ถุงหอม

“เย็นนี้ จะมีอาหารนำมาส่งถึงที่นี่ไม่จำเป็นห้ามเดินเพ่นพ่าน ในวังหลวงฮองเฮาไม่ทรงโปรดความวุ่นวาย”เสียงตะโกนบอก ก่อนที่จะให้ทุกคนแยกย้ายกันไป

จื่อหรานยังไม่ไปไหน เดินวนรอบที่เกิดเหตุเมื่อคืนไม่มีแม้กระทั่งรอยเลือดที่เห็นใหลเปรอะเปื้อนเมื่อคืนที่ผ่านมา

“คุณหนูเกิดอะไรขึ้น” ฮุ่ยหนิงถามเบาๆ เกือบเป็นกระซิบ

“อยากเล่าให้เจ้าฟังเหมือนกัน แต่เกรงว่าไม่เหมาะบางเรื่อง เจ้าไม่รู้จะดีกว่าเพราะบางทีอาจเกินรับมือ” สายตาคมของบางคนจ้องมองจื่อหรานนิ่งแล้วหันหลังกลับไปยังทางที่จากมา

ตำหนักฮ่องเต้ขันทีวัยกลางคนนำถุงหอมมากมายมาวางในตำหนักของโจวเหวินหรง

ซึ่งบัดนี้ กำลังรอถุงหอมเหล่านั้นอยู่

“ฝ่าบาท เชิญทอดพระเนตร ว่าปีนี้เหล่าผู้คัดตัวนางใน ล้วนแต่มีฝีมือประณีตงดงาม เหมาะแก่การเข้ามาคอยปรนนิบัติฝ่าบาท”น้ำเสียงเหมือนจะยินดีแต่แววตาซ่อนบางอย่างไว้

“ปีนี่มีคุณหนูตระกูลไหนที่โดดเด่นที่สุด”

“หามีไม่ ฝ่าบาทต้องใช้สายตาขององค์เองทอดพระเนตร ความสามารถของแต่ละนางเพียงลำพังเสียแล้ว ทุกคนที่เข้ามามในปีนี้ล้วนเป้นสุดยอดหญิงงามความสามารถทัดเทียม”

“แล้วคุณหนูคนเมื่อวานที่ข้าให้ไปสืบมาว่าเป็นคนตระกูลไหนเล่า ได้เรื่องหรือยัง”

“หลานสาวของตระกูลจ้าวเพิ่งเดินทางมาจากแคว้นเหลียง ใต้เท้าจ้าวดูแลนางดีไม่น้อย เมื่อวานทหารหน้าวังยังต้องคารวะนาง” ขันทีจงใชี้ให้เห็นว่าใต้เท้าจ้าวยิ่งใหญ่เพียงใดในวังหลวงแห่งนี้

“ใต้เท้าจ้าว ขุนนางตงฉินผู้นั้นนางเป็นหลานสาวเช่นนั้นหรือ”

“จะว่าไปใต้เท้าจ้าว และกบฏตระกูลจูสนิทสนมกันไม่น้อย ฝ่าบาทไม่แปลกพระทัยบ้างหรือไร”คำพูดแต่ละคำล้วนจงใจยุยง

“ข้าแต่เดิม สั่งประหารตระกูลจูทั้งตระกูลก็แปลกใจเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว วันนี้ใครจะอยู่จะไป ข้าหาใส่ใจไม่ เพียงแค่นางกิริยาท่าทางคุ้นตาอีกทั้งใบหน้านางเหมือนข้าเคยพบเจอที่ใดมาก่อน”พูดเหน็บด้วยรู้ดีว่าคนฟังต้องเอาไปพูดต่อ

“เช่นนั้นถึงเรียกว่าสวรรค์ประทาน ด้ายแดงอาจกำลังร้อยที่นิ้วก้อยของฝ่าบาทและนางอยู่ในตอนนี้”โจวเหวินหรงยิ้มเยาะให้กับตัวเอง

“หัวใจข้าไร้รัก..ท่านเองก็รู้ดี”ฉีกงกงสรรหาคำพูดปลอบใจ

“ฝ่าบาท โปรดลืมนางเสียเถิดสวรรค์ให้นางมีชีวิตมาเพียงเท่านั้น” โจวเหวินหรงยิ้มบางๆ

“จับตานางให้มาก บางอย่างในตัวนาง ทำให้ข้าไม่วางใจ”ฉีกงกงประสานมือตรงหน้า

“ท่านราชครูวางใจกระหม่อมให้ดูแลฝ่าบาท เช่นนั้นฉีกงกงจึงไม่อาจทำให้ผิดหวัง”

โจวเหวินหรง ล้วงหยิบกล่องใบเล็กขึ้นมาเปิดออกช้าๆ ถุงหอมสีฟ้าคราม ยังคงความหอมไม่เปลี่ยน พลันสายตาก็สะดุดเข้ากับ ถุงหอมสีฟ้าครามที่ปักลวดลายหมาป่าและลูกกว้าง ขมวดคิ้วเดินมาหยิบถุงหอมขึ้นมาสูดดมกลิ่นหอมชวนฝัน เคลิ้บเคลิ้มล่องลอยอีกทั้งยังรู้สึกสบาย อย่างที่สุดทิ้งตัวลงเอนกายพิงพนักเก้าอี้ จนเผลอหลับใหลไป

จื่อหราน เดินชมสวนดอกไม้ในที่พักของเหล่าผู้คัดตัว แต่ไม่วายครุ่นคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมาเมื่อคืน ต้องมีใครจงใจลบล้างหลักฐานที่มีอยู่ แล้วคนชุดดำเป็นใคร ทำไมตายไปแล้วถึงไม่มีใครกล่าวถึงหรือว่าจะเป็นพวก โจรที่เข้ามาในวังหลวง

“นำตัวนาง ไปพบฮองเฮาเดี๋ยวนี้” คนคุมสอบ พาทหารองครักษ์มาลากตัวจื่อหรานออกไป จื่อหรานขมวดคิ้วแต่ไม่ได้เอ่ยคำใดแม้จะสงสัยอย่างมากแต่ก็ไม่อาจคาดเดา

ตำหนักฮองเฮา

“เจ้าคือจ้าวจื่อหรานใช่หรือไม่” จื่อหรานย่อตัวลงอย่างงดงามที่สุด

“เพค่ะฮองเฮาจ้าวจื่อหรานถวายพระพรฮองเฮา”รอยยิ้มอ่อนโยน ดวงหน้าปราศจากเล่ห์กล แต่ใครจะรู้เล่า ที่จื่อหรานได้ยินมาสนมนางในหลายนางต้องสังเวยชีวิตเพราะบัญชาของฮองเฮามีใครบ้างไม่รู้ว่าฮองเฮาร้ายกาจแค่ไหน การเป็นที่โปรดปรานหรือโดดเด่นเกินไป อันตรายอย่างไม่ต้องสงสัย เพียงแค่พลิกฝ่ามืออาจหาชีวิตไม่

“ลุกขึ้น ถุงหอมของเจ้าใช้สมุนไพรใดมาผสมกัน ฝ่าบาทจึงผ่อนคลายได้เพียงนั้น”จื่อหรานแทบจะถอนหายใจ หากจะมาจบเห่เอาตอนนี้คงไม่ดีแน่หลายอย่างเพิ่งจะแค่เริ่มก็เท่านั้น

“หลายอย่างผสมกันไปเพคะ แต่ล้วนแล้วแต่ทำให้รู้สึกสบายหากจะให้แจกแจงจื่อหรานขอประทานอนุญาตร่างเป็นอักษร” ยิ้มบางๆ