บทที่ 3 อาบย้อมไปด้วยเลือดและคราบน้ำตา

บทที่ 3

อาบย้อมไปด้วยเลือดและคราบน้ำตา

หวังซิ่วอิงขยับตัวมานั่งข้างซ่งเจียวโจว มือบางกอบกุมมือหนาเอาไว้แน่น นางจับนิ้วชี้ของสามีขึ้นมาแล้วกดทับไปที่แท่นหมึกที่ซ่งเจียวซิ่งนำออกมาวางไว้ให้

ขณะที่นางกำลังจะกดนิ้วของซ่งเจียวโจวเพื่อประทับตราในหนังสือสัญญาส่งมอบกรรมสิทธิ์ของร้านเครื่องประดับนั้น มืออีกข้างหนึ่งของนางก็ล้วงเข้าไปหยิบมีดสั้นที่ซ่อนอยู่ใต้ฟูกนอน

“ตายเสียเถอะ!!”

หวังซิ่วอิงผุดลุกขึ้นยืนแล้วคว้ามีดสั้นจ้วงแทงไปที่กึ่งกลางกายของซ่งเจียวซิ่งอย่างแรง เพราะความประมาทของซ่งเจียวซิ่งจึงทำให้เขาไม่อาจจะหลบมีดสั้นของหวังซิ่วอิงได้ทัน มือบางหมุนข้อมือแล้วกระตุกมีดสั้นในมืออย่างแรง จนทำให้แท่งเนื้อของซ่งเจียวซิ่งหลุดออกมาด้วย

“อ๊ากกกกกกก”

ซ่งเจียวซิ่งทรุดตัวลงไปนอนกองกับพื้น เขายกมือขึ้นมากอบกุมความเป็นชายของตนด้วยความเจ็บปวด ดวงตาสองข้างแดงก่ำด้วยความเจ็บปวดปนแค้นใจแค้น ไม่มีแล้ว แท่งเนื้อที่เป็นความภาคภูมิใจของเขาไม่มีอีกต่อไปแล้ว สตรีผู้นี้ช่างโหดเหี้ยมยิ่งนัก กล้าตัดแท่งเนื้อของเขาทิ้งดั่งของไร้ค่า ใบหน้าของซ่งเจียวซิ่งมืดครึ้มสลับขาวซีด กลิ่นเลือดคละคลุ้งไปทั่ว แท่งเนื้อเปื้อนเลือดตกอยู่บนพื้นข้างกายของเขา เลือดสาดกระเซ็นเต็มพื้นห้อง

“ฆ่ามัน…ฆ่ามันซะ” ซ่งเจียวซิ่งเอ่ยเสียงเหี้ยม

เขาเจ็บปวดจนจะขาดใจตายอยู่ตรงนี้เสียให้ได้ แต่เขาก็ยังไม่คิดที่จะปล่อยทั้งคู่ไปง่ายๆ

“ฮ่าฮ่า คนชั่วเช่นเจ้าอย่าได้คิดจะมีมันไว้สืบพันธุ์อีกต่อไปเลย กล้าคิดจะทำระยำกับข้าเช่นนั้นหรือ งั้นข้าจะช่วยสงเคราะห์ให้เจ้าเอง” หวังซิ่วอิงยืนหัวเราะด้วยความสาสมใจ

หากวันนี้นางจะต้องตาย นางก็ขอฝากรอยแผลให้กับคนชั่วเช่นนี้ด้วย นางรู้ดีว่าไม่อาจจะลากพวกมันไปลงนรกได้ แต่แค่นี้ก็ทำให้นางตายตาหลับแล้ว

“เจ้า นังสารเลว ข้าจะฆ่าเจ้า”

ซ่งเจียวซิ่งขาดสติไปเสียแล้ว ด้วยความโกรธแค้นเขาลุกขึ้นยืนแล้วคว้าดาบจ้วงแทงที่ท้องของหวังซิ่วอิงทันที นางยิ้มรับอย่างยอมจำนนในชะตาชีวิตของตนเอง ร่างบางทรุดลงกับพื้นดั่งใบไม้ที่ปลิดปลิวลงมา ดวงวิญญาณของนางได้หลุดลอยออกไปจากกายหยาบเสียแล้ว

“อาอิงงงงง!!”

ซ่งเจียวโจวตะโกนร้องออกมาด้วยความเสียใจ แม้ขาจะพิการแต่เขาก็ใช้แรงเฮือกสุดท้ายตะกายตนเองจนตกลงมาจากเตียงนอน

ตุ๊บ!

“ไม่ ไม่ ไม่ อาอิงอย่าจากพี่ไป ฮือฮือ” ร่างหนาร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวดรวดร้าว

ร่างกายท่อนล่างพิการ แต่ซ่งเจียวโจวก็พยายามคืบคลานไปหาร่างไร้วิญญาณของหวังซิ่วอิง เขาร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจสุดแสน หัวใจของเขาแตกสลายไม่มีชิ้นดี ไม่มีแล้วภรรยาสุดที่รักของเขา มีเพียงร่างกายที่ไร้วิญญาณของนาง ด้วยความพยายามของซ่งเจียวโจวเขาจึงสามารถคลานเข้าไปหาร่างของหวังซิ่วอิงได้สำเร็จ มือหนาประคองร่างของหวังซิ่วอิงเข้ามาสู่อ้อมกอดของตน ดวงตาสองข้างแดงก่ำจ้องมองซ่งเจียวซิ่งด้วยความอาฆาตแค้น

“เจ้ามันยิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉาน ข้าขอสาปแช่งเจ้าให้ไม่ตายดี แม้ตายก็ขอให้ไม่มีดินกลบหน้า ดวงวิญญาณของเจ้าสวรรค์ไม่รับ นรกไม่ต้องการ ขอให้เจ้าเป็นเพียงดวงวิญญาณเร่ร่อนตราบชั่วกัลปาวสาน”

ซ่งเจียวโจวเอ่ยคำสาปแช่ง สายตาคมจ้องมองซ่งเจียวซิ่งด้วยความคับแค้นใจ

“หึ งั้นเจ้าก็ไปรอข้าในปรภพเถอะพี่ชาย”

ซ่งเจียวซิ่งหัวเราะออกมาด้วยความขบขัน เขาเงื้อมือฟาดดาบลงมาที่ร่างของซ่งเจียวโจวที่กอดร่างของหวังซิ่วอิงไว้แนบอก ซ่งเจียวโจวกระตุกร่างเพียงสองครั้ง จากนั้นจึงได้แน่นิ่งตายตกตามภรรยารักไปเช่นเดียวกัน

“นายท่านเย่ที่เหลือข้าน้อยคงต้องรบกวนนายท่านเย่จัดการแล้วขอรับ ข้าน้อยต้องรีบกลับไปให้ท่านหมอรักษาบาดแผลเสียก่อน”

ซ่งเจียวซิ่งเอ่ยน้ำเสียงอ่อนแรง เพื่อที่จะได้ฆ่าพี่ชายและพี่สะใภ้ของเขาด้วยตนเองนั้น เขาต้องพยายามสะกดกลั้นความเจ็บปวดเอาไว้อย่างสุดแรง ร่างกายของเขาซวนเซคล้ายจะล้มลงทุกเมื่อ โชคดีที่มีชายชุดดำผู้หนึ่งเข้ามาช่วยประคองเขาเอาไว้

“อืม”

นายท่านเย่ที่ซ่งเจียวซิ่งเอ่ยขานพยักหน้ารับ วันนี้เหตุการณ์ผิดพลาดไปไม่น้อย แต่ไม่เป็นไรถึงอย่างไรทรัพย์สมบัติของซ่งเจียวโจวก็ต้องตกเป็นของพวกเขาอยู่แล้ว ผู้ที่ถูกเรียกว่านายท่านเย่โบกมือให้สัญญาณลูกน้องไปจัดการงานที่เหลือให้เสร็จก่อนฟ้าสาง ส่วนซ่งเจียวซิ่งก็ลอบออกจากจวนไปโดยมีลูกน้องของชายชุดดำติดตามไปด้วย

กลุ่มชายชุดดำแยกตัวออกไปจัดการตามคำสั่งที่ได้รับมอบหมายเอาไว้ กลุ่มหนึ่งแยกไปสังหารคนในจวนที่ยังหลับใหลอยู่ด้วยยานอนหลับ ที่มีสายของพวกเขาลอบใส่ไว้ในโอ่งน้ำกิน อีกกลุ่มไปยังเรือนเล็กที่เป็นเรือนนอนของบุตรทั้งสองของเจ้าของจวน แต่เมื่อไปถึงกลับไม่พบผู้ใดเลย ค้นหาทั่วทั้งจวนก็ยังตามหาไม่พบ จนต้องรีบกลับไปรายงานให้นายท่านเย่ทราบ

“นายท่านขอรับ ไม่พบตัวบุตรทั้งสองของซ่งเจียวโจวเลยขอรับ ข้าน้อยส่งคนไปค้นทั่วทุกซอกทุกมุมของจวนแล้วขอรับ”

ดวงตาที่โผล่พ้นออกมาจากผ้าคลุมหน้า ฉายชัดถึงความไม่สบอารมณ์เมื่อได้ยินคำรายงาน

“แค่เด็กสองคนพวกมันจะหนีไปไหนพ้น” เขาตวาดด้วยความไม่พอใจ

“นายท่านขอรับ ในคลังสมบัติไม่มีทรัพย์สินใดหลงเหลือเลยขอรับ มีเพียงหีบเปล่าเท่านั้น” ชายชุดดำอีกคนวิ่งเข้ามารายงานด้วยใบหน้าซีดเผือด

“ว่าอย่างไรนะ!!”

“เอ่อ…ทุกหีบไม่มีสิ่งใดหลงเหลือเลยขอรับ ทั้งเงิน ทอง หรือแม้แต่เครื่องประดับก็ไม่มีเลยขอรับ”

นายท่านเย่ได้ยินเช่นนั้นถึงกับคิ้วกระตุก เขารีบเร่งเดินไปที่คลังสมบัติเมื่อเปิดประตูเข้าไป ก็เห็นหีบเหล็กหลายใบวางอยู่เต็มพื้นห้อง แต่เมื่อเปิดออกดูกลับพบเพียงความว่างเปล่าเท่านั้น ใบแล้วใบเล่าก็ไม่มีของสิ่งใดหลงเหลือเลยสักชิ้นเดียว หมดแล้วสิ่งที่พวกเขาลงทุนลงแรงไปทั้งหมด ได้กลับมาเพียงหีบเหล็กที่มีค่าไม่กี่ตำลึงเงินเท่านั้น หากเรื่องนี้รู้ไปถึงหูของนายท่าน เขาจะต้องโดนลงโทษเป็นแน่ แต่ก่อนนั้นเขาจะต้องหาคนมารับเคราะห์แทนเสียก่อน

“ของมีค่าใดที่มีราคาขนออกไปให้หมด ไม่ว่าจะเป็นแจกัน เครื่องดนตรี หรือแม้แต่ภาพวาดก็นำออกไปด้วย ส่วนหนังสือนี้ก็จัดการประทับลายนิ้วมือของซ่งเจียวโจวซะ เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยพวกเจ้าก็เผาที่นี่ทิ้งทันที อย่าให้มีหลักฐานสาวมาถึงพวกเราได้” นายท่านเย่สั่งการออกไป

จากนั้นเขาก็กลับไปยังห้องนอนที่มีศพของทั้งสองนอนกอดกันอยู่ เขาเดินไปหยิบหนังสือสัญญามอบกรรมสิทธิ์ร้านค้าเครื่องประดับออกมา จับนิ้วมือที่ไร้ลมหายใจของซ่งเจียวโจวไปจุ่มที่แท่นหมึก แล้วประทับลงไปในหนังสือสัญญา เท่านี้ร้านค้าเครื่องประดับของซ่งเจียวโจวก็กลายเป็นของซ่งเจียวซิ่งโดยสมบูรณ์

“แม้เจ้าจะนำตัวบุตรทั้งสองไปซ่อนไว้ และเอาสมบัติไปซ่อน แต่ข้าก็จะตามหาให้พบอย่างแน่นอน ต่อให้ต้องปิดแผ่นฟ้าค้นหาก็ตาม ส่วนร้านค้านั้นเจ้าไม่ต้องเป็นห่วงไป พวกข้าจะดูแลมันเป็นอย่างดี หากจะโทษก็โทษน้องชายของเจ้าที่โลภมาก กับความมั่งคั่งของเจ้า พวกเจ้าจงเป็นบันไดให้พวกข้าเหยียบย่ำไปสู่ความสำเร็จเสียเถอะ”

นายท่านเย่แสยะยิ้มออกมา จากนั้นเขาจึงหันหลังเดินจากไป ทิ้งร่างไร้วิญญาณของทั้งสองไว้เบื้องหลัง

ไม่นานเปลวไฟสีแดงก็โหมลุกไหม้ไปทั่วทั้งจวนตระกูลซ่ง ทุกชีวิตล้วนมอดม้วยภายใต้เปลวเพลิงนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างที่ซ่งเจียวโจวสร้างมาด้วยความยากลำบากกลับต้องมลายหายไป พร้อมกับดวงวิญญาณของเขากับภรรยารัก…