ราชันย์หมอพิทักษ์ยาใจ

เจียงเหยียนรู้สึกหายใจไม่ค่อยออก เขาลืมตาขึ้นด้วยความปวดหัว ในอ้อมกอดกลับมีสาวงามผิวขาวผ่องนอนอยู่

ผมลอนฟูกระจายอยู่บนใบหน้าของเขา กลิ่นหอมลอยเข้าจมูก

หญิงสาวหายใจถี่ ใบหน้าสวยหยาดเยิ้ม แก้มแดงระเรื่อ

ไม่ต้องใช้ตามอง เจียงเหยียนก็สามารถสัมผัสได้ด้วยตัวเองว่าหุ่นเธอดีมาก อ่อนนุ่มและอวบอิ่ม

เขามองดูห้องที่แปลกตาตรงหน้า ทรุดโทรมและคับแคบ มีของจิปาถะวางกองเต็มไปหมด ขัดกันกับเสื้อผ้าแบรนด์เนมของหญิงสาวที่กระจัดกระจายเต็มพื้น

ฉันอยู่ที่ไหน?

ผู้หญิงตรงหน้าเป็นใคร?

ในตอนนี้เอง นอกห้องมีเสียงน่ารักของเด็กผู้หญิงดังขึ้น

“แม่ เมื่อคืนพ่อไม่กลับบ้านอีกแล้วเหรอคะ?”

“เหมียวเหมียว อย่าเข้าไป! เขาไม่ได้กลับมา รีบไปโรงเรียนเถอะ”

“หนูคิดถึงพ่อจัง ทำไมเขาถึงไม่ชอบหนูนะ? เป็นเพราะหนูไม่สบายบ่อยๆ ใช่ไหม ใช้เงินมากเกินไป?” เหมียวเหมียวพูดโทษตัวเอง

“หนูไม่ได้ใช้เงินของเขาสักสตางค์เดียว แม่รักลูกก็พอแล้ว”

เชี่ย ทำไมถึงได้มีภรรยากับลูกโผล่ออกมาด้วย

ในขณะที่กำลังงุนงง ความทรงจำสองแบบที่แตกต่างกัน หลอมรวมกันในสมองของเจียงเหยียนอย่างรวดเร็ว

เขาน่าจะกลับมาเกิดใหม่ในร่างคนล้างผลาญคนหนึ่ง

ไอ้หมอนี่เดิมทีฐานะตระกูลร่ำรวย สืบทอดตลาดสมุนไพรจีนรจากตระกูล วงศ์ตระกูลมีเงินเกินกว่า 100 ล้าน แถมยังแต่งกับโจวจี้ซีดาวมหาวิทยาลัยอันดับหนึ่งของเมืองเจียงโจวเป็นภรรยา

แต่เขาไม่เพียงแพ้พนันทรัพย์สินทั้งหมดของตระกูล เป็นหนี้มากมาย แถมยังลงไม้ลงมือกับภรรยา

เพื่อให้การแต่งงานยังคงดำรงอยู่แต่ในนาม แต่งงานสามปีกว่า แม้แต่มือของภรรยาก็ยังไม่เคยแตะต้อง

ตอนนี้โจวจี้ซียังรักษาความบริสุทธิ์ของร่างกายไว้ สาบานว่าต่อให้ตายก็ยอม

เด็กผู้หญิงที่ชื่อเหมียวเหมียวคนนี้ เป็นเพียงแค่ลูกสาวนอกสมรสที่ถูกทิ้งไว้จากความสำส่อนของเขาก่อนจะแต่งงาน

ตอนนี้ตกอับจนต้องเช่าหน้าร้านเล็กๆ ที่ตลาดสมุนไพรจีนร ขายเครื่องปรุงยาราคาถูกเพื่อเลี้ยงปากท้อง กินอยู่ที่นี่

หญิงสาวในอ้อมกอด เมื่อคืนพากลับมาตั้งใจยั่วภรรยา

อาจเป็นเพราะหลังดื่มเหล้ากินของที่เพิ่มความสนุกสนาน จึงเมาหลับคาเตียง

“เฮ้อ ฉันเป็นถึงผู้สืบทอดนายแพทย์ผู้ยิ่งใหญ่ วิชาแพทย์ยอดเยี่ยมและลึกล้ำ นายน้อยศูนย์การแพทย์เสินหนงกวน ชื่อเสียงโด่งดังทั่วโลก กลับมาเกิดใหม่เป็นอะไร ชื่อเสียงลือนามที่เลื่องลือ เกรงว่าจะรักษาไว้ไม่ได้แล้ว”

เจียงเหยียนมองดูเพดานหลุดล่อน แอบปลงใจ

นี่เปิดฉากก็มีความยากระดับนรกแล้ว

ต่อหน้าภรรยาและลูก ยุ่งกับผู้หญิงคนอื่น ยังคู่ควรที่จะเป็นชายไหม

คิดถึงจุดตรงนี้ เขาถีบหญิงสาวที่นอนหลับลึกอยู่ในอ้อมกอดจนกระเด็นออกไป

หญิงสาวล้มลงบนพื้นอย่างแรง ร้องอย่างน่าอนาถ พูดอย่างโมโห “คุณถีบก้นคนอื่นทำไม”

หญิงสาวตรงหน้า นับว่าเซ็กซี่เป็นพิเศษ แต่ความเจ้าเล่ห์มากเกินไป สำหรับเขาแล้ว ก็แค่ผู้หญิงทั่วไปแค่นั้นแหละ

อีกอย่าง ตอนนี้ในหัวของเขายุ่งเหยิงมาก ต้องการสงบจิตใจ เรียบเรียงสถานการณ์ปัจจุบัน จึงพูดขึ้น “จ้าวเซียวหรุหรุ เด็กอยู่บ้าน รีบใส่เสื้อผ้าให้ดีแล้วกลับไปเถอะ”

จ้าวเซียวหรุหรุยิ้มมีเสน่ห์ ไม่เพียงไม่มีความอับอาย แถมยังเหมือนกับงูสาว พัวพันอยู่บนตัวเขา

“เมื่อคืนคุณดื่มเยอะไป หลับอย่างกับหมู ไม่ได้ทำอะไรเลย ให้โอกาสคุณอีกครั้ง เอาไหมล่ะ?”

เจียงเหยียนหมดคำพูด หญิงสำส่อนเช่นนี้ หาได้ยากบนโลกสินะ

เขายกขาอีกครั้ง ถีบหญิงสาวไปไกลกว่าเดิม

“เชี่ย! แกแม่งเป็นบ้าเหรอ!”

จ้าวเซียวหรุหรุจับก้นที่ล้มเจ็บ ในความโมโหแฝงไปด้วยความงงงวย

เมื่อก่อนเจียงเหยียนก็แค่หมาขี้ประจบตัวหนึ่งตรงหน้าเธอ ทำไมจู่ๆ เปลี่ยนนิสัยแล้ว

เมื่อคืนเจียงเหยียนพูดว่าตั้งใจทำให้ โจวจี้ซีอับอายขายหน้า จ้าวเซียวหรุหรุถึงได้ให้เขาลิ้มลองรสหวาน

เหตุเพราะเมื่อสามปีก่อน โจวจี้ซียังคงเป็นนายหญิงของตลาดสมุนไพรจีนร เคยวิจารณ์จ้าวเซียวหรุหรุว่าไม่เดินเส้นทางที่ถูกต้อง ทำสิ่งที่ไม่ถูกทำนองคลองธรรม ต่อหน้าทุกคนที่การประชุมการค้า

จ้าวเซียวหรุหรุสวมเสื้อผ้าอย่างไม่พอใจ พูดอย่างโมโห “ถ้าไม่ใช่ว่าอยากแก้แค้นภรรยาเย็นชาของแก ขยะอย่างแก สวมรองเท้าให้ฉันก็ยังไม่คู่ควรเลย”

“ขอโทษด้วย ครั้งหน้าค่อยว่ากันเถอะ” เจียงเหยียนพูด

“ค่อยว่ากันกับแม่แกสิ ชาตินี้แกไม่มีโอกาสแล้ว ยังคิดว่าตัวเองคือนายน้อยตระกูลเจียงอยู่อีกเหรอ ไอ้ชั้นต่ำ”

โจวจี้ซีกลับมาจากโรงเรียนอนุบาล พบกับจ้าวเซียวหรุหรุที่เตรียมจะกลับไปพอดี

เธอเดินเข้าเคาน์เตอร์ด้วยใบหน้าเฉยเมย เตรียมทำใบสั่งซื้อ

จ้าวเซียวหรุหรุพิงขอบเคาน์เตอร์ จุดบุหรี่ของผู้หญิง ยิ้มพูด “เธอเป็นถึงคุณหนูตระกูลโจว ทำไมไม่หย่ากับไอ้ขยะซะ เด็กป่วยออดแอดคนนั้นไม่ใช่ลูกแท้ๆของเธอสักหน่อย”

“ฉันมีจิตใจของมนุษย์ พวกเธอไม่มี” โจวจี้ซีตอบกลับ

“ยังแสร้งทำเป็นมีคุณธรรมสูงอีก หงส์ที่ตกอับยังสู้ไก่ไม่ได้ ต่อให้เธอกลับบ้านพ่อแม่ ก็เป็นได้แค่สาวใช้ของแม่เลี้ยงเถอะ”

โจวจี้ซีเงยหน้าขึ้น พูดอย่างไม่พอใจ “เกี่ยวอะไรกับเธอด้วย กรุณาอย่ารบกวนฉันทำงาน”

จ้าวเซียวหรุหรุพ่นควันบุหรี่ พูดขึ้น “ถ้าไปไม่รอด มาดื่มชาที่ศูนย์การแพทย์ของฉันได้นะ มีเถ้าแก่ใหญ่หลายคนปรารถนาในความงามของเธอตั้งนานแล้ว ฉันแนะนำให้เธอ เสนอราคาได้ตามสบาย”

“ไสหัวไป!”

