บทที่ 3.1 'คนนอก'

บทที่ 3.1

'คนนอก'

เจย์เดินกลับเข้ามาในบ้านก่อนจะขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อพบว่าบ้านของเขามันเงียบผิดปกติทั้ง ๆ ที่จีนควรจะโผล่ออกมารับหน้าเขาเหมือนเช่นทุกครั้งแล้วแต่นี่กลับไม่มี ชายหนุ่มกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ัเพื่อมองหาภรรยาสาวของตัวเองก่อนจะเดินไปยังห้องนั่งเล่น

พลันดวงตาคู่คมก็เบิกกว้างเล็กน้อยด้วยความตกใจเมื่อพบร่างของจีนนอนแผ่หลาอยู่บนโซฟาด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยดีนัก ร่างสูงรีบวิ่งไปหาอีกฝ่ายในทันทีก่อนจะเอื้อมมือไปเขย่าตัวของจีนเบา ๆ

“จีนเป็นอะไร ตื่นสิฉันกลับมาแล้ว”

จีนค่อย ๆ ลืมตาขึ้น ก่อนจะส่งยิ้มให้เจย์เมื่อเห็นอีกฝ่ายกลับมาจนได้ หญิงสาวหันไปมองนาฬิกาก็พบว่าตอนนี้มัน บ่ายสามกว่าแล้วแน่นอนว่าเจย์กลับสายมาก

“ฉันไม่เป็นไรหรอกแค่มึนหัวนิดหน่อยเอง ฉันโทรหานาย นายก็ไม่ยอมรับสายฉัน”

“...อะ...เออ...คือ”

“ช่างมันเถอะไม่ต้องพูดหรอก”

จีนพูดแทรกขึ้นเมื่อเห็นท่าทางลำบากใจของเจย์ เขาคงลำบากใจที่จะพูดเหตุผลที่เขาไม่ยอมรับสายเธอออกมาและเธอก็ไม่คิดจะคาดคั้นด้วยจะเหตุผลอะไรก็ช่างเขาเถอะ บางทีถ้าเธอรู้มันอาจจะทำให้เธอเสียความรู้สึกไปมากกว่านี้ก็ได้

“ฉันขอโทษนะ” เจย์มีสีหน้ารู้สึกผิดอย่างเห็นได้ชัด

“ไม่เป็นไรหรอก ฉันไม่ได้โกรธนายสักหน่อย” จีนส่งยิ้มให้เจย์ก่อนจะประคองตัวขึ้นนั่ง

เจย์รีบช่วยประคองจีนขึ้นมานั่งในทันทีก่อนจะจ้องมองอีกฝ่ายด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นอาการของจีนไม่สู้ดีนักเพราะหน้าอีกฝ่ายซีดมากเลย “นี่เธอกินข้าวบ้างหรือเปล่าเนี่ย?"

“ฉันกินไม่ค่อยลงอะพอกินก็อ้วกออกมาหมด พาให้ไม่อยากกินด้วย”

“เธอต้องฝืนกินนะไม่อย่างงั้นร่างกายเธอจะไม่ไหว”

“ฉันอยากกินพวกผลไม้มากกว่า แต่ว่าลุกไปปลอกไม่ไหว”

“งั้นเดี๋ยวฉันไปปอกให้นะ นั่งรออยู่ที่นี่นะ”

เจย์พูดจบก็ลุกออกมาจากห้องนั่งเล่นในทันทีก่อนจะเดินไปยังห้องครัวที่อยู่ติดกันนั่นแหละ ชายหนุ่มเปิดตู้เย็นออกก่อนจะหยิบเอาแอปเปิล ส้ม ออกมาจากตู้เย็นเพื่อปอกให้จีนกิน

ร่างสูงเหลือบไปเห็นหม้อที่ตั้งอยู่จึงเปิดดูก็พบว่ามันเป็นแกงจืดวุ้นเส้นของโปรดเขาและยังมีน้ำพริกผักต้มอีกจึงนึกขึ้นได้ว่าจีนบอกว่าจะทำของโปรดไว้รอเขากลับ

ให้ตายสิเขาลืมไปซะสนิทเลยอยากจะเอาหัวโขกกำแพงชะมัด นี่จีนคงลุกมาทำอาหารพวกนี้จนหน้ามืดแบบนั้น เขาก็บอกