บทที่ 4 หมอโคตรดุ

“คนไข้ครับ….คนไข้” อาจารย์หมอเรียกสติคนไข้ที่ตอนนี้เหม่อมองใบหน้าหมออย่างล่องลอย

“ค่ะ!” ตะวันรีบดึงสติให้ตื่นจากภวังค์หมอคือรุ่นพี่คนนั้น คนที่กล้าปฏิเสธความรักครั้งแรกและเป็นรักเดียวของเธอ

“ตอนนี้อาการเป็นอย่างไรบ้างยังมีอาการคันหรือมึน ๆ รึเปล่า” มือเรียว ๆ นิ้วขาวผ่องของอาจารย์หมอเดินเข้ามาปรับสายน้ำเกลือและใช้หูฟังแพทย์ตรวจการเต้นจังหวะหัวใจ สายตาคมจ้องมองไปสบดวงตาคู่งาม

ตึก! ติก! ตึก! เสียงหัวใจของตะวันเต้นรัวเหมือนจังหวะกลองชุดคล้ายกับว่ามันกำลังจะร่วงหลุดออกมาจากอก

“อึ๋ยยย! ทำไมต้องเป็นเค้าหายไปตั้งสิบสามปี อย่าทำขายหน้าสิใจสั่นอยู่ได้” ตะวันเธอประหม่าและเสียอาการเพราะอาจารย์หมอต้องรู้แน่ ๆ ว่าเธอใจเต้นแรง

“คนไข้กลัวหมอรึเปล่า หายใจเข้าออกเช้า ๆ ลึก ๆ…” อาจารย์หมอยิ้มที่มุมปากคิ้วหนาเลิกขึ้น

“ให้ตายสิอีตะวัน…เก็บอาการหน่อยแค่เค้าหล่อและเป็นหมอเจ้าของไข้จะตกหลุมรักคนนี้ซ้ำ ๆ ไม่ได้” ตะวันบ่นตัวเองภายในใจและพยายามควบคุมจิตใจให้เย็นลง

“อาการโดยรวมดีขึ้นตามลำดับอาจจะมีเพลียบ้าง และหมอขอสั่งห้ามคนไข้โดยเด็ดขาด ห้ามกินกุ้งทุกชนิดถ้าคนไข้ไม่อยากเป็นภาระหมอหรือยังอยากจะมีชีวิตอยู่ต่อ” อาจารย์หมอพูดดุคนไข้ของเขาซึ่งวาจานั้นร้ายกาจดุดันสมเป็นอาจารย์หมอเถื่อน ที่ทุกคนแอบเรียกเป็นฉายาใบหน้าหล่อนิ่งขัดกับคำพูด

“นี่คุณหมอ…ดิชั้นก็ไม่ได้อยากจะมาเป็นภาระพวกคุณเหรอกค่ะ และที่ต้องมานอนเดี้ยงที่โรงพาบาลแห่งนี้ก็ไม่ได้ตั้งใจเช่นกัน” เธอเริ่มมีอารมณ์ขุ่นเคืองที่ถูกอาจารย์หมอต่อว่าพร้อมกับทำหน้าตาบึ้งตึงดูน่ารักน่าเอ็นดู จนอาจารย์หมอเผลอยิ้มใบหน้านิ่ง ๆ เมื่อยิ้มแล้วนั้นดูแล้วโลกสดใสและสว่างขึ้นตะวันและทุกคนที่เห็นถึงกับหลงในรอยยิ้มพิมพ์ใจนั้น

“อะ ฮื่ออ! ” อาจารย์หมอรีบหุบยิ้มกระแอมออกมาและเขียนรายงานการตรวจพร้อมกับยื่นให้พยาบาล

“นี่ครับคุณพยาบาล วันนี้ผมมีเคสที่ต้องผ่าใช่ไหม” สายตาคมหันไปมองพยาบาลสาวที่ยืนบิดกายเอียงอายแอบเขิน

“ค่ะ…อาจารย์หมอมีผ่าตัดวันนี้ตอนบ่ายสอง” สายตาของทุกคนจ้องไปที่พยาบาลสาวสวยหุ่นเพรียวดูจากดาวอังคารก็รู้ว่า พยาบาลแอบปลื้มอาจารย์หมอ

“หมอขอให้คนไข้ admit ดูอาการอีกสองถึงสามวันนะครับถ้าหากยังมีอาการคัน หรือหายใจไม่ออกให้เรียกพยาบาลได้ทันที” หมอเขื่อนกำลังจะกลับสายตาคม ๆ ก็จ้องมองไปสบตาใบหน้าสวยที่คุ้นตา

“เจอกันจนได้นะยัยผมหน้าม้าตัวกะเปี๊ยก ไม่คิดว่าโตเป็นผู้ใหญ่จะดูดีขึ้นขนาดนี้จะจำฉันได้รึเปล่า” หมอเขื่อนคิดในใจและกระตุกยิ้มเบา ๆ แล้วเดินจากไป

“ขอบคุณค่ะคุณหมอ” แม่กล่าวขอบคุณอาจารย์หมอเขื่อนสุดหล่อและฝีปากร้ายคนนี้

“กรี๊ดดดดดด! อีตะวัน…พ่ะ ๆ พี่เขื่อนของแก” พลอยใสที่พยายามเก็บอาการและยืนดูเหตุการณ์ตลอดอดที่จะปลื้มหมอเขื่อนและดีใจจนลืมพ่อกับแม่ที่ยืนอยู่ตรงนั้น

“นี่ ๆ พลอยไม่ได้มีแค่เรา” ตะวันเตือนสติเพื่อนสาวเพราะเกรงใจพ่อและแม่ที่ยืนฟังอยู่

“ขอโทษค่ะ พอดีหนูดีใจเกินไปหน่อย…คืออาจารย์หมอเจ้าของไข้ตะวันคนเมื่อกี้คือรุ่นพี่ที่เรียนโรงเรียนเดียวกัน” พลอยใสเธอตื่นเต้นและคิดไม่ถึงว่าโชคชะตาจะทำให้ตะวันเจอกับชายในดวงใจ

“หล่อมากแถมอายุน้อยได้เป็นอาจารย์หมอแล้ว เก่งอีกต่างหาก ไม่รู้ว่าอาจารย์หมอเค้าจะแต่งงานรึยังนะ” แม่เอ่ยปากชมหมอเขื่อนและกำลังคิดอะไรเพลิน ๆ

“นี่คุณ! พอเถอะ จะจับลูกคลุมถุงชนไปถึงไหนสงสารลูกมันบ้าง” พ่อที่ดูจะเข้าอกเข้าใจตะวันอดที่จะปรามคนเป็นแม่ไม่ได้ตะวันเอาแต่ส่ายหน้าไปมาให้กับคนเป็นแม่ หลังจากที่พ่อและแม่กลับไปเหลือเพียงแค่ตะวันกับพลอยใสที่วันนี้เธออาสามานอนเฝ้าไข้เพื่อนสาว

“นี่ ๆ พี่เขื่อนเค้าเป็นหลานเจ้าของโรงพยาบาลนี้ย่ะ คนอะไรเท่ห์หล่อรวยเก่ง และที่สำคัญเค้ายังโสดจ้า” พลอยใสตั้งแต่ได้เจอหน้าอาจารย์หมอก็ชมไม่หยุด

“เฮ้ยยย! ถึงเค้าจะโสดยังไงกูกับเค้าก็อยู่กันคนละโลกว่ะแก พี่เขื่อนเค้าจำชั้นไม่ได้ด้วยมิหนำซ้ำยังปากร้ายขนาดนี้ไม่เคยเปลี่ยน” ตะวันรู้ตัวดีว่าเธอนั้นไกลห่างจากหมอเขื่อนมาก และเค้าไม่มีวันที่จะมาสนใจผู้หญิงอย่างเธอ

“ไม่ลองไม่รู้น๊า….เรื่องวันนั้นในอดีตที่แกชอบฝันร้ายน่ะอาจจะเยียวยาให้มันหายไปได้แกก็รอพี่เขามาตลอดนี่นา” พลอยใสเธอรู้ดีว่าตะวันนั้นชอบแค่หมอเขื่อนเพียงคนเดียวและชอบมาตลอด ถึงได้ครองตัวเป็นโสดมาถึงทุกวันนี้

หลังจากผ่าตัดและสอนนักศึกษาแพทย์อินเทิร์นเสร็จหมอเขื่อนก็รีบทำความสะอาดร่างกายแล้วกลับมาพักที่คอนโด ในใจเค้านั้นคิดถึงแต่เรื่องราววันนั้นในอดีตที่เด็กผู้หญิงใจกล้าตัดผมหน้าม้าถักเปียสองข้าง เดินมาสารภาพรักอย่างกล้าหาญ เขาจดจำใบหน้าสวยหวานและรอยยิ้มนั้นได้ดีถึงแม้ว่าเขาจะปฏิเสธเธอแต่เขาก็จะชอบแอบมองเด็กผู้หญิงคนนั้นเสมอ แต่ด้วยอะไรหลาย ๆ อย่างที่ทำให้ต้องลาออกจากโรงเรียนตอน ม.5 แล้วย้ายไปเรียนที่ต่างประเทศจึงพลาดโอกาสที่จะได้เจอกับเธออีก