บทที่ 12 ตอนนี้ไม่เป็นหนี้แล้ว

“ให้เด็กพักผ่อน พวกเราออกไปคุยด้านนอก”

เจียงเหยียนมือพล่อยหลัง เดินอย่างทะนงองอาจออกไป ด้วยสายตางุนงงของทุกคน

“วินิจฉัยโรคผิดหรือเปล่า หรือว่าไม่ใช่โรคพิษสุนัขบ้าด้วยซ้ำ?”

เจ้านายหวังแพ้อีกเกมแล้ว เงิน 1 ล้านหายไป รู้สึกกลัดกลุ้มใจที่สุด

คุณหมอจางพูดอย่างไม่พอใจ “หล่าวหวัง คุณก็เปิดคลินิก ใช่โรคพิษสุนัขบ้าหรือไม่ ใจคุณไม่รู้เหรอ?”

เขามองดูบนเตียงผ่าตัดอีกเตียงหนึ่ง หมาบ้าที่ถูกเลื่อยกจะะโหลก สมองสุนัขที่ถูกควักกลวง พูดพึมพำ “หรือว่าใช้วิธีโบราณของแพทย์ขั้นเทพกื่อ ใช้พิษสู้พิษ?”

ในตำรายา มีการบันทึกวิธีรักษาแบบนี้จริงๆ แต่นั่นเป็นเรื่องเมื่อ 1800 ปีที่แล้ว

คนรุ่นหลัง เคยลองใช้วิธีนี้ เกือบทั้งหมดจบลงด้วยความล้มเหลว

ทำไมเจียงเหยียนไอ้ขยะนี่ รู้เรื่องเกี่ยวกับวิธีโบราณนี้ แถมยังใช้ได้สำเร็จ

บนใบหน้าสวยงามของจ้าวเซียวหรุหรุ ตอนนี้ยิ้มไม่ออกอีกต่อไป เธอตามมาถึงห้องน้ำชาย มองดูเจียงเหยียนที่กำลังล้างสองมืออย่างละเอียด ถามขึ้น “คุณทำได้อย่างไร?”

เจียงเหยียนมองเธอผ่านกระจก ตอบกลับ “ต่อไปเธอจะสงสัยในชีวิตบ่อย แต่ฉันไม่คิดที่จะตอบเธอหรอก”

“คุณเปลี่ยนไปจองหองแล้ว”

“ชอบไหม?” เจียงเหยียนหัวเราะหึหึ

จ้าวเซียวหรุหรุเดินเข้ามาอย่างไม่พอใจมาก แนบตัวจากด้านหลังของเจียงเหยียน พูดข้างหูเขา

“ขยะที่ผู้คนมากมายดูถูก จู่ๆ ชนะสองครั้ง ไม่สามารถพิสูจน์อะไรได้ เพียงแต่โชคของคุณดีขึ้นแล้ว”

เจียงเหยียนจับก้นใหญ่ของเธอ ถามขึ้น “ดังนั้นเธออยากจะยั่วยวนฉันเหรอ?”

“หึ โชคดีของแบบนี้เชื่อถือไม่ได้ คุณยังคงเป็นคนจนอยู่”

“สำหรับฉันการหาเงิน ง่ายมาก ให้อู๋เสี่ยวเทียนกับเจ้านายหวังขึ้นเงินเดิมพันก่อนเถอะ”

ตอนที่เจียงเหยียนออกมา เห็นอู๋เสี่ยวเทียน กำลังโยนใบแสดงหนี้สูงสองล้านให้กับโจวจี้ซี และพูดอย่างไม่ยอมแพ้ “ฉันต้องชนะกลับมาได้แน่”

“ไม่ ชาตินี้นายไม่มีโอกาสชนะฉัน รวมทั้งพ่อของนาย” เจียงเหยียนพูด

“แกเป็นตัวอะไร หุ้นของ ตลาดสมุนไพรจีนของครอบครัวฉันก็ชนะมาจากนาย”

อู๋เสี่ยวเทียนโมโหอย่างรุนแรง

กว่าจะเหยียบเจียงเหยียนเข้าบ่อโคลนได้ แม้กระทั่งใกล้จะจัดการโจวจี้ซีให้มาอยู่ในกำมือได้แล้ว ไอ้หมอนี่กลับปีนป่ายขึ้นมาได้อีกครั้ง

ถ้าหากนับรวมหล่าวหวัง เวลาสองวัน เจียงเหยียนชนะ 3 ล้านแล้ว

เจียงเหยียนมองดูหล่าวหวัง พูดขึ้น “ถึงตาคุณแล้ว”

“ถือว่าแกฟลุ๊กโชคดี”

หล่าวหวังหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาอย่างโมโห โอนเงินสดให้เจียงเหยียน 5 แสน

“หล่าวหวัง คุณอย่ามือสั่นสิ ยังเร็วไปหน่อย วันที่ดียังมาไม่ถึง” เจียงเหยียนยิ้มพูด