โจวจี้ซียิ่งแย่ จ้าวเซียวหรุหรุก็ยิ่งดีใจ เธอพูดต่อ “รู้ไหมว่าทำไมฉันถึงนอนกับเจียงเหยียนไอ้ขยะนั่น เขาตกลงใช้เธอเป็นข้อต่อรอง แพ้ให้กับเถ้าแก่ใหญ่พวกนั้นได้เล่น เดาสิว่าครั้งหนึ่งของเธอมีมูลค่าเท่าไหร่?”

“ต่อให้ฉันตาย พวกเธอก็อย่าคิดจะทำสำเร็จ” โจวจี้ซีตอบกลับอย่างโมโห

เป้าหมายที่ได้ดูถูกเธอสำเร็จแล้ว จ้าวเซียวหรุหรุจากไปอย่างพึงพอใจ

โจวจี้ซียิ่งคิดยิ่งน้อยใจ น้ำตาไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้

เธอเคยพูดเรื่องหย่าหลายครั้งแล้ว แต่เจียงเหยียนให้ตายก็ไม่ยอม

ที่สำคัญคือ เหมียวเหมียวน่ารักและรู้ความ ฉลาดปราดเปรื่อง เห็นเธอเป็นแม่แท้ๆ

ตอนเหมียวเหมียวขวบกว่าตรวจพบเป็นมะเร็งเม็ดเลือดขาว แม่ผู้ให้กำเนิดโยนเธอให้กับตระกูลเจียง และไม่สนใจอีกต่อไป

เจียงเหยียนพ่อแท้ๆ คนนี้ ไม่สนใจความเป็นความตายของลูกสาวด้วยซ้ำ

เป็นโจวจี้ซีที่เลี้ยงมาจนถึงตอนนี้ ทั้งสองได้ปลูกฝังความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งแล้ว

เธอทนมองดูสาวน้อยน่าสงสาร ป่วยตายแบบนี้ไม่ได้ หรือแม้กระทั่งหิวตาย

หากไม่ใช่การดูแลอย่างพิถีพิถันของเธอ เด็กคนนี้คงมีชีวิตไม่เกินสามขวบ

เจียงเหยียนมองดูโจวจี้ซีผ่านล่องประตู อดไม่ได้ที่จะถูกความงามและออร่าที่เหมือนกับนางฟ้าของเธอดึงดูด

วันนี้เธอสวมใส่เสื้อไหมพรมสีขาวหลวมๆ ผมยาวคลุมไหล่ ดวงตาใสแจ๋วฟันขาว มือสวยที่ขาวนุ่มผอมเรียวเช็ดน้ำตาบนแก้มไม่หยุด

สาวสวยร้องไห้ เห็นแล้วกลับรู้สึกงดงาม

ผู้ป่วยของศูนย์การแพทย์เสินหนงกวน มีลูกสาวตระกูลร่ำรวย มีดาราสาวที่โด่งดัง มีนางแบบระดับโลก

ไม่มีผู้ใด เทียบได้กับความงามละเอียดอ่อนของโจวจี้ซี

“นี่ต่อไปก็คือภรรยาของฉันเหรอ? ความงามตามธรรมชาติ อ่อนโยนใจดีราวกับหยก ไม่รู้จักทะนุถนอมก็ช่างเถอะ ทำไมถึงได้ใจแข็งตบตีได้นะ?” เจียงเหยียนถอนหายใจ

ในฐานะผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง เขาไม่รู้ว่าควรจะออกไปเผชิญหน้ากับโจวจี้ซีอย่างไร

รถเบนซ์คันหนึ่งจอดลงตรงหน้าร้าน คนที่ลงมาคือเด็กสาวขาเรียวยาวท่าทางดุดัน

เจียงเหยียนจำได้ นี่คือโจวปิงปิงน้องสาวคนละแม่ของโจวจี้ซี

เธอเข้ามาก็ตบกุญเจรถลงบนเคาน์เตอร์ ถามอย่างดุเดือด “เธอยืมเงินพ่อฉันอีกแล้วเหรอ?”

“เขาไม่ใช่พ่อของฉันเหรอ?” โจวจี้ซีถามกลับ รีบเช็ดน้ำตา

“เธอแต่งงานกับไอ้ขยะ ทำให้ตระกูลโจวเสียหน้าไปหมด มีสิทธิ์อะไรขอเงิน? แม่ของฉันบอกให้เธอคืนกลับมาอย่าให้ขาดแม้แต่สตางค์เดียว”

“ไม่คืน”

“เชื่อไหมว่าฉันตบปากเธอได้นะ”

โจวปิงปิงยกมือขึ้น เตรียมจะตบคน

ตั้งแต่เล็กจนโต เธออาศัยความรักลุ่มหลงของแม่ของเธอ รังแกโจวจี้ซีแบบนี้ ไม่เคยเห็นเธอเป็นพี่สาว

“หยุดนะ!” เจียงเหยียนพูดตะโกน