EP 1 [1-2]

ฉันกับสมายกำลังเต้นกันอยู่อย่างสนุกสนาน จนต่างคนต่างเหนื่อยจนหอบเลยล่ะ

“กลับโต๊ะไปหาน้ำกินก่อนปาย ฉันหิวน้ำ”

“เฮ้ย! ผู้ชายคนนั้นมันหน้าคุ้นๆ นะ”

สมายพูดขึ้นขณะที่กำลังดื่มเหล้าในแก้วของตัวเอง

“ครายย~”

“ก็คนนั้นงายย ฉันหันเขานั่งจ้องมาทางเรานานแล้วนะ”

สมายพูดพร้อมกับชี้ไปที่โต๊ะนู้น ก่อนพี่พิชจะช่วยเฉลยให้ว่าเขาเป็นใคร

“เขาเป็นเจ้าของผับนี่นิ”

“จริงเหรอตัวเอง! ดูท่าทางเขาจะมองแกจะเกน”

“หนายๆๆๆ”

ฉันมองไปทางโต๊ะที่ทุกคนกำลังพูดถึง แต่ไม่รู้เพราะความเมาหรืออาการสายตาสั้นของฉันกันแน่ที่ทำให้มองหน้าเขาไม่ชัดเลย

“จริงด้วย เขามองแกแน่ๆ รีบเข้าไปทักเขาดีกว่า”

“ไม่อาวววว! จะบ้าเหรออยู่ๆ จะไปทักคนที่ไม่รู้จักเนี้ยนะ”

“เขาจ้องแกขนาดนี้แล้ว ถ้าเป็นปลากัดนี่ท้องแล้วนะจ๊ะ”

“ไปเลยๆๆๆ ฉันเชียร์”

สมายลากฉันให้เดินตามไปโดยที่สติของฉันตอนนี้แทบจะติดลบแล้วด้วยซ้ำ

เบต้า PART⚡️

วันนี้เป็นวันเสาร์ที่ผมต้องเข้ามาดูร้านเป็นปกติ ร้านนี้ผมเปิดคนเดียวไม่มีหุ้นส่วนกับใคร ผมรู้สึกว่ามันทำงานง่ายและสะดวกดี ไม่ต้องมาคอยกังวลหรือแคร์ความรู้สึกใครเท่าไหร่

“รับเด็กไหมครับเฮีย”

โค้กเป็นผู้จัดการผับที่ดูแลให้ผมมาตั้งแต่เริ่มเปิดร้าน เป็นคนที่ผมสามารถไว้ใจได้อีกหนึ่งคนเดินเข้ามาถาม

“ไม่”

ผมหันไปตอบอย่างเซงๆ พี่ชายผมมันหลอกให้ผมไปทำงานแทนตั้งหลายวันแลกกับการรู้ที่อยู่ของคนที่ผมเฝ้าตามหามาตลอด สุดท้ายวันนี้มันก็ใช้ให้ผมไปจัดการลูกน้องเก่าที่เพิ่งไล่ออกไปส่วนตัวมันก็หนีกลับไปเลย ไม่ทันจะบอกอะไรผมสักอย่าง

“เฮ้ย! ทำไมมานั่งเหงาอยู่คนเดียววะ”

“ชวนมึงมาให้เปลืองเหล้าหรือไง”

“นี่น้องนะ”

แกรมม่า มันพูดด้วยใบหน้ากวนเบื้องล่างก่อนจะทำตาค้างอย่างกับเห็นผีในร้านอย่างนั้นแหละ

“นะ นะ นั่น นั่น เจ๊เกน”

“เล่นใหญ่แล้วมึง เดี๋ยวเจอตีน”

“ตัวจริง ไอควายเผือก!”

มันพูดพร้อมกับจับหน้าผมให้หันไปทางผู้หญิงสองคนที่กำลังเต้นกันอย่างสนุกสนานหน้าเวที ผมรู้สึกเหมือนตัวเองลืมหายใจไปหลายนาที เพราะคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นคือคนที่ผมตามหามาตลอดจริงๆ ถึงตอนนี้ผมเปียของเธอจะเปลี่ยนเป็นผมลอนสีน้ำตาลคาราเมลยาวถึงบั้นท้าย ชุดมินิเดรสสีดำเว้าหลังซะจนผมอยากจับเธอมาตีสักให้เข็ดเดี๋ยวนี้ ที่กล้าแต่งตัวล่อแหลมแบบนี้ออกมาจากบ้าน

“เป็นไงล่ะ อึ้งไปเลยอะดิ”