“แกแม่งยังมีหน้ากำเริบเสิบสาน ฉันจะให้แกแพ้กลับคืนมาสองเท่า”

โจวจี้ซีมองดูใบแสดงหนี้ ในใจสับสนวุ่นวาย

เจียงเหยียนเดินเข้ามาพูด “ตอนนี้ฉันไม่เป็นหนี้แล้ว”

“กลับไปกินข้าวเถอะ”

มองดูแผ่นหลังสูงสง่าของโจวจี้ซี อู๋เสี่ยวเทียนโมโหจนเจ็บปวดใจ พูดอย่างรุนแรง

“เจียงเหยียน แกไอ้ขยะนอกจากตายไป ก็ไม่มีทางเลือกอื่น ฉันจะต้องคว้าภรรยาของมาอยู่ในกำมือให้ได้”

...

โรงพยาบาลแพทย์แผนจีนเจียงโจว คณบดีจางโล่กำลังประชุมกับผู้บริหารระดับสูง โล่ซีซีที่กำลังทำการตรวจโรคผลักประตูเข้ามา ท่าทางลนลาน

“ซีซี ลูกร้อนรนทำไม รักษาภาพพจน์หน่อย อย่างน้อยก็เป็น รองคณบดี” คณบดีจางโล่ตำหนิ

“พ่อ เด็กคนนั้นถูกรักษาหายแล้ว” โล่ซีซีพูดหอบ

“เด็กคนไหน”

“หลานชายของหญิงชราคนนั้น คนที่เป็นโรคพิษสุนัขบ้า”

ตอนเช้าหญิงชราพาเด็กมา ทั้งโรงพยาบาลรับรู้เคสนี้กันหมด

ทุกคนรู้สึกเสียใจมาก เด็กเล็กขนาดนี้ น่าสงสารมากจริงๆ ถ้าหากฉีดวัคซีนเร็วหน่อย ชีวิตน้อยๆ ก็ยังสามารถเยียวยาได้

หญิงชราก็น่าสงสาร ร้องไห้จนตาแทบจะบอดแล้ว

แต่โรคที่ไม่มีทางรักษาแบบนี้ ทุกคนก็จนปัญญาที่จะช่วยเหลือ และก็ไม่กล้าสะเพร่า

คณบดีจางโล่โบกมือ พูดอย่างไม่พอใจ “พูดไร้สาระ รีบไปทำงาน อย่ารบกวนพวกเราประชุม”

“จริงๆ ค่ะ เข้าพักฟื้นที่โรงพยาบาลของพวกเราแล้ว” โล่ซีซีพูด

ลูกสาวก็ไม่ใช่คนเลอะเลือน ไม่มีทางเอาเรื่องแบบนี้มาล้อเล่น

ผู้บริหารระดับสูงคนอื่นก็ตกตะลึงกับคำพูดของเธอ รีบมองไปทางเธอ พูดขึ้น “รองคณบดีโล่ คุณพูดต่อเถอะครับ”

คณบดีจางโล่ถามอย่างประหลาดใจ “โรงพยาบาลไหนรักษาหาย ทำไมถึงส่งมาพักฟื้นที่พวกเรา”

“ศูนย์การแพทย์เทียนซิน”

“ไม่มีทาง ฝีมือแค่นั้นของพวกเขาฉันจะยังไม่รู้เหรอ?” คณบดีจางโล่พูดขึ้น

เขาในฐานะบุคคลสำคัญมีบทบาทในโลกแพทย์เมืองเจียงโจว แน่นอนว่าก็เป็นลูกค้าประจำของโรงน้ำชาเทียนซิน

มักจะเล่นสองสามเกมแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกับคนสายงานเดียวกัน แต่เขาไม่เสพติด แพ้หลายแสนก็ไม่เป็นไร

โล่ซีซีสะบัดหางม้า สองมือล้วงกระเป๋าเสื้อกาวน์ พูดขึ้น “พูดอย่างจริงจัง คือเจียงเหยียนรักษาหาย”

“เจียง...เจียงเหยียนคนไหน?”

“ยังจะมีเจียงเหยียนไหนอีก โจวจี้ซีสามีขยะคนนั้นไง”

คณบดีจางโล่สีหน้าเปลี่ยน ลุกขึ้นยืนทันที พูดตะโกน “ไม่มีทาง”

“เด็กพักอยู่ที่ตึก 10 คุณพ่อไปดูก็รู้แล้วไม่ใช่เหรอ?” โล่ซีซีพูด

คณบดีลุกขึ้นยืนเดินออกไป ผู้บริหารระดับสูงกลุ่มหนึ่งก็ตามอยู่ด้านหลัง

หากเรื่องนี้เป็นเรื่องจริง เพียงพอที่จะเล่าสืบทอดไปตลอดกาล ชื่อเสียงโด่งดังทั่วเมืองเจียงโจวแล้ว

