EP.2 หลอกล่อ

แคทออกจากร้านก็ตอนตีสอง ไม่บ่อยนักที่เธอจะอยู่

จนถึงร้านปิดแบบนี้ แต่ที่วันนี้เลือกอยู่ร้านเพราะต้องดูบัญชีแล้วคุยกับพนักงานหลายเรื่อง

"รับถุงไหมคะ"

"ไม่ค่ะ"

เธอหยิบน้ำหวานรสกีวี่ที่เพิ่งจ่ายเงินออกมาจากร้านสะดวกซื้อ แล้วเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าร้าน ขนาดว่าตอนนี้เป็นเวลาตีสองแล้วผู้คนก็ยังพลุกพล่านอย่างกับกลางวัน เพราะแถวนี้เป็นย่านสถานบันเทิงและติดกับตลาดเช้าที่แม่ค้ากำลังทยอยลงสินค้าขายกันตั้งแต่ตีหนึ่งไปจนถึงช่วงสาย ๆ

เจ้าของใบหน้าสวยและถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางราคาแพงยกดื่มน้ำหวานจนหมดขวดแล้วทิ้งลงถังขยะข้างเก้าอี้ตัวยาวก่อนจะเดินกลับไปที่รถ แต่ไม่ทันที่เธอจะเปิดประตูก็เห็นใครบางคนกำลังจะเดินขึ้นรถของเขาพอดี

"เจอกันอีกแล้ว" เธอเอ่ยทักทายผู้ชายที่เพิ่งเจอกันเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนที่ร้าน

"ทำไมกลับดึกขนาดนี้" เชนเปลี่ยนเป้าหมายเป็นเดินตรงมาหาคนสวยที่ยืนอยู่ข้างรถ ใบหน้าหล่อเหลามองอีกฝ่ายไม่กระพริบ มุมปากของเขาเหมือนยิ้มให้อยู่ตลอดเวลาจนทำให้เธอนั้นอดยิ้มตามไม่ได้

แต่ก็คิดในใจว่า 'เจ้าชู้!'

"มัวแต่คุยกับพนักงานน่ะสิ" แคทบอกแล้วยิ้มตอบเขา เธอเปลี่ยนจากเอื้อมไปเปิดประตูมายืนกอดอกพิงกับรถมองอีกคนแทน

เขาดูดีกว่าตอนนั้นหลายเท่า จากที่มีเสน่ห์อยู่แล้วตอนนี้ยิ่งมากเข้าไปใหญ่ ไม่แปลกหรอกที่จะมีสาว ๆ มาติดงอมแงม

"เห็นกลับตั้งแต่เที่ยง มัวไปส่งสาวล่ะสิท่า" หญิงสาวแกล้งแหย่ ที่จริงก็รู้อยู่แล้วแบบไม่ต้องเดาเพราะเธอแอบเห็นเขาควงผู้หญิงคนนั้นออกมาจากร้าน

"ไปส่งสาว แล้วก็ไปต่อกับเพื่อน" เขาเอ่ยแล้วจึงเปลี่ยนเรื่อง "พักอยู่แถวนี้เหรอ"

"อื้ม อยู่ XXX"

"ออ..."

ใบหน้าสวยเอ่ยชื่อคอนโดของตัวเอง ที่คิดว่าหลายคนคงรู้จัก เชนนิ่งไปชั่วครู่แล้วเขาก็เลิกคิ้วขึ้นก่อนจะยิ้มที่มุมปากอย่างที่ชอบทำและพยักหน้าอย่างรับรู้ พลางคิดในใจว่า 'โลกกลมฉิบหาย'

"กลับได้แล้ว กลับดึกมากอันตราย" คนร่างสูงเอ่ยปากบอก คล้าย ๆ ออกคำสั่ง

"โอเค เราไปก่อนนะ"

"บาย"

"บายค่ะ" มือเล็กโบกให้คนตรงหน้าพร้อมกับยิ้มหวานส่งไปให้ เธอเปิดประตูเข้าไปนั่งในรถแล้วถึงขับออกไป ส่วนเขาก็รอให้อีกฝ่ายขับรถออกมาจากหน้าร้านสะดวกซื้อถึงกลับขึ้นไปบนรถตัวเอง

นี่สินะเสือร้าย หญิงสาวหัวเราะกับตัวเองดูออกหรอกว่าเขาสนใจในตัวเธอ แต่เขาไม่ได้จู่โจมเหมือนกับเมื่อก่อน หรือเพราะความเป็นผู้ใหญ่ที่มากขึ้นจึงทำให้เขามีชั้นเชิงในการหลอกสาว ๆ ให้ติดกับดักร้ายมากขึ้นไปด้วย

แคทตื่นขึ้นมาในช่วงเที่ยงของอีกวัน สิ่งแรกที่เธอทำคือการสั่งอาหารมือแรกที่เป็นทั้งข้าวเช้าและข้าวเที่ยงมาทาน เป็นแบบนี้เกือบทุกวันไม่ว่าจะนอนดึกแค่ไหน เพราะยังไงเธอก็ยังตื่นสายอยู่ดี

ต่อให้อยู่บ้านกิจวัตรประจำวันก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนมากขึ้น ยกเว้นเรื่องที่ต้องทำอะไรคนเดียวเวลาอยู่คอนโด ไม่มีแม้บ้านคอยดูแลปรนนิบัติ

ครืด~

เสียงแจ้งเตือนจากเครื่องมือสื่อสารสั่นอยู่บนเตียงเป็นจังหวะเดียวกับที่เธอเพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำ หลังจากนอนแช่น้ำอุ่นฆ่าเวลา มือเรียวสวยเอื้อมไปหยิบมันขึ้นมาก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นพร้อม ๆ กับรอยยิ้ม

