2/2พำรหมลิขิต

“ผมไม่ได้ไม่มีเงินจ่าย แต่ผมหากระเป๋าใส่เงินไม่เจอ” ชายหนุ่มเถียงกลับ

“เอาอย่างนี้ค่ะ คุณคิดว่าตอนเข้ามาที่ร้านมันยังอยู่ไหมคะ” เจ้าของร้านพยายามช่วยหาทางออก

“อยู่แน่นอนครับ ผมยังหยิบขึ้นมาดูตอนนั่งในร้านเลย” ชายหนุ่มยืนยัน

“ถ้าอย่างนั้น คุณเดินไปส่วนใดของร้านบ้าง เราจะได้ไปช่วยหา”

“ใช่ครับ ผมไปที่ห้องน้ำ และหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูป กระเป๋าอาจจะล่วงตอนนั้นก็ได้” ปอนเริ่มมีหวัง

“ไปดูที่แถวห้องน้ำหน่อย” เจ้าของร้านหันไปบอกหญิงสาวที่เมื่อสักครู่ยืนทะเลาะกับลูกค้าอยู่

“นั่นไง คุณเจอแล้วจะเอาไปซ่อนใช่ไหม”

ชายหนุ่มแย่งกระเป๋าใส่เงินจากมือของหญิงสาว เมื่อเดินตามมาทันเห็น ว่าเธอกำลังจะเปิดดูข้างใน

“ฉันแค่จะดูว่ามันใช่ของคุณแน่ไหม” หญิงสาวโมโหกลับ

“เอาเป็นว่าเจอแล้วนะคะ ขอโทษลูกค้าที่ไปพูดจาไม่ดีใส่เขา” เจ้าของร้านหันมาบอกกับแป้ง

“ขอโทษค่ะ”

ถึงไม่เต็มใจ แต่หญิงสาวยอมทำตาม เพราะอยากได้ความรู้จากการทำอาหารของร้านนี้ เพราะแป้งตั้งใจจะเปิดร้านอาหารเล็กๆสักร้าน จึงต้องการหาประสบการณ์

เมื่อทั้งคู่แยกย้ายกัน ปอนตัดสินใจที่จะยังไม่เข้าไปพักที่บ้านของยาย เพราะเขารู้สึกสนใจในตัวหญิงสาวที่เจอที่ร้าน จึงอยากไปเจอหน้าเธออีกทีในวันพรุ่งนี้

“แป้ง ทีหลังอย่าใช้อารมณ์กับลูกค้านะ เห็นไหมว่าเขาไม่ได้ตั้งใจจะโกง ” เจ้าของร้านหันมาอบรมแป้ง

“ค่ะ แป้งขอโทษ”

หญิงสาวรู้สึกผิดที่ทำให้เจ้าของร้านรู้สึกไม่ดี แต่ก็ยังแอบหมั่นไส้ชายหนุ่มที่หน้าตาไม่ถูกชะตาอยู่

“เกือบลืมเลย ยายของแป้งเขาโทรศัพท์มา ให้กลับบ้านไปช่วยเตรียมงานเลี้ยงที่บ้านด่วน”

“งานเลี้ยงอะไรคะ” หญิงสาวสงสัย

“ยายเขาไม่ได้บอก เขาบอกแค่เพียงแค่นี้ ถ้าอย่างนั้นวันนี้ก็เลิกงานเร็วหน่อยจะได้ไม่ต้องกลับบ้านค่ำ”

แป้งมาช่วยงานที่ร้านแบบไม่เอาค่าแรง เพราะเธอหวังเพียงประสบการณ์ ไม่ว่าจะเรื่องการทำอาหาร การจัดร้าน การบริหาร ทางเจ้าของร้านจึงให้เธอเลิกงานได้ตามสะดวก

บ้านของแป้งกับร้านอยู่ห่างกันเกือบสามสิบกิโลเมตร ยิ่งเข้าใกล้หมู่บ้าน ทางยิ่งดูเปลี่ยว ถึงแม้จะขับรถยนต์ก็ยังต้องคอยระวังอยู่ดี

“เอ้า! โชกุน มานั่งทำอะไรตรงนี้ แป้งก็บอกแล้วไงว่าไม่ต้องมา ปกติแป้งไม่ได้กลับนะ วันนี้ยายโทรตามให้มาช่วยงาน ทีหลังไม่ต้องมารอแบบนี้เลย”

โชกุนมาเฝ้าหญิงสาวที่บ้านแบบนี้ทุกวัน เพราะอยากจะตามไปที่ร้านก็ไม่มีใครยอมบอกว่าแป้งทำงานอยู่ที่ร้านไหน

“แป้งก็บอกผมมาสิ ว่าคุณทำงานที่ร้านอะไร ผมจะได้ไม่ต้องมาคอยเฝ้าที่บ้านแบบนี้ จะได้ไปหาที่ร้านแทน”