EP 2 [2-2]

“ก่อนขึ้นเตียงพี่บอกกฎของพี่ไปแล้วนะ”

“แต่มิ้นไม่ยอม”

“นั่นมันเรื่องของน้องครับ”

“ไอ้คนเลว!”

หมับ!

“เฮ้ย!”

พวกเราอุทานออกมาพร้อมกันเมื่อน้องผู้หญิงคนนั้นเดินเข้ามาเพื่อจะตบหน้าแกรม แต่แกรมจับข้อมือน้องเขาเอาไว้ได้ก่อน

“อ๊ะ! น้องเจ็บนะ”

แกรมบีบข้อมือน้องผู้หญิงคนนั้นแรงขึ้นก่อนจะเอาลิ้นดันกระพุ้งแก้มเหมือนที่เคยทำทุกครั้งเวลาที่ไม่พอใจ

“จะตบหน้าพี่อีกร้อยปีนะน้อง”

“โอ๊ย!”

แกรมพูดก่อนจะปล่อยมือน้องผู้หญิงคนนั้นแล้วหันกลับมานั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆ ฉันอย่างไม่สนใจใยดีน้องเขาอีก ซึ่งเพื่อนของน้องผู้หญิงก็รีบพาเธอออกไปทันที

“ไอ้สารเลว”

ฉันหันไปด่าแกรมหลังจากน้องผู้หญิงคนนั้นเดินออกไป แกรมแค่หันมามองหน้าฉันก่อนจะยักคิ้วตอบกลับมาเท่านั้น

“มึงนี่มันชั่วช้าสามานย์สันดานทรามมากเลยนะ”

“ด่าเหมือนกูไปฆ่าใครตายอย่างนั้นแหละ”

“ทำแบบนี้ไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอ” ข้าวโพดเอ่ยขึ้นบ้าง

“นั่นดิ! เพราะแบบนี้ไงกูเลยไม่อยากมีแฟน กลัวมันเลวเหมือนพวกมึง” พิเพอร์พูดพร้อมกับมองหน้าเพื่อนผู้ชายในกลุ่ม

“เหอะ! มึงไม่มีใครเอามากกว่า” ประโยคนี้ของรามทำให้พิเพอร์หันมามองค้อนใส่เขาทันที

“จริง! กูคนดีครับ อย่าเหมารวมสิ” โบ้ทได้ทีพูดขึ้นบ้าง

“พี่ๆ คะ”

คราวนี้เป็นน้องเฟิร์นดาวคณะปีสามเดินเข้ามาที่โต๊ะพร้อมกับรุ่นน้องผู้หญิงหนึ่งคนและผู้ชายหนึ่งคน ซึ่งฉันไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน

“คู่กรณีใครอีกวะ” พิเพอร์หันไปมองพลางถอนหายใจ

“สงสัยจะคู่กรณีกูวะ น้องผู้หญิงคนนั้นทรวงสวรรค์ส่งมาให้กูชัดๆ” โบ้ทพูดพร้อมกับทำหน้าเพ้อฝัน

“ว่าไงเฟิร์น มีอะไร” ฉันหันไปถามเฟิร์นที่กำลังยืนรออยู่

“นี่น้องที่จะลงประกวดดาวเดือนคณะของสาขาเฟิร์นค่ะพี่ทราย แนะนำตัวกับพี่ๆ เร็ว” เฟิร์นตอบกลับมาก่อนจะดันให้น้องทั้งสองคนขึ้นมายืนข้างหน้า

“สวัสดีค่ะ หนูชื่อกอหญ้าค่ะ เรียนอยู่สาขาการเงินค่ะ”

“สวัสดีครับ ผมชื่อมอสครับ เรียนอยู่สาขาการเงินเหมือนกันครับ”

“น้องมีแฟนหรือยังครับ” โบ้ทถามขึ้นทันทีที่น้องเขาแนะนำตัวจบ โอ้ย! จะเป็นการเป็นงานไม่ได้เลยใช่ไหม

“ไอ้โบ้ท!”

