บทที่ 5 เหนือความคาดหมาย

เท้าเขาออกแรงในชั่วพริบตา  กระเบื้องปูพื้นส่งเสียงแตกกระจาย  เขาขยับท่าร่างทะยานออกดุจดั่งอสนีสายฟ้าก็ปาน  คว้าตัวเด็กน้อยไว้ในหมับเดียว  หลังจากนั้นสะกิดปลายเท้าลงบนหน้ารถคราหนึ่ง  ร่างกายทะยานลอยพลิ้วถอยหลังอย่างแผ่วเบาหลายเมตร  สลายพลังแล้วร่อนลงบนพื้นอย่างเชื่องช้า       

ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นภายในเวลาแค่เกือบสองวินาทีเท่านั้น    

ช่วงเวลาที่หลี่ผู่วางเด็กน้อยลงนั้น  คนเดินถนนหลายคนที่เห็น  ต่างอุทานออกมาด้วยรู้สึกว่าช่างเหลือเชื่อยิ่งนัก   

และหผู้หญิงคนหนึ่งหลังจากอุทานแล้ว  ก็รีบเร่งวิ่งเข้ามา  อุ้มเด็กน้อยเอาไว้ภายในอ้อมอก  พร้อมกับตรวจสอบขึ้นมา   

เวลานี้คนขับก็ลงมาแล้วเช่นกัน  มองดูเด็กน้อยแวบเดียว  หลังจากพบว่าปลอดภัยดีแล้ว  ก็เดินมาถึงข้างๆ หลี่ผู่      

“คุณเองหรือ?”  ทั้งสองพูดขึ้นแทบพร้อมกัน 

หลี่ผู่ยักๆ ไหล่กล่าวว่า  “บังเอิญจริงๆ เลยนะเนี่ย”      

“ต้องขออภัยด้วยเจ้านาย  ขอโทษด้วยฉันไม่ทันสังเกตเห็น  คุณคงไม่ได้รับบาดเจ็บกระมัง?”  หลานเยว่ยืนด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยความตื่นเต้นอยู่ตรงนั้น      

หลี่ผู่ส่ายหน้ากล่าวว่า  “ผมไม่เป็นไร”    

พูดพลางเขามาถึงข้างๆ เด็กน้อย  ตรวจสอบดูแล้วคราหนึ่ง  หลังจากนั้นพูดกับแม่ของเด็กน้อยว่า  “ไม่เป็นไรใช่มั้ย?”     

“ไม่เป็นไรค่ะ  ขอบคุณมากนะ  เมื่อครู่นี้ฉันกำลังชำระเงินอยู่ในร้านค้า  เจ้าหนูนี่ก็วิ่งออกมาเอง……”  แม่ของเด็กน้อยก็ได้รับความตระหนกตกใจแล้วเช่นกัน  พูดจาตะกุกตะกัก    

หลี่ผู่ยิ้มน้อยๆ กล่าวว่า  “ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว”   

เวลานี้คนจำนวนมากต่างล้วนห้อมล้อมเข้ามา  สีหน้าเต็มไปด้วยความความประหลาด   

เนื่องจากฉากเมื่อครู่นี้นั้น  สำหรับพวกเขาแล้วล้วนรู้สึกว่ามันช่างเหลือเชื่ออย่างยิ่งจริงๆ　　

จากนั้น หลี่ผู่พูดกับหลานเยว่ว่า  “พวกเราไปกันก่อน”    

หลานเยว่พยักหน้าเล็กน้อย  หลี่ผู่ได้ขึ้นไปบนรถของหลานเยว่  แล้วทั้งสองก็ออกจากสถานที่เกิดเหตุ    

บนรถ สีหน้าหลานเยว่ยังคงเต็มไปด้วยความตื่นเต้น  ดูจากกระจกมองหลังรถ  เห็นหลี่ผู่เอาแต่สูบบุหรี่  มองออกไปนอกหน้าต่างโดยไม่พูดไม่จา  เธอจึงยิ่งไม่กล้าพูดอะไรใดๆ  ทั้งสองก็เลยอยู่อย่างเงียบขรึมในลักษณะเช่นนี้         

ผ่านไปเนิ่นนาน  หลานเยว่อดทนต่อไปไม่ไหวแล้วจริงๆ จึงถามขึ้นเสียงเบาๆ ว่า  “เจ้านาย  คุณจะไปไหนคะ?”      

