EP.3 KATT | อยากเป็นเหยื่อให้เสือขย้ำ

"แต่ตอนนี้หิวข้าว ไม่ได้หิว...คนเจ้าชู้"

ฉันบอกคนตรงหน้าแล้วใช้ฝ่ามือแตะที่ริมฝีปากของเขาก่อนจะดันออกเบา ๆ  เขาจับข้อมือของฉันออกเผยให้เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าหล่อเหลา เจ้าเล่ห์นักนะไอ้เสือ

"หึ"

"นายเที่ยวกลางคืนบ่อยหรือเปล่า"

ฉันเปลี่ยนเรื่องเมื่อเขายอมถอยทัพแล้วค่อยเคลื่อนรถออกมาจากคอนโดไปตามท้องถนนที่เต็มไปด้วยรถรา ไม่รู้ว่าเขาจะพาไปร้านไหน แต่ตอนนี้ร้านไหนก็เอาเพราะฉันเริ่มหิวมากแล้ว

"ก็ปกติ แต่ช่วงนี้ไม่ค่อยเที่ยวเพราะงานเยอะ ใกล้จบแล้ว"

"ออ"

"ทำไม จะชวนเหรอ"

"ชวนไปอุดหนุนร้าน"

"ถ้ามีเพื่อนนั่งก็ไปได้"

"เราไงเพื่อน ไปไหม" ฉันเป็นฝ่ายเอ่ยปากชวนซึ่งเขาก็ดูไม่ได้ลำบากใจอะไร

"จะมอมกันหรือเปล่าเนี่ย หรือหลอกให้เสียตัง" เขาหรี่ตามอง แต่ไอ้ที่พูดมานั่นมันเขาหรือเปล่า

"อยู่ที่นี่เราไม่ค่อยรู้จักใครเลย เพื่อนสนิทสักคนก็ไม่มี คงมีแต่เชนนั่นแหละที่เรียกว่าเพื่อนได้เต็มปาก" ฉันพูดแล้วยิ้ม แต่มันก็เป็นความจริงเพราะฉันเรียนและอยู่กับย่าที่ญี่ปุ่นมาตั้งแต่เด็ก ถึงแม้จะกลับไทยบ่อยครั้งก็ใช่ว่าจะได้เจอใคร

"แบบนี้ก็เรียกฉันว่าเพื่อนสนิทได้เลยสิ"

"ก็คงใช่ เพื่อนสนิทที่ไม่ค่อยสนิท" ฉันหัวเราะเบา ๆ

"มีอะไรให้ช่วยก็บอกได้ตลอด ไม่ต้องเกรงใจ" เชนเอ่ยแล้วยิ้มให้อย่างจริงใจ แต่คนอย่างเขาคงจริงใจได้แค่ในฐานะเพื่อนเท่านั้นแหละ ถ้าขยับขึ้นไปเป็นอย่างอื่นคงไม่รอด

"ขอบคุณนะ" ฉันบอกแล้วเหลือบมองรอยสักรอบแขนของเขาก่อนเอ่ยขึ้นเบา ๆ  "เสือ"

"สวยไหม" เชนเอ่ยปากถามแล้วยิ้มมุมปากอีกเช่นเคย

"สวยนะ เหมาะกับนายดี" ฉันตอบแล้วยิ้มบาง ๆ ก่อนเอื้อมมือไปจับแขนของเขามาดูลวดลายของมัน

"สักเพราะลายมันสวย" เขายอมให้ฉันจับแขนสำรวจแถมยังดูเต็มใจมากด้วยการบอกเหตุผล

"เพราะมันเหมาะมากกว่ามั้ง...ไอ้เสือร้าย"

"ปากดีแบบนี้ สงสัยอยากเป็นเหยื่อให้เสือขย้ำ" เชนไม่พูดเปล่ายังเลื่อนมือข้างนั้นมาจับมือฉันก่อนจะกระตุกเข้าไปหาแล้วจูบที่หลังมืออย่างแกล้ง ๆ  บอกแล้วว่าเขามันเจ้าเล่ห์

"เหยื่อนายมีเยอะจนพุงจะแตกแล้วมั้ง" ว่าแล้วฉันก็ดึงมือตัวเองกลับมาไม่วายที่จะตบหน้าเขาเบา ๆ อีกทีแต่เจ้าตัวกลับยิ้มอารมณ์ดีไม่สะทกสะท้านกับคำต่อว่าเลยสักนิดเดียว

เขาพามาที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งที่ไม่ไกลจากคอนโดมากนัก แต่อยู่ในซอยลึกที่ไม่คิดว่าจะเจอร้านที่บรรยากาศดี ๆ แบบนี้ ร้านมีหลายโซนให้เลือกนั่ง ทั้งห้องกระจก ซุ้มไม้ไผ่ และใต้ต้นไม้ใหญ่ที่มีหญ้าสีเขียวปูพื้นดูสบายตา

และเราสองคนก็เลือกโซนต้นไม้เพราะไม่ต้องมีคนเดินผ่านไปมาและอยู่ห่างจากจุดที่ลูกค้าคนอื่นเลือกนั่ง

"มีอะไรแนะนำไหม" ฉันถามเชนเพราะเขาคงมาบ่อยแล้ว

"อร่อยทุกอย่าง"

"มาบ่อยเหรอ" ฉันเลี่ยงที่จะถามว่าพาสาว ๆ มาหรือเปล่าเพราะมันคงดูสนใจเรื่องนั้นของเขามากเกินไป

"มากับเพื่อนเพราะใกล้มหาลัย" เขาตอบแล้วหย่อนตัวลงนั่งเก้าอี้ที่เราเลือกโต๊ะเอาไว้ "วันนี้เลี้ยง อยากทานอะไรก็สั่งได้เลย"

ฉันยิ้มแล้วจึงเปิดดูเมนูอาหารของร้าน เมนูส่วนใหญ่ก็เป็นอาหารไทยทั่ว ๆ ไป ที่แปลกหน่อยก็คงจะเป็นพวกอาหารนานาชาติ ส่วนราคาก็แพงใช่เล่น แต่นั่นคงไม่ใช่ปัญหาสำหรับเขาหรือฉันหรอก สนใจก็แค่รสชาติ

"เธอเข้าร้านทุกวันหรือเปล่า"

"ไม่ทุกวันหรอก อย่างวันนี้ก็คงไม่ได้เข้าไป" ฉันพูดแล้วยิ้ม พลางนึกหนักใจกับการไปเจอผู้ใหญ่ในเย็นวันนี้

ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าวันหนึ่งก็ต้องได้แต่งงานกับพี่ธามสักวันแต่ก็อดคิดไม่ได้ว่ามันไม่มีทางยกเลิกได้แล้วอย่างนั้นเหรอ คำมั่นสัญญาของผู้ใหญ่มันมีอนุภาพรุนแรงจริง ๆ  ถ้าฉันต่อต้านก็คงทำให้พ่อเสียหน้า ไหนจะทำให้ธุรกิจของพ่อเสียหายแล้วผลที่จะตามมาอีกหลายอย่าง

ในเมื่อพี่ธามยังรับได้ ทำไมฉันถึงจะต้องปฏิเสธล่ะ ดูไม่เป็นผู้ใหญ่เอาเสียเลย

"คิดยังไงถึงมาเปิดร้านแบบนี้"

"ตอนแรกก็แค่ฝันแต่ไม่คิดว่ามันจะเหนื่อยขนาดนี้ ไอ้น้องชายตัวดีก็ใช่ว่าจะช่วย" ฉันบ่นถึงไค ซึ่งเชนก็น่าจะรู้จักผ่าน ๆ

"เคยคิดอยากทำเหมือนกันแต่คงไม่คุ้ม" เชนเอ่ยแล้วหัวเราะในลำคอ "เพื่อนกินก็เยอะคงได้แจกเหล้าฟรี"

"ไหนจะสาว ๆ อีก"

"ไม่ขนาดนั้น"

"ตอนนั้นก็ไม่เคยเห็นมีแฟน หรือมีแต่ไม่เคยเล่า" ฉันถามด้วยความอยากรู้ ตั้งแต่รู้จักเขามาฉันก็ไม่เคยได้ข่าวเลยจริง ๆ  ในโซเชียลมีเดียก็ไม่เคยเห็นลงรูปคู่กับใครเลยสักคน

"ไม่มีใครคบ" เขาพูดแล้วก็ยิ้ม

"ไม่ยอมคบใครมากกว่ามั้ง"

"เธอล่ะ เคยมีด้วยเหรอไม่เห็นเคยเล่า" เขาถามกลับซึ่งแน่นอนว่าฉันเองก็ไม่เคยมี เพราะไม่เคยสนใจใครเลยสักคน

"ไม่มีอะ ใช้ชีวิตคนเดียวสนุกจะตาย ไม่ต้องมานั่งคิดว่าจะมีใครมานอกใจหรือเปล่า เขาจะอยู่ไหน ทำอะไร"

"หึ" เขาหัวเราะในลำคอแล้วมองฉันนิ่งในมือถือแก้วกาแฟที่เหลืออยู่เพียงครึ่ง "ถ้ามีเธออาจจะเป็นแบบนั้นแหละ"

เขาคงเจอผู้หญิงมามากมาย และส่วนใหญ่ผู้หญิงก็เป็นแบบนั้น เพศที่อ่อนโยนและอ่อนไหวยังไงก็ต้องละเอียดกับเรื่องความรักจนบางครั้งมันดูน่ารำคาญสำหรับผู้ชาย แต่บอกเลยว่านิยามนั้นมันคงใช้ไม่ได้กับฉัน

เพราะชีวิตฉันมันถูกกำหนดเอาไว้แล้วว่าไปทำแบบนั้นกับใครไม่ได้ รักใครไม่ได้อีกแล้ว

"ไม่มีทางแน่ ๆ  ถ้าจะมีสักคน ขอมีไว้แก้เหงาก็พอ" ฉันบอกเขาแล้วกอดอกพิงกับเก้าอี้มองสบตากับอีกคน เขาเองก็มองกลับมาด้วยสายตาที่ท้าทายพอกัน

"แล้วมีหรือยัง" เชนเอ่ยถามแววตาของเขาหวานหยดจนแทบจะทำให้สาว ๆ หลอมละลายได้เลย

"ยัง" ฉันตอบด้วยรอยยิ้มบาง ๆ  "ขี้เลือก"

เขาหัวเราะในลำคออีกเช่นเคย ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ แต่ถ้าให้เดาเขาคงคิดว่าฉันแค่ท้าทายและอยากเอาชนะ เชนเจอผู้หญิงมาคงนับไม่ถ้วน คนที่เริ่มต้นแบบฉันก็คงมีอีกเยอะ แต่ตอบจบก็เหมือนกันหมด

"อาหารที่สั่งมาแล้วค่ะ"

เสียงของพนักงานดังขึ้นได้จังหวะที่ฉันอยากออกจากบทสนทนาของเราพอดี เพราะถูกเขาจ้องจนฉันเหมือนอยากจะกัดขย้ำฉันไปหมดทั้งตัวแล้ว

"ขอบคุณที่เลี้ยง จะทานให้หมดจานเลยนะ"

"ครับ"