บทที่ 6

ข้าวสวยร้อนๆบนจานกระเบื้องสีขาวลวดลายสวยงาม ถูกอัดเป็นทรงครึ่งวงกลมและโป๊ะทับด้วยไข่ดาว ด้านข้างมีผัดกะเพราไก่ที่พึ่งทำเสร็จใหม่ๆ ส่งกลิ่นหอมยั่วน้ำลาย มีต้นหอมและแตงกวาประดับจานเพิ่มความน่าทาน ถึงจะจัดว่าเป็นอาหารตามสั่ง แต่ก็เป็นอาหารตามสั่งที่หรูหรามากทีเดียว ฌอน มองอาหารตรงหน้า ที่มาปรากฏบนโต๊ะทานอาหาร เมื่อเวลาครบ 15 นาทีพอดี ไม่มีขาดไม่มีเกิน

เมื่อตักอาหารทานเป็นคำแรก ฌอนก็ตาลุกวาวทันที ‘นี่มันอร่อยโคตรเลยนี่หว่า’ รสชาติของเนื้อไก่และเครื่องปรุงผสมผสานเข้าด้วยกันอย่างดี เรียกได้ว่าเป็นอาหารตามสั่งที่อร่อยที่สุดเท่าที่เขาเคยทานมาเลยทีเดียว คำแรกผ่านไปอย่างเชื่องช้า ในขณะที่คำต่อๆมา ถูกตักเข้าปากไปอย่างรวดเร็วจนเกลี้ยง เหลือแค่จานแวววาววางอยู่

“เฮ้อ ทั้งอิ่ม ทั้งอร่อยเลยวุ้ย” ฌอนเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ มือทั้งสองวางช้อนส้อมบนจาน และปล่อยทิ้งลงข้างตัว จานและช้อนส้อมถูกวาร์ปกลับไปแล้ว เหลือเพียงแค่ฌอนที่กึ่งนั่งกึ่งนอนบนเก้าอี้ของโต๊ะทานข้าวเท่านั้น ‘จะว่าไปก็สบายดีเหมือนกันนะเนี่ย’ แต่เหมือนว่าฌอนจะลืมอะไรบางอย่างไป ระบบจึงเอ่ยเตือนด้วยความหวังดี?

‘ผู้ดูแลได้รับสิทธิ์สุ่มสินค้า 1 ครั้ง ต้องการใช้สิทธิ์เลยหรือไม่’

เมื่อฌอนได้ยินดังนั้นจึงเด้งตัวขึ้นมานั่งตัวตรง เขาลืมไปเสียสนิทว่าได้รับสิทธิ์สุ่มสินค้าเพิ่มมาอีก 1 ครั้ง เมื่อระบบเอ่ยทัก เขาก็ไม่ลังเลที่จะเลือก..

“ขอใช้สิทธิ์สุ่มสินค้าตอนนี้เลย” เขาตอบกลับเสียงหนักแน่น เวลาผ่านไป 5 วินาที จึงมีเสียงตอบกลับจากระบบ

‘ใช้สิทธิ์สุ่มสินค้า ผู้ดูแลร้านได้รับ ๏เครื่องดื่มชูกำลัง ม้าคึก ฮึก ถึก ทน [เสริมพลังเวทย์]๏ ราคาขวดละ 30 เหรียญทองแดง’

ฌอนคิ้วกระตุกพลางทวนชื่อสินค้าในใจอีกครั้ง ‘ม้าคึก ฮึก ถึก ทน? ชื่ออะไรกันวะเนี่ย’

“เดี๋ยวนะ ที่บอกว่าเสริมพลังเวทนี่คือยังไง”

‘ความหมายคือ หากผู้ที่มีพลังเวทดื่มเครื่องดื่มชูกำลังนี้จะมีพลังเวทเพิ่มขึ้น 2 เท่าเป็นเวลา 3 ชั่วโมง’

“ในโลกนี้มีพวกเวทย์มนต์ด้วยเหรอ” ฌอนตื่นตาตื่นใจ เอ่ยถามระบบอย่างตื่นเต้น

‘ในโลกนี้มีเวทย์มนต์ในรูปแบบของธาตุ 4 ธาตุ ได้แก่ ธาตุดิน ธาตุน้ำ ธาตุลม ธาตุไฟ และเวทย์มนต์ช่วยเหลือทั่วไปเท่านั้น’

“ถ้าอย่างนั้น ฉันจะใช้เวทย์มนต์ได้มั้ย” ฌอนเอ่ยถามระบบอย่างคาดหวัง ถ้าคำตอบออกมาว่าได้ เขาคงมีพลังใจในการทำงานนี้อย่างเหลือล้นเชียวล่ะ ลองคิดภาพตอนที่เขาใช้เวทย์มนต์สิ ต้องเท่มากแน่ๆ

‘ผู้ดูแลจะสามารถใช้เวทย์มนต์ได้ เมื่อเลเวลของร้านค้าเพิ่มขึ้น จนถึงเลเวลที่กำหนด’

“สุดยอด” เพียงแค่ได้ยินคำตอบของระบบใจเขาก็ฟูฟ่อง รู้สึกมีไฟในการทำงานขึ้นมาทันที ก่อนจะตะหงิดใจขึ้นมาได้

“แล้วต้องทำยังไงให้เลเวลของร้านเพิ่มขึ้นล่ะ” ในตอนที่เขาเห็นหน้าต่างข้อมูลของเขาปรากฎขึ้นมาครั้งแรก เขาก็เห็นอยู่แล้วว่าร้านนี้มีเลเวล แต่เขาไม่เคยถามถึงการเพิ่มเลเวลของร้านกับระบบเลย

‘การเพิ่มเลเวลของร้านขายของขำในต่างโลกนั้น มีกฎเกณฑ์แตกต่างกันออกไปในแต่ละเลเวล โดยการเพิ่มเลเวล 1 ไปยังเลเวล 2 มีกฎให้ผู้ดูแลหาลูกค้า 50 คน ตามเงื่อนไขของภารกิจสะสม’

“แล้วภารกิจสะสมให้ทำอะไรอ่ะ” ฌอนถามอย่างเนือยๆพลางลุกขึ้นเดินออกจากห้องครัว กลับไปยังส่วนที่เป็นร้านค้า ‘ไอ่ระบบนี่ใช้งานคนเก่งจริงจริ๊ง’ ฌอนจิกกัดระบบอยู่ภายในใจ

‘ผู้ดูแลต้องรับภารกิจสะสมเสียก่อน เพื่อฟังข้อมูลของภารกิจสะสม ผู้ดูแลต้องการรับภารกิจสะสมหรือไม่’

“ฉันต้องการรับภารกิจสะสม” ฌอนเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะอ้าปากค้างเมื่อได้รับรู้ข้อมูลของภารกิจสะสมสุดโหด

‘ภารกิจสะสม [1] ขายสินค้าให้ลูกค้า 10 คน โดยไม่ซ้ำกับคนเดิม ภายในเวลา 3 วัน : 0/10’

“เดี๋ยวนะระบบ มันไม่เกินไปหน่อยเหรอ ไม่ให้ซ้ำคนด้วยเนี่ยนะ” ฌอนแทบจะเอามือตบหน้าผาก จริงๆการทำยอดขายมันก็ไม่ได้ยาก เกินความสามารถเขาหรอก แต่ไอ่ที่บอกว่าห้ามคนซ้ำนี่สิที่ยาก

‘ระบบเชื่อว่าผู้ดูแดทำได้ เพราะหากผู้ดูแลทำภารกิจสะสม [1] ไม่สำเร็จ ผู้ดูแลจะต้องรับบทลงโทษ หักเงินเดือน 10,000 เหรียญทองแดงในเดือนนี้’

“โอโห้ ไอ่ระบบ โหดมหาหินเกินไปแล้ว” ฌอนตัดพ้ออย่างเหลืออด แต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับจากระบบ เขาสงบสติอารมณ์โดยการหันไปสนใขตู้แช่น้ำที่ถูกเพิ่มเข้ามาในร้านอัตโนมัติ เพื่อรองรับสินค้าอย่างที่สอง นั่นก็คือไอ่เครื่องดื่มชูกำลังชื่อแปลกๆนั่นแหล่ะ

ฌอนเปิดและหยิบเครื่องดื่มชูกำลังในนั้นมา 1 ขวด พลางพินิจพิจารนามันอย่างละเอียด รูปทรงของมันคล้ายครึงกับ M-180 ในโลกของเขาไม่น้อย ต่างกันเพียงแค่ฉลากติดขวด ซึ่งเป็นรูปการ์ตูนของม้าตัวใหญ่ และตัวหนังสือที่เขียนว่า ม้าคึก ฮึก ถึก ทน เท่านั้น

“แล้วถ้าคนธรรมดาที่ไม่มีพลังเวทย์มนต์ดื่มเจ้านี่เข้าไป จะเป็นยังไงล่ะระบบ” ฌอนถาม เนื่องจากในโลกเดิมเขาก็ต้องพึ่งพาเครื่องดื่มประเภทนี้หลายครั้ง และตอนนี้เขาก็ไม่มีพลังเวทย์มนต์ เขาจึงอยากรู้ว่าหากดื่มเข้าไปจะเป็นอย่างไร

‘หากผู้ที่ดื่มไม่มีพลังเวทย์มนต์ สินค้าจะเพิ่มพลังทางกายภาพ 2 เท่า เป็นเวลา 3 ชั่วโมงให้แทน’

“เจ๋งดีแฮะ” ฌอนพูด เขาพิจารณาเครื่องดื่มนั้นอีกครั้ง ก่อจะเก็บมันเข้าไปในตู้ดังเดิม

“เอาล่ะ ลูกค้า 10 คนไม่ซ้ำกันสินะ” ฌอนเดินออกมาที่หน้าร้าน เขามองไปยังจัตุรัสกลางเมืองที่อยู่ห่างออกไป พลางบิดขี้เกียจ ตอนนี้ร้านเขายังไม่เป็นที่รู้จัก การจะหาลูกค้า 10 คนโดยไม่ซ้ำหน้านั้น คงต้องเริ่มจากการโปรโมทให้คนรู้ว่ามีร้านค้าอยู่ตรงนี้ซะก่อน จากนั้นคงต้องอาศัยคำบอกเล่าปากต่อปาก ให้ข่าวมันแพร่กระจายไปล่ะนะ

“คงต้องเริ่มจากในจัตุรัสกลางเมืองล่ะมั้ง ” เขาพึมพำเสียงเบา ก่อนจะถูกผลักหน้าคะมำไปกับพื้น

“อั่ก !!!”

“อย่ามาเกะกะขวางทาง” เสียงทุ้มใหญ่ของชายคนหนึ่ง ดังขึ้นเหนือหัวของฌอน ฌอนรีบลุกขึ้นหันไปเตรียมต่อว่าเต็มที่ แต่ก็ต้องชะงักไป เมื่อเห็นองครักษ์ไซส์นักกล้าม 5-6 คนยืนหน้าทมึนทึง ล้อมรอบหนุ่มน้อยอายุราว 15-16 ปี ซึ่งทุกคนมองมาที่เขาอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อกัน และด้วยสมองที่ชาญฉลาดทำให้เขาตัดสินใจที่จะ..

“ขอโทษค้าบบบ เชิญเดินเลยค้าบบบ”

รู้ทางหนีทีรอดเป็นยอดคน!!!