ผมไม่ได้หันไปสนใจในสิ่งที่มันพูดเลยสายตายังคงจับจ้องอยู่ที่เธอเพียงคนเดียว จนเธอและเพื่อนสนิทของเธอพากันเดินไปที่โต๊ะ

“เจ๊เกนเปลี่ยนเป็นคนละคนเลยอ่ะ”

เหมือนว่าพวกเธอจะรู้ตัวแล้วว่ามีคนมองอยู่ เพราะโต๊ะของเธอหันมามองผมสองสามครั้งและไม่นานสมายก็จับมือเธอเดินตรงมาที่โต๊ะของผม แต่ดูเหมือนเธอจะไม่ค่อยไหวแล้วนะ เดินโอนเอนไปมาขนาดนั้น

พลั่ก!

“ว๊ายย”

อยู่ๆ เธอก็สะดุดขาตัวเองนั่งลงบนตักของผมพอดี เจ้าตัวค่อยๆ ดันตัวเองเพื่อหันมามองหน้าผม

“ฮะ ฮะ เฮียเบ”

เหมือนว่าเพื่อนสนิทเธอจะหายเมาทันทีที่เห็นหน้าผมเลยนะ

“ว่าไง ไม่เจอกันนานเลยนะ”

“ครายยอะ~ หน้านายคุ้นๆ เหมือนกันนะ”

เธอพูดพร้อมกับเอามือทั้งสองข้างขึ้นมาจับหน้าผมก่อนจะหมุนหน้าผมไปมา

“อะ เอ่อ คะ คือ โอ๊ยย.. เอาไงดีวะเนี้ย”

“หน้าคุ้นๆ เหมือนแฟนหนูหรือเปล่าล่ะ”

คำถามของผมทำให้เธอชะงักไปก่อนจะจ้องหน้าผมอีกครั้ง

“เฮียเบเหรอ ไม่มีทาง! ป่านนี้เขาเลี้ยงลูกเมียอยู่บ้านนู้น ไม่มานั่งกินเหล้าอยู่นี่หรอก”

ประโยคของเธอทำให้ผมถึงกับขมวดคิ้วทันที ‘เลี้ยงลูกเมีย’ ผมไปมีลูกมีเมียตั้งแต่ตอนไหน

“และอีกอย่างนะ! ฉันคงจะไม่โชคร้ายเจอคนเหี้ยแบบนั้นอีกครั้งหรอก”

“อเกน!”

“ไอเกน!”

“โอ้วววว! ทริปเปิ้ลคิวววว~”

เธอพูดจบก็หลับซบอกผมไปเลย ปากคอเราะร้ายไม่มีเปลี่ยนดูเหมือนจะร้ายขึ้นกว่าเดิมด้วยซ้ำ แต่มีเหรอที่เหยื่อกับมาติดกับดักผมแบบนี้แล้ว ผมจะปล่อยให้หลุดไปอีกครั้ง ไม่มีทาง!

“ฮะ เฮียจะพาเกนไปไหนคะ”

เพื่อนสนิทเธอรีบทักขึ้นทันทีที่ผมอุ้มเธอลุกขึ้นยืน

“ตอนนี้เกนพักอยู่ที่ไหน”

“ยังอยู่ที่บ้านค่ะ

“แล้วออกมาเที่ยวได้เหรอ”

“กะ ก็กลับไปนอนคอนโดมายค่ะ”

เธอยอมตอบออกมาทันทีที่ผมจ้องตา ไม่รู้ทำไมทุกคนจะบอกเป็นเสียงเดียวว่าสายตาของผมมันน่ากลัว

“งั้นพรุ่งนี้ค่อยโทรเข้าหาเกนแล้วกัน”

ผมพูดจบก็อุ้มเธอเดินออกมาจากผับแล้วตรงไปที่รถของตัวเอง ทำไมถึงได้ปล่อยให้ตัวเองกินหนักขนาดนี้ทั้งที่เมื่อก่อนไม่เคยกินด้วยซ้ำ แล้วดูแต่งตัว มันน่าจะ...หึ้ย! ผมได้แต่กำหมัดด้วยความหมั้นเขี้ยวเธอแต่ก็ทำอะไรไม่ได้

คอนโด

ผมอุ้มเธอมาวางลงบนเตียงอย่างเบามือ คนตัวเล็กรีบนอนขดเข้าในผ้าห่มทันที เพราะปกติเธอเป็นคนขี้หนาวส่วนผมมันขี้ร้อนก็เลยนอนเปิดแอร์สิบแปดองศา แล้วชุดที่เธอใส่ตอนนี้มันช่างน้อยชิ้นสักเหลือเกินไม่ได้ช่วยให้ร่างกายรู้สึกอุ่นขึ้นเลย

ผมเดินไปหยิบเสื้อของตัวเองออกมาพร้อมกับผ้าขนหนูผืนเล็กและกะละมังใส่น้ำเผื่อจะเช็ดหน้าให้เธอรู้สึกดีขึ้น

“อื้ออออ หนาววววว~”

“หนูอยู่นิ่งๆ สิ เฮียเช็ดแปปเดียว”

“ไม่เช็ด ไม่ชอบบ”

เธอยังคงปัดมือไปมาจนผมต้องล๊อกมือทั้งสองข้างของเธอเอาไว้ นั้นส่งผลให้เธอค่อยๆ ลืมตาขึ้นมามองหน้าผม

“มาอีกแล้วเหรอ”

“อะไร”

ผมขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจความหมาย

“ก็เฮียไง ทำไมต้องมาหาในฝันทุกวัน เมื่อไหร่จะไปผุดไปเกิดสักที”

“นี่หนูแช่งเฮียเหรอ”

“ทำไมคราวนี้พูดได้”

เธอพูดพร้อมกับยื่นมือมาจับที่หน้าของผม

“จับได้อีกต่างหาก”

เพี๊ยะ!

“โอ๊ยย! เกน!”

อยู่ๆ เธอก็ตบเข้ามาที่หน้าของผมเต็มๆ เลย ถ้าไม่ติดว่าเมาอยู่นะพ่อจะ...จะ... โธ่เว้ย!

“ไอคนเลว ไอคนหลอกลวง จะไปไหนก็ไปเลย”

“เฮียหลอกอะไรไหนพูดมาสิ”

เอาวะ ลองคุยกับคนเมานี่แหละ เขาบอกว่าคนเมาไม่โกหก ผมจะได้รู้สักทีว่าทำไมเธอถึงเลือกที่จะทิ้งผม และไม่ยอมไปตามนัดของเราวันนั้น

“ยังจะมีหน้ามาถามอีก ฮือๆๆ”

“หนู เกน เกน”

เธอไม่ได้ตอบอะไรผมอีกเอาแต่นอนร้องไห้ไม่นานก็หลับไป

ผมได้แต่เช็ดน้ำตาที่ไหลลงมาทั้งสองข้าง ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรที่ทำให้เธอเลือกจะหนีไป แต่หลังจากวันนี้ ผมไม่มีทางปล่อยให้เธอหลุดมือไปอีกแล้ว

ปัจจุบัน?

อเกน PART☔️

โอ๊ยย! ฉันจะบ้าตาย คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออกว่าฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ก็เมื่อคืนฉันไปเที่ยวผับกับเพื่อนอยู่แท้ๆ ทำถึงได้ตื่นเช้ามานอนอยู่บนเตียงกับคนอย่างเขาได้นะ

“คิดไม่ออกเหรอ”

“ละ แล้วคุณได้ทำอะไรฉันหรือเปล่า!”

“แล้วเรา...เจ็บหรือเปล่าล่ะ”

“ไอคนชั่ว! ไอบ้า! ไอลามก!”

ฉันพูดพร้อมกับหยิบหมอนขึ้นมาตีเขาทันที ทำไมเขาถึงได้เป็นคนแบบนี้นะ

“เดี๋ยวๆๆ เฮียยังไม่ได้ทำอะไรหนูเลยนะ”

เขาจับหมอนเอาไว้พลางตอบออกมา ฉันเกลียดการสบตากับเขามากที่สุด มันเหมือนกับสายตาของเขามีอาวุธร้ายที่ซ้อนอยู่

“บอกว่าอย่าเรียกแบบนี้อีกไง ตอนนี้เราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว”

“เป็นสิ เรายังเป็นแฟนกัน”

“นี่คุณสมองกลับเหรอ! เราเลิกกันไปตั้งนานแล้ว”

พรึ่บ!

“จะ...จะทำอะไร”

อยู่ๆ เขาก็พลิกตัวขึ้นมาคร่อมอยู่บนตัวฉัน

“เราเลิกกันตอนไหนเหรอ เท่าที่จำได้เรายังไม่เคยบอกเลิกกันสักครั้ง”

“งั้นเราละ..”

“ถ้าพูดคำว่าเลิกออกมา! เฮียจะทำให้หนูไม่กล้าพูดอีกเลย”