รีเทิร์นรักร้ายนายเจ้าชู้ 

อลิซ...

"เตนายอยู่ไหนแล้วทำไมยังไม่มารับฉันกับลูกอีกห๊ะ!!!" ฉันตะคอกใส่คนที่ฉันโทรหาเป็นสิบๆสายอย่างโมโหแล้วเขาก็เพิ่งรับสายฉันเมื่อครู่นี้นี่เอง ทั้งที่เขาก็รู้ทั้งรู้ว่าวันนี้ฉันกับลูกจะกลับไทย อันที่จริงเขาต้องมารอรับฉันกับลูกสิ ไม่ใช่ให้ฉันกับลูกมารอเขาแบบนี้ ถ้ารู้แบบนี้ฉันน่าจะห้ามลูกไม่ให้บอกเขาให้รู้ก็น่าจะดีเพราะว่าใจจริงแล้วฉันก็ไม่ได้อยากบอกเขาให้เขารู้เลยสักนิดว่าฉันกับลูกจะกลับไทยแต่ลูกน่ะสิดีใจที่จะได้กลับไทยก็เลยโทรไปบอกเขา  คือฉันไม่ได้โกรธลูกหรอกนะที่บอกเขาเพราะฉันรู้ว่าแกอยากเจอหน้าพ่อเพราะไม่ได้เจอกันนานหลายเดือนแล้ว  

("เออ กำลังออกไป รอแป๊บ") เสียงกระหืดกระหอบอย่างคนรีบเร่งของคนปลายสายทำให้ฉันเดาได้ไม่ยากเลยว่าตอนนี้เขายังอยู่ที่ห้อง

("เตจะรีบไปไหนคะ")เสียงหวานๆที่ดังแทรกเข้ามาในสายทำให้ฉันรู้เลยว่าที่เขาลืมมารับฉันกับลูกสาเหตุมาจากอะไร

"อ่อที่แท้นายกำลังมีความสุขอยู่บนเตียงกับสาวๆของนายจนลืมฉันกับลูกสินะหึ ถ้างั้นนายไม่ต้องมาก็ได้อยู่กับผู้หญิงของนายไปก็แล้วกันฉันกับลูกจะกลับกันเอง" หลังจากพูดจบฉันก็กดวางสายทันทีก่อนจะทำการบล็อกเบอร์เขาเพราะฉันรู้ว่าเขาก็โทรกลับมาอย่างแน่นอน ฉันข่มความโกรธพยายามทำใจให้สงบไม่ฟุ้งซ่านไม่คิดมากไม่เสียใจไม่ให้รู้สึกอะไรกับพ่อของลูกแล้วแต่มันก็อดรู้สึกไม่ได้จริงๆ

"แม่ค๊าบทำไมปะป๊ายังไม่มารับเราซักที ผมหิวแล้วค๊าบ" น้องติณณ์ลูกชายวัยสามขวบเงยหน้าขึ้นมาถามฉันด้วยใบหน้าและน้ำเสียงที่บ่งบอกได้ว่าแกหิวขนาดไหน

"แม่ขอโทษนะครับลูก" ขอโทษที่ทำให้ลูกมีพ่อแบบนั้นพ่อที่ไม่มีความรับผิดชอบไม่ว่าจะกี่ปีเขาก็เป็นเตวิชคนเลวคนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง

"เดี๋ยวแม่พาไปกินของอร่อยๆนะครับน้องติณณ์อยากกินอะไรสั่งเต็มที่เลยนะครับ^^" ฉันก้มหน้าลงพูดกับลูกชายตัวน้อยด้วยรอยยิ้มสดใสกลบเกลื่อนความรู้สึกภายในจิตใจของตัวเองตอนนี้

"อ่าววแล้วปะป๊าไม่มารับเราแล้วเหรอค๊าบ"

"เอ่อ..ปะป๊าเค้าติดธุระครับมารับเราไม่ทัน"

"ว๊าาา ผมอยากเจอปะป๊า อยากกอดปะป๊า"

"ไว้วันหลังค่อยเจอปะป๊าก็ได้ครับ เราอยู่ที่นี่อีกหลายอาทิตย์ยังไงติณณ์ก็ต้องได้เจอปะป๊าอยู่แล้วครับ^^"

"ค๊าบบบ^^"

หลังจากนั้นฉันก็เรียกแท็กซี่ให้ไปส่งที่โรงแรมที่พักที่ฉันจองไว้ก่อนจะบินมาที่นี่  ทุกคนคงจะส่งสัยเรื่องราวของฉันใช่ไหมคะ ไว้ฉันจะเล่าให้ฟังนะคะเพราะเรื่องมันยาวมาก

หลังจากมาถึงโรงแรมฉันก็ฝากกระเป๋าให้พนักงานเอาขึ้นไปไว้ที่ห้องพักก่อนจะพาลูกไปที่ห้างใกล้ๆโรงแรมเพื่อหาอะไรทานเพราะแกบ่นหิวตลอดทาง

"ติณณ์หนูอยากกินร้านไหนเลือกๆได้เลยนะครับ" ฉันพาลูกมายังชั้นที่มีร้านอาหารหลากหลายร้านเพื่อให้แกได้เลือกทานในสิ่งที่แกอยากทาน

"ร้านนี้ก็ได้ค๊าบ ผมอยากกินผัดไทย" น้องติณณ์ชี้ไปที่ร้านอาหารไทยร้านหนึ่งที่มีรูปผัดไทยในจานมีกุ้งตัวใหญ่วางกลางจาน คือน้องติณณ์เป็นเด็กที่ชอบทานอาหารไทยมากๆพวกขนมปังไส้กรอก พิซซ่าอะไรแบบนี้แกไม่ค่อยชอบทานเท่าไหร่ซึ่งแกคงซึมซับมากจากฉันเพราะฉันเองก็ไม่ค่อยชอบทานเหมือนกันอยู่ที่อังกฤษฉันมักจะทำอาหารทานเองซะเป็นส่วนใหญ่และเมนุที่ฉันทำบ่อยๆก็คือผัดไทย ฉันจำได้ตอนที่ฉันแพ้ท้องน้องติณณ์ฉันกินแต่ผัดไทยแทบจะทุกวัน กินได้ไม่เบื่อเลยจนเตวิชต้องปรามว่าให้ฉันกินอย่างอื่นบ้างเพราะตอนนั้นเป็นเขาที่ต้องขับรถออกไปซื้อให้ฉันกิน พอคิดถึงช่วงเวลานั้นฉันก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ ฉันมีความสุขมากๆเลยนะที่มีเขาอยู่ใกล้ๆคอยดูแลคอยห่วงใย ซึ่งถ้าเขาดีกับฉันห่วงใยฉันแบบเสมอต้นเสมอปลายก็คงดี