บทที่ 3

กลิ่นหอมของดอกไม้หลากหลายชนิดลอยมาตามสายลม ผู้คนเดินกันขวักไขว่ที่จัตุรัสกลางเมือง น้ำพุขนาดใหญ่กลางลานจัตุรัส สร้างรุ้งกินน้ำขนาดเล็กขึ้นมา จากการพ่นน้ำของมัน แว่วเสียงหัวเราะเบาๆของกลุ่มเด็กตัวน้อย เสียงพูดคุยของผู้คน และเสียงของ ’สัตว์ประหลาด’ ที่ถูกจับ ร้องขู่อยู่ในกรงขัง ฌอนยืนมองภาพเหล่านั้นอยู่หลังหน้าต่างบานใหญ่ พร้อมกู่ร้องในใจว่า

‘WTF !!!’

ย้อนกลับไปเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้ ผมลืมตาขึ้นมาเห็นหลังคาไม้สีน้ำเงิน เมื่อลุกขึ้นยืนก็พบว่าผมอยู่ในห้องนอนของใครก็ไม่รู้ เจริญล่ะ! จำได้ว่าเซ็นสัญญาอยู่ดีๆก็วูบไปเฉยเลย แถมตื่นขึ้นมาไม่เจอใครอีก อยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ ถ้าถูกลวงไปฆ่า ก็คือเหลือแต่วิญญาณแล้วล่ะ

“นี่ตรูอยู่ที่ไหนวะเนี่ย!” ผมสบถออกมา ก่อนที่จะเปิดประตูห้องเพื่อออกไปสำรวจด้านนอก แต่มีเสียงประหลาด คล้ายเสียงที่ถูกแปลงด้วยคอมพิวเตอร์ดังขึ้น ขัดการกระทำของผมซะก่อน

‘ยินดีต้อนรับสู่ร้านขายของชำในต่างโลก ฌอน คริสเตียน’

‘เนื่องจากคุณเซ็นสัญญาลงทะเบียนกับเราเรียบร้อยแล้ว คุณจะได้รับ ๏ ตำแหน่ง ผู้ดูแลฝึกหัด ๏’

------------------------------

ร้านขายของชำในต่างโลก Lv.1

ฌอน คริสเตียน

ตำแหน่ง ผู้ดูแลฝึกหัด

เงินเดือน 20,000 เหรียญทองแดง

ส่วนแบ่ง 20% ประจำวันนี้ = 0

-----------------------------

“เฮ้ย !!!”

ในขณะที่ผมกำลังยืนงงในดงเสียงปริศนา ผมก็ต้องสะดุ้งตกใจจนหงายหลัง เมื่อมีหน้าต่างโปรงแสง โผล่ขึ้นมาตรงหน้าผม

“อิหยังวะ!” บอกเลยครับว่า งง งงขั้นสุด ‘หรือตรูฝันอยู่เนี่ย’ คิดได้แบบนั้น ผมก็พิสูจน์ด้วยการดึงหูตัวเองอย่างแรง “โอ้ย!! เชี่ย เจ็บจริง ไม่มีแสตนอิน” ผมกุมหูตัวเองพลางลูบเบาๆ หวังจะบรรเทาความเจ็บปวดที่ได้รับ ถึงแม้มันจะไม่ช่วยอะไรเลยก็ตาม

‘ระบบขอแจ้งว่า ถึงแม้ภายในร้านขายของแห่งนี้จะเป็นเขตพื้นที่ปลอดภัย แต่ก็ยังสามารถรู้สึกถึงความเจ็บปวดได้อยู่’ เสียงประหลาดดึงความสนใจของผมไปอีกครั้ง

“ระบบ? ระบบอะไรวะ นี่มันเรื่องอะไรกันแน่เนี่ย” งงไปหมดแล้วโว้ยยยยย

‘ระบบขอแจ้งว่า ระบบคือระบบประจำร้านขายของชำในต่างมิติแห่งนี้ และ ฌอน คริสเตียน คือผู้ลงทะเบียนเข้าทำงานกับทางระบบ โดยมีหน้าที่ดูแลร้านขายของชำในต่างมิติแห่งนี้ และปฏิบัติภารกิจตามที่ได้รับจากระบบ ภายใต้เงื่อนไขในสัญญาการทำงาน’

‘เดี๋ยวนะ ไอ้สัญญาการทำงานที่ว่า คงไม่ใช่สัญญาที่ผมเซ็นไปโดยไม่อ่านใช่มั้ยวะ แต่มันก็ไม่มีสัญญาอื่นแล้วนะไอ้ฌอน เรือหายแล้วว่ะ น่าจะอ่านก่อนจะเซ็น ไม่น่ามักง่ายเลยตรู’

เสียงที่เรียกตัวเองว่าระบบ ไม่ปล่อยให้ผมคิดนาน มันเริ่มพูดขึ้นอีกครั้ง

‘ระบบขอแจ้งรายละเอียดอีกครั้ง สถานที่นี้คือร้านขายของชำในต่างโลก สถานที่ทำงาน และที่พักอาศัยของ ฌอน คริสเตียน ผู้ดูแลฝึกหัด ตามสัญญาการทำงาน ผู้ดูแลฝึกหัดต้องบริหารร้านให้ถึงเลเวลสูงสุด และปฏิบัติหน้าที่ตามภารกิจที่ระบบมอบให้’

“ที่บอกว่าต่างโลกนี่ หมายความที่นี่ ไม่ใช่โลกที่ฉันอยู่เหรอ” ผมอดถามให้แน่ใจไม่ได้ แม้ว่าหลักฐานมันจะคาตาอยู่แล้วก็เถอะ

‘ถูกต้อง หากผู้ดูแลฝึกหัดไม่เชื่อระบบ เชิญออกจากห้องไปดูด้วยตนเอง’

และนั่นคือเหตุการณ์ที่ทำให้ผมมายืนมองสภาพเมืองด้านนอก ผ่านหน้าต่างบานใหญ่อยู่แบบนี้ ‘โอ้โห อิมพอสสิเบิลลิตี้สุดๆเลยครับท่านผู้ชม’

“ลาออกทันมั้ยครับระบบ” ผมลองถาม เผื่อไอ้ระบบมันจะใจดีปล่อยผมไป และเรื่องนี้ก็จะกลายเป็นฝันตื่นหนึ่งของผมเท่านั้น แต่มันกลับ

‘สัญญาการทำงานระบุไว้อย่างชัดเจนแล้วว่า ผู้ลงทะเบียนไม่สามารถลาออกได้’

โอ้โห ชัดเจน ลาออกไม่ได้!!! ชีวิตนี้คงไม่ได้กลับโลกเดิมแล้วว่ะไอ้ฌอนเอ้ย

‘ผู้ดูแลฝึกหัด ฌอน คริสเตียน ต้องการรับข้อมูลกฎระเบียบของร้านหรือไม่’

เสียงระบบดังขึ้นอีกครั้ง ผมที่ทำอะไรไม่ได้ก็คงต้องทำใจ คิดซะว่าโลกนี้เป็นเกมออนไลน์ ผมกำลังเล่นเกมอยู่ล่ะกัน ถึงแม้ว่าจะต้องเป็นเกมที่ต้องเล่นทั้งชีวิตก็เถอะ เห้อ

“ตกลง” ผมตอบไปก่อนจะมีหน้าต่างเด้งขึ้นมาตรงหน้าผมอีกรอบ โอ้ย!!! หัวใจจะวายตายแล้ว

