บทที่ 1 - ดั้นด้นมาก็เพื่อตามหา 3

สัตว์ป่าจะปกป้องตัวเองเมื่อมันรู้สึกว่าตนเองถูกคุกคามจากผู้ล่า แต่กลับหลีเริ่นหราน น้องสาวของเขา เพียงแค่นางมีพลังปราณธาตุต้องห้ามแค่นั้น ก็เป็นเหตุผลที่คนหลายคนคิดจะสะบั้นชีวิตนาง

อีกทั้งเสียงเล่าขานเกี่ยวกับการตายของนาง ก็ทำให้พี่ชายเช่นเขาเกิดความคับแค้นในหัวใจ นางถูกเผาทั้งเป็นจนร่างกายเหลืออยู่เพียงเถ้าถ่าน กระทั่งนาทีสุดท้ายของชีวิต นางยังกางปีกปกป้องพวกเขา ทั้งยังขอร้องไม่ให้แก้แค้นใดๆ อีก

และทางเดียวที่เขาจะทำตามความต้องการของน้องสาวได้ ก็คือการไม่พบปะผู้คนอีก ไม่เช่นนั้นความขุ่นแค้นเคืองที่มีอยู่ในใจ คงไม่มีทางจางหายไปได้ง่ายๆ แน่

“อาหลิ่ง ไยเจ้าต้องหลบหนีมาอยู่ตัวคนเดียวเช่นนี้ด้วย” เหอเจ่อฮั่นเอ่ยถาม

ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้ถึงเรื่องราวสะเทือนใจที่เกิดขึ้นเมื่อห้าปีก่อน ในเช้าวันนั้นราชครูหานเจี้ยป่าวประกาศไปทั่วเมืองหลวง ว่าแท้จริงแล้วว่าที่พระชายาของเว่ยอ๋องเป็นนางปีศาจแปลงกายมา และว่าที่พระชายาตัวจริงที่มาจากแคว้นหนานไห่ ถูกนางปีศาจตนนี้ฆ่าตายไปนานแล้ว

เพียงเท่านั้น ผู้คนก็ล้วนแล้วแต่ส่งเสียงก่นด่าและสาปแช่ง สตรีผู้ถูกมัดมือเท้าด้วยโซ่ถูกชาวบ้านขว้างปาเศษอาหารและของเสียใส่ไปตลอดทางเดิน ซึ่งเป็นภาพที่สร้างความเวทนาให้ผู้พบเห็นไม่น้อย

ในยามนั้นตัวเขาพยายามอย่างเต็มที่ เพื่อที่จะสืบที่ไปที่มาของเรื่องราวทั้งหมด ทั้งยังหาหนทางติดต่อกับซ่งหานหลิ่ง รวมไปถึงซ่งหานลู่และรัชทายาทหนานเว่ยหลง

ทว่าด้วยเวลาที่บีบคั้นอย่างกระชั้นชิด กว่าที่เขาจะได้พบหน้ารัชทายาทหนานเว่ยหลงและเว่ยอ๋องก็เป็นตอนที่ซ่งหานหนี่ว์ถูกไฟเผาทั้งเป็นและสิ้นใจตายไปแล้ว

เรื่องนี้สร้างความรู้สึกผิดให้เขาไม่น้อย ด้วยเพราะก่อนที่เขาจะกลับมาตงเหลียวในครั้งนั้น ซ่งหานหลิ่งได้เอ่ยปากฝากฝังให้เขาดูแลน้องสาวของอีกฝ่ายให้ดี อีกทั้งตัวเขาเองยังหน้าด้านขอเป็นพี่ชายอีกคนของนาง

ทว่าเมื่อครั้งที่นางมีภัย พี่ชายเช่นเขากลับไร้ความสามารถใดที่จะช่วยเหลือ

“เพราะข้าเกลียดชังผู้คนทั่วทั้งใต้หล้านี้อย่างไรเล่า!” ซ่งหานหลิ่งเอ่ยตอบเสียงดัง

“อาหลิ่ง”

“ทุกคนในโลกล้วนแล้วแต่เห็นแก่ตัว เช่นนั้นแล้ว ข้าจะอยู่ทนเห็นหน้าคนพวกนั้นไปทำไม คำขอสุดท้ายของหนี่ว์เอ๋อร์ คือไม่ต้องการให้ข้าแก้แค้น หากแต่ข้ายังทนอยู่บนแผ่นดินเดียวกับคนพวกนั้น ข้าจะอดทนที่จะไม่แก้แค้นให้น้องสาวได้อย่างไร!”

แม้ว่าอันอ๋องตงเจียนหลิวจะตายไปแล้ว ฮ่องเต้ตงซานมู่ยามนี้ก็กลายเป็นคนเสียสติ ราชครูหานเจี้ยที่เป็นผู้สังหารหลีเริ่นหราน โดยการเผานางทั้งเป็นก็ตายตกไปพร้อมกับนาง ทุกคนที่เคยทำบาปกรรมไว้กับตระกูลหลีก็ล้วนแต่ได้รับผลกรรมนั้นแล้ว

ทว่า...นั่นก็ยังไม่สาสม เพราะผลกรรมที่คนเหล่านั้นได้รับไปนั้น ต้องแลกมาด้วยการที่หลีเริ่นหรานต้องถูกประณามว่าเป็นนางปีศาจ

ทั้งๆ ที่มันไม่เป็นความจริงเลยแม้แต่น้อย!

“อาหลิ่ง”

“ข้าเกลียดชังและโกรธแค้นคนทั้งใต้หล้า และข้าก็เกลียดตนเองเสียยิ่งกว่าสิ่งใดทั้งหมด”

สุดท้ายซ่งหานหลิ่งก็โทษตัวเองที่ไม่สามารถช่วยเหลือและปกป้องน้องสาวได้ เขาเป็นพี่ชายแท้ๆ แต่กลับไม่ได้ความ ตายไปก็คงไม่มีหน้ามองบิดามารดา

ซึ่งซ่งหานลู่เองก็คงคิดแบบนั้นเช่นเดียวกัน จึงได้ย้ายตัวเองไปประจำการอยู่ทางใต้ของแคว้นหนานไห่มานานร่วมห้าปีแล้ว

การตายของซ่งหานหนี่ว์สร้างรอยแผลเป็นที่ยังหลงเหลือความเจ็บปวดให้กับพวกเขา แม้ว่าเวลาจะผ่านไปนานสักแค่ไหน ความเจ็บปวดนั้นก็ยังคงอยู่ไม่จางหาย

“เจ้าไม่ผิด...อาหลิ่ง” เหอเจ่อฮั่นเอ่ยปลอบสหาย

“เจ้าไม่เคยต้องเผชิญกับความรู้สึกของการสูญเสียครั้งแล้วครั้งเล่าเช่นข้า เจ้าจะเข้าใจความรู้สึกของข้าดีได้อย่างไร?” ซ่งหานหลิ่งเอ่ยตอบแล้วจ้องหน้าคู่สนทนานิ่ง

“เอาเถอะ! ถึงอย่างไรเรื่องมันก็ผ่านมานานแล้ว คงไม่มีอะไรให้ต้องพูดถึงอีก ร่างกายเจ้าหายดีเมื่อไหร่ก็จงจากไปเสีย” ชายหนุ่มว่าก่อนจะเก็บเอาหยูกยาและเครื่องมือการรักษาต่างๆ ใส่ในย่ามแล้วเดินออกจากห้องไป

เหอเจ่อฮั่นมองตาม คนเป็นเจ้าบ้านปิดประตูห้องนอนไว้จากด้านนอก ชายหนุ่มขมวดคิ้วเข้มเข้าหากันอย่างครุ่นคิด จะมีวิธีใดบ้างที่จะทำให้ซ่งหานหลิ่งกลับมาเป็นผู้เป็นคนเหมือนเดิม

ชายผู้นี้แม้ภายนอกจะดูเย็นชาและเงียบขรึม แม้แต่ยามที่โศกเศร้าเสียใจ คนผู้นี้ก็ไม่แม้แต่จะแสดงความโศกเศร้านั้นออกมาทางสีหน้า แต่ใครจะรู้บ้างว่า ภายใต้ท่าทีเย็นชานั้นได้ซุกซ่อนความเจ็บปวดรวดร้าวอย่างแสนสาหัสไว้มากมายเพียงใด

ก่อนตัดสินใจเดินเข้าป่า เหอเจ่อฮั่นได้ทำการสืบข่าวเกี่ยวกับคนในตระกูลซ่งที่เหลือทั้งหมดแล้ว ซ่งหานลู่ผู้เป็นพี่ใหญ่นั้น ได้ปฏิเสธการแต่งตั้งบรรดาศักดิ์โหว ที่องค์รัชทายาทหนานเว่ยหลงได้ถวายฎีกาพระราชยศศักดิ์ต่อฮ่องเต้ให้เขา

แต่คนผู้นั้นกลับขอย้ายตนเองไปประจำการอยู่ที่ค่ายทหารทางตอนใต้ของแคว้นหนานไห่ และคงเป็นเขาคนเดียวกระมัง ที่สามารถทำใจเกี่ยวกับเรื่องในอดีตและมีชีวิตที่ดีต่อไปได้ เพราะยามนี้ซ่งหานลู่และตงเหม่ยเจินได้กลับมาใช้ชีวิตฉันสามีภรรยาร่วมกันอีกครั้ง ทั้งยังมีพยานรักเป็นคุณชายน้อยฝาแฝด เรียกได้ว่าเขามีชีวิตอย่างมีความสุขมากทีเดียว