บทที่ 5

“ห้ะ!! มาม่า!!”

ฌอนมองคนทั้ง 5 ที่พูดชื่อบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปออกมาเสียงดัง พวกเขาทำหน้างงงวย ราวกับกำลังเจอสูตรเลขของไอแซก นิวตัน พูดภาษาบ้านๆก็คือ ทำหน้าโง่นั่นแหละ

“ใช่แล้ว มาม่าเนี่ยแหละ พวกท่านอาจจะไม่รู้จัก แต่ในเมืองของข้า มันคืออาหารที่สะดวกสบาย กินง่าย และรสชาติอร่อย ที่ผู้คนกินกันทั่วไปเลยนะ” ฌอนยึดอกอธิบายอย่างภูมิใจ

“แล้ว..ไอ้เจ้ามาม่านี่ มันกินยังไงล่ะเนี่ย” ราเชสถาม พลางจ้องซองมาม่าเขม็ง

“อะแฮ่ม พวกท่านตั้งใจฟังข้าให้ดีล่ะ” ฌอนแสร้งทำเป็นกระแอม ก่อนจะแนะนำวิธีต้มมาม่าอย่างละเอียด ราวกับครูที่กำลังสอนหนังสือเด็ก

“ขั้นแรก พวกท่านต้องก่อไฟและต้มน้ำให้เดือด เมื่อน้ำเดือดแล้วท่านก็ฉีกซองมาม่าออก ด้านในซองจะมีเส้นมาม่า และซองเครื่องปรุงอยู่ พวกท่านก็แค่นำซองเครื่องปรุงออก แล้วเทเส้นมาม่าลงในน้ำเดือด เมื่อต้มเส้นจนสุก ท่านก็ตักเส้นและน้ำแยกใส่ถ้วยของใครของมัน แกะซองเครื่องปรุงเทลงไปผสมกับมาม่าในถ้วย เพียงแค่นั้น พวกท่านก็จะได้กินอาหารอร่อยที่ทำง่ายสุดๆแล้ว”

เมื่อได้ยินดังนั้นคนทั้ง 5 ก็ตาแวววาว มองมาม่าในมือฌอนอย่างตกตะลึง พวกเขาไม่เคยรู้เลยว่ามีอาหารที่ทำได้ง่ายและสะดวกสบายเช่นนี้ จากที่ฟังฌอนอธิบายเรื่องการต้มมาม่า พวกเขาคิดว่ามันคงไม่ยากเกินความสามารถพวกเขานัก และหากว่าเจ้ามาม่ามีรสชาติที่อร่อยอย่างที่ฌอนบอก ก็ถือว่าคุ้มค่า

“แล้วในร้านเจ้าขายแค่มาม่านี่อย่างเดียวรึ” ราเชสถามขึ้นอีกครั้ง เขามองบนชั้นวางซ้ายขวาของร้านก็พบสินค้าเพียงมาม่าอย่างเดียวเท่านั้น

“อย่างเดียวที่ไหนกัน นี่คือมาม่าหมูสับ มาม่าต้มยำกุ้ง มาม่าซีฟูดส์ผัดขี้เมาแห้ง ร้านข้าขายตั้งสามอย่าง” ระหว่างที่พูด ฌอนก็ชี้ไปที่มาม่ารสต่างๆด้วย

“แล้วมันต่างกันตรงไหนรึ” โครนัสเอ่ยถามน้ำเสียงสงสัย เขาคิดว่ามันคือมาม่าเหมือนกัน ไม่เห็นจะมีอะไรต่างกัน

“มันต่างกันที่รสชาติยังไงล่ะ ท่านโครนัส รสหมูสับจะเป็นรสของซุบหมู ไม่เผ็ด เด็กกินได้ผู้ใหญ่กินดี ส่วนรสต้มยำกุ้งเนี่ย จะมีรสชาติจัดจ้านกว่า เผ็ดกว่า สุดท้ายรสซีฟูดส์ขี้เมาแห้ง เมื่อท่านต้มเส้นจนสุกแล้วตักแบ่งใส่ถ้วย ท่านไม่ต้องใส่น้ำในถ้วย แต่ใส่เครื่องปรุง คลุกให้เข้ากัน และทานได้เลย”

เสียงร้อง ‘อ้อ!!’ ดังมาจากทั้ง 5 คนพร้อมกัน ทำให้ฌอนยกยิ้มยินดีในใจ เพราะดูเหมือนเขาจะหาลูกค้ากลุ่มแรกได้แล้ว จากท่าทางและแววตาของทั้ง 5 คน ฌอนมั่นใจว่าพวกเขาต้องซื้ออย่างแน่นอน

“มาม่า ซองละ 15 เหรียญทองแดง หากจะซื้อก็จ่ายเงินมา” ฌอนแปลงร่างเป็นพ่อค้าหน้าเลือดทันที ถึงจะเป็นอย่างนั้น กลุ่มของโครนัสก็ยังคงยอมจ่ายเงินให้เขาอยู่ดี พวกเขาหยิบมาม่าไปคนละซองสองซอง คละรสกันไป รวมๆแล้ววันนี้เขาขายมาม่าได้ 12 ซอง ได้เงินมา 180 เหรียญทองแดง เป็นยอดขายที่ไม่เลวนัก ในครั้งแรกล่ะนะ

“พวกเราไปก่อนนะฌอน ไว้เจอกัน”

“ขอบคุณที่อุดหนุนคร้าบ”

ฌอนร่ำลาลูกค้ากลุ่มแรกของเขา เขาเดินกลับเขาไปในร้านเพื่อหาที่เก็บเงินที่ได้มา แต่แล้วเงินก็หายไป แทนที่ด้วยเสียงที่คุ้นเคย

‘ยินดีด้วยผู้ดูแลฝึกหัด คุณทำภารกิจเริ่มต้นสำเร็จแล้ว เงินที่ได้จากการขายสินค้า ระบบจะเป็นผู้จัดเก็บเงินจากการขายสินค้า และมอบส่วนแบ่งรายวันให้ตามสัญญาการทำงานเมื่อปิดร้านในวันนั้น’

ฌอนรับฟังอย่างเข้าใจ ดูเหมือนว่าระบบจะดูแลทุกอย่างในร้านให้โดยที่เขาไม่ต้องทำอะไรเลย สิ่งที่เขาต้องทำคงเป็นการหาลูกค้า และแนะนำสินค้าซะมากกว่า

‘จากการทำภารกิจเริ่มต้นสำเร็จ คุณได้เลื่อนตำแหน่งเป็น ๏ผู้ดูแลร้าน๏ ได้เปิดระบบสั่งอาหาร และได้รับสิทธิ์ในการสุ่มสินค้า 1 ครั้ง’

-----------------------------

ร้านขายของชำในต่างโลก [The Random] Lv.1

ฌอน คริสเตียน

ตำแหน่ง ผู้ดูแลร้าน

เงินเดือน 20,000 เหรียญทองแดง

ส่วนแบ่ง 20% ประจำวันนี้ = 36 เหรียญทองแดง

-----------------------------

“ระบบสั่งอาหารคืออะไร” ฌอนรู้สึกสนใจระบบนี้ ‘ขึ้นชื่อว่าสั่งอาหารก็คือเดลิเวอร์รี่ใช่รึเปล่านะ’

‘การทำงานของระบบสั่งอาหารตรงตามชื่อ คุณสามารถสั่งอาหารอะไรก็ได้ที่คุณต้องการ เพียงแค่พูดออกมาเท่านั้น ระบบจะวาร์ปอาหารที่คุณสั่งมาให้คุณ ผู้ดูแลร้านต้องการเรียกใช้ระบบสั่งอาหารเลยหรือไม่’ ฌอนตาลุกวาวเมื่อได้ยินคำอธิบายนั้น เขารีบเรียกใช้ระบบโดยไม่ต้องคิดเลย

“ฉันขอเรียกใช้ระบบสั่งอาหาร ฉันอยากกินกุ้งลอบสเตอร์!!!”

‘ขออภัย เลเวลของร้านขายของชำในต่างโลกยังไม่ถึงเลเวลที่กำหนด ผู้ดูแลร้านยังไม่สามารถสั่งอาหาร กุ้งลอบสเตอร์ได้’

ฌอนนิ่งอึ้ง ก่อนที่จะระเบิดลงในใจ ‘ไอ่ระบบเวรรรรรร !! แล้วทำไมคุณมรึงไม่บอกก่อนวะ ปล่อยให้ตรูดีใจเก้อทำไม โว้ยยย !!’

“ถ้าอย่างนั้นฉันสั่งอะไรได้บ้างล่ะ” ฌอนถามด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่าย

‘ผู้ดูแลสามารถสั่งอาหารตามสั่งทั่วไปได้’

“งั้นขอสั่งกระเพราล่ะกัน” เมื่อระบบเอ่ยถึงอาหารตามสั่ง ในความคิดของฌอนก็ปรากฎชื่ออาหารดาษดื่น ที่เวลาคิดอะไรไม่ออกต้องสั่งเหมือนกันทุกคนออกมาทันที

‘กรุณาระบุรายละเอียด’

“ข้าวราดกระเพราไก่ไข่ดาว พิเศษ 1 จาน” ฌอนเดินเข้าไปในห้องครัว และนั่งลงที่โซนโต๊ะอาหาร รออาหารจากระบบ ถ้าเขาคาดเดาไม่ผิด ระบบต้องส่งอาหารด้วยการวาร์ปมาอีกแน่ๆ

‘ระบบจะนำอาหารมาส่งในอีก 15 นาที’

เมื่อฌอนได้ยินประโยคที่คุ้นเคยดังนั้น ก็นึกขำอยู่ในใจ ‘พูดซะเหมือนแอพพลิเคชั่นส่งอาหารสีเขียว สีชมพูเลยนะ ไอ่ระบบนี่’

ในขณะที่รออาหาร เขาก็กวาดตามองไปทั่วห้องครัว ห้องครัวของร้านมีอุปกรณ์สำหรับทำอาหารเรียงรายอย่างครบครัน และยังมีอุปกรณ์ในการทำขนมด้วยเช่นกัน หากเป็นคนที่ชื่นชอบในการทำอาหาร ห้องครัวนี้ต้องเป็นเป็นเหมือนห้องครัวในฝันของพวกเขาอย่างแน่นอน

‘ไว้วันไหนเบื่อๆ ก็มาหาเมนูใหม่ๆลองทำเองดูล่ะกัน’

แต่จะว่าไปแล้ว ในเมื่อมีระบบสั่งอาหารอยู่แล้ว จะมีห้องครัวไว้อีกทำไม ฌอนไม่เข้าใจเรื่องนี้จริงๆ