“อ้อ?”  หลี่ผู่เหมือนเพิ่งดึงสติกลับคืนมาได้  เขาครุ่นคิดเล็กน้อยกล่าวว่า  “ช่วยหาสถานที่อยู่อาศัยให้ผมสักแห่ง”        

“คุณมีข้อกำหนดอะไรมั้ยคะ?”  หลานเยว่ถาม   

หลี่ผู่ส่ายหน้า  “ไม่มี  สามารถอาศัยอยู่ก็ใช้ได้แล้ว”     

“ถ้างั้นสถานที่ของบริษัทได้มั้ย?”   

“ย่อมได้อยู่แล้ว”     

หลานเยว่พยักหน้าเล็กน้อย  ขับรถตรงเข้าไปในชุมชนระดับชนชั้นสูงแห่งหนึ่งที่บริเวณใกล้เคียง  แล้วจอดรถอยู่ตรงหน้าคฤหาสน์หลังหนึ่ง      

“นี่คือสถานที่ของบริษัทหรือ?”  หลี่ผู่ถามขึ้นด้วยความประหลาดใจ     

หลานเยว่พยักหน้าตอบว่า  “ใช่ค่ะ  คัยผู่ กรุ๊ปซื้อเอาไว้แล้ว”     

“พวกคุณใช้จ่ายเงินทองช่างมือเติบขนาดนี้นะเนี่ย?” 

หลี่ผู่ลงจากรถมองดูคฤหาสน์หรูหราที่อยู่ตรงหน้า  เขาอดที่จะส่ายหน้าไม่ได้   

คฤหาสน์หลังเดี่ยวในชุมชนโฮโซแบบนี้ เมื่อดูเผินๆก็รู้ว่าเป็นสถานที่ที่ชนชั้นสูงในสังคมอาศัยอยู่  ราคาต้องไม่ถูกอยู่แล้ว    

ภายในดวงตาหลานเยว่เปล่งประกายขึ้นวูบ  เพียงแค่พูดว่า  “ขอเชิญเจ้านายเข้ามาเลยค่ะ”    

หลี่ผู่ติดตามหลานเยว่เข้าไปในคฤหาสน์  เพียงแค่ห้องนั่งเล่นอย่างเดียวก็กว้างถึงสองร้อยตารางเมตรแล้ว  เฟอร์นิเจอร์ที่จัดวางอยู่ภายใน  ทั้งหมดล้วนเป็นแบรนด์ดังระดับไฮเอนด์ทั้งสิ้น  การออกแบบตกแต่งล้วนเต็มไปด้วยกลิ่นอายทางศิลปะอย่างท่วมท้น      

เขาที่เป็นคนนอกวงการผู้หนึ่ง  ก็ยังรู้สึกว่าช่างน่าตื่นตาตื่นใจยิ่งนัก  รู้สึกรื่นรมย์ผ่อนคลายสบายใจมีความสุข 

“ไม่เลวจริงๆเลย”  หลี่ผู่กล่าวชื่นชมขึ้นคำหนึ่ง      

หลานเยว่เชิญหลี่ผู่มานั่งลงบนโซฟา  บดกาแฟสดใหม่ถ้วยหนึ่งนำมาวางไว้ตรงหน้า      

หลี่ผู่จิบคำหนึ่งแล้วขมวดคิ้วพูดว่า  “ขอเปลี่ยนเป็นน้ำชาแก้วหนึ่งเถอะ”     

“ได้ค่ะเจ้านาย”  หลานเยว่รีบชงชาอีกแก้วหนึ่งมาให้ทันที       

หลี่ผู่กวาดมองดูบริเวณโดยรอบแล้วถามว่า  “บริษัทซื้อคฤหาสน์หลังนี้ไว้ด้วยจุดประสงค์อะไรเหรอ?”   

หลานเยว่รีบอธิบายว่า  “นี่คือการลงทุนของพวกเรา  รวมทั้งสิ้นซื้อไว้แล้วจำนวนยี่สิบหลัง  แต่มีเพียงหลังนี้เท่านั้นที่ตกแต่งปรับปรุงใหม่แล้ว”     

“อ้อ  เป็นการลงทุนเหรอ  เรื่องนี้ผมไม่เข้าใจ  พวกเธอเห็นว่าถูกต้องก็ใช้ได้แล้ว”  หลี่ผู่ดื่มน้ำชาคำหนึ่ง  พร้อมกับกล่าวอย่างเฉยเมย       

หลานเยว่นั่งลงข้างๆ ด้วยท่าทางอันสง่างาม  พูดเสียงเบาๆ ว่า  “สถานที่แห่งนี้ช่างคู่ควรต่อการลงทุนเป็นอย่างยิ่ง  ปัจจุบันมูลค่าสูงเพิ่มขึ้นแล้วถึงสิบเปอร์เซ็นต์”     

