แปลกๆ

อลิซ....

"พี่พูดตามตรงนะ เอ่อคุณมลอย่าว่างั้นงี้เลยนะ คือผมก็ไม่เคยรู้จักคุณประวัติความเป็นมาของคุณผมก็ไม่รู้ เดี๋ยวนี้พวกมิจฉาชีพมันเยอะผมไม่รู้ว่าผมจะไว้ใจคุณให้ดูแลลูกสาวผมได้หรือเปล่า" ฉันเข้าใจที่พี่มาร์ชพูดนะ ฉันก็ลืมคิดถึงข้อนี้ไปเลย

"คุณมาร์ชสามารถโทรไปสอบถามเนิสเซอรี่ที่มลเคยทำงานได้เลยค่ะ มลทำที่นั่นสามปีก่อนจะลาออก" วิมลตอบพี่มาร์ชด้วยสายที่ไม่มีพิรุจใดๆ

"แล้วคุณลาออกจากที่นั่นมาทำไมหรือคุณไปทำร้ายเด็กเหมือนที่เคยเห็นในข่าวว่าพี่เลี้ยงเด็กทำร้ายเด็ก" พี่มาร์ชถามเหมือนกำลังจับผิดวิมล

"ฉันไม่เคยทำร้ายเด็กๆ แต่พ่อแม่ฉันเห็นว่าเงินเดือนที่นั่นมันน้อยไม่พอกับค่าใช้จ่ายค่ะ ท่านก็เลยให้ฉันไปทำงานเป็นแม่บ้านบ้านเสี่ยคเจ้าของบ้านเช่าที่ครอบครัวฉันเช่าอยู่ค่ะ แต่..." วิมลพูดก่อนจะหยุดเหมือนเธอกำลังสกัดกลั้นความรู้สึกกับน้ำตา

"แต่อะไรเหรอ บอกพวกเราได้มั้ย"

"เสี่ยคนนั้นปล้ำมลค่ะ"

"ห๊ะ!!!"

"แต่มลหนีรอดออกมาได้ค่ะ มลใช้แจกันฟาดหัวเสี่ยไปทีนึงก่อนจะหนีกลับมาบ้าน พอเล่าให้พ่อกับแม่ฟังแทนที่ท่านจะเห็นใจมล แต่เปล่าเลยค่ะ พ่อกับแม่ด่ามลบอกว่าทำไมไม่ยอมๆ เสี่ยไปเพราะถ้ามลได้เป็นเมียเสี่ยพ่อกับแม่ก็จะสบายไม่ต้องทำงานหาเช้ากินค่ำ"

"พ่อกับแม่แบบนี้ก็มีด้วยเหรอ ลูกทั้งคนนะ" ฉันอดไม่ได้ที่จะแสดงความคิดเห็น

"เพราะ..เพราะมลไม่ใช่ลูกแท้ๆ ยังไงล่ะคะ ฮือออ ฮือออ มลก็เพิ่งรุ้ความจริงวันนั้น" วิมลเอามือปิดหน้าก้มหน้าร้องไห้จนตัวโยน จนฉันก็เดินเข้าไปปลอบ

"เอ่อแล้วแฟนเธอล่ะเห็นเตบอกเธอมีแฟน"

"มลออกจากบ้านพ่อกับแม่มาก็ไม่รู้จะไปไหนก็เลยไปหาแฟนของมล แต่พอๆไปที่ห้องพี่เขามลก็ได้รู้ความจริงว่าพี่เค้ามีผู้หญิงอีกคน ซ้ำผู้หญิงคนนั้นก็เข้ามาทำร้ายมลเพราะคิดว่ามลจะมาแย่งพี่เค้าไปจากเธอ"

"แล้วแฟนเธอทำยังไง"

"เค้าก็ไม่ห้ามผู้หญิงคนนั้นเลยค่ะ ซ้ำยังไล่มลให้ไปตายอีก"

"ทำไมถึงเลวได้ขนาดนี้" ฉันฟังแล้วโมโหแทนวิมลมาก

"ตอนนั้นมลหมดสิ้นหนทางแล้วไม่รู้จะไปทางไหนแล้วก็ไม่รู้ว่าจะมีชีวิตอยู่ต่อไปเพื่ออะไรมลก็เลย..."

"ก็เลยวิ่งตัดหน้ารถฉันหวังจะฆ่าตัวตาย" คนพูดไม่ใช่ใครหรอกค่ะเป็นเจ้าของไข้ของวิมลนั่นเองที่เพิ่งผลักประตูเข้ามา ฉันไม่รู้ว่าเขามาทำไม แต่เขาจะมาก็ไม่แปลกหรอกเพราะเขาเป็นเจ้าของไข้ของวิมลและอีกอย่างเจ้าหน้าที่พยาบาลก็โทรไปหาเขาว่ารู้จักฉันหรือเปล่าเขาถึงรู้ว่าฉันมาที่นี่

"เต/คุณเต" 

"เธอมาทำอะไรที่นี่ลิซ"

"ฉันเอ่อฉันมาเยี่ยมมลน่ะ"

"มาเยี่ยม??"

"คือพอดีว่าที่บ้านพี่มาร์ชเค้าอยากได้พี่เลี้ยงเด็กแล้วฉันนึกขึ้นได้ว่านายบอกกับฉันว่ามลเค้าอยากหางานทำฉันก็เลยมาถามความเผื่อมลเค้าอยากทำ"

"ขอบใจ แต่ไม่จำเป็นฉันจะให้มลไปทำงานบ้านที่บ้านป๊ากับม๊า แล้วก็จะให้มลไปเป็นแม่บ้านประจำที่คอนโดด้วย"

"คุณเตพูดจริงๆเหรอคะ" น้ำเสียงวิมลสดใสขึ้นมาทันทีเมื่อรู้ว่าเตจะให้ไปทำงานด้วย ฉันจับสังเหตุเห็นแววตาของวิมลที่มองเตวิช มันรู้สึกได้ว่าวิมลกำลังคิดอะไรกับเตวิชอยู่ หรือฉันจะคิดมากไปเอง

"ฉันจะโกหกเธอทำไม ในเมื่อเธอบอกอยากหางานทำฉันก็หาให้ ฉันกลับไปปรึกษาปัากับม๊าแล้วท่านก็สงสารเธอก็เลยจะรับเธอไปเป็นแม่บ้านที่บ้านท่าน ส่วนที่คอนโดเธอก็ไปทำอาทิตย์ละสองวันพอ ส่วนค่าจ้างไว้เธอไปตกลงกับป๊าม๊าฉันก็แล้วกัน"

"ขอบคุณนะคะคุณเตขอบคุณมากๆเลยค่ะ" วิมลยกมือไหว้ขอบคุณเตวิชสายตาและบหน้าของเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

"เอ่อคุณลิซคุณมาร์ชคะ คือมลคงไปทำงานเป็นี่เลี้ยงบ้านคุณมาร์ชไม่ได้แล้วนะคะ ขอโทษด้วยจริงๆค่ะ" วิมลหันมาขอโทษฉันกับพี่มาร์ช

"ไม่เป็นไรจ๊ะ เธอได้ไปทำงานที่บ้านป๊ากับม๊าก็ดีแล้ว ป๊ากับม๊าน่ะใจดีมากๆเลยนะ"

"เหรอคะคุณท่านทั้งสองคงใจดีเหมือนคุณเตใช่มั้ยคะ^^"

"อื้มม" ฉันตอบวิมล

"ถ้าไม่มีอะไรแล้วพี่ว่าพี่ไปส่งลิซที่โรงแรมดีกว่านี่ก็ดึกมากแล้วด้วย"

"ค่ะ เออเตแล้วลูกล่ะ"

"ลูกอยู่บ้านป๊ากับม๊า ป๊ากับม๊าอยากนอนกอดหลานสักคืนหวังว่าเธอคงไม่ว่าอะไรนะที่ลูกไปนอนที่นั่น" ฉันรุ้ว่าเตวิชพูดประชด

"ฉันจะว่าอะไร นายอย่ามาหาเรื่องป๊ากับม๊าก็เป็นปู่กับย่าของน้องติณณ์ฉันจะหวงลูกทำไม"

"ลูก?? คุณเตมีลูกแล้วเหรอคะ" วิมลถามแทรกขึ้นมาด้วยน้ำเสียงแปลกๆ

"อืม ลุกของฉันกับอลิซน่ะ"

"อ้าวแต่เมื่อกี๊คุณมาร์ชบอกว่าคุณลิซเป็นแฟนไม่ใช่เหรอคะ"

"ห๊ะ ใครเป็นแฟนใครนะ" เตวิชถามวิมลเสียงแข็งทันที

"เอ่อ ก็คือเมื่อกี๊คุณมาร์ชแนะนำตัวกับมลว่าเป็นแฟนคุณลิซน่ะค่ะ"

"ผมบอกว่าเป็นว่าที่แฟนไม่ได้บอกว่าเป็นแฟน โดนรถชนแค่นี้ไม่น่าจะไปกระทบประสาทการรับฟังนะครับฟังไม่ได้ศัพท์จับไปกระเดียดแบบนี้ไม่ดีเลยนะครับ คนเสียหายคือลิซ"

