บทที่ 8

“ย้า !!!” พลั่ก !!!

“อั่ก !!” ตุบ !!

“อ้ากกก !!!”

เสียงร้องระงง และเสียงข้าวของพังทลาย ดังออกมาจากร้านที่มีป้ายชื่อว่า The Random เหล่าองครักษ์กล้ามปูคนแล้วคนเล่าปลิวออกมาจากร้าน บางคนลุกขึ้นมาอย่างซวนเซและวิ่งกลับเข้าไปในร้านต่อในขณะที่บางคนก็แน่นิ่งไป ฌอนที่มาหลบอยู่หลังเคาท์เตอร์ ตะโกนถามระบบท่ามกลางความวุ่นวาย พลางหลบดาบที่ฟาดฟันลงมาได้อย่างเฉียดฉิว

“นี่มันอะไรกันเนี่ยระบบ” ฌอนถามอย่างงุงงง ในขณะที่วิ่งหนีพวกชายกล้ามปูเข้าไปในห้องครัว และปิดประตูลงกลอน หลังจากที่ชายกล้ามปูคนแรกปลิวไปนอนแอ้งแม้งอยู่ฝั่งตรงข้าม เหล่าองครักษ์ที่เหลือก็กระโจนกันเข้ามาโจมตีเขา ซึ่งฌอนก็หลบได้บ้างไม่ได้บ้าง ทุกครั้งที่เขาหลบการโจมตีพวกนั้นไม่ได้ ร่างกายของเขาจะฟื้นฟูอย่างรวดเร็ว และจะมีพลังบางอย่างดีดพวกชายกล้ามปูออกไป

‘ตามกฎระเบียบของร้าน พื้นที่ภายในร้านและรอบๆบริเวณร้าน 3 เมตร ถูกจัดเป็นพื้นที่ปลอดภัย ความรุนแรงทุกรูปแบบจะถูกทำให้ไร้ผล และสะท้อนกลับไปยังต้นตอของความรุนแรงนั้นทันทีค่ะ’

ตึง !!

เสียงประตูที่ถูกพังจนเละเทะเรียกความสนใจของฌอนไปก่อนที่ชายกล้ามปูจะชกไปที่ฌอนอย่างไม่ทันตั้งตัว ฌอนยกมือกันไว้ตามสัญชาตญาณ เขารู้สึกถึงความเจ็บปวดแขนและมือเพียงชั่วครู่ ก่อนที่มันจะหายไปพร้อมกับร่างของชายเจ้าของหมัดถูกดีดออกไปนอกร้าน

“นี่มันหมายความว่าไงเนี่ย” ฌอนมองดูมือของตัวเอง ก่อนจะหันไปยังประตูห้องครัวที่กำลังกลับสู่สภาพเดิม

‘หมายความว่าผู้ดูแลจะเป็นอมตะ เมื่ออยู่ภายในร้านหรือบริเวณ 3 เมตรรอบๆร้าน’

“สุดยอด” แววตาของฌอนทอประกายสนุกสนาน ก่อนจะเปิดประตูออกไปที่หน้าร้านดังเดิม

“พวกแกนี่มันไม่ได้เรื่อง!” ร่างที่นอนบาดเจ็บอยู่ที่พื้น โดนฝ่าเท้าของดิออนกระทืบอย่างไม่พอใจ เขาหันไปเตะร่างของชายกล้ามปูที่สลบไปอีกคนด้วยความหงุดหงิด ก่อนจะหันไปเห็นว่า ฌอนเดินออกมาตรวจดูร้านที่กลับไปอยู่ในสภาพเดิม

“หึหึ ต้องให้ถึงมือฉันสินะ” ดิออนก้าวเดินไปหาฌอน ซึ่งก็มองมาทางเขาด้วยสายตาใสซื่อ?

“ฉันไม่อ่อนหัดเหมือนพวกนั้นหรอกนะ” คำกล่าวของดิออนทำให้ฌอนผงะถอยหลังไป และก่อนที่เขาจะรู้ตัว ร่างของดิออนก็โผล่มาด้านหลังของฌอน และใช้มีดนักฆ่าปาดคอเขาทันที!

ปัง!!

ยังไม่ทันที่ฌอนจะรู้สึกถึงความเจ็บปวด ร่างของดิออนปลิวไปกระแทกเคาท์เตอร์ภายในร้านแล้ว ในขณะที่แผลตรงคอของฌอนก็หายไปอย่างรวดเร็วเช่นกัน

“แค่นี้ทำอะไรข้าไม่ได้หรอก” ดิออนฝืนลุกขึ้นยืนด้วยร่างกายบอบช้ำ และโจมตีฌอนซ้ำอีกครั้ง ฌอนเองก็ไม่ยอมหลบการโจมตี เขายืนเป็นเป้านิ่งให้กลับดิออน ดิออนวาดลวดลายการใช้ดาบนักฆ่าได้อย่างหนักแน่น ทุกการโจมตีของเขา เล็งไปที่จุดตายทั้งหมด

“หนอย ไอ่คนโสโครก” ดิออนสบถอย่างหัวเสีย เขาโดนพลังอะไรซักอย่าง สะท้อนการโจมตีกลับมา แม้จะปัดป้องได้บ้างบางครั้ง แต่มันก็สร้างความเสียหายให้กับร่างกายของเขาหนักเหมือนกัน แม้เป็นเช่นนั้น ดิออนก็ยังคงโจมตีไปเรื่อยๆ อย่างไม่ยอมจำนน

“พอเถอะน่า เจ้าจะโจมตีข้ายังไงก็เปล่าประโยชน์ รีบๆไปซะทีเถอะ” ฌอนมองดูดิออน ที่ตอนนี้ถูกระบบดีดปลิวออกมากองกับพื้นข้างๆร่างของลูกน้องตัวเอง ทุกอย่างเป็นไปตามที่ระบบการโจมตีของดิออนถูกสะท้อนกลับไป และเขาก็ไม่ตาย ตราบใดที่อยู่ในร้านนี้ล่ะนะ ถ้าออกห่างจากร้านเกิน 3 เมตร เขาคงเป็นอมตะแบบนี้ไม่ได้ ต้องระวังเรื่องนั้นไว้ซะแล้ว

“เจ้า..ฝันไปเถอะ! ถึงข้าจะทำอะไรเจ้าไม่ได้ แต่สมาคมนักฆ่าจะมาถล่มเจ้าแน่นอน ไอ้สวะ!!” แม้ร่างกายจะบอบช้ำและเต็มไปด้วยบาดแผลเท่าใด ดิออนก็ยังคงกล่าวว่าจาข่มขู่ออกไปด้วยน้ำเสียงอ่อนล้า ทางด้านของฌอนเมื่อเห็นความกรุ่นโกรธในแววตาของเด็กหนุ่มแล้ว เขาก็ได้แต่คิดในใจว่า

‘เหมือนเรื่องจะไม่จบง่ายๆซะแล้วสิ’

----------------------------------------------------------

ณ ที่พำนักชั่วคราวของสมาคมนักล่า นอกประตูเมือง

ติ้ดๆๆ !!

เสียงสัญญาณบางอย่างดังขึ้นภายในห้องทำงานของผู้นำสมาคมนักฆ่า ร่างสูงเจ้าของห้องขมวดคิ้ว เขามองไปยังลูกแก้วขนาดพอดีมือ ที่วางอยู่บนเบาะบุขนแกะอย่างดี ถูกจัดไว้ในตำแหน่งมุมขวาของโต๊ะ ลูกแก้วนั้นจะส่งสัญญาณเตือนเมื่อลูกชายหัวแก้วหัวแหวนตกอยู่ในอันตราย หรือสภาพร่างกายย่ำแย่ ซึ่งนี่เป็นครั้งที่สองที่มันส่งสัญญาณเตือน

ครั้งแรกที่ กราเซีย โลเวน ธานาเทียส ได้ยินเสียงของมัน คือตอนที่ดิออนยังเป็นเพียงแค่เด็กไร้เดียงสา ซึ่งถูกลอบทำร้าย เป็นเหตุการณ์ที่ทำให้เขาเกือบจะเสียลูกไป หลังจากเหตุการณ์นั้นดิออนแข็งแกร่งขึ้น มันก็ไม่เคยส่งเสียงอีกเลย จนกระทั่งวันนี้ กราเซียผุดลุกขึ้นยืนและเดินออกจาห้องอย่างรวดเร็ว ปลายทางคือห้องข่าวกรองของคนสนิท

“โมนาร์ท ตามหาตำแหน่งของดิออนที” สุรเสียงแห่งอำนาจดังขึ้นทันทีที่กราเซียเปิดประตูเข้ามาอย่างเร่งรีบ โมนาร์ทที่ตั้งใจจะหันไปต่อว่าหยอกล้อตามประสาคนสนิท แต่เมื่อหันไปเจอใบหน้าที่จริงจัง และออร่าความกดดันที่แผ่ไปทั่วบริเวณ ทำให้เขาต้องปรับโหมดเข้าสู้การทำงานทันที

“ตามหาตำแหน่งท่านชายน้อย” โมนาร์ทหันไปออกคำสั่งกับลูกน้องใต้สังกัดของตน ก่อนเข้าไปพูดคุยกับกราเซีย

“เกิดอะไรขึ้นกับดิออนรึ” เสียงไม่ดังไม่เบาเอ่ยถามผูนำที่ตนตามรับใช้มาอย่างยาวนาน

“ลูกแก้ว ‘เวทย์ฉุกเฉิน’ มันส่งสัญญาณเตือนมา” น้ำเสียงเคร่งเครียดของกราเซียตอบกลับ

“เป็นไปได้ยังไง อย่างดิออนเนี่ยนะจะถูกโจมตีจนเวทย์ฉุกเฉินทำงาน” ความเครียดเริ่มเข้าปกคลุมโมนาร์ทไปด้วย ทั้งคู่นิ่งเงียบ จมอยู่ในความคิดของตน

เวทย์ฉุกเฉินนั้น เป็นเวทย์ที่จะผูกติดสัญญาณชีวิตของผู้ที่สลักตราเวทย์ไว้กับลูกแก้วเวทย์มนต์ เมื่อสัญญาณชีวิตของคนผู้นั้นอ่อนลง หรือร่างกายถูกทำร้ายอย่างหนัก ลูกแก้วจะส่งสัญญาณเตือน ซึ่งเวทย์นี้มักจะใช้ในการอารักษ์ขาเหล่าคนมีอำนาจ หรือคนสำคัญ ของพวกสมาคมนักดาบเสียส่วนใหญ่ แต่ก็มีบ้างที่ผู้มีอำนาจทั่วไปจะนำมาใช้กับคนสำคัญของตน

“เจอตัวท่านชายแล้วครับ อยู่ในเมืองครับ” ลูกน้องของโมนาร์ทเข้ามารายงาน เรียกสติของทั้งสองคน เมื่อได้ตำแหน่งของลูกชาย กราเซียก็ออกคำสั่งทันที

“หน่วยเร้นเงา ไปกับข้า!”