ตอนที่ 8 นี่แค่เริ่มต้น

ร่างเล็กนอนขดตัวอยู่บนโซฟาภายในห้องนั่งเล่น รอการกลับมาของชายสุดที่รักแต่จนแล้วจนเล่าเขาก็ยังไม่กลับมา จนกระทั่งเวลาล่วงเลยมาถึงวันใหม่

พิมพ์ลดาพยายามข่มตานอนแล้ว แต่ใจของเธอว้าวุ่นเกินไป ทั้งเป็นห่วงอัคคี กลัวว่าเขาจะได้รับอันตรายเพราะตั้งแต่ขับรถออกไปก็ไม่โทรกลับมาอีกเลย ปล่อยเธอไว้ที่นี่ตามลำพัง ร่างเล็กพลิกตะแคงพร้อมน้ำตาค่อยๆไหลลงมาทางหางตา นึกไม่ออกจริงๆว่าเธอทำอะไรผิด พ่อของเธอไปทำอะไรให้เขาไม่พอใจขนาดนั้นถึงขั้นทำร้ายความรู้สึกกันได้ขนาดนี้ทั้งๆที่วันนี้ควรจะอยู่ด้วยกัน หรือมีอะไรบางอย่างที่เธอยังไม่รู้?

หรือพ่อของเธอเคยทำร้ายครอบครัวของเขา? จะเป็นไปได้อย่างไร ในเมื่อพ่อกับแม่ของอัคคีจากไปนานแล้ว อีกอย่างพ่อของเธอก็ไม่ใช่คนใจไม้ไส้ระกำอะไรขนาดนั้น ท่านเป็นคนดี ไม่เคยทำร้ายใคร ชอบช่วยเหลือสังคม ไม่มีทางที่ท่านจะทำร้ายครอบครัวของคนอื่นแน่นอน

“พิมพ์ต้องรู้ให้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับพี่” พิมพ์ลดาปาดน้ำตาออกจากใบหน้า เธอยังรักเขาหมดหัวใจ หลายคนอาจจะมองว่าเธอโง่ แต่อัคคีคือผู้ชายคนแรกของเธอ เขาทำให้เธอรู้จักคำว่ารักและคำว่าเจ็บปวดในเวลาเดียวกัน

เรื่องที่แล้วมาที่ไม่เคยรู้มาก่อนก็จะทำเป็นหลับหูหลับตาลืมมันไป ถ้าหลังจากนี้เขากลับมาเป็นอัคคีคนเดิม เป็นผู้ชายที่แสนดีเหมือนเดิมเธอก็พร้อมปิดตา เพราะหัวใจยังปล่อยเขาไปไม่ได้จริงๆ ยังรักเต็มทุกอณูหัวใจ

@รุ่งเช้าวันถัดมา

ตึก!ตึก!ตึก!

เสียงฝีเท้าหนักๆเดินเข้ามา ดวงตาคมปรายตามองร่างของหญิงสาวที่นอนขดตัวอยู่บนโซฟา มุมปากหยักแสยะยิ้มด้วยความสมเพชเวทนา คิดว่าเธอจะกลับไปแล้วซะอีก แต่ที่ไหนได้

“นี่เธอ” เขาใช้เท้าสะกิด เขี่ยสีข้างคนตัวเล็ก ทำให้พิมพ์ลดาที่กำลังนอนหลับฝันหวานค่อยๆบรือตาขึ้น ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มทันทีที่เห็นหน้าของชายสุดที่รัก ดีใจที่เขากลับมา แต่สักพักรอยยิ้มก็ต้องหุบลงเมื่อเห็นสาวสวยรายหนึ่งเดินตามหลังอัคคีเข้ามา คล้องแขนราวกับสนิทสนมกัน

“พี่คีย์ นะ...นี่มันอะไรกัน!”

“อะไร?” เขายักไหล่เหมือนไม่ได้แยแสไร

“ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร!” พิมพ์ลดากำหมัดแน่น ตวัดตามองหญิงสาวที่ยืนกอดอัคคีชนิดที่เนื้อแนบเนื้อด้วยความไม่พอใจ “พิมพ์ถามว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร!!”

“คู่ขาของฉันเอง มีอะไรหรอ”

“พะ...พี่ทำแบบนี้ได้ยังไง แสดงว่าเมื่อคืนพี่....”

“ก็เห็นๆกันอยู่อย่าให้ฉันต้องอธิบายซ้ำ เราขึ้นไปข้างบนกันเถอะ” ประโยคหลังอัคคีหันไปคุยกับคู่ขาแล้วโอบเอวของหล่อนพาเดินขึ้นไปข้างบน แต่พิมพ์ลดาไม่ยอม ใช้มือดึงผู้หญิงหน้าด้านที่มันบังอาจมายุ่งกับสามีของเธอจนล้ม ทำให้อัคคีไม่พอใจที่พิมพ์ลดาใช้ความรุนแรงกับคนอื่น “พิมพ์ลดา!!”

“ทั้งๆที่เราเพิ่งแต่งงานกัน แต่เมื่อคืนพี่กลับไปนอนกกกับคนอื่น พี่ทำแบบนี้ได้ยังไง!!”

“นั่นมันเรื่องของฉัน ถ้ารับไม่ได้ก็ไสหัวไปจากบ้านหลังนี้ซะ!” อัคคีประคองร่างของสาวสวยขึ้นท่ามกลางความเสียใจของพิมพ์ลดา น้ำตาไหลทะลักลงมา ยืนกำหมัดแน่นเมื่อเห็นเขาแสดงความเป็นห่วงเป็นใยหญิงอื่นต่อหน้าต่อตา ทำให้พิมพ์ลดาโกรธจนเลือดขึ้นหน้า

ความโกรธทำให้เธอขาดสติ กระชากผมของผู้หญิงคนนั้นจนเกิดการยื้อยุดฉุดกระชากกัน

“ว้ายยย!!! คุณอัคคีช่วยด้วยค่ะ!”

“พิมพ์ลดา หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!”

“ไม่หยุด! พาผู้หญิงคนนี้ออกไปเดี๋ยวนี้!!”

“ไม่หยุดใช่ไหม!” ในที่สุดอัคคีก็หมดความอดทน กระชากไหล่ของพิมพ์ลดาอย่างแรงจนร่างเล็กเผลอร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ก่อนจะถูกเหวี่ยงลงบนพื้น ด้วยน้ำมือของชายที่รักสุดหัวใจ

ปึก!!

“โอ้ยย!!!"

“ฉันจะพูดให้เธอฟังเป็นครั้งสุดท้ายนะพิมพ์ลดา” เขาชี้หน้าด่าเธอ พิมพ์ลดาเงยหน้ามองชายที่รักด้วยความเจ็บปวดสุดหัวใจ น้ำตาไหลทะลักลงมาไม่ขาดสาย “ถ้าเธอรับไม่ได้ก็ออกไปจากชีวิตของฉันซะ เธอไม่ได้มีความสำคัญอะไรกับฉันเลย ส่วนเรื่องบริษัท....ทุกอย่างยังคงเป็นไปตามข้อตกลงเหมือนเดิม!”

“….” เธอพูดไม่ออก มองเขาด้วยสายตาตัดพ้อทั้งน้ำตา เลือดจากแผลเก่าที่หัวเข่าค่อยๆไหลซึมออกมาจากจากผ้าก็อต แต่อัคคีกลับไม่ได้สนใจ หนำซ้ำยังชี้หน้าด่าเธอเหมือนหมูเหมือนหมาต่อหน้าคนอื่น

“อย่าคิดว่าฉันจะช่วยเหลือครอบครัวของเธอฟรีๆ ตราบใดที่ของฟรีไม่มีในโลก ครอบครัวของเธอก็ต้องทำงานหาเงินให้ฉันทุกบาททุกสตางค์ แลกกับการที่ฉันช่วยไม่ให้บริษัทของเธอเจ๊ง”

“เรื่องอื่นพิมพ์พอทนได้ แต่เรื่องบริษัท...” เธอกล้ำกลืนฝืนก้อนจุกตันในลำคอ “พิมพ์ขอนะคะ พิมพ์ไม่อยากให้พ่อรู้เรื่องนี้”

“ไม่รู้ตอนนี้ สักวันก็ต้องรู้อยู่ดี หรือเธอกลัวพ่อรู้ว่าโดนฉันหลอก”

“....” พิมพ์ลดาไม่ได้ตอบกลับ เพียงแต่มองหน้าของอัคคีทั้งน้ำตา

“เหอะ! ถ้าจะผิดก็ผิดที่ตัวเธอนั่นแหละที่ไม่ยอมเชื่อพ่อของตัวเอง รู้ตัวหรือเปล่าว่ากำลังจะทำให้พ่อของตัวเองเดือดร้อน”

“พี่คีย์คะ ฮึก...” พิมพ์ลดาค่อยๆก้มลงกราบแทบเท้าของอัคคีท่ามกลางความตกใจของชายหนุ่ม เขาปรายตามองด้วยสายตาสุดเย็นชาแต่ไม่ได้ชักเท้าออก ในขณะที่ร่างเล็กสะอื้นหนักขึ้นเรื่อยๆ “ถ้าพิมพ์กับพ่อทำอะไรให้พี่ไม่พอใจ พิมพ์ขอโทษด้วยนะคะ แต่อย่าให้ท่านรู้เรื่องนี้เลย พิมพ์กลัวท่านรับไม่ได้ ฮื้อๆๆ”

“แล้วจะให้ฉันทำยังไงล่ะพิมพ์ลดา ในเมื่อเรื่องมันมาถึงขนาดนี้แล้ว ยังไงสักวันพ่อของเธอก็ต้องรู้ สู้รู้ตอนนี้จะไม่ดีกว่าหรอ”

“ไม่ ฮื้อๆๆ!! พิมพ์ไม่อยากให้ท่านผิดหวังในตัวพิมพ์”

“เธอฟังฉันนะ” เขาย่อเข่าลง ใช้มือเชยคางมนขึ้นให้สบตา แววตาคู่นั้นเปลี่ยนไปแล้ว มันไม่ใช่แววตาของคนรักกันแต่กลับเป็นแววตาอาฆาตแค้น “นี่แค่เริ่มต้น บางทีพ่อของเธออาจจะผิดหวังจนไม่อยากมีชีวิตอยู่เลยด้วยซ้ำ!”

เขาสะบัดหน้างามทิ้งอย่างไม่ใยดี แต่ก่อนจะเดินออกไปก็ไม่ลืมเตือนเป็นครั้งสุดท้าย

“อ้อ! แล้วฉันขอเตือนอีกเป็นครั้งสุดท้าย อย่าเรียกฉันว่าพี่คีย์อีก....ถ้าไม่อยากให้พ่อของเธอรู้เรื่องนี้”