เรื่องสำคัญ

เตวิช....

"บล็อกเบอร์อีกแล้วเหรอวะ เห้ออออ" ผมบ่นพึมพำคนเดียวหลังจากโทรหาอลิชไม่ติด ผมคิดว่าอลิชน่าจะบล็อกเบอร์ผมอีกแล้ว ที่ผมคิดแบบนั้นเพราะครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่อลิซทำแบบนี้โกรธผมทีไรก็จะบล็อกเบอร์ผมตลอดจนติดเป็นนิสัย

"เตขาจะรีบไปไหนคะ แนนยังไม่หายคิดถึงเตเลยน๊าาาา" แนนคู่ควงคนล่าสุดของผมเดินมากอดผมจากทางด้านหลังโดยที่เธอไม่ใส่อะไรเลยที่ผมรู้เพราะผมเองก็ไม่ได้ใส่อะไรเหมือนกัน อะไรต่ออะไรก็เลยแนบชิดกัน แนนพยายามเอาหน้าอกของเธอถูไถไปตามแผนหลังของผมส่วนมือก็มาคอยป้วนเปี้ยนตรงน้องชายของผมเพื่อให้ผมเกิดอารมณ์แต่ตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์อะไรทั้งนั้น แม่ของลูกโกรธผมอยู่ผมจะไปมีอารมณ์เอากับใครได้ไง

"แนน กลับไปก่อน ฉันมีธุระต้องรีบไปทำ"

"ธุระอะไรคะ สำคัญกว่าแนนเหรอ"

"อืมใช่สำคัญ สำคัญมากๆด้วย" ผมดันตัวออกมาจากแนนก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำ ตอนนี้ผมต้องรีบไปหาแม่ของลูกกับลูกชายสุดที่รักของผม ผมรู้ว่าผมผิดที่ไปรับเค้าทั้งสองคนไม่ทันทั้งที่ให้สัญญากับน้องติณณ์ไว้แล้วว่าจะไปรับแกที่สนามบิน ผิดที่ผมเองที่เมื่อคืนออกไปสังสรรค์กับพวกเพื่อนของผมหนักไปหน่อยแถมยังลากผู้หญิงมานอนด้วยก็เลย...นั่นแล่ะครับ ผมผิดเองแล่ะผิดแบบไม่แก้ตัวเลย

หนึ่งชั่วโมงต่อมาผมมาถึงโรงแรมที่อลิซจองไว้ที่ผมรู้ว่าอลิซพักที่นี่พราะผมถามอลิซตั้งแต่ก่อนที่เธอจะมาว่าเธอพักทีไ่หนถ้าไม่มีที่พักให้มาพักที่คอนโดผมก็ได้เพราะคอนโดผมมีหลายห้องนอน แต่เธอปฏิเสธซึ่งผมก็รู้อยู่แล้วครับว่าเธอไม่มาหรอก

ผมนั่งรอนอนรออลิซอยู่บริเวณล็อบบี้เกือบสองชั่วโมงจะหลับแหล่มิหลับแหล่เพราะเมื่อคืนผมแทบไมไ่ด้นอน ไม่ต้องถามนะครับว่าเพราะอะไร จนกระทั่งผมเห็นเธอเดินจุงมือน้องติณณ์เข้ามา ผมรีบลุกจากโซฟาแล้วตรงไปหาเธอกับน้องติณณ์ทันทีด้วยความคิดถึง

"อลิซ น้องติณณ์^^"

"ปะป๊าาาาา ปะป๊าาาาค๊าบบบบ" เสียงลูกชายตัวน้อยตะโกนเรียกผมเสียงดังมากด้วยความดีใจ ผมก็รีบวิ่งไปหาแล้วอุ้มแกขึ้นมากอดมาหอมด้วยความคิดถึงสุดหัวใจ

"ปะป๊าาา ผมคิดถึงปะป๊าจังเลยค๊าบบบ"

"ปะป๊าก็คิดถึงน้องติณณ์นะครับ คิดถึงที่สุดเลย"

