4/1 ความฝันของแป้ง

“แป้งพรุ่งนี้หยุดงานที่ร้านสักวันนะ พาพี่เขาไปเที่ยวหน่อย ถือโอกาสไปดูร้านกาแฟ ร้านอาหารที่อื่นบ้างว่าเขาจัดตกแต่งกันอย่างไร”

สมใจกระซิบบอกหลานสาว เพราะไม่อยากให้ตาชดกับขิมมาได้ยิน กลัวจะดูไม่ดี

“นี่เป็นคำสั่งใช่ไหมคะยาย แป้งจะได้ไม่เถียงและทำตามอย่างไม่มีเงื่อนไข”

หลานสาวรู้ทันคนเป็นยาย ว่าเขาอยากให้เธอกับหลานชายข้างบ้านเป็นแฟนกัน

“ดีแล้วจ้า หลานสาวคนสวยของยาย”

สมใจหันไปส่งสายตาให้ยายปัทมารู้ว่าทุกอย่างสำเร็จแล้ว เหลือก็แต่ทางนู้นที่ต้องบอกกับหลานชาย

งานเลี้ยงต้อนรับ ผ่านไปอย่างเรียบง่าย ที่สองยายตั้งใจไว้ให้หลานทั้งสองคนได้มีโอกาสสนิทสนมกัน ก็ถือว่าเป็นไปตามต้องการ เพราะปอน แป้ง และขิมต่างก็นั่งหัวเราะกันอยู่อีกโต๊ะตามประสาวัยรุ่น

“ปอนพรุ่งนี้ยายให้แป้งพา เราไปเที่ยวนะ ขับรถในไทยได้ไหมเรา” ยายปัทมาถามหลานชายที่จากเมืองไทยไปนาน

“ได้ครับ ก็ให้ยายแป้งบอกทาง แค่นี้ผมก็ขับได้สบายแล้ว”

“ทำไมไปเรียกน้องว่ายายแบบนั้น” ปัทมาเอ็ดหลาน

“แล้วให้เรียกว่าอะไรดีคร๊าบบบบบ” ชายหนุ่มลากเสียงยาวและเดินไปโอบกอดยายอย่างเอาใจ

“เรียกแป้งเฉยๆ หรือเรียกน้องแป้งก็ได้” ปัทมาเสนอ

“ได้ครับ พรุ่งนี้ผมจะทำตัวน่ารักกับน้องแป้ง หรือจะจีบเลยดีนะ” ปอนแหย่คนที่เขากอด เพราะรู้ว่ายายของเขาพยายามจับคู่อยู่

“จีบเลย แต่ยายไม่เชื่อหรอก ว่าแป้งเขาจะยอมให้ปอนจีบง่ายๆหรอก”

ปัทมาเลี้ยงหลานชายมากับมือ เขารู้ว่าปอนมีนิสัยชอบเอาชนะ รับรองว่าถ้าท้าแบบนี้ หลานชายต้องเดินหน้าจีบแป้งเต็มกำลัง

“ยายคอยดูเลยนะ ผมจะทำให้หลานสาวข้างบ้าน หลงผมจนลืมหูลืมตาไม่ขึ้นแน่นอน”

ปัทมายิ้มในใจ ที่วิธีการของเขาสำเร็จ หลานชายของเขาคงคิดแค่ว่าจะเอาชนะแต่ปัทมาเชื่อว่าความผูกพันของทั้งสองคนที่มีมาตั้งแต่เด็ก จะทำให้ทั้งคู่ตกหลุมรักกันอย่างไม่รู้ตัว

“ขับได้แน่นะ ถ้าไม่ได้แป้งจะได้ขับเอง”

หญิงสาวมองชายหนุ่มที่นั่งข้างๆด้วยสายตาที่ไม่ไว้วางใจ เพราะเมืองไทยกับอเมริกาการขับรถไม่เหมือนกันเลย

“นั่งไปเถอะ แค่บอกทางให้มันล่วงหน้าแล้วกัน ไม่ใช่บอกปุ๊บเลี้ยวปั๊บ” คนขับหันมาทำหน้าจริงจัง

“เอ้า...แล้วนั่นรถใครเลี้ยวเข้าไปบ้านเธอ”

ปอนกำลังจะเคลื่อนรถออกจากบ้านของเขา แต่ดันหันไปเห็นรถยนต์คันหนึ่งขับเข้าไปจอดที่บ้านของแป้งเสียก่อน

“เร็วเลยพี่ปอน รีบขับออกไปเร็ว”

ชายหนุ่มทำตามที่คนข้างๆบอก แต่ก็อดสงสัยไม่ได้ ว่าอยู่ดีๆหญิงสาวทำไมต้องทำท่าตกใจให้เขารีบขับรถออกมา

“ไหนบอกพี่สิ ว่านั่นรถใคร ทำไมต้องทำท่าเหมือนหนีเขาแบบนั้น” ปอนถามเพราะเขาอยากรู้จริงๆ

“เขาชื่อโชกุน แป้งไม่ค่อยอยากเจอเขา แต่เขามาหาแป้งที่บ้านทุกวันเลย บอกไม่ให้มาก็ไม่ฟัง” หญิงสาวเล่าด้วยใบหน้าที่เบื่อหน่าย

“เขามาจีบเธอ ว่างั้น ชื่ออย่างกับการ์ตูนญี่ปุ่น อยากเห็นหน้าตาจัง” ปอนทำท่าขำกับชื่อที่ฟังไม่คุ้นหู

“เขาเป็นลูกครึ่งเกาหลี” แป้งบอกเพื่อให้ปอนรู้ว่าเพราะอะไรเขาถึงได้ชื่อแบบนั้น

“ลูกครึ่งเสียด้วย แล้วทำไมเล่นตัวไม่ชอบเขา หรือว่ารอพี่”

แป้งแทบจะกระอักกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่ กับคำหลังของชายหนุ่ม

“รอพี่ปอนอ่ะนะ โถ....พ่อสุดหล่อ ใครได้พี่เป็นแฟน แป้งว่าต้องเคราะห์หนักมากๆ” หญิงสาวขำจนคนขับแกล้งเหยียบเบรกแบบกระทันหัน

“โอ๊ย! หน้าเกือบชนกระจกแล้ว” แป้งโวยวาย

“ดี ไม่เบรกจนกระเด็นออกนอกรถ แม่คนสวย แม่คนมีลูกครึ่งมาจีบ” ปอนทำเสียงเล็กเสียงน้อยจนคนฟังรู้สึกหมั่นไส้

“ขอบคุณที่ชมนะคะ เลี้ยวซ้ายข้างหน้าเลยวัดอยู่ขวามือ”

ไม่กี่นาที ทั้งคู่ก็พากันมาถึงวัด มาแบบเถียงกันมาตลอดทาง ไม่มีใครยอมใคร

“เข้าวัดแล้วเราจะไม่เถียงกันนะ” ปอนหันมาบอกหญิงสาว

วัดนี้เป็นวัดดังของจังหวัด และวันนี้ก็เป็นวันหยุด คนแน่นเต็มวัด ปอนจับมือแป้งเพราะกลัวจะโดนชนแล้วแยกหากันไม่เจอ

หญิงสาวสะดุ้งเพราะตกใจ ที่อยู่ดีๆก็โดนผู้ชายที่เธอไม่ได้คุ้นเคยมานานมาจับมือเธอไว้แน่น แต่ก็รู้สึกอุ่นใจแปลกๆ จึงปล่อยเลยตามเลย