บทที่ 4

ป้ายที่เคยว่างเปล่าเหนือประตูร้านสว่างวาบขึ้นมา และชั่วพริบตาเดียว ก็มีคำว่า The Random ปรากฏอยู่บนป้ายแทน ประตูบานคู่เปิดอ้าออกไปด้านนอกอัตโนมัติ กระดิ่งที่ถูกห้อยติดกับประตูส่งเสียงใสกังวาน สายลมบางเบาพัดผ่านใบหน้าของฌอน คล้ายกับกำลังอวยพรให้กับการเริ่มงานของเขา

‘ยินดีด้วยกับการทำงานวันแรก ระบบขอมอบภารกิจเริ่มต้นให้ผู้ดูแลฝึกหัด รายละเอียดของภารกิจคือ การหาลูกค้ากลุ่มแรกเข้าร้าน และซื้อสินค้าของทางร้าน เพื่อยืนยันการเปิดร้านอย่างสมบูรณ์’

ฌอนขมวดคิ้วเล็กน้อย ถึงระบบจะบอกให้เขาหาลูกค้ากลุ่มแรก แต่จากที่เขาดูทำเลของร้าน ซึ่งตั้งอยู่ห่างจากจัตุรัสกลางเมืองพอสมควร อีกทั้งยังไม่ใช่เส้นทางที่มีผู้คนเดินผ่านมากมายนัก ถึงร้านตั้งอยู่ใกล้กับประตูเมือง แต่ก็ยังเป็นเพียงแค่ร้านเปิดใหม่ที่ไม่มีคนรู้จัก ยังไม่นับรวมว่าเขาไม่รู้จักวิถีชีวิตของผู้คนในโลกนี้เลยอีก ‘คงต้องเหนื่อยหน่อยแล้ว’

ฌอนเดินออกไปด้านหน้าร้าน เมื่อมองไปรอบๆก็พบว่าทางด้านหน้าของร้านเขาไม่ค่อยมีผู้คนนิยมเดินผ่านเท่าไหร่นัก เพราะเป็นทางที่ใช้เพื่อเดินเข้าเมืองและออกจากเมือง ไม่ได้อยู่ในโซนที่คนพลุ่กพล่าน ส่วนใหญ่โซนที่มีคนออกมาเดินตลอดเวลาจะเป็นโซนจัตุรัสกลางเมืองซะมากกว่า ตอนนี้ทั้งเนื้อทั้งตัวเขามีเพียงแค่ร้านค้านี้เท่านั้น ในร้านเองก็ไม่ได้มีอุปกรณ์อะไรเพื่อเรียกความสนใจจากลูกค้าเลย

ฌอนยืนครุ่นคิดอยู่แบบนั้น จนเวลาล่วงเลยไปถึง 15 นาที ฌอนก็มองเห็นลูกค้ารายแรกกำลังวิ่งเข้ามา เด็กหญิงชายคู่หนึ่งอายุประมาณ 9-10 ปี กำลังวิ่งไล่กันมาทางนี้ ฌอนรีบเดินออกไปขวางทางเด็กน้อย ก่อนจะฉีกยิ้มที่คิดว่าดูใจดีที่สุดให้เด็กทั้งสอง

“สวัสดีครับเด็กๆ” ฌอนเอ่ยออกไป ด้วยน้ำเสียงที่พยายามดัดให้ดูอ่อนโยนที่สุด เขาโตมาในบ้านเด็กกำพร้า รายล้อมไปด้วยเด็กๆก็จริง แต่เขาเข้ากับเด็กไม่เก่งเอาซะเลย

เด็กหญิงชายมองฌอนด้วยสายตาหวาดกลัว พวกเขาถอยมายืนเบียดกันตัวสั่น จนฌอนร้อนรน ภายในหัวคิดหาทางเข้าหาพวกเด็กอย่างกระวนกระวาย ‘ใจเย็นนน ฉันมาขายของ ไม่ได้จะมาลักพาตัวพวกเธอ ทำไมมองฉันแบบนั้น ฌอนล่ะเครียด’ ยังไม่ทันจะได้ปลอบ หรือหลอกล่อพวกเด็กๆให้หายหวาดกลัว ปัญหาใหม่ก็เกิดขึ้น

“แงงงง !!!”

‘โว้ยยยย !! ยังไม่ได้ทำอะไรเลย จะร้องไห้ทำไมเล่า แค่หาลูกค้าทำไมมันยากนักวะเนี่ย’ เด็กชายหญิงร้องไห้โฮออกมา และรีบวิ่งหนีฌอนกลับไปยังทางที่จากมา ปล่อยให้ฌอนยืนไว้อาลัยแด่ตนเองตรงที่เดิม เมื่อน้ำตาตกในจนพอใจแล้ว ฌอนก็กลับมาคิดวิธีหาลูกค้าใหม่อีกครั้ง

“ราเชส เจ้าอย่าบ่นไปเลยหน่า มันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้นี่” เสียงทุ้มของชายร่างใหญ่คนหนึ่ง พูดคุยกับกลุ่มเพื่อนของเขาอย่างเหนื่อยใจดังใกล้เข้ามา เมื่อฌอนหันไปตามเสียงนั้น เขาก็พบกับกลุ่มชายร่างสูง 5 คน แต่งตัวทะมัดทะแมง บนบ่าของแต่ละคนแบกถุงผ้าขนาดกลางเอาไว้ สังเกตุดูแล้วคล้ายคนที่กำลังจะออกเดินทาง ยิ่งทางที่พวกเขาเดินคือ เส้นทางจากในเมืองออกมายังประตู ฌอนก็ยิ่งมั่นใจ

“โครนัส เจ้าจะให้ข้าทนได้ยังไง อาหารรสชาติห่วยแตกพวกนี้ ข้าทนกินมามากพอแล้ว ภารกิจครั้งนี้ข้าจะไม่กินมันอีกแล้ว!!!” ชายที่น่าจะชื่อราเชสโวยวายเสียงดัง จนเพื่อนๆของเขาทำหน้าเอือมระอา แทบจะพร้อมกันเลยทีเดียว

“ถ้าเจ้าไม่กิน ‘มีทบาร์’ แล้วเจ้าจะกินอะไร เราไปทำภารกิจนะ ไม่ได้ไปเที่ยว” ชายอีกคนเอ่ยตอบ ฌอนมองดูพวกเขาถกเถียงกัน ก่อนจะมีไอเดียแวบเข้ามาในหัว จนเจ้าตัวหลุดยิ้มกริ่มออกมา ขายาวรีบเดินเข้าไปที่คนกลุ่มนั้นทันที

“ข้า..ข้า..ล่าสัตว์ไง! ข้าหาล่าพวกกระต่ายป่ามาย่างกินก็ได้” ราเชสเอ่ยอย่างติดขัด เขาไม่อยากทานมีทบาร์ที่รสชาติจืดชืดนี่อีกแล้ว ถึงแม้มันจะเหมาะสำหรับคนที่ต้องเดินทาง และไม่สามารถพกอาหารสดไปได้ก็เถอะ

“กว่าเจ้าจะล่าสัตว์ได้ พวกข้าคงทำภารกิจเสร็จแล้วล่ะ เจ้าอย่าเรื่องมากเลยน่า แค่ 2-3 วัน เจ้าทนๆกินไปเถอะ” เสียงเพื่อนหลายคนดังคัดค้านความคิดของราเชส แต่ยังไม่ทันได้หาข้อสรุปก็มีเสียงดังขัดขึ้นเสียก่อน

“อ่ะแฮม สวัสดีครับทุกท่าน” ฌอนเข้ามาหยุดการสนทนาน่าปวดหัว พลางส่งยิ้มการค้าให้คนทั้ง 5 ซึ่งมองมาที่ฌอนอย่างงงๆ ฌอนมองสีหน้าเหล่านั้นอย่างเข้าอกเข้าใจ ‘แหม เป็นใครก็งง อยู่ดีๆมีคนเข้ามาทักแบบนี้ รู้จักกันก็ไม่รู้จัก เริ่มรู้สึกว่าตัวเองเป็นเหมือนพวกเซลล์ขายประกัน ที่เดินเข้าไปชาร์ตคนนั้นทีคนนู้นทีแล้วแฮะ’

“เจ้าเป็นใครรึ มีอะไรกับพวกข้า” โครนัสเอ่ยถามแทนเพื่อนๆ พลางมองฌอนตั้งแต่หัวจรดเท้า ด้วยสายตาพินิจพิเคราะห์ ส่วนฌอนที่ได้ยินคำถาม ก็ยืดตัวตรง เชิดหน้าเล็กน้อย และเริ่มแผนการหลอกล่อทันที!

“ข้าคือ ฌอน คริสเตียน เป็นผู้ดูแลฝึกหัดของร้าน The Random แห่งนี้” ฌอนเบี่ยงตัวหลบและผายมือไปยังร้านขายของชำในต่างโลก ด้วยท่าทางภาคภูมิ

“ตรงนี้มีร้านค้าด้วยรึ ข้าไม่ยักจะจำได้” กลุ่มคนทั้ง 5 มองสำรวจร้าน พวกเขาอาศัยอยู่ในเมืองแห่งนี้มาตั้งแต่เกิด แต่ร้านชื่อแปลกอย่างนี้กลับไม่รู้จัก

“อา นี่เป็นร้านใหม่พึ่งเปิดน่ะ พวกท่านจะไม่รู้จักก็ไม่แปลกหรอก ข้าเองก็ไม่ใช่คนของเมืองนี้ พึ่งย้ายเข้ามาไม่นานเอง” ฌอนพูดภาษาของโลกนี้ได้อย่างไหลลื่น ต้องขอบคุณความฉลาดของเขาจริงๆ ฌอนชื่นชมตนเองภายในใจก่อนจะเอ่ยต่อ

“ข้าได้ยินพวกท่านถกเถียงกันเรื่องอาหาร คงกำลังจะเดินทางไปนอกเมืองล่ะสิ พวกท่านเป็นนักเดินทางรึ” ฌอนยังไม่รู้ข้อมูลข่าวสารของโลกนี้นัก หากมีโอกาสให้เก็บข้อมูล เขาจะไม่ปล่อยให้พลาดมือไปเด็ดขาด!

“พวกข้าเป็นนักผจญภัย ข้าชื่อโครนัส กำลังจะออกจากเมืองไปทำภารกิจ ปกติแล้ว เวลาที่พวกเราไปทำภารกิจจะพกอาหารสดไปไม่ได้ จึงต้องพกมีทบาร์ไปแทน” โครนัสตอบพลางถอนหายใจ

“และก็เป็นอย่างที่เจ้าได้ยิน เพื่อนข้าราเชสไม่ค่อยพอใจกับรสชาติของมีทบาร์นัก เราเลยถกเถียงกันนิดหน่อย” โครนัสหยิบมีทบาร์ออกมา ยื่นให้ฌอนพิจารณา ‘พอลองดูดีๆแล้ว นี่มันเป็นแค่เนื้อแห้งอัดแท่งเองนี่หว่า ก็ไม่แปลกใจล่ะนะที่มันไม่อร่อยน่ะ’

“จริงสิ! เจ้าเป็นพ่อค้าสินะ ร้านเจ้าขายอะไรล่ะ มีอะไรที่อร่อยกว่าเจ้านี่ขายมั้ย” ฌอมยิ้มกว้างออกมาทันทีที่ได้ยินราเชสถาม เขาพาคนทั้ง 5 เข้ามาในร้าน พวกเขามองไปรอบๆอย่างสนใจ ก่อนที่ฌอนจะหยิบมาม่าหมูสับถุงหนึ่ง ยื่นไปทางราเชส

“แน่นอนว่าข้ามีอาหารที่เหมาะกับพวกท่าน และนั่นก็คือ มาม่า นี่ไงล่ะ”