“ไม่เลวเลย”  หลี่ผู่ผงกศีรษะ     

หลานเยว่พูดต่ออีกว่า  “บริษัทตกแต่งปรับปรุงคฤหาสน์หลังนี้  เพื่อนำมาใช้ต้อนรับลูกค้าแขกคนสำคัญ  แต่ยามปกติฉันก็อาศัยอยู่ในสถานที่นี้เช่นกัน”      

ระหว่างพูดจาหลานเยว่ลอบเหลือบมองหลี่ผู่แวบเดียว    

หลี่ผู่ไม่ใส่ใจแม้แต่น้อยนิด  เพียงแค่พยักหน้ากล่าวว่า  “การตระหนักถึงคุณค่าได้หลาย ๆ อย่างก็ถือเป็นเรื่องดี”       

ในที่สุดหลานเยว่ก็ได้ถอนหายใจโล่งอก แล้วถามขึ้นว่า  “เจ้านาย  คุณต้องทานอะไรสักหน่อยมั้ย  ฝีมือทำอาหารของฉันยังพอใช้ได้อยู่นะ”     

“อา  ตามสบายเลย  อะไรก็ได้ทั้งสิ้น”  หลี่ผู่กล่าวเผยยิ้มน้อยๆ        

หลานเยว่ยิ้มและพูดว่า  “ถ้าอย่างนั้นคุณนั่งก่อน  ฉันจะทำอาหารมื้อเที่ยงก่อน”    

หลี่ผู่พยักหน้า  หลานเยว่ลุกขึ้นและขึ้นไปชั้นสอง       

มาถึงห้องตัวเองบนชั้นสอง  หลานเยว่กุมหัวใจที่เต้นโครมครามของตนเอาไว้  รู้สึกตื่นเต้นสับสนเป็นอย่างมาก       

ตนเองโชคดีเกินไปหรือเปล่า?   

เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าตัวสามารถอาศัยอยู่ด้วยกันกับเจ้านายใหญ่ได้  หรือว่าสวรรค์เบื้องบนประทานโอกาสให้เธอหรอ?        

หลังจากสงบสติอารมณ์ลงพักใหญ่ๆ แล้ว  เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ คำหนึ่งแล้วเปิดตู้เสื้อผ้าออก    

สุดท้ายเธอเปลี่ยนมาสวมใส่ชุดนอนแล้วตัวหนึ่ง  

ชุดนอนตัวนี้ไม่ได้โป๊  แต่ระหว่างการขยับเขยื้อนเคลื่อนไหว  บางทีก็มีบางส่วนที่เปิดเผยอยู่บ้างอย่างเลือนราง  ท่ามกลางการปกปิดสงวนตัวกอปรด้วยเสน่ห์เย้ายวนใจ     

ส่องดูกระจก  หลานเยว่กัดริมฝีปากพลางเดินลงชั้นล่าง    

เธอทักทายหลี่ผู่ในห้องนั่งเล่นอย่างนอบน้อมคำหนึ่ง  ก็เดินเข้าไปในห้องครัว      

ห้องครัวนั้นโปร่งใสโดยสิ้นเชิง  อยู่ในห้องนั่งเล่นสามารถมองเห็นทุกอย่างได้อย่างชัดเจน   

หลานเยว่เริ่มล้างและสับผักอย่างสง่างามชานิชำนาญ  ยุ่งวุ่นวายอยู่ในห้องครัวขึ้นมาแล้ว       

สายตาของหลี่ผู่มองลอดผ่านกระจกสูงจากพื้นจรดเพดานห้องครัว  กวาดผ่านเงาร่างของหลานเยว่  และมุมปากปรากฏรอยยิ้มขึ้นมาวูบ       

ไม่นานนักหลานเยว่ก็ยกบะหมี่ชามหนึ่ง  มาวางลงตรงหน้าหลี่ผู่       

ชั่วขณะหนึ่งที่เธอก้มตัวลงนั้น  พลันบริเวณหน้าอกก็ปรากฏเนินอกอันขาวผ่องนวลเนียนขึ้นมาทันใด      

หลี่ผู่พูดขึ้นอย่างกะทันหัน  “ตรงนี้มีบางสิ่งบางอย่างอยู่นะ”  หลังจากนั้นก็ยื่นมือไปยังบริเวณหน้าอกของหลานเยว่