CHAPTER 9

มธุรดายังติดแหงกอยู่บนรถแท็กซี่ พี่จิ๊กกี้ใช้คนโทรมาตามหลายหนแล้ว เพราะเกรงใจโรงพยาบาล เลยต้องเร่งถ่ายทำทั้งหมดให้เสร็จภายในวันนี้ แต่ดันตรงกับวันที่คนมางานเลี้ยงกันอย่างคลาคล่ำพอดี ถ้าจะไปถึงโดยด่วน คงต้องให้คนขับพาเหาะแทน

“ถึงไหนแล้วยะ” น้ำเสียงคนโทรมาทั้งจิกทั้งกัด

“จะถึงแล้วค่ะ รถมันติดด้วยนะคะพี่จิ๊กกี้”

“ทางโรงพยาบาล เขาให้เวลาทางเราแค่ครึ่งวันนะ ผู้กำกับไม่ได้บอกบีหรือไง”

“บอกค่ะ บีรีบสุดชีวิตแล้วค่ะ” เธอตอบเสียงอ่อย

“นี่ถ้าไม่เห็นว่าเธอกำลังตกที่นั่งลำบาก พี่ก็ไม่ยัดงานให้หรอกนะ”

“บีกราบขอบพระคุณพี่จิกกี้มากนะคะ ถ้าไม่ได้พี่ บีก็คงไม่มีงานเยอะแบบนี้”

“หยุดจ้ะ ไม่ต้องพูดเยอะ เร่งคนขับรถให้เร็ว ๆ หน่อย”

“ค่ะ”

“อ้อ อีกเรื่อง ใครให้ข่าวไปกับพี่ปอย ช่องสิบสอง ข่าวบีโดนโกงออกทีวีด้วยนะ”

“ใครคะให้ข่าว”

“แล้วฉันอยากจะบอกหล่อนว่า ตอนนี้ข่าวว่อนเต็มเน็ตเลยย่ะ”

“หา! จริงเหรอคะพี่จิ๊กกี้ คือบีไม่ได้มีเวลาได้สนใจอะไรเลยค่ะ เวลาท่องบทกับแต่งตัวก็หมดแล้ว”

“ก็จริงน่ะสิ”

“โธ่! แล้วบีจะทำยังไงดี” ชีวิตเธอวุ่นวายไม่จบไม่สิ้นเสียที ช่วงนี้มีแต่เรื่องแต่ราว ไม่รู้ดวงชะตาอะไร

“จะทำอะไรล่ะ ก็หลบหน้านักข่าวหน่อยก็แล้วกัน ป่านนี้คงหาตัวเธอกันวุ่น เพราะอยากได้ข่าวไปทำกัน” ผู้คร่ำหวอดแนะนำด้วยความหวังดี “เธอใส่ชุดแต่งงานมาแล้วใช่ไหม มาถึงจะได้เข้าฉากเลย”

“ค่ะ” เพราะกลัวจะเสียเวลาแต่งตัวที่กองนาน มธุรดาจึงแต่งตัวด้วยชุดเจ้าสาวสวยสง่าพร้อมเข้าฉากทันทีที่ไปถึง

“เออ...ดีแล้ว ทีแรกก็หวั่นๆ อยู่ว่าอีช่างฉัตรมันจะลืม อีนางคนนี้มันขี้ลืมมาก ทำงานฉันพลาดมาเยอะแล้ว นี่ก็ให้คนสแตนด์บายชุดแต่งงานเอาไว้ที่โรงพยาบาลอีกชุดหนึ่งเลยนะ”

“พี่จิ๊กกี้ขา บีถึงหน้าโรงพยาบาลแล้วค่ะ กำลังจะเลี้ยวเข้าไปแล้ว แต่ทำไมวันนี้รถเยอะจังคะ”

“เห็นว่ามีงานแต่งงานหรืองานหมั้นก็ไม่รู้”

“ฮะ…ใครจะมาแต่งงานกันในโรงพยาบาลคะ”

“ใครจะแต่งได้ ถ้าไม่ใช่ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของคุณหมอปฐมเดช เจ้าของโรงพยาบาลนี้”

“อ้อ ค่ะ” มธุรดาเคยอ่านบทความของผู้ชายคนนี้ในหน้านิตยสาร คุณหมอหนุ่มรูปหล่ออนาคตไกล ที่จะต้องสืบสานกิจการงานของคุณพ่อ นายแพทย์ปฐมเดช อัศวิเวชน์ ผลประกอบการที่นี่ปีละหลายร้อยล้าน

เมื่อรถจอดเทียบหน้าล็อบบี้ มธุรดาลงจากรถ มือหอบหิ้วชายชุดแต่งงานที่กรุยกรายขึ้น แล้วเร่งนีบไปที่ประชาสัมพันธ์

“เขาถ่ายละครกันที่ไหนคะ”

“อุ๊ย! คุณบีสวยจังค่ะ ทางนี้นะคะ” คนบ้าดาราอย่างเข็มพิณรีบพานักแสดงสาวไปยังจุดถ่ายทำ ซึ่งเป็นทางเดินทอดยาวที่จะพานางเอกวิ่งตรงไปยังห้องฉุกเฉิน ตามบทละคร มธุรดาต้องรอพระเอกมาเข้าพิธีแต่งงานที่โรงแรม แต่เจ้าบ่าวดันประสบอุบัติเหตุถูกคนร้ายลอบยิงในเรื่อง

มธุรดาหอบชายชุดเดินแกมวิ่งตามเข็มพิณไป นายแพทย์ปรมะที่หน้าเหม็นบูดเดินทะลุมาอีกทางพอดี เขาเกือบชนเข้ากับหญิงสาว ช่วงจังหวะที่เผชิญหน้ากันในระยะประชิด เหมือนเวลาขณะนั้นหยุดนิ่ง

หมอหนุ่มจ้องมองใบหน้าผุดผ่องของหญิงสาว ที่แต่งแต้มด้วยสีสันพองาม ขนตาของเธอถูกดัดและปัดมาสคาร่าอย่างงอนงาม กลีบปากอวบอิ่มฉาบเคลือบด้วยลิปสติกสีแดงกุหลาบ สองพวงแก้มแดงระเรื่อเหมือนมีเลือดฝาด

มธุรดาจ้องหน้าของปรมะเหมือนโดนมนตร์สะกด เขาทั้งหล่อและเท่ คลับคล้ายคลับคลาว่าเคยเห็นเขาที่ไหนมาก่อน อีกฝ่ายสวมใส่ชุดเจ้าบ่าว ถ้าได้เจ้าบ่าวของตัวเองแบบนี้ละก็ เธอจะยอมแต่งงานด้วยแน่นอน

เขาจำเธอได้ในทันที ปกติไม่ค่อยเข้าไปอ่านอะไรในอินเทอร์เน็ตนัก เพราะเวลางานมันเร่งรัด แต่วันนี้ปรมะฟุ้งซ่าน จนไม่มีกะจิตกะใจทำอะไร เลยหาทางออกด้วยการหยิบมือถือมาไถอ่านข่าวเรื่อยเปื่อย

สมัยนี้ผู้คนอัปเดตข่าวสารกันง่ายขึ้น แค่กดเปิดเข้าไปปุ่มเดียว การแจ้งเตือนจากเว็บไซต์กูเกิลก็เด้งขึ้นมาทันที ใบหน้าของมธุรดาพร้อมประโยคพาดหัวข่าวเรียกแขก ทำให้เขาสนใจกดเข้าไปอ่านเนื้อหา

‘ดวงตกหรือว่าอย่างไร บี มธุรดา เป็นหนี้หัวโต ถูกเพื่อนสนิทโกงเงินไปเฉียดสิบล้าน’ จากนั้นก็ลงรายละเอียดอีกมากมาย

ปรมะไม่ได้อ่านอะไรมาก รู้แค่ว่ามธุรดาเป็นหนี้ก้อนโตเพราะถูกเพื่อนโกง เนื่องจากร่วมทำธุรกิจด้วยกัน แต่ที่เขาสนใจเป็นพิเศษ คือความสวยสะดุดตา เครื่องหน้าผสมมาได้สัดส่วนลงตัวไปหมด

งานอดิเรกของปรมะคือ การวาดรูปในเวลาว่าง เขาชื่นชอบการวาดภาพเหมือน ส่วนใหญ่จะวาดมาจากความคิดและจินตนาการของตน ใบหน้าของมธุรดาช่างเหมือนกับผู้หญิงในนิมิตของเขาที่เคยวาดไว้เมื่อหลายปีก่อนเหลือเกิน

ฝ่ามือหนาถือวิสาสะคว้ามือของมธุรดาเอาไว้แน่นแล้วพาเดิน

“นี่คุณ อะไรกันคะ คุณจะพาฉันไปไหน”

“ไม่ต้องถาม”

“ไม่ต้องถามได้ไง ก็คุณจะพาฉันไปไหนล่ะ” มธุรดาคันปาก อยากโวยใส่เขาเหลือเกินว่า อย่าคิดว่าหน้าตาดีแล้วจะลากใครไปไหนก็ได้

“คุณหมอคะ” เข็มพิณที่ตามมาเอ่ยรั้ง แต่ปรมะไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เขาพบคำตอบแล้วว่าจะเอาตัวรอดจากปัญหาโดนมัดมือชกได้อย่างไร

“เดี๋ยวค่ะ เดี๋ยว นี่จะพาฉันไปกองถ่ายละครใช่ไหม” นักแสดงสาวทั้งสับสนและมึนงง

“ไม่ใช่”

“เอ้า! แล้วคุณจะพาฉันไปไหนล่ะ” ถามจบ ปรมะก็พาเธอมาถึงที่หน้าห้องจัดงานเลี้ยงของโรงพยาบาลแล้ว

ทุกสายตาจับจ้องมายังเธอกับเขาเป็นจุดเดียว ผู้หญิงสวย ผู้ชายก็หล่อ ทุกคนตกตะลึง แอบชื่นชมคู่บ่าวสาวที่ดูเหมาะสมกันราวกิ่งทองใบหยก

นายแพทย์ปรมะมาในชุดทักซีโดสีดำเรียบหรู คิ้วเข้มช่วยขับใบหน้าให้ยิ่งดูมีเสน่ห์ เขาสวมคอนแท็กเลนส์แทนแว่นตา วันนี้จึงไม่มีสิ่งใดบดบังความหล่อเหลาขั้นเทพ

มธุรดาอ้าปากค้าง ไม่รู้จะเซ็ตอัปสถานที่อลังการงานสร้างไปไหน นึกแปลกใจว่าผู้กำกับกับพี่จิกจี้ เปลี่ยนฉากที่จะถ่ายในวันนี้หรืออย่างไรกัน

“คุณหมอมาแล้วครับ” เสียงพิธีกรประกาศ ปรมะลากกึ่งบังคับจูงมือมธุรดา ให้เดินผ่านกลุ่มคนเข้าไปในงานเลี้ยงด้วยกัน