3/1 ที่แท้..ก็..คือ

ชายหนุ่มลูกครึ่งยังคงไม่เข้าใจ ว่าหญิงสาวไม่ได้อยากเจอเขา ยังพยายามจะรู้ให้ได้ว่าร้านที่แป้งไปทำงานชื่อร้านอะไร

“โชกุนกลับไปก่อนนะ วันนี้แป้งอารมณ์ไม่ดี เอาไว้แป้งอารมณ์ดีเมื่อไหร่จะโทรหา ”

หญิงสาวยังคงอารมณ์ค้างมาจากที่ร้าน ที่สุดท้ายเธอต้องกลายเป็นฝ่ายขอโทษลูกค้าที่ท่าทางไม่น่าไว้วางใจ พอมาเจอกับโชกุนที่พูดไม่รู้เรื่องยิ่งหงุดหงิดมากขึ้น

เมื่อรู้ว่าขืนอยู่ต่อไป มีแต่จะทำให้คะแนนติดลบ ชายหนุ่มจอมตื๊อจึงยอมกลับแต่โดยดี

“มารอตั้งแต่เที่ยงแล้ว พ่อสุดหล่อแห่งแดนกิมจิ”

สมใจประชดหลานสาวทันที ที่แป้งเดินขึ้นไปยังบ้านไม้ทรงไทยประยุกต์

“แป้งว่า เขาต้องอยากมาหายายมากกว่าแป้งแน่ๆเลย” หญิงสาวแซวคนเป็นยายกลับ

“เลิกพูดถึงอีตาโชกุนดีกว่า ที่ให้กลับมา จะให้มาช่วยทำอาหารต้อนรับ แขกพิเศษของยาย”

“ใครกันคะ” แป้งสงสัย

“เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็รู้ ทำอาหารสักสองสามอย่าง แต่งานเราจะจัดที่ลานหน้าบ้านของยายปัทมานะลูก” สมใจอธิบาย

“แล้วทำไมไม่จัดบ้านเราล่ะ”

“บ้านเราลานหน้าบ้านแคบนิดเดียว ส่วนบ้านนู้น เขาจัดสวนหย่อมไว้เสียสวย ลานก็กว้าง ยายตกลงกับบ้านนู้นไว้แล้ว แป้งมีหน้าที่ทำอาหารกับแต่งตัวสวยๆอยู่ร่วมงานก็พอ”

หญิงสาวพยายามคิดว่าแขกคนพิเศษคือใคร เธอก็คิดไม่ออกนอกจากครอบครัวของปอนชายหนุ่มที่ชอบแกล้งเธอเมื่อตอนเด็กๆ แต่ถ้าเป็นอย่างนั้น ทำไมยายต้องไม่ยอมบอกและทำท่าเหมือนมีความลับอย่างนี้

“ผัดกระเพราไม่เผ็ดจานนึงครับ”

ชายหนุ่มกลับไปที่ร้านเดิม เพราะหวังจะได้เจอกับหญิงสาวที่ทะเลาะกับเขาเมื่อวาน

“ติดใจเหรอคะ มาสองวันติดเลย” เจ้าของร้านเดินมาทักทาย

“ครับ ผมเพิ่งกลับมาจากอเมริกา ไม่ได้กินอาหารรสชาติไทยๆแบบนี้มาหลายปีแล้ว”

“เมื่อวานต้องขอโทษด้วยนะคะ ที่พนักงานพูดจาไม่สุภาพ” เจ้าของร้านยังคงรู้สึกผิด

“แล้วนี่เธอไปไหนเสียล่ะครับ” ชายหนุ่มได้โอกาสถามหา

“ที่บ้านเธอมีงานด่วน เลยโทรตามกลับไปตั้งแต่เมื่อวานแล้วค่ะ”

ปอนมาเก้อ เขาตั้งใจมาเจอหญิงสาวที่เขารู้สึกถูกชะตาอยากทำความรู้จัก อุตส่าห์นอนโรงแรมไม่ยอมกลับไปนอนที่บ้านยาย เพื่อหวังจะได้เจอเธอ แต่กลับพลาดไปเสียอย่างนั้น

การเดินทางของคนที่ย้ายไปอยู่อเมริกาหลายปีไม่ง่ายเลย เขาใช้เวลาอยู่นาน กว่าจะเดินทางมาถึงบ้านที่เขาเกิดและใช้ชีวิตช่วงเด็กๆอยู่ที่นี่

บ้านยังคงเหมือนเดิม แต่การตกแต่งดูเปลี่ยนไป ใต้ถุนสูงโปร่ง มีห้องเพิ่มขึ้น แต่ที่น่าแปลกใจ คือลานบ้านตอนนี้เหมือนกำลังจะมีงานเลี้ยงเลย

“ยาย ยายครับ ปอนกลับมาแล้วนะ”

ชายหนุ่มยังไม่กล้าขึ้นบ้าน จึงตะโกนเรียกยายให้แน่ใจก่อน ว่าเขามาถูกบ้านแน่นอน

“หลานรักของยายมาแล้ว”

ปัทมาส่งเสียงมาก่อนที่ตัวจะเดินลงบันไดมาเจอกับหลานชายเสียอีก

“สวัสดีครับยาย คิดถึงที่สุดเลย” ชายหนุ่มโผกอดหญิงชราที่อายุเกินหกสิบมาหลายปี

“โตเป็นหนุ่มหล่อขึ้นเยอะเลย ขึ้นบ้านกันก่อน ยายเตรียมห้องนอนไว้ให้แล้ว”

ปัทมาไม่อยากให้หลานชายยืนอยู่ข้างล่างนาน เพราะยังไม่อยากให้ทั้งแป้งและปอนได้เจอกัน

“ข้างล่างมีงานอะไรกันเหรอครับ” ปอนถามเพราะสงสัยตั้งแต่มาถึง

“ก็งานเลี้ยงต้อนรับหลานชายสุดที่รักของยายกลับบ้านอย่างไรล่ะ”

ปัทมาอธิบายด้วยใบหน้าที่บานเป็นจานเชิงด้วยความดีใจที่หลานชายกลับมา

“คุณยายสมใจสบายดีไหม” คนถามไม่กล้าถามถึงหลานเลยถามถึงยายแทน

“สบายดีจ๊ะ คนนั้นเขาแข็งแรงกว่ายายอีก มีแต่ยายที่สามวันดีสี่วันไข้ ถึงให้หลานรีบกลับมา กลัวจะไม่ทันได้ดูใจยาย”

งานอ้อนหลานก็มา เมื่อสักครู่ยังแข็งแรงแข็งขัน เพียงไม่กี่นาที ปัทมาก็ทำท่าทางหมดเรี่ยวแรง นวดขานวดแขนตัวเอง เหมือนร่างกายมันปวดเมื่อยไปทั้งตัว

“ผมก็กลับมาแล้ว เดี๋ยวคุณยายก็หาย” ปอนกอดคนแก่ขี้อ้อนเพื่อเอาใจ

“ไปเก็บข้าวของ พักผ่อนก่อนเถอะลูก เพิ่งลงเครื่องมาและยังต้องเดินทางมาต่ออีก”