“กูถามนิดเดียวเองทราย ทำไมต้องดุด้วย”

“ปัญญาอ่อน” โบ้ทพูดพร้อมทำท่าสะบัดบ๊อบใส่ฉันทำให้แกรมอดไม่ไหวที่จะด่ากลับไปพร้อมกับส่ายหัวให้กับความสะดีดสะดิ้งของโบ้ท

“พาน้องเขาไปเขียนใบสมัครที่พี่นิดได้เลย”

“พี่!” อยู่ๆ โบ้ทก็ยกมือก่อนจะพูดขึ้นมาเสียงดัง

“อะไรของมึงอีก”

“พี่ขอเป็นคนอ้าซ่า..”

“อาสา!”

ประโยคของโบ้ทเล่นเอาพวกเราแก้คำผิดให้แทบไม่ทัน

“พี่ขอเป็นคนอาสาพาน้องไปเขียนใบสมัครเองครับ”

“มึงว่างเนาะ” แกรมอดหันไปแซวโบ้ทไม่ได้

“ขอบคุณค่ะพี่โบ้ท”

น้องกอหญ้าตอบกลับมาเล่นเอาโบ้ทยิ้มจนปากแทบจะฉีกถึงหูอยู่แล้ว

“เชิญครับทูลกะโหลก...”

“กระหม่อม!”

“เชิญครับทูลกระหม่อมของบ่าว”

ฉันล่ะเอือมระอากับมุกตลกไว้ใช้จีบหญิงของโบ้ทจริงๆ

“มึงตอนเย็นไปเดินที่เจริญพุงกับกูนะ”

ฉันหันไปพูดกับแกรมที่ตอนนี้กำลังนั่งเล่นเกมในโทรศัพท์มือถืออยู่

“เมื่อกี้ยังด่ากูอยู่เลย ชวนกูแบบนี้มีจุดประสงค์ใช่มะ”

แกรมหันมามองหน้าฉันพลางขมวดคิ้วเพื่อต้องการจะจับพิรุธ จุดประสงค์อะไรฉันก็แค่อยากจะไปซื้อเสื้อผ้าแบบมีคนจ่ายเท่านั้นเอง ฮ่าๆ

“กูอยากให้ป๋าแกรมพาไปช้อปปิ้ง”

ฉันสารภาพออกไปตามตรง ก็ไปกับแกรมมันสบายนี่ฉันอยากกิน อยากได้อะไรแกรมก็ซื้อให้หมด แถมยังคอยถือของให้ด้วย นี่ถือเป็นข้อดีของการที่มีเพื่อนสนิทอย่างมันเลยนะ

“เหอะ!”

ถึงจะทำเสียงไม่พอใจแต่การไม่ปฏิเสธกลับมาคือการตกลงของแกรมนั้นเอง

ตลาดเจริญพุง

ตลาดเจริญพุงอยู่ถัดจากมหาวิทยาลัยของฉันมาแค่ซอยเดียวเท่านั้น ซึ่งที่นี่เป็นตลาดที่นักศึกษาในมหาวิทยาลัยชอบมาเดินกันมากที่สุด อาจจะเป็นเพราะว่าที่นี่มีร้านอาหารให้เลือกกินเยอะ มีลานเบียร์และดนตรีสดให้ฟังหรือถ้าใครจะมาช้อปปิ้งเลือกซื้อเสื้อผ้า กางเกง หมวก กระเป๋าคือมันเยอะมากเลยจริงๆ

“ตัวนี้สวยป่ะ”

ฉันพูดพร้อมหยิบชุดมินิเดรสเกาะอกสีชมพูนมที่สั้นประมาณโคนขาอ่อนขึ้นมาทาบกับตัว ชายกระโปรงทั้งสองข้างมีเชือกที่ทำให้สามารถรูดขึ้นลงเพื่อปรับระดับความสั้นของชุดได้

“ชุดสวย แต่ไม่เหมาะกับมึง” แกรมก้มลงมองชุดก่อนจะเงยมามองหน้าฉันแล้วตอบกลับมา

“มันไม่เหมาะกับกูตรงไหน”

“ทุกตรง กูว่า...” แกรมพูดก่อนจะหันกลับไปมองชุดในร้านอย่างใช้ความคิด “ชุดนี้ น่าจะพอดี”

แกรมยื่นมือไปหยิบเสื้อสายเดี่ยวสีดำกับกระโปรงที่ยาวเกือบถึงหัวเข่าแต่ก็ยังมีซิบข้างหน้าขาซ้ายให้สามารถรูดขึ้นได้สำหรับคนที่อยากจะให้กระโปรงแหวกขึ้นเพื่อดูเซ็กซี่

“ไม่เอาอ่า กระโปรงยาวเกินไป”

“นี่คือยาวเหรอ”

“เอาสองชุดเลยไหมจ๊ะ” แม่ค้าที่น่าจะเห็นว่าเรายืนเถียงกันอยู่นานเดินเข้ามาเชียร์ขาย

“ก็ดีนะ เอาสองชุดค่ะป้า” ฉันหยิบไม้แขวนในมือแกรมมายื่นให้แม่ค้าเอาใส่ถุง

“จ่ายเงินด้วยนะ” ฉันหันไปพูดกับแกรมพลางส่งยิ้มหวานให้ เวลาอยากได้อะไรต้องทำดีเข้าไว้ค่ะ

“เฮ้ย! มันหวาน”

ฉันรีบเดินตรงเข้าไปที่ร้านเป้าหมายทันที พร้อมกับสั่งมันหวานเผามาสองชิ้น ยืนรอไม่นานแกรมก็เดินตามมา

“เห็นของกินนี่เดินไวเลยนะ”

“แน่นอน”

แกรมส่ายหัวเบาๆ ก่อนจะยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมาสแกนจ่ายเงินตรงป้ายคิวอาร์โค้ดที่ร้านแปะเอาไว้

“หื้มมม อร่อยอ่า”

ตอนนี้เรามานั่งพักอยู่อยู่ที่โต๊ะตรงลานเบียร์ นี่เดินแค่แปปเดียวเองนะทำไมถุงกระดาษในมือแกรมถึงได้เต็มไปหมด

“อ๊ะ!” ฉันถึงกับนั่งนิ่งทันทีที่แกรมก้มลงมากัดมันหวานที่ฉันกำลังกินอยู่ นั่นส่งผลให้ปลายจมูกของเราชนกันนิดหน่อย แต่แค่เสี้ยววินาทีเท่านั้นแกรมก็กลับไปนั่งเคี้ยวมันหวานในท่าเดิม

“ทำไมไม่กินของตัวเองวะ กูซื้อมาให้แล้วเนี้ย” ฉันพูดพร้อมชูถุงมันหวานให้แกรมดู

“ก็กูอยากลองกินแค่คำเดียว” แกรมตอบกลับมาหน้าตาเฉย แล้วหันมองรอบๆ ลานเบียร์

“วันนี้ไปผับเฮียเบกับกูดิ ฉลองชุดใหม่” คราวนี้แกรมหันกลับมาถามพร้อมจ้องหน้าฉันอย่างต้องการคำตอบ

“ไม่เอาอ่ะ กูเดินจนเหนื่อยแล้ว”

“อะไรวะ มึงอยากมาเดินกูยังมาเดินเป็นเพื่อนเลย”

“โอ๊ย! กูขี้เกียจสระผมด้วยเนี้ย”

ฉันพูดพร้อมกับยกปลายผมของตัวเองขึ้นมาดม ทำให้แกรมขยับเข้ามาดมที่ผมฉันด้วยอีกคน

“ยังฝืนได้อยู่ เชื่อกู” 

“จะให้กูไปให้ได้เลยว่างั้น”

“เออ”

ฉันถอนหายใจออกมาเมื่อรู้ว่าเถียงกับแกรมไปก็ไร้ประโยชน์ เอาแต่ใจชิบหายเลย!

---------------------------

เพื่อนแหละ พฤติกรรมก็เพื่อนอยู่นะคะ เชื่อสิ