"เอ่อ มลขอโทษค่ะ ขอโทษนะคะคุณลิซขอโทษนะคะคุณมาร์ช" วิมลรีบยกมือไหว้ขอโทษฉันกับพี่มาร์ชทันที

"ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะไม่ต้องขอโทษเธออาจจะได้ยินไม่ถนัด" 

"ลิซพี่ว่าเรากลับกันเลยดีกว่า รบกวนวิมลมามากแล้ว"

"ค่ะ" 

"เธอจะไปไหนไม่ได้ เธอต้องกลับบ้านป๊ากับม๊ากับฉัน"

"ห๊ะ"

"ฉันบอกกับลูกก่อนออกมาว่าจะออกมารับเธอ เพราะฉะนั้นเธอต้องกลับบ้านกับฉัน ส่วนมึง...มาทางไหนก็ไปทางนั้น"

"ผมไปส่งอลิซที่บ้านคุณพ่อคุณแม่คุณเองก็ได้ครับส่วนคุณก็อยู่ดูแลวิมลไป ป่ะลิซเดี๋ยวพี่ไปส่ง"

หมับ!!!

"อ๊ะ" ฉันร้องออกมาเมื่อจู่ๆข้อมือของฉันก็ถูกเตวิชกระชากจนร่างของฉันเซไปอยู่ในอ้อมกอดของเขา

"บ้านกูไม่ต้อนรับมึง ไม่ต้องไป"

"เอ่อ พี่มาร์ชคะ พี่มาร์ชกลับไปก่อนก็ได้ค่ะ เดี๋ยวลิซกลับกับเต" ฉันไม่รู้จะทำยังไงกับสถานการณ์นี้ก็เลยขอร้องให้พี่มาร์ชกลับไปก่อนเพราะถ้าพี่มาร์ชยังดื้อดึงที่จะไปส่งฉันฉันกลัวว่าเตวิชจะโมโหและอาจจะทำร้ายพี่มาร์ช ฉันรู้จักเขาดี

"ก้ได้ครับพี่เห็นว่าลิซขอร้องหรอกนะ ไว้พี่โทรหานะครับ"

"ค่ะ" พี่มาร์ชหันมายิ้มให้ฉันก่อนจะมองหน้าเตอย่างไม่พอใจแล้วเดินออกไปจากห้อง พอพี่มาร์ชออกไปฉันก็สะบัดตัวเองออกจากอ้อมกอดของเขาแต่เตไม่ยอมปล่อย

"นายปล่อยฉันนะเต"

"ไม่ปล่อย"

"นายมากอดฉันทำไมไม่อายมลบ้างหรือไง" ฉันมองไปที่วิมลที่มองฉันกับเตวิชอยู่สายตาของวิมลที่มองมาที่ฉันกับเตวิชมันช่างแตกต่างกันมากจนฉันรู้สึกกลัว

"ไม่ปล่อยถ้าปล่อยเดี๋ยวเธอก็วิ่งตามมันออกไป"

"ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้นแล่ะฉันจะกลับบ้านป๊ากับม๊าพร้อมนายพอใจหรือยัง" ฉันตะคอกใส่เตวิช พอเขาได้ยินแบบนั้นเขาก็ยิ้มออกมาอย่างพอใจก่อนจะยอมปล่อยฉัน

"คุณดจะมารับมลพรุ่งนี้ใช่มั้ยคะ" 

"เปล่า ฉันจะให้คนขับรถที่บ้านป๊ามารับเพราะเธอต้องไปอยู่บ้านป๊ากับม๊า"

"อ่อ..ค่ะ" ฉันจับสังเกตสีหน้าของวิมลที่ดูมีสีหน้าที่ผิดหวังเมื่อรู้ว่าพรุ่งนี้เตวิชไม่ได้มารับเธอออกจากโรงพยาบาล

"นี่ก็ดึกแล้วฉันไม่รบกวนเธอละนะ พักผ่อนให้เต็มที่ละกัน ป่ะลิซกลับบ้านกัน" เตวิชยื่นมือมาจับมือฉันแล้วจุงมือฉันออกมาจากห้อง แต่ๆไม่รู้เพราะอะไรที่ทำให้แันแอบหันกลับไปมองวิมลอีกครั้ง ฉันเห็นวิมลเอามือกำผ้าห่มแน่นเหมือนกำลังระงับความโกรธบางอย่างแววตาสีหน้าของเธอดูน่ากลัวมาก จะว่าฉันตาฝาดก็ไม่น่าใช่