3/2 ที่แท้ก็คือ

งานอ้อนหลานก็มา เมื่อสักครู่ยังแข็งแรงแข็งขัน เพียงไม่กี่นาที ปัทมาก็ทำท่าทางหมดเรี่ยวแรง นวดขานวดแขนตัวเอง เหมือนร่างกายมันปวดเมื่อยไปทั้งตัว

“ผมก็กลับมาแล้ว เดี๋ยวคุณยายก็หาย” ปอนกอดคนแก่ขี้อ้อนเพื่อเอาใจ

“ไปเก็บข้าวของ พักผ่อนก่อนเถอะลูก เพิ่งลงเครื่องมาและยังต้องเดินทางมาต่ออีก”

ปัทมาไม่รู้ว่าหลานชายมาถึงตั้งแต่เมื่อวานแล้ว และที่สำคัญเขาต้องการซ่อนตัวหลานชายไว้เพื่อให้เจอกับสาวสวยที่เขาหวังจะได้เป็นหลายสะใภ้ตอนคืนนี้

“ออกมาได้แล้วจ้า หลานชายสุดหล่อของยาย”

ปัทมาขึ้นมาตามหลานชาย ซึ่งทุกคนมาพร้อมหน้ากันแล้ว แขกที่มาก็มีแต่คนกันเอง มีสมใจ หนูแป้ง ตาชด และก็ขิม ซึ่งสองคนหลัง บ้านจะอยู่ถัดไปอีกหลายหลัง จึงไม่สนิทเท่ากับสมใจที่บ้านอยู่ติดกัน

“เฮ้ย! นี่คุณ”

เมื่อแป้งและปอนได้เจอหน้ากัน ต่างก็ชี้หน้า และร้องอุทานเป็นเสียงเดียวกันด้วยความตกใจ

“เอ้าทำไม ชี้หน้ากันแบบนั้นล่ะสองคนนี้ ต้องดีใจสิลูกไม่ได้เจอกันเป็นสิบปี”

สมใจหันไปมองหน้าคนทั้งคู่และถามด้วยความสงสัย เพราะเหมือนสองคนนี้เพิ่งมีเรื่องอะไรกันมา

“สวัสดีครับยายสมใจ ผมกับน้องแป้งเจอกันแล้วเมื่อวานที่ร้านอาหาร แต่ตอนนั้นเราต่างก็จำกันไม่ได้” ชายหนุ่มเริ่มเล่า

“ใช่ค่ะยาย แค่นั้นค่ะไม่มีอะไร เราก็แค่ตกใจที่สุดท้ายเรารู้จักกัน ใช่ไหมคะพี่ปอน”

แป้งรีบตอบตัดตอนขึ้นมา เพราะไม่อยากให้ชายหนุ่มเล่าถึงการกระทำที่ไม่น่ารักของเธอ เพราะถ้ายายรู้มีหวังเธอโดนบ่นตายแน่ๆ

“ใช่ครับ และผมยังดันทำกระเป๋าใส่เงินหายอีก”

ชายหนุ่มยิ่งรู้ว่าหญิงสาวไม่อยากให้เล่า เขาจึงแกล้งยังไม่ยอมเปลี่ยนเรื่องคุย

“แย่จังเลย แล้วทำอย่างไรล่ะลูก” สมใจถามด้วยความเป็นห่วง

“และแป้งก็ช่วยหาให้จนเจอค่ะ ใช่ไหมคะพี่ปอน”

หญิงสาวเดินมาควงแขนชายหนุ่มที่ไม่ได้เจอกันเกินสิบปีไว้แน่น ก่อนจะแอบหยิกเนื้อด้วยความหมั่นไส้

“โอ๊ย!” ปอนแกล้งร้อง

“เป็นอะไรล่ะลูก” ปัทมารีบหันมาถาม

“สงสัยน้องแป้งจะคิดถึงผมมากไปหน่อยเลยกอดเสียแน่น ผมเลยรู้สึกเหมือนโดนหยิกเนื้อเลยครับ”

คนแก่สองคนมองหน้ากันด้วยรอยยิ้ม ที่เห็นทั้งคู่ดูสนิทสนมกันเร็วกว่าที่คิด

“ตาชด กินเยอะๆนะ ช่วงนี้เอาแต่เข้าสวนเนื้อตัวแห้งจนเหลือแต่กระดูกแล้ว”

ปัทมาเคยเป็นแฟนเก่ากับตาชดแต่เธอก็เลือกคนผิด ดันตัดสินใจแต่งงานกับตาของปอนที่เป็นหนุ่มกรุงเทพ ถึงแม้จะย้อนเวลากลับไปไม่ได้แต่สองคนนี้ก็ยังมีความรู้สึกดีๆให้กันเสมอ

“มันว่างๆไม่รู้จะหาอะไรทำ ” ตาชดให้เหตุผล

“ขิม ไปตักขนมบัวลอยมาให้ตาหน่อยสิลูก” สมใจหันไปบอกหลานสาวตาชด ซึ่งเป็นเด็กเงียบๆ

“ไปอยู่อเมริกาเป็นสิบปี นึกว่าจะนิสัยดีขึ้น”

แป้งยังคงเกาะแขนชายหนุ่มไว้แน่น และว่าเขาด้วยเสียงเบาข้างหู

“นิสัยดีจะตาย แถมหน้าตาดีอีกต่างหาก” ปอนทำท่าทะเล้นตอบ

“ขี้แกล้ง รังแกแต่ผู้หญิง ระวังสักวันแป้งจะเอาคืนให้สาสมเลย ฝากไว้ก่อน” หญิงสาวพูดไปก็หยิกเนื้อเจ้าของแขนไปด้วย

“อย่าฝากนานนะ ขี้เกลียดรอ” ปอนยังคงเถียงแบบอารมณ์ดี ยิ่งทำให้หญิงสาวเพิ่มความโมโห ที่ทำอะไรเขาไม่ได้เลย

“ยังไม่เลิกทะเลาะกันเลยนะ สองคนนี้ ตั้งแต่เด็กจนโต”

ขิมเดินมาตักขนมบัวลอยอยู่ข้างหลังคนทั้งคู่ จนได้ยินทั้งสองคนกำลังปะทะคารมกัน

“ขิมอยู่ข้างใคร” แป้งหันไปถามแกมข่มขู่

“ดูนั่น นิสัยไม่ดี บังคับให้ขิมต้องเลือกข้างอีก” ปอนได้ทีว่าซ้ำ

“อยู่ตรงกลางดีกว่า ขืนเลือกข้างปวดหัวตาย ฮ่าๆ”

ขิมเดินกลับไปยังโต๊ะที่เธอคอยนั่งดูแลตาของเธออยู่ ด้วยความรู้สึกที่ขำสองคน ที่ทะเลาะกันไม่เลิกเสียที

“แป้งพรุ่งนี้หยุดงานที่ร้านสักวันนะ พาพี่เขาไปเที่ยวหน่อย ถือโอกาสไปดูร้านกาแฟ ร้านอาหารที่อื่นบ้างว่าเขาจัดตกแต่งกันอย่างไร”

สมใจกระซิบบอกหลานสาว เพราะไม่อยากให้ตาชดกับขิมมาได้ยิน กลัวจะดูไม่ดี