" หึ " ไม่ต้องถามนะครับว่าเสียงใคร ผมมองหน้าแม่ของลูกอย่างรู้สึกผิด อลิซเหล่ตามองผมด้วยสายตาไม่พอใจอย่่างแรงก่อนจะสะบัดหน้าเดินหนีผมไปที่เคาท์เตอร์รีเซฟชั่นซึ่งผมก็อุ้มลูกเดินตามไปติดๆ

"คีย์การ์ดห้องพัก ไม่ทราบว่าคุณลูกค้าต้องการกี่ใบคะ"

"ใบ.." ผมรู้ว่าอลิซจะพูดว่าใบเดียวผมก็เลยรีบพูดแทรกขึ้นอย่างไว

"สองใบครับ ขอบคุณครับ"

"นี่!!!" อลิซหันมาจะว่าผมแต่ผมทำเป็นไม่สนใจหันมาคุยกับลูกแทน

"น้องติณณ์ไปไหนมาครับ"

"ไปกินผัดไทยมาค๊าบบ^^"

"ผัดไทย??"

"ค๊าบบบ ผมชอบกินผัดไทยที่สุดเลย" ผมเพิ่งรู้ว่าลูกชายของผมแกชอบกินผัดไทย ผมจำได้ว่าตอนที่อลิซแพ้ท้องแรกๆเธอชอบให้ผมออกไปซื้อผัดไทยให้เธอกินแทบทุกวันจนแม่ค้าผัดไทยจำหน้าผมได้คือพอไปถึงหน้าร้านผมไม่ต้องจดเมนูเลยแม่ค้าจัดให้เต็มกล่องทุกวันเพราะแกรู้ว่าผมมาซื้อให้เมียที่กำลังตั้งท้อง  คิดถึงตอนนั้นถามว่าผมมีความสุขมั้ยมันก็มีนะครับได้เห็นแกเจริญเติบโตในท้องน้อยๆของอลิซ มันเป็นความตื่นเต้นที่เรากำลังจะมีลูกด้วยกัน เรียกว่าแกคือสิ่งมหัศจรรย์ก็ว่าได้ซึ่งตอนนั้นผมกับอลิซอายุแค่สิบแปดย่างสิบเก้าอะไรๆก็ดูตื่นเต้นไปหมด ตอนนั้นพอป๊ากับม๊ารู้ว่าผมทำอลิซท้องป๊ากับม๊าก็ไม่รอช้ารีบไปสู่ขออลิซให้ผมถึงอังกฤษเพราะพ่อกับแม่ของอลิซท่านทั้งสองย้ายไปทำงานและซื้อบ้านอยู่ที่นั่น ส่วนอลิซเธอไม่อยากไปอยู่ที่นั่นเธอขอเรียนต่อที่นี่ซึ่งสาเหตุที่เธอไม่ไปก็เป็นเพราะผมด้วยส่วนหนึ่ง  ตอนนั้นผมโดนพ่อของอลิซชกเข้าที่หน้าไปหลายหมัดโทษฐานทำให้ลูกสาวเพียงคนเดียวของท่านท้องก่อนเข้ามหาลัยซึ่งตอนนั้นอลิซก็รีบเข้ามากอดพร้อมปกป้องผมเธอกับบอกพ่อของเธอว่าถ้าจะผิดก็ผิดทั้งผมทั้งเธออย่าโทษแต่ผมคนเดียวเธอบอกว่าเธอรักผมมาก สุดท้ายท่านก็ยอมให้ผมกับอลิซอยู่ด้วยกันส่วนเรื่องแต่งงานจดทะเบียนรอให้ลูกคลอดก่อนค่อยจดและจัดงานแต่งงานทีเดียวเลย ตอนนั้นเราสองคนดีใจมากที่จะได้อยู่ด้วยกัน ซึ่งป๊ากับม๊าของผมท่านลงทุนซื้อคอนโดใหม่ใจกลางเมืองราคาหลายสิบล้านเพื่อรับขวัญหลานตัวน้อยที่กำลังจะเกิดซึ่งท่านก็ให้ผมกับอลิซอยู่ด้วยกันที่นี่ตามลำพังสองคนได้ใช้เวลาใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันดูแลกันและกัน