4/2 ความฝันของแป้ง

วัดนี้เป็นวัดดังของจังหวัด และวันนี้ก็เป็นวันหยุด คนแน่นเต็มวัด ปอนจับมือแป้งเพราะกลัวจะโดนชนแล้วแยกหากันไม่เจอ

หญิงสาวสะดุ้งเพราะตกใจ ที่อยู่ดีๆก็โดนผู้ชายที่เธอไม่ได้คุ้นเคยมานานมาจับมือเธอไว้แน่น แต่ก็รู้สึกอุ่นใจแปลกๆ จึงปล่อยเลยตามเลย

“ขอพรอะไรนานเชียว”

ปอนถามคนข้างๆเพราะเขาเห็นเธอหลับตาอธิษฐานอยู่เสียนาน

“แป้งขอให้ได้เปิดร้าน อย่างที่ตั้งใจไว้ค่ะ”

หญิงสาวตอบตามที่เธอขอ แต่แค่บอกไม่ครบทุกข้อ เพราะจริงๆเธอของให้เธอได้เจอเนื้อคู่ไวๆด้วย

“แป้งอยากเปิดร้านอาหารมากเลยเหรอ”

ชายหนุ่มถาม เมื่อทั้งคู่กลับขึ้นมานั่งในรถ เพื่อเตรียมจะเดินทางต่อ

“ใช่ค่ะ แป้งเรียนจบมาทางนี้ อยากเป็นเจ้านายตัวเอง ตอนนี้ก็กำลังรวบรวมเงินอยู่ และมองหาที่ ยังไม่รู้จะเปิดที่ไหน แนวไหน หรือยังไงเลยค่ะ”

แป้งเธอเกิดมาในครอบครัวที่ฐานะปานกลาง เงินที่ใช้เรียนและใช้ในการดำเนินชีวิตอยู่ทุกวันนี้ ก็คือเงินที่ได้จากประกันชีวิต เมื่อครั้งที่มารดาของเธอจากไป

“พี่ขอเป็นหุ้นส่วนสักคนได้ไหม พี่ไม่ค่อยมีความรู้เรื่องอาหารไทย แต่ถ้าเป็นอาหารฝรั่งพี่พอทำได้ ส่วนเรื่องเงินพี่ช่วยออกให้ก่อน พอได้กำไร แป้งค่อยเอามาคืนพี่”

หญิงสาวมองหน้าคนพูด เด็กผู้ชายที่คอยแกล้งเธอตลอด แถมชอบเอาเปรียบเธอทุกเรื่องตั้งแต่เด็กๆ วันนี้เขากลับอาสาจะมาหุ้นกับเธอ แถมจะให้ยืมเงินอีก

“แป้งขอคิดดูก่อนนะคะ คงยังไม่ได้เปิดเร็วๆนี้แน่”

“ร้านกาแฟข้างหน้า น่ารักจัง เราลองเข้าไปดูกัน เพื่อได้ไอเดีย”

ปอนเลี้ยวรถเข้าร้านกาแฟที่อยู่ข้างทาง เป็นร้านเล็กๆ ที่ดูจากภายนอกแล้วตกแต่งได้น่าเข้ามาก

เมื่อเข้าไปในร้าน แป้งนั่งมองคนตรงหน้าที่กำลังสนใจรายละเอียดของทุกส่วนของร้าน ไม่เว้นแม้แต่ห้องน้ำ แป้งแอบคิดในใจ นี่เขาดูจริงจังมากกว่าเธอเสียอีก

“ร้านที่นี่จัดได้ดีมาก เขาใช้วัสดุที่หาง่าย ราคาไม่แพง”

ปอนกลับมาเล่าให้หญิงสาวฟัง หลังจากเขาเดินสำรวจและถ่ายรูปมุมที่เขาชอบจนหมดทั้งร้าน

“พี่ปอนอยากหุ้นกับแป้งจริงๆเหรอคะ” หญิงสาวถามเพราะคิดว่าเขาอาจะแค่สงสารเลยขอหุ้นด้วย

“พี่เรียนการตลาดมา พี่ชอบการค้าขายอยู่แล้ว เพียงแต่พี่ยังรู้จักเมืองไทยน้อย ความสามารถเรื่องอื่นก็ยังไม่ค่อยมี ถ้าขืนลงทุนทำคนเดียวมีหวังเจ๋งแน่ ๆ”

ปอนตั้งใจที่จะหางานประจำทำสักพัก เพื่อสร้างสมประสบการณ์แต่เป้าหมายในชีวิตของเขาจริงๆ ไม่ต่างจากแป้งคือการอยากเป็นนายตัวเอง

“จำตอนเราเล่นขายของได้ไหมคะ ขิมไม่ซื้อของแป้งเลย เอาแต่ซื้อของพี่ปอน”

หญิงสาวคิดถึงครั้งเมื่อยังเด็กอยู่ สามคนชอบเล่นเป็นพ่อแม่และเล่นขายของที่สุด

“มันก็ธรรมดานะ พ่อค้าหล่อ ว่าแต่วันหลังเราพาขิมมาเที่ยวด้วยก็ดีนะ”

ปอนลืมคิดถึงขิม เพราะมัวแต่อยากจะจีบแป้งเพื่อเอาชนะยาย

“ถ้าขิมมาด้วยคงสนุกนะคะ” คนพูดดูน้ำเสียงเหมือนแอบน้อยใจ

“แต่ถ้ามาสองคนพี่ก็มีความสุขนะ”

คนแก่กว่าหยอดคำหวาน จนคนที่กำลังนั่งจิบกาแฟ หน้าแดงเพราะเขินจนต้องรีบหันหน้าไปทางอื่น

“มีแฟนหรือยังล่ะเรา” ปอนเข้าเรื่อง

“ยังค่ะ หน้าตาแบบนี้ใครเขาจะอยากเป็นแฟนด้วย”

“ก็พี่ไง”

เจอคำตรงๆเข้าไปแบบนี้ แป้งแทบอยากจะเอาตัวเองมุดเข้าไปใต้โต๊ะเสียให้ได้ คนบ้าอะไรพูดจาแบบนี้ หญิงสาวคิดในใจ ก่อนจะคิดคำพูดที่จะทำให้บรรยากาศเปลี่ยนเป็นตลกแทน

“ไม่เอาหรอกค่ะ แค่เล่นเป็นพ่อแม่กันตอนเด็กๆ พี่ปอนก็ใช้แป้งเสียจนหัวหมุนไปหมด”

“นี่เธอไปเอาน้ำมาให้หน่อยสิ”

ชายหนุ่มทำเสียงเหมือนเมื่อเขาเด็กๆ จนทั้งคู่พากันหัวเราะ เพราะคิดถึงภาพเก่าๆของวันวาน ที่ยังเป็นเด็กตัวน้อยๆกัน

“เป็นเด็กก็ดีเหมือนกันนะ ไม่ต้องมีเรื่องให้ทุกข์ใจ แป้งจำได้ว่าร้องไห้ เสียใจหนักสุด ก็ตอนที่พี่ตัดผมเปียของแป้งไป แต่พอโตมา มีเรื่องทุกข์ใจแค่ไหน บางครั้งก็ไม่กล้าแม้แต่จะร้องไห้”

“เอาผมเปียมาต่อคืนไหม ” ชายหนุ่มถามกลับ

“พี่ปอนยังเก็บไว้เหรอคะ” แป้งถามเพราะตกใจ ไม่คิดว่าเขาจะยังเก็บผมของเธอไว้

“พี่ตั้งใจอยากจะได้อะไรสักอย่าง เอาไว้ดูต่างหน้า คิดอะไรไม่ออกเลยเอากรรไกรมาตัดผมเธอ เห็นไหมการที่เราเป็นเด็กเราคิดน้อย เราก็ทุกข์น้อย ถ้าลองเป็นตอนนี้ พี่คงต้องมานั่งคิด ว่าจะขออะไรไปดูต่างหน้าดีนะ อันนั้นจะดีไหม อันนี้จะเหมาะไหม สู้เอากรรไกรมาตัดเปียที่เดียวจบเลย”

แป้งคิดตามคำพูดของพี่ชายที่ไม่ได้เจอกันเสียหลายปีพูด มันจริงทุกอย่าง ยิ่งโตยิ่งคิดมาก ยิ่งคิดมากก็ยิ่งทุกข์

“พี่ปอนรู้ไหม ว่าแป้งต้องตัดผมสั้นเลย แล้วไม่ใช่แค่สั้นธรรมดา สั้นจนถึงครึ่งหู ใครเห็นก็พากันหัวเราะ”

เมื่อกลับไปคิดถึงเหตุการณ์นั้นขึ้นมา หญิงสาวก็ยังอดโกรธคนทำไม่ได้

“คนสวยตัดสั้นแค่ไหนก็สวย” คนปากหวานพยายามคลี่คลายสถานการณ์