ในห้องพักผู้ป่วย แพทย์ประจำถือใบสั่งยาที่จ่ายโดยเจียงเหยียน ขมวดคิ้วแน่น

ไอ้นี่ไม่ใช่หมอของโรงพยาบาลสักหน่อย จำเป็นต้องทำตามไหม

แต่ไอ้หมอนี่สามารถรักษาโรคพิษสุนัขบ้าให้หายได้ นั่นจะต้องสุดยอดมากๆ จีงไม่กล้าไม่ทำตาม

เห็นคณบดีจางโล่มาแล้ว เขารีบเข้าไปต้อนรับ

คณบดีผลักแพทย์ประจำออก มองดูเด็กที่หายใจถี่ รีบจับชีพจรข้อมือของเขา

เขาถลึงตาโตไม่หยุด ปากสั่นเทา

โล่ซีซีประคองหญิงชรานั่งลง ถามขึ้น “คุณยาย คนที่รักษาเด็กชื่ออะไรคะ?”

“หมอเทวดาเจียงไง นั่นคือพระโพธิสัตว์ที่มีชีวิต รู้ว่าฉันเป็นพนักงานทำความสะอาด ไม่เอาเงินจากฉันสักสตางค์”

“อะไรนะ ไม่เอาสักสตางค์เดียว?”

โล่ซีซีเริ่มสงสัยในชีวิต

เจียงเหยียนไอ้หมอนี่ ยากจนสุดฟ้า ติดหนี้มากมาย ทำไมถึงไม่เอาเงิน

“ใช่จ๊ะ”

คณบดีจางโล่สงบอารมณ์ หน้าเข้ม ถามขึ้น “คุณยาย หมอเทวดาที่คุณพูดถึง ชื่ออะไรกันแน่?”

“เหมือนได้ยินทุกคนเรียกเขาว่าเจียงเหยียน บอกว่าเขาคือคนล้างผลาญอะไรทำนองนั้น คนพวกนี้น่ะ มีตาแต่ไม่รู้จักเขาไท่ซาน”

“หึ มันคือเขาไท่ซานกับผีสิ” คณบดีตอบกลับอย่างโมโห

หญิงชราไม่พอใจทันที รีบยืนขึ้น ชี้หน้าคณบดีจางโล่อย่างโกรธเคือง

“คุณมีสิทธิ์อะไรด่าผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตหลานชายของฉัน เขาต่างหากที่เป็นหมอและพ่อแม่ที่แท้จริง พวกคุณรู้จักแต่จะเอาเงินจากผู้ป่วย ถ้าพวกคุณมีความสามารถในการรักษา ฉันจะพาหลานชายขอร้องคนอื่นไปทั่วเหรอ”

คณบดีจางโล่ถูกตอกกลับจนพูดไม่ออก หน้าม่อยคอตกเดินออกไป

เขาพูดกับโล่ซีซี “ลูกไปที่โจวจี้ซีหน่อย ถามเจียงเหยียนดูว่าทำได้อย่างไร”

“เพิ่งด่าตะเพิดไล่เขาไป ตอนนี้ไปหาถึงที่ไม่ค่อยเหมาะสมไหมคะ” โล่ซีซีลำบากใจ

“ไม่เป็นไร เขาอยากจะไปงานวันเกิดของพ่อตา และยังอยากทำธุรกิจกับพวกเรา ทุกอย่างนี้สามารถเจรจากันได้”

โล่ซีซีขับรถอาวดี้ a8 ของเธอไป ตลาดสมุนไพรจีนเมืองเจียงโจว พบเข้ากับโจวปิงปิงที่มาทวงหนี้พอดี

“แกคนหน้าด้าน ไปยืมเงินพ่อของฉันอีกแล้ว”

โจวปิงปิงเข้าประตูไปก็ชี้หน้าด่าโจวจี้ซีกับเจียงเหยียน

ผู้หญิงคนนี้หยาบคายตั้งแต่เกิด

โจวจี้ซีกับเจียงเหยียนกำลังกินข้าว เธอไม่ตอบน้องสาว เพราะว่าไม่อยากคืนเงิน 2 แสนนี้ด้วยซ้ำ

ทรัพย์สมบัติของคุณพ่อ ตามหลักแล้วเธอมีส่วนแบ่งอย่างน้อย 30 ล้าน

คืนเงิน 2 แสนนี่ ต่อไปแม้แต่สตางค์เดียวก็ไม่ได้ส่วนแบ่ง

เจียงเหยียนคีบข้าว พูดขึ้น “จี้ซี คืนให้พ่อของเธอไป”

“กินข้าวของนายไป” โจวจี้ซีพูดอย่างไม่พอใจ

“ฟังฉันเถอะ พ่อของเธอยังคงไม่เป็นอะไร ดังนั้นพวกเราไม่แบกชื่อคนติดหนี้นี้ สำหรับในอนาคต สิ่งที่ควรเป็นของเธอ ฉันจะเอากลับมาให้เธอไม่ขาดแม้แต่สตางค์เดียว”

ตอนนี้แม่เลี้ยงเริ่มแย่งทรัพย์สมบัติ ก็แค่คิดว่าพ่อตาใกล้จะเสียชีวิตแล้วแค่นั้นแหละ