บทที่ 3 ใช่รึเปล่า

@ภัตตาคาร

“พี่หมอพี่นี่เก่งจริง ๆ ว่ะ แต่ขอร้องอย่าดุมากได้ไหมพี่รู้ปะ พวกพยาบาลเอาผมไปเม้าส์ว่าผมกลัวพี่จนหัวหด” หมอภูนั่งจิบไวน์และทานอาหารค่ำเป็นการเลี้ยงต้อนรับให้กับอาจารย์หมอเขื่อน

“ก็มึงมันขี้กลัว…มั่นใจหน่อยสิวะ ทุกวินาทีของคนไข้คือนาทีชีวิตหมอคือผู้บริบาลไม่ใช่ฆาตกรมึงต้องมีสติ” หมอเขื่อนจ้องมองไปที่หมอภูพร้อมกับยกแก้วไวน์ขึ้นมาจิบ

“เสียฟอร์มชะมัดผมอุตส่าห์ keep look มาตั้งนานสาว ๆ ที่โรงพยาบาลเลิกปลื้มผมแน่ ๆ” สองหมอต่างพูดจาและนั่งจิบแอลกอฮอล์เบาๆ

“หึ! เจ้าชู้กะล่อนอย่างมึงใครเค้าจะทน” หมอเขื่อนพอจะรู้นิสัยใจคอของหมอภูหมอรุ่นน้องและอดที่จะเหน็บเขาไม่ได้

“ก็อาชีพหมอเนี่ยแหละทำงานไม่เป็นเวลาบางที่ round ward ทั้งวันทั้งคืน ไหนจะเคสฉุกเฉินอีกสาว ๆ ก็ทิ้งผมทุกคนหาว่าผมไม่มีเวลาให้พวกเธอ….โถ่ววว!” หมอภูที่เพิ่งจะเลิกกับแฟนสาวที่เพิ่งคบกันได้เพียงสามเดือน ส่วนสาเหตุก็มาจากอาชีพและเวลาที่ไม่ตรงกัน

“สวัสดีค่ะ” ใบหน้าหวานแต่งชุดเดรทสีขาวเปิดไหล่โชว์ผิวขาวเนียนกับรองเท้าส้นสูง ใบหน้าหวานถูกตกแต่งด้วยเครื่องสำอางราคาแพงบางเบาละมุนสวยแบบหวานซ่อนเปรี้ยว ยกมือไหว้ชายหนุ่มนักธุรกิจหน้าตาดีภูมิฐานที่แต่งตัวเนี้ยบ

“สวัสดีครับน้องปานตะวัน…พี่ชื่อตฤณนะครับขอบคุณน้องปานตะวันที่ให้เกียรติมาทานมื้อค่ำกับพี่วันนี้” ชายหนุ่มดูสุภาพและอบอุ่นท่าทางดูใจดียิ้มให้กับตะวัน

“เรียกตะวันเฉย ๆ ก็ได้ค่ะ” เธอยิ้มและพยายามเป็นกันเองกับชายหนุ่ม

“เชิญเลือกเมนูได้เลยครับ” เมื่อทั้งคู่คุยกันและเลือกอาหารพร้อมเครื่องดื่มและทานไปสักพัก

“พี่ตฤณคะคือตะวันลืมบอกไปค่ะว่าแพ้กุ้ง ยิ่งเวลาที่กินกับแอลกอฮอล์แล้วจะยิ่งแพ้ค่ะ” ตะวันพยายามจะหาทางหลบเลี่ยงและจะรีบชิ่งกลับ

“ห่ะ! พี่ขอโทษครับเป็นอะไรมากไหม เดี๋ยวพี่พาไปส่งที่โรงพยาบาลนะ” ตะวันเธอรีบปฏิเสธและเธอก็แพ้กุ้งจริง ๆ ผื่นแดง ๆ เริ่มขึ้นตามตัวและใบหน้าขาวผ่อง

“ไม่เป็นไรค่ะ หนูขอตัวกลับก่อนนะคะ ขอบคุณสำหรับอาหารค่ำค่ะ” ตะวันรีบเดินจ้ำอ้าวกลับไปที่รถคู่ใจมินิคูเปอร์รุ่นล่าสุด ตฤณเขาพยายามเรียกแต่ก็ไม่ทันเพราะตะวันรีบร้อนจากไป

“เฮ้ยยย! ทำไมคันขนาดนี้วะเนี่ยกลับคอนโดไปกินยาแก้แพ้คงจะหาย” มือบางกำลังจะเปิดประตูรถแต่ทว่า

“พรึบบบ!” ร่างบางล้มลงและหมดสติ

“นี่คุณ ๆ ครับ” หมอเขื่อนและหมอภูที่กำลังจะกลับบังเอิญไปพบเข้าพอดี

“พี่หมอดูท่าเธอจะแพ้อะไรสักอย่างแน่ ๆ” หมอภูตรวจดูอาการเบื้องต้นตามสัญชาตญาณ จากนั้นหมอเขื่อนจึงอุ้มร่างบางขึ้นรถและรีบไปส่งที่โรงพยาบาล A ทันทีเพราะอยู่ใกล้ที่สุด

“อาจารย์หมอคะคนไข้เป็นอะไร” พยาบาลสาวสอบถามอาการและรีบเข็นเตียงเธอเข้าไปในห้องฉุกเฉิน

“นี่เดี๋ยวผมจะดูเคสนี้เอง หมอภูช่วยเตรียมอุปกรณ์และยาแก้แพ้ด่วน คนไข้เริ่มมีอาการเนื้อเยื่อที่คอบวมเสี่ยงที่จะหายใจเองไม่ได้อันตราย

“ครับอาจารย์หมอ”

“ประวัติของคนไข้ค่ะอาจารย์หมอ” พยาบาลเวรดึกยื่นเอกสารประวัติการรักษาพร้อมกับรูปถ่ายให้หมอเขื่อน

“ปานตะวัน รุ่งรัตนกิจ ทำไมคุ้น ๆ ชื่อนี้จังเหมือนจะเคยได้ยินที่ไหน?” หมอเขื่อนเช็คประวัติพบว่าเธอเป็นโรคภูมิแพ้ชนิดรุนแรงและเคยมีประวัติการรักษาที่นี่

“คนสมัยนี้ก็แปลกเนอะ รู้ว่าแพ้แต่ก็ยังกินเอาชีวิตมาเสี่ยงเล่นๆกับแค่อาหารทะเลเนี้ยนะ หึ!..เหลือเชื่อจริง ๆ”

@เช้าวันต่อมาที่ห้องพยาบาล VIP

“แม่….พ่อ….” ตะวันตื่นขึ้นมาพร้อมกับสายน้ำเกลือระโยงระยาง นี่หนูเป็นอะไรไปเนี้ยจำได้แค่จะไปขึ้นรถแล้วภาพก็ตัด

“นี่ยัยตะวันอยากตายมากรึไงกินเข้าไปได้ยังไงกุ้งนะ” แม่ที่ทั้งรักทั้งห่วงแต่อารมณ์โกรธและรู้ทันลูกสาวจอมแสบนั้นพลุ่งพล่าน แม่รู้ดีว่าตะวันจงใจกินและใช้เป็นข้ออ้างในการหนีการดูตัว

“ใจเย็น ๆ นะคุณ ลูกไม่เป็นอะไรมาก็ดีแล้ว” พ่อที่มองใบหน้าลูกสาวที่รักเพียงคนเดียวที่ตอนนี้ซีดเซียวไร้พิษสง

“หนูขอโทษค่ะ” ตะวันยกมือไหว้ขอโทษคนเป็นพ่อแม่อย่างรู้สึกผิด

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! แม่เดินเข้าไปเปิดประตูก็พบกับพลอยใสเพื่อนสนิทตั้งแต่วัยอนุบาลของตะวัน

“สวัสดีค่ะ พ่อแม่หนูมาเยี่ยมตะวันค่ะ” สาวสวยยิ้มสดใสใบหน้าจิ้มลิ้มทักทายสวัสดีพ่อแม่ของตะวันอย่างคุ้นเคย

“สวัสดีจ๊ะ หนูพลอยเข้ามาข้างในสิ” แม่และพ่อทักทายพลอยและเดินไปหาลูกสาวที่เตียงพร้อมกับของเยี่ยม

“นี่แก…หายไว ๆ นะวันหลังไม่เอาแบบนี้แล้วนะ โชคดีที่มีคนไปเจอไม่งั้นมีหวังแกได้ตายแบบขึ้นคานแน่ ๆ พลอยใสหยอกตะวันและทุกคนหัวเราะคิกคัก

“เอออ! นี่ว่าแต่ใครเป็นคนช่วยลูกเอาไว้...แม่อยากจะขอบคุณเค้าหรือเลี้ยงข้าวสักมื้อก็ยังดี” แม่ที่ดูสนใจและอยากจะขอบคุณผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตลูกสาวเพียงคนเดียว

“อืมม! ตอนนั้นหนูได้ยินแต่เสียงนะคะ เป็นผู้ชายสองคนพวกเค้าเรียกกันว่าหมอ” ตะวันเธอยังพอมีสติแต่ก็ไม่ได้เห็นหน้าคนที่ช่วยชีวิตเอาไว้

“ไม่เป็นไรถ้าเป็นหมอจริง ๆ แกนี่โคตรโชคดีเลยนะถ้างั้นเดี๋ยวชั้นจะถามพนักงานกับพยาบาลให้”

ก๊อก! ก๊อก! แคร่ก!

เสียงประตูดังขึ้นพร้อมกับเปิดลูกบิดเข้ามาร่างสูงโปร่งในชุดกาวน์สีขาวสะอาด ใบหน้าหล่อเหลาเบ้าหน้าฟ้าประทานดวงตาโตคมกริบภายใต้แว่นสายตา ริมฝีปากหยักได้รูป ใบหน้าใสผิวเนียนละเอียดขาวออร่าเหมือนโอปป้าพระเอกเกาหลี พร้อมกับพยาบาลสาวสวยเดินมาคู่กันทุกคนต่างหันไปมองหมอหนุ่มสุดหล่อตะวันและพลอยถึงกับอ้าปากค้าง

“เชี่ยยย! นี่มัน…” ตะวันถึงกับอุทานออกมาอย่างลืมตัวสองสาวหันมามองหน้ากันพร้อมกับพยักหน้า

หงึก ๆ ๆ เป็นสัญญาณบ่งบอกว่าใช่

“สวัสดีครับคนไข้ผมชื่อ นพ.อัครินทร์ กัญจณกฤกษ์ เป็นแพทย์เจ้าของไข้ครับ