CHEN : สติ๊กเกอร์เด็กผู้ชายยืนกอดอก

KATT : ว่ายังไงเอ่ย

CHEN : แค่เบื่อ ๆ  จะชวนทานข้าวเที่ยงตามสัญญา

สัญญาที่ว่านั้นคงหมายถึงเมื่อนานมาแล้วที่เธอเคยเอ่ยว่าจะไปทานข้าวด้วยกันถ้ากลับมาไทย ตอนนั้นเธอไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่าการชวนเพื่อนคนหนึ่งไปทานข้าวด้วยกัน

KATT : เพิ่งอาบน้ำเสร็จ รอได้ไหมล่ะ

CHEN : ไม่มีปัญหา เพิ่งเลิกเรียน

KATT : ถ้าเสร็จแล้วจะคอลไปนะ

ร่างสวยวางโทรศัพท์มือถือลงบนเตียงแล้วจึงหยิบอาหารที่สั่งมาเก็บเข้าตู้เย็นก่อนที่จะจัดการแต่งหน้าแต่งตัวเพื่อออกไปทานข้าวกับคนที่เธอกำลังให้ความสนใจ

ถ้านี่เป็นกับดักของเชนเธอก็ยอมติดกับดัก ในเมื่อเสืออย่างเขารอที่จะหลอกเหยื่ออย่างเธอมาถึงสี่ปี ก็ให้รางวัลหน่อยแล้วกัน เพราะยังไงซะ เธอก็ไม่คิดจะจริงจังกับใครอยู่แล้วเช่นเดียวกับเขาที่ไม่คิดผูกมัดกับใครเหมือนกัน

"ร้านไหนล่ะ"

แคทต่อสายถึงอีกคน เธอใช้เวลาเกือบชั่วโมงในการแต่งหน้าและแต่งตัว ถือว่านี่มันเร็วมากแล้วเมื่อเทียบกับตอนที่ต้องออกไปข้างนอกทุก ๆ ที

(อยู่คอนโดหรือเปล่า)

"ใช่"

(อยู่ข้างล่าง ลงมาได้เลย)

คำพูดของเขาทำให้เธอประหลาดใจ แต่ก็คิดขึ้นมาได้ว่าเพิ่งบอกชื่อคอนโดกับเขาไปเมื่อคืน เขาคงกลัวว่าต้องรอผู้หญิงแต่งตัวนาน ๆ  ตามประสบการณ์ที่โชกโชน ถึงได้มารอถึงที่

พอลงมาถึงด้านล่างก็เห็นเขานั่งรออยู่ตรงโถงรับรองแขกของคอนโด สาวสวยในชุดเดรสสีม่วงอ่อนจึงเดินเข้าไปหา วันนี้เธอแต่งตัวต่างจากที่แต่งประจำไปสักหน่อย ทิ้งความเซ็กซี่แบบที่ใครหลายคนเคยเห็นมาเป็นสาวหวานสักวัน

"ไปกัน" เธอเอ่ยปากชวน ขณะที่อีกคนกำลังเลื่อนนิ้วไปกับหน้าจอมือถือจนไม่รู้ว่าเธอเพิ่งมาถึง

"ออ อืม" เขาเหมือนจะตกใจ แล้วก็รีบลุกขึ้นจากโซฟา

ตอนนี้ชายหนุ่มอยู่ในชุดเสื้อช็อปของคณะ สีของมันเริ่มซีดไปตามกาลเวลาเพราะใส่มาถึงสี่ปีแล้ว แต่นั่นไม่ได้ทำให้เขาดูดีน้อยลงเลยสักนิดเดียว

"เพิ่งเคยเห็นใส่ชุดแบบนี้" แคทเอ่ยแล้วเดินขนาบข้างเขาไปยังรถสปอร์ทสุดหรูสีดำด้านที่เพิ่งเห็นเมื่อคืน

"เป็นไง"

"ก็ดีนะ เท่ดี"

"หึ" เขาหัวเราะในลำคอแล้วกดปลดล็อครถ เปิดประตูให้เธอขึ้นไป "ไม่เคยบริการใครขนาดนี้เลยนะ"

"เราควรภูมิใจใช่ไหม"

"แล้วภูมิใจไหม" เขาเท้าแขนกับประตูรถ ยิงคำถามเหมือนลองใจ

"ไม่ เพราะคนขับรถที่บ้านก็ทำให้บ่อย"

"แย่ว่ะ" เชนแกล้งเสียอารมณ์แล้วปิดประตูใส่เธอก่อนจะเดินอ้อมมาขึ้นฝั่งคนขับ จนแคทต้องหัวเราะชอบใจ

"อยากทานอะไรคนสวย"

"เราไม่ค่อยรู้จัก เชนอยากพาไปไหนก็ไป"

"ไปห้องเรา ไปไหม" เขาเอ่ย เหมือนล้อเล่นแต่เธอคิดว่าเขาพูดจริง

"มีอะไรอร่อยล่ะ ถ้าไม่มี ก็ไม่ไป" ใบหน้าสวยหันไปมองพร้อมสบตากับคนที่นั่งข้าง ๆ

เขาหันมาหาเธอช้า ๆ  หันมาทั้งตัวแล้วเลื่อนฝ่ามือมาประคองใบหน้าสวยอย่างเบามือ ปลายนิ้วเกลี่ยผมด้านข้างขึ้นไปทัดหูแล้วยิ้มมุมปาก

"เราไง"