EP 2 [2-1]

“ถ้าทางคุณไม่พร้อม..”

“พร้อมครับ ทิตาพาคุณแอลไปที่ห้องประชุมเล็ก”

“เชิญทางนี้ค่ะ”

ทิตาเดินนำผู้ชายที่ชื่อแอลนั่นออกไปก่อนที่เฮียเบจะหันมามองหน้าฉันด้วยสายตาดุๆ แล้วเดินตามออกไปเช่นกัน

“ชิ! น่าเบื่อชะมัด”

ทำไมช่วงปิดเทอมถึงไม่มีอะไรให้ฉันทำเลยนะ เหงาจัง นี่เป็นชื่อของเพื่อนฉันเองล่ะ เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันไม่เคยมีเพื่อน ฉันเคยลองแล้วแต่คนพวกนั้นไม่จริงใจกับฉันเขาแค่อยากได้เงิน อยากนั่งรถหรูและจบลงด้วยการเอาฉันไปนินทาลับหลังอย่างสนุกปาก

ฉันนั่งเล่นอยู่ในห้องสักพักก่อนจะลุกขึ้นออกมาเข้าห้องน้ำ

และเติมเครื่องสำอางสักหน่อย

แกร๊ก!

“เฮ้ย!”

เสียงเปิดประตูห้องน้ำดังขึ้นก่อนจะตามมาด้วยเสียงอุทานและเขาคนนั้นก็เงยหน้ามาสบตากับฉันในกระจก

“กรี๊ดดดดดดด! อื้อ อื้อออ!”

“นี่! จะเสียงดังในคนวิ่งมาทั้งบริษัทหรือไง”

นายแอลเข้ามาปิดปากฉันก่อนจะกระซิบลงมาที่ข้างหู เขาเข้ามาทำไมในห้องน้ำหญิงหรือว่าจะแอบตามฉันมา ไม่ใช่สิ! เข้าเพิ่งออกมาจากห้องน้ำแสดงว่าเข้ามาก่อนฉัน

“อ่อยยยยย!”

ฉันพยายามแกะมือเขาออกแต่ก็ไม่เป็นผล แรงช้างหรือไงเนี้ย!

“ถ้าปล่อยต้องห้ามร้องเสียงดัง เข้าใจไหม”

“อื้อๆ”

ฉันพยักหน้ารับแบบส่งๆ เพื่อให้เขายอมปล่อยมือออกและทันทีที่เป็นอิสระฉันก็เดินตรงไปยังเป้าหมาย

ซ่าาาาาา~

“ไอโรคจิต! ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย”

ฉันวิ่งเข้าไปหยิบสายฉีดชำระในห้องน้ำออกมาฉีดใส่เขาทันที คิดว่าที่ฉันยอมรับปากง่ายๆ เพราะฉันกลัวเหรอ เหอะ!

“หยุด! นี่หยุดเดี๋ยวนี่น่ะ”

“กรี๊ดด! ปล่อยนะโว้ยย”

แกร๊กก!

“จะทำอะไร!”

เขาเข้ามาแย่งสายฉีดชำระออกจากมือฉันก่อนจะดันฉันเข้าไปในห้องน้ำอีกครั้งแล้วล็อกประตู

“ทำไม กลัวขึ้นมาแล้วเหรอ”

เขาพูดพร้อมกับเอาแขนทั้งสองข้างขึ้นมากั้นตัวฉันเอาไว้ แต่คนอย่างเมเบลไม่มีทางยอมแพ้อะไรง่ายๆ หรอก

“กลัวเหรอ เหอะ”

“รู้ไหมว่านักธุรกิจอย่างผมกำลังคิดอะไรอยู่”

“ไม่รู้! และฉันก็ไม่อยากรู้ด้วย”

“ยิ่งคุณทำให้ผมเสียหายมากเท่าไหร่ ผมยิ่งต้องถอนทุนคืน!”

“กรี๊ดดดดดด!”

เขาพูดพร้อมกับยื่นหน้าเข้ามาหาฉันและปลายจมูกของเขาก็วนไปมาอยู่ที่แก้มของฉัน อย่าให้ฉันออกไปได้นะอีตาบ้า!

“คุณแอล! อยู่ในนี้หรือเปล่าครับ”

เสียงเรียกข้างนอกที่ดูเหมือนจะเป็นลูกน้องที่คอยตามเขาอยู่ตลอด

“ช่วยด้วยยย”

“เฮ้ย! เมเบล”

“เฮียเบ ช่วยหนูด้วย”

ทันทีที่ได้ยินเสียงเฮียเบฉันก็รีบตะโกนเรียกให้ช่วย หึ! นายต้องโดนพี่ชายฉันกระทืบตายแน่ๆ

ปังๆๆ

“หนูเข้าไปทำอะไรในนั้น”

เฮียเบเคาะประตูเสียงดัง ซึ่งไม่ได้ทำให้คนที่ยืนขวางฉันอยู่สะทกสะท้านเลยสักนิด

“ปล่อยฉันออกไปเดี๋ยวนี้นะ”

“หึ”

เขาหัวเราะในลำคอเบาๆ ก่อนจะยอมหันไปเปิดประตูและเดินออกไป ฉันละเกลียดท่าทางแบบนี้ที่สุด

“เมเบล! รู้ไหมว่าเราทำอะไรลงไป”

เป็นเรื่องที่ผิดคาดและน่าอายที่สุดในชีวิตฉันเลยล่ะเพราะนอกจากเฮียเบจะไม่ทำอะไรเขาเลย ฉันดันเป็นคนที่เข้าห้องน้ำผิดอีกต่างหาก บ้าชะมัด! ฉันเดินเข้าห้องน้ำชายโดยที่ไม่รู้ตัวได้ยังไงกันเนี้ย

“ก็หนูตกใจนี่ หนูก็ต้องป้องกันตัวสิคะ”

ตอนนี้ไอคุณแอลมันกลับไปแล้ว แถมยังทิ้งระเบิดลูกใหญ่ลงเอาไว้ให้ฉันอีกด้วย

‘ผมต้องขอโทษคุณแอลอีกครั้งนะครับ ผมว่า...’

‘มันไม่ใช่ความผิดคุณหรอกครับ แต่เรื่องการพิจารณาโปรเจคใหม่ ผมคงต้องขอเลื่อนออกไปก่อนนะครับ ผมคิดว่าตอนนี้ผมยังไม่พร้อมจะทำงานร่วมกับบริษัทของคุณ’

พูดจบเขาก็กลับออกไปทางบันไดหนีไฟเพราะว่าสภาพเปียกยิ่งกว่าลูกหมาตกน้ำของเขาจะทำให้เสียภาพลักษณ์ เหอะ!

“เฮียอัลกำลังเข้ามา น้องเตรียมคำแก้ตัวเอาเองแล้วกัน”

“เขาสำคัญมากเลยหรือไงคะ”

ฉันถามออกไปอย่างสงสัย ก็ปกติเฮียๆ ไม่เคยแคร์คนอื่นมากกว่าฉันนี่ ทำไมคราวนี้ถึงได้ดูสนใจเขาซะจนไม่สนใจฉันที่โดนขังอยู่ในห้องน้ำเลยด้วยซ้ำ แถมเฮียอัลยังเข้ามาเองด้วย ฉันต้องโดนดุแน่ๆ

“มันเป็นโปรเจคที่เฮียอัลหวังไว้มากที่สุดในปีนี้”

คำตอบของเฮียเบเล่นเอาฉันถึงกับกุมขมับ โอ๊ยย! ฉันจะโดนเฮียอัลตีไหมเนี้ย ถึงเฮียอัลจะใจดีแค่ไหนแต่เรื่องงานละก็.. เขาไม่มีทางใจดีกับฉันแน่ๆ

แอดด!

เสียงเปิดประตูห้องดังขึ้นก่อนที่จะปรากฎร่างของเฮียอัลที่มีหน้าตาเคร่งเครียดซะจนฉันเองก็ทำตัวไม่ถูก

“บอสจะรับกาแฟไหมคะ”

“ไม่ต้อง! แล้วคุณก็ไม่ต้องเข้ามา ต่อให้ได้ยินเสียงอะไรถ้าผมไม่เรียกก็ไม่ต้องเข้ามา”

“ค่ะๆ”

คุณทิตาที่เปิดประตูตามเข้ามารีบปิดกลับออกไปทันที บรรยากาศในห้องตอนนี้อึมครึมสุดๆ และก็เป็นฉันเองที่เลือกจะทำลายความเงียบนั้นลงเพราะความอึดอัด

“เฮียจะดุอะไรหนูก็ดุมาเลยค่ะ”

“เล่าเรื่องทั้งหมดให้เฮียฟัง”

“คือว่า..”

“เบ”

ฉันกำลังจะเล่าเรื่องที่ฉันเจอให้ฟังแต่เฮียอัลกลับหันไปมองหน้าเฮียเบแทน ต้องโกรธฉันมากแน่ๆ เลย เฮียเบก็จัดการเล่าเรื่องทั้งหมดที่รู้ให้ฟัง ยกเว้นเรื่องในห้างนะเพราะฉันยังไม่ได้บอกใครเลย แต่ไม่เล่าจะดีกว่าเพราะดูเหมือนมันจะยิ่งทำให้ฉันมีความผิดเพิ่มมากขึ้น

“หนูรู้ไหม กว่าเฮียจะติดต่อให้เขายอมรับการเสนอโปรเจค

ได้มันยากแค่ไหน”

“หนูขอโทษค่ะ”

การยอมรับความผิดน่าจะเรียกคะแนนสงสารได้ดีที่สุดสำหรับฉันแล้วล่ะตอนนี้

“คนที่หนูต้องขอโทษคือมิสเตอร์แอล ไม่ใช่เฮีย”

“ให้หนูไปขอโทษมัน เอ่อ เขาเนี้ยนะ!”

ถึงฉันจะเข้าห้องน้ำผิด แต่คนมันตกใจนี่อยู่ๆ เจอผู้ชายในห้องน้ำฉันก็แค่ป้องกันตัว

“ใช่! หนูแค่ไปขอโทษเขาก็พอ เรื่องงานเฮียจะจัดการเองถ้าเขาไม่ร่วมทุนแล้วเราก็อาจจะแค่เสียรายได้ปีนี้ไปประมาณพันกว่าล้าน”

“พันกว่าล้าน!”

โอ๊ยย! ถึงว่าล่ะทำไมเฮียถึงได้โกรธฉันมากขนาดนี้ แล้วจะให้ฉันไปขอโทษเขายังไงเนี้ยแค่หน้ายังไม่อยากจะมองเลย

“และเฮียจะอายัดบัตรเครดิตทุกใบของหนูเพื่อเป็นการลงโทษ”

“เฮียยยยยยย~”

เฮียอัลหมุนเก้าอี้หันหลังให้ฉันทันที ฉันก็เลยหันไปมองหน้าเฮียเบต่อเพื่อขอความช่วยเหลือ

“เฮียเบ”

“เฮียช่วยน้องไม่ได้หรอกนะเรื่องนี้”

โอ๊ยยย! อีตาบ้านี่มันเป็นเจ้ากรรมนายเวรของฉันหรือไงกันนะ ทำไมเจอหน้าเขาแล้วฉันถึงได้มีเรื่องให้ปวดหัวตลอดเวลาเลยให้ตายเถอะ