมองหน้าเขาอย่างไม่เข้าใจ ทำไมเขาถึงต้องอยากรู้ชื่อของเธอนักนะ

อเกน “อเกนค่ะ”

เบต้า “ห๊ะ?”

อเกน “หนูชื่ออเกนค่ะ”

เบต้า “ชื่อแปลกจัง แล้ววันนี้มาทำอะไรที่นี่หรือว่ามาหาแฟน”

อเกน “หนูมาติวหนังสือค่ะ ไม่ได้มาหาแฟน”

เบต้า “แล้วมีแฟนหรือยัง”

อเกน “ถามทำไมคะ พี่จะจีบหนูเหรอ”

เบต้าอึ้งไปนิดหน่อยกับคำถามตรงๆ ของเธอ ซึ่งถามออกมาโดยไม่ได้มีท่าทางเขินอายอะไรเลย ในตากลับฉายแววไปทางรำคาญด้วยซ้ำ

เบต้า “ถ้าใช่ เราจะให้พี่จีบไหมล่ะ”

อเกน “ไม่ค่ะ หนูไม่สนใจเรื่องนั้นหรอกแค่ต้องเรียนและติวหนังสือทุกวันนี้ก็เหนื่อยจะตายแล้ว”

หึ! เธอเป็นเด็กผู้หญิงที่น่าสนใจมากเลยล่ะสำหรับเขานอก

จากเธอจะไม่สนใจในรูปร่างหน้าตาของเขาแล้ว เธอยังไม่มีแม้แต่จะมีท่าทางสนใจการมีความรักเลยด้วยซ้ำ

เบต้า “เฮ้ย! หายไปไหนวะ”

อยู่ๆ เขาก็จับที่กระเป๋ากางเกงทั้งสองข้างเหมือนหาอะไรสักอย่างแล้วพูดออกมา

อเกน “อะไรคะ”

เบต้า “โทรศัพท์อะ หรือว่าจะหล่นตอนเข้าไปช่วยเรา”

เขาพูดพร้อมเดินไปก้มๆ หาโทรศัพท์ของตัวเอง ซึ่ง อเกนก็เดินมาช่วยหาเพราะคิดว่าตัวเธอเป็นต้นเหตุในการทำให้โทรศัพท์ของเขาหาย

เบต้า “เอาโทรศัพท์เรามาหน่อยสิ”

อเกน “เอาไปทำไมคะ”

เบต้า “ก็โทรหาไง จะได้รู้ว่ามันหล่นตรงไหน”

เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าก่อนจะปลดล็อกโทรศัพท์แล้วยื่นให้เขา เขาเอาไปกดยุกยิกไม่นานเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น และมันอยู่ที่...

เบต้า “อ้าว! อยู่กระเป๋าหลังนี่เอง พี่เมมเบอร์ไว้แล้วนะโทรไปก็รับด้วยล่ะ”

เขาหยิบโทรศัพท์ที่กระเป๋าหลังกางเกงออกมาพลางยิ้มเจ้าเล่ห์และยื่นโทรศัพท์คืนให้กับเด็กสาวตรงหน้า

อเกน “พี่เป็นคนไม่ดีจริงๆ”

เบต้า “ไม่ดียังไง”

อเกน “พี่โกหกหนู”

เบต้า “ไม่ได้โกหกนะ พี่หาไม่เจอจริงๆ นี่ เวลาโทรไปก็รับด้วยล่ะ”

อเกน “แล้วถ้าหนูไม่รับล่ะ”

เบ “พี่จะไปดักรอเราหน้าโรงเรียน”

ทำไมเขาต้องมายุ่งวุ่นวายกับเธอด้วยนะ เธอก็บอกไปตั้งแต่แรกแล้วว่าเธอไม่สนใจเรื่องที่จะมีแฟน เขาฟังไม่เข้าใจหรือไง

เบต้า “ไปล่ะ วันนี้พี่รีบ ค่อยโทรไปนะ”

เขาพูดพลางเอื้อมมือไปขยี้ผมเธอเบาๆ และนั้นก็ส่งผลให้เธอรู้สึกหัวใจเต้นแรงขึ้นมาครั้งแรก อาการแบบนี้เขาเรียกว่าอะไรเนี้ย ฉันจะช็อกตายหรือเปล่า เธอยกมือขึ้นมาทาบที่หน้าอกพลางก้มลงมองเบอร์ที่เมมไว้ที่หน้าจอ

‘เฮียเบต้า’