-----------------------------------

กฎระเบียบของร้านขายของชำในต่างโลก

1.ลูกค้าสามารถซื้อของในร้านได้เพียงคนละ 2 ชิ้น / วัน เท่านั้น

2.หากผู้ลงทะเบียนไม่ได้อยู่ภายในร้าน ร้านจะไม่สามารถขายของได้

3.ผู้ลงทะเบียนจะไม่สามารถนำสินค้าของทางร้าน ออกไปขายนอกร้านได้

4.ภายในร้าน และบริเวณรอบๆร้าน 3 เมตร ถูกจัดอยู่ในพื้นที่ปลอดภัย ความรุนแรงทุกรูปแบบจะไร้ผล

-----------------------------------

“แล้วเราขายอะไรบ้างล่ะระบบ” ทันทีที่อ่านกฎของร้านจบ

‘สินค้าจะถูกสุ่มตามการทำภารกิจของผู้ดูแลฝึกหัด ตอนนี้ผู้ดูแลฝึกหัดมีสิทธิ์สุ่มสินค้า 1 ครั้ง จะสุ่มเลยหรือไม่’ ระบบสุ่มซะด้วย กาชาปองชัดๆ

“สุ่มเลย” ผมอดที่จะตื่นเต้นไม่ได้ อยากรู้จริงๆ ว่าของชิ้นแรกคืออะไร

‘จากการสุ่มสินค้าชิ้นแรก ผู้ดูแลฝึกหัด ได้รับสินค้า ๏มาม่าซอง 3 รส [รสหมูสับ, รสต้มยำกุ้ง, รสซีฟูดส์ผัดขี้เมาแห้ง]๏ ราคาซองละ 15 เหรียญทองแดง’

ผมว่าผมน่าจะฟังผิด มาม่าเนี่ยนะ บ้าน่า มาม่าจริงเหรอ ขายมาม่าเนี่ยนะ เฮ้ย อะไรกันครับเนี่ยยยย !!! ของชิ้นแรกเป็นมาม่าซะงั้น ถามจริงดิ แต่พักเรื่องมาม่าไว้ก่อน มีอีกเรื่องที่ผมอยากถามไอ้ระบบมัน

“ระบบ ค่าเงินของโลกนี้เป็นยังไง” เท่าที่ฟังมาเหมือนจะแตกต่างจากโลกของผมนะ

‘ค่าเงินของโลกนี้ เรียงจากค่าต่ำที่สุดคือ เหรียญทองแดง เหรียญเงิน และเหรียญทอง’ (1000 เหรียญทองแดง เท่ากับ 1 เหรียญเงิน, 100 เหรียญเงิน เท่ากับ 1 เหรียญทอง)

“แล้วถ้าเทียบกับค่าเงินในโลกของผมล่ะ”

‘เทียบกันแล้ว 1 เหรียญทองแดง เท่ากับ 0.5 บาท ในโลกของผู้ดูแลฝึกหัด’

ถ้าเป็นแบบนั้น เงินเดือน 20,000 เหรียญทองแดงที่ผมเห็น มันก็แค่ 10,000 ของโลกผมเท่านั้นล่ะสิ นี่มันหลอกลวงกันชัดๆเลย ให้ตายเถอะ ผมคิดก่อนจะเดินลงไปชั้นล่าง

เมื่อลงจากบันไดแล้วจะพบกับห้องครัว และโต๊ะทานอาหาร เดินออกจากห้องอาหารจะเป็นส่วนหน้าของร้านที่น่าจะเป็นส่วนสำหรับทำการขายของ เคาร์ทเตอร์ทรงโค้งอยู่ติดกับประตู ด้านข้างของผนังมีชั้นวางของทำจากไม้ติดอยู่ บนชั้นมีมาม่าทั้งสามรสวางเรียงรายอย่างสวยงาม

‘ต้องการตั้งชื่อร้านเพื่อเริ่มการทำงานเลยหรือไม่’ ผมสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะตอบกลับไปว่า

“ฉันขอตั้งชื่อร้านว่า The Random !!!”