บทที่ 4...ลวงรักซ่อนเล่ห์...

คืนดึกสงัดวันที่แฝดคนพี่หายไป ขณะที่คนในบ้าน พฤกษวัฒก์นอนหลับไหลด้วยฤทธิ์ยาผสมในน้ำดื่ม หญิงสาวแต่งกายชุดดำกลมกลืนความมืดคืนเดือนแรมไร้แสงจันทร์เดินหิ้วตะกร้าใบใหญ่ลัดเลาะริมรั้วด้านในไขกุญแจเปิดประตูบานเล็กข้างประตูบานใหญ่สำหรับรถเข้าออกมาอย่างสะดวกสบาย แล้วเร่งฝีเท้าซอยถี่รีบเดินมายังรถที่จอดซุ่มในดงไม้ใหญ่ไกลประตูรั้วบ้านกว่าสองร้อยเมตร

หล่อนเปิดประตูหลังวางตะกร้าแล้ววิ่งขึ้นมานั่งเบาะหน้าสั่งให้คนขับออกรถมุ่งหน้าสู่จุดหมายกรุงเทพมหานคร ขณะที่รถเลี้ยวเข้าถนนใหญ่วิ่งผ่านรั้วอิฐสีแดงอีกฟากหนึ่งของถนน หล่อนเบือนหน้ากลับไปมองคฤหาสน์หลังงามด้วยดวงตาวาวโรจน์

ใบหน้าที่ซ่อนอยู่ในผ้าโพกศีรษะสีดำยิ้มเยาะอย่างสะใจ

อดีตอันเป็นที่มาของความอาฆาตแค้นยังคงตราตรึงอยู่ในใจ ครั้งแรกที่ได้สบตาเด็กหนุ่มทายาทคนเดียวของบ้านพฤกษวัฒก์หล่อนก็หลงรักเขาทันที คอยหาโอกาสได้ใกล้ชิดเขาตามลำพังอยู่หลายครั้ง แล้ววันหนึ่งโอกาสดีก็เป็นของหล่อนได้ครอบครองเขาสมใจปรารถนา โดยหวังว่าเขาจะรักหลงใหลในตัวหล่อนและยอมรับหล่อนเป็นภรรยา

แต่สิ่งที่หล่อนคาดหวังกลายเป็นเรื่องเพ้อฝันเมื่อได้ยินคุณนายมุกดากับท่านพรตดุว่าลูกชายและยื่นคำขาดให้เขาเลิกรากับหล่อนโดยอ้างว่าหล่อนเป็นเพียงเด็กรับใช้ในบ้านที่ไม่เหมาะสมจะยกย่องขึ้นเป็นภรรยาออกหน้าออกตาและคิดหาทางกีดกันด้วยการส่งลูกชายไปเรียนต่อต่างประเทศ

หลังจากถูกปฏิเสธจากชายหนุ่มที่ตนหลงรัก และภาคย์เดินทางไปเรียนต่ออย่างไม่ไยดีในตัวหล่อน บุหรงยังถูกคำสั่งให้ย้ายไปทำงานในไร่แทนบุหงาผู้เป็นพี่สาว ตอนนั้นความโกรธแค้นต่อคุณนายมุกดามีมากมายเหลือคณานับ เป็นแรงผลักดันให้บุหรงต้องจำใจกระทำสิ่งที่ไม่มีใครคาดคิดและไม่มีใครรู้มาตลอด

จากนั้นหล่อนก็รอคอยและคาดหวังว่าจะได้ครอบครองคุณภาคย์ที่หล่อนหลงรักและบ้านพฤกษวัฒก์ แต่เขากลับเมินเฉยไม่มีเยื่อใย หล่อนจึงวางยาให้เขามีสัมพันธ์รักอีกครั้ง แต่เขากลับปฏิเสธและขับไล่หล่อนออกจากบ้าน การถูกปฏิเสธรักอย่างไร้เยื่อใยสร้างความเจ็บช้ำน้ำใจและอับอายขายหน้า

ยิ่งรักเขามากแค่ไหนบุหรงก็ยิ่งเคียดแค้นเขามาก หล่อนร้อนรนที่จะกลับมาแก้แค้นให้สาสมใจ แม้ต้องคอยเวลาอยู่นานก็ไม่คิดเลิกรา ยิ่งนานวันความอาฆาตแค้นยิ่งฝังลึกในใจทำให้หล่อนคอยหาโอกาสกลับเข้ามาบ้านพฤกษวัฒก์อีกครั้ง โดยอาศัยความรักจากพี่สาวร่วมสายโลหิตผู้มีความเห็นอกเห็นใจและซื่อเสียจนไม่รู้เท่าทันความคิดร้ายกาจของหล่อน และเป็นผู้มอบโอกาสให้หล่อนในวันนี้

เมื่อพวกเขาทำให้หล่อนต้องผิดหวังจากความรักต้องพลัดพรากจากคนที่รักพวกเขาก็จะได้สิ่งนั้น การทรยศต่อความรักของหล่อนจะต้องได้รับการแก้แค้น พวกเขาจะได้รู้เสียทีว่าความทุกข์ใจเศร้าเสียใจต่อการเสียของรักเป็นอย่างไร และหล่อนจะรอวันกลับมาทำให้บ้านพฤกษวัฒก์ต้องร้อนเป็นไฟจากความจริงเรื่องแฝดคนพี่ที่หายไป

ริมฝีปากอิ่มทาสีแดงสดของบุหรงบิดขึ้นเป็นยิ้มบิดเบี้ยวเย้ยหยันสะใจกับสิ่งที่ได้มา นี่คือบทลงโทษของคนทรยศต่อความรักที่หล่อนทุ่มเทให้ทั้งกายและใจ ชายผู้ทรยศต่อความรักของหล่อนจะต้องเจ็บปวดต่อการสูญเสียมากกว่าหล่อนเป็นสองเท่าอย่างที่เขาเคยทำให้หล่อนต้องสูญเสียมาแล้ว

“ทำไมไปนานนักล่ะ ไหนว่าแค่เข้าไปเอาของที่พี่สาว พี่นอนหลับไปสองตื่นแล้วนะ” ผู้ขับรถหันมากล่าวเป็นเชิงต่อว่าคนนั่งข้าง

“ฉันก็กลับมาแล้วไง พี่รีบขับไวๆเถอะ” หล่อนว่าน้ำเสียงหงุดหงิด

“แล้วนั่นอะไรอยู่ในตะกร้า กินได้หรือเปล่า พี่กำลังหิวอยู่เชียว” คนกำลังหิวชะเง้อมองในกระจก แต่ไม่เห็น

“ถ้าพี่หิวก็รีบๆไป แวะซื้อกินที่ร้านสะดวกซื้อตามปั๊มน้ำมันก็แล้วกัน” คนนั่งข้างไม่ตอบว่าของในตะกร้าเป็นอะไร

“แล้วในตะกร้านั่นเป็นอะไร” คนขับถามย้ำด้วยอยากรู้

“เดี๋ยวก็รู้อีกเองแหละ ไป รีบขับเร็วๆเข้าเถอะ ฉันอยากออกไปจากที่นี่ไวๆ”

“กว่าจะสว่างเราก็ออกนอกจังหวัดนี้แล้วละ”

“ดี เจอร้านสะดวกซื้อใหญ่ๆก็แวะเลยนะ ฉันอยากซื้อของสักสองสามอย่างแล้วค่อยเดินทางต่อ”

หลังจากซื้อของได้ตามต้องการ หญิงสาวก็เร่งสามีให้รีบออกรถทันที หล่อนอยากเดินทางออกจากจังหวัดนี้ให้เร็วที่สุดเพราะไม่อยากเป็นจุดสนใจของเจ้าหน้าที่รายทาง เพราะรู้ว่าเจ้าสิ่งที่ตนนำออกมาจากบ้านพฤกษวัฒก์จะต้องติดตามหาอย่างแน่นอน และหล่อนไม่ต้องการให้เขาตามหาเจอจนกว่าจะถึงเวลาที่หล่อนจะกลับเอามาคืนด้วยตัวเองและอาจจะต้องรอให้คดีหมดอายุความเสียก่อนเพื่อความปลอดภัย แล้วหล่อนจะได้สะใจที่ได้เห็นความเจ็บปวดแสนสาหัสของชายผู้ทรยศต่อความรักภักดีของหล่อน