EP.5 ไปเป็นเพื่อน

ร่างสวยก้าวลงจากรถซีดานสุดหรูหลังจากที่มันจอดสนิท

อยู่ตรงหน้าบ้านหลังใหญ่ เธอเอ่ยลาผู้เป็นพ่อก่อนจะเดินตรงไปที่รถโดยไม่คิดจะเข้าบ้านเพราะตอนนี้เป็นเวลาเกือบสามทุ่มแล้ว ยังมีหลายเรื่องที่ต้องกลับไปจัดการในสถานบันเทิงที่เธอเป็นเจ้าของร่วมกับน้องชายตัวเอง

เมี๊ยว~

ยังไม่ทันจะก้าวขึ้นรถเสียงแมวเหมียวที่คุ้นหูก็ดังขึ้น เจ้าของใบหน้าสวยหยุดชะงักก่อนจะหันไปมองตามเสียง เธอก็ต้องขยับคิ้วเข้าหากันเมื่อเห็นว่าเจ้าแมวตัวเดิมยังไม่ยอมไปไหน

"แกไม่มีที่ไปเหรอ หืม"

เมี๊ยว~

มือเรียวสวยเอื้อมลงไปแล้วประคองลูกแมวร่างกายผ่ายผอมที่ตอนนี้มีแต่พุงที่โตเป็นก้อน มาจากอาหารที่เธอเพิ่งให้มันไปตอนเย็น สายตาของมันออดอ้อนมองมาจนเธออยากจะใจอ่อนเอามันขึ้นรถไปด้วย

"อยากโดนขังอยู่ในห้องทั้งวันเหรอ หืม" เธอถามก่อนจะหันมองซ้ายมองขวากลัวว่าพ่อจะมาเห็นเข้า "งั้นก็ไปอยู่เป็นเพื่อนฉันแล้วกัน"

เจ้าของส่วนสูงร้อยหกสิบห้าอุ้มลูกแมวสีเทาไว้ในอ้อมอกก่อนจะเปิดประตูขึ้นรถแล้วพามันนั่งไปด้วย ระหว่างทางเธอต้องแวะซื้ออาหาร ที่นอน ของเล่น และห้องน้ำของมันอีกจนถึงคอนโดเกือบห้าทุ่ม พอจัดการทุกอย่างเสร็จถึงได้เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดที่เป็นตัวเอง

เดรสสีแดงกำมะหยี่ ผูกที่คอ แขนเว้า เปิดหลังรับลมเย็น ๆ  ค่อยเดินสะดวกหน่อย

ติ๊ง!

เสียงของลิฟต์ดังขึ้นเป็นจังหวะเดียวกับที่ประตูเปิดออก และสบสายตากับใครบางคนที่กำลังจะเดินเข้า เธอตกใจไม่น้อยที่เห็นเขาอยู่ตรงนี้

"อ้าว มาหาใคร" แคทเดินออกมาจากลิฟต์ แล้วเอ่ยปากถาม

เขาไม่ได้ควงใครมาด้วยบางทีอาจจะมีผู้หญิงนัดมาหาที่ห้อง เธอคิดว่าอย่างเชนจะหนีเรื่องนี้พ้นได้ยังไง

"ไม่ได้มาหาใคร แต่ห้องอยู่ชั้นสิบเก้า"

"หึ แล้วก็ทำเนียน ๆ ไม่ยอมบอก" เธอมองค้อนแต่ก็เผยรอยยิ้มตรงมุมปาก

"แล้วนี่จะออกไปเที่ยวไหน" เขามองหน้าเธอก่อนจะไล่สายตาลงมาจนถึงต้นขาขาวเนียนที่โผล่พ้นออกมาจากเดรสสั้น

"ไปร้าน เพิ่งกลับมาถึงห้องก็เลยต้องออกไปตอนนี้ มีปัญหานิดหน่อย"

ตอนแรกเธอคิดว่าจะไม่เข้าร้านแล้วเพราะกลับมาถึงก็ดึก แต่ผู้จัดการร้านคนใหม่ที่เพิ่งจ้างมาทำงานดันขอให้เข้าไปเพราะอยากคุยเรื่องการตรวจบัตรของลูกค้า น้องชายตัวดีก็หายหัว ไม่รู้ว่าไปติดสาวอยู่แถวไหน

"ให้ไปเป็นเพื่อนไหม"

"ไม่เป็นไร เราไม่อยากรบกวน" เธอพูดจริง นี่มันก็กี่โมงแล้ว

"เอากุญแจมา เลี้ยงไวน์แก้วเดียวก็พอ"

เขาเอื้อมมือมาจับมือเธอแล้วจับเอากุญแจรถของเธอไปก่อนจะยิ้มมุมปากเมื่อพูดจบ จากนั้นก็หันหลังเดินนำออกไปที่จอดรถ

"อยากไปส่งหรืออยากไปดื่ม"

"ไปดื่มไวน์ฟรี" เขาบอกแล้วก็เคลื่อนรถออกไป

วันนี้เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีดำอีกแล้ว เมื่อคืนที่เจอกันก็สีนี้ เหมือนว่าเขาจะชอบใส่ ซึ่งเธอเองก็มองว่ามันดูดีและเหมาะกับเขาเหมือนกัน ไม่สิ เขาใส่ชุดไหนก็ดูดีไปหมดต่างหาก

"แล้วนี่ไปร้านไหนมา"

"ร้าน XXX วันเกิดเพื่อน"

"ออ ถึงว่าล่ะ" กลิ่นเหล้าคละคลุ้งเชียว แต่เขาดูปกติมากเหมือนไม่เมาเลยสักนิดจนเธอแปลกใจหรือเป็นเพราะเขาดื่มบ่อย "เมาใช่ไหม"

"ไม่เมา เหม็นเหล้าเหรอ" เขาตบที่เสื้อตัวเองสองสามที่สลับกับมองใบหน้าสะสวยที่มองมา

"อืม เหมือนอาบเลย" แคทตอบพลางหัวเราะ

"เหล้าหกโดนเสื้อ"

เขาบอกหน้านิ่ง ทั้งที่จริงมันมากกว่านั้นเพราะเพิ่งถูกผู้หญิงงี่เง่าตามรังควานจนวุ่นวาย ถึงได้ออกจากร้านมาตั้งแต่สี่ทุ่ม ทิ้งเงินให้เพื่อนเช็คบิล ก่อนจะมาเจอเธอที่คอนโดอย่างที่เห็น

"แล้วก็ไม่บอกจะได้เปลี่ยนก่อน"

"เหม็นมากไหม"

"ไม่ ๆ  เดี๋ยวเราดื่มบ้างคงเฉย ๆ " เจ้าของใบหน้าสวยเผยรอยยิ้มก่อนจะเบือนหน้าไปมองท้องถนน

รถยุโรปสุดหรูเคลื่อนเข้าสู่ที่จอดรถสำหรับเจ้าของร้านในเวลาเกือบเที่ยงคืน เวลานี้ลูกค้าเริ่มทยอยกันออกมายืนหน้าร้านบ้าง อยู่โซนสูบบุหรี่บ้างแต่ส่วนใหญ่ยังคงสนุกอยู่ด้านใน

"ไปรอข้างบนนะ เดี๋ยวเราให้พนักงานเอาไวน์ไปเสิร์ฟ อยู่ห้องวีหรือห้องทำงานเราดี ถ้าห้องทำงานก็จะเงียบ ๆ หน่อย"

"อยู่ห้องทำงานก็ได้ ส่วนเรื่องไวน์แค่พูดเล่น ๆ ไม่ต้องเอามาหรอก"

"ไม่ได้หรอก เดี๋ยวนายเหงาแย่"

แคทบอกแล้วเดินนำเขาขึ้นไปบนชั้นสอง เปิดห้องทำงานส่วนตัวที่ไม่ค่อยมีเสียงจากภายนอกรบกวนเพราะถูกออกแบบมาพิเศษ มีเฟอร์นิเจอร์และของใช้เพื่อรับแขกอย่างครบครัน

"รีบมาอยู่เป็นเพื่อนสิ จะได้ไม่เหงา" เขาพูดแล้วยิ้มก่อนจะหย่อนตัวนั่งลงส่งสายตามาให้

ดวงตาคมคู่นั้นมันมีเสน่ห์เหลือเกิน เขาหล่อ น่าหลงใหลเสียจนทำผู้หญิงที่แน่วแน่ว่าจะไม่ยุ่งกับใครให้ปวดหัวอย่างถึงกับอยากเปลี่ยนความคิด แค่เดินผ่านก็ทำเอาผู้หญิงแทบทุกคนหันมอง ไหนจะผู้หญิงที่เคยคุยแล้วตามตอแยไม่เลิกอีก ติดอกติดใจขนาดนี้เธอเองก็อยากรู้นักว่ามีอะไรดีกว่าหน้าตาอีกไหม

"จะรีบมานะ" เจ้าของใบหน้าสวยเซ็กซี่บอกแล้วส่งยิ้มไป ก่อนจะเดินออกจากห้องไปยังชั้นล่างเพื่อดูความเรียบร้อยและคุยกับผู้จัดการของร้าน ไม่ลืมที่จะสั่งให้คนเอาไวน์ที่มีไว้รับรองแขกคนสำคัญไปให้คนบนห้องทำงานด้วย เขาจะได้ไม่เบื่อ

"อันนี้เป็นระบบสแกนบัตรและสแกนหน้าที่ทางนั้นเสนอมาครับ พี่ลองศึกษาดูแล้วถือว่าดีเลย"

พี่ขุน ผู้จัดการของร้านที่แคทเลือกมาเอง เริ่มอธิบายเกี่ยวกับเครื่องมือที่ว่านั้น ก่อนจะทดลองใช้เครื่องนั้นให้ดู ซึ่งฉันคิดว่ามันคงจะลดค่าใช้จ่ายส่วนที่ต้องจ้างพนักงานตรวจบัตรลงไปอีกมาก

"แต่ปัญหามันก็มีอยู่นะ ถ้าเกิดลูกค้าแต่งหน้าชนิดที่ว่าไม่ใช่คนเดิมล่ะคะ เครื่องไม่ยอมรับจะทำยังไง" เธอสงสัยเพราะส่วนใหญ่ก็เห็นเป็นอย่างนั้น ไม่เว้นแม้แต่เธอที่ชอบการแต่งหน้าก่อนออกจากห้องทุกครั้ง

"อืม นั่นสินะ" ผู้จัดการร้านของเธอครุ่นคิด  ๆ เขาคงมองข้ามเรื่องนี้ไป ลืมไปแน่ ๆ ว่าผู้หญิงอัจฉริยะแค่ไหนตอนแต่งหน้า

"งั้นพี่ขุนลองศึกษาดูหลาย ๆ อย่างนะคะ ถ้ามั่นใจแล้วค่อยบอกแคท"

"ครับ" ขุนทำหน้ารู้สึกผิด แต่เธอก็คิดว่าผิดจริงที่เขาคิดแค่แคบ ๆ  การจะเสนออะไรมาต้องมั่นใจแล้วว่ามันดีจริงเธอจะได้ไม่เสียเวลา "แล้วเรื่องเด็กเสิร์ฟ เราจะรับเพิ่มอีกกี่คนดีครับ"

"ตอนนี้ลูกค้าล้นจนไม่น่ามองเลยนะแคทว่า พนักงานแทบจะบริการไม่ได้ มันทำให้ภาพลักษณ์ร้านดูแย่ พี่ขุนคิดว่ายังไงเอ่ย" เต้าของร้านคนสวยออกความเห็นก่อนจะขยับเรียวขาขึ้นมาไขว่ห้าง "กำหนดอายุคนเข้าค่ะ หรือเพิ่มราคาเครื่องดื่มเข้าไปอีกนิด ลองไปพิจารณาดูแล้วเรามาคุยกันอีกที"

"ได้ครับ"

"มีอะไรอีกไหมเอ่ย"

"ไม่มีแล้วครับ แต่ถ้าน้องแคทอยากให้แก้ไขอะไรตรงไหนโทรหาพี่ได้ตลอดเลย พี่ว่างให้เราตลอด"

"ค่ะ ขอบคุณที่ทุ่มเทให้ร้านเรานะคะ"

หญิงสาวยิ้มให้แล้วจึงหยัดตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่อยู่ในห้องสำหรับพนักงาน คำพูดของผู้จัดการและสายตาแบบนั้นทำให้เธอรู้สึกไม่อยากนั่งอยู่ตรงนี้ต่อ เขาไม่ได้หวังดีกับร้านอย่างเดียว แต่สายตาของเขา 'หวัง' ให้เธอสนใจเขาด้วย

สงสัยต้องเปลี่ยนผู้จัดการใหม่อีกแล้วล่ะมั้ง

เธอคิดในใจแล้วจึงกันหลังกลับเดินออกมาจากห้องนั้น สิ่งที่เธอไม่ชอบที่สุดคือการไม่ตั้งใจทำงานเพราะรักงาน แต่ทำลงไปเพราะอยากเอาใจ ถ้าหากวันหนึ่งที่คนประเภทนี้ไม่ได้ดั่งใจงานก็คงไม่มีคุณภาพเช่นกัน

ไม่มีเหตุผลที่ควรเก็บคนประเภทนี้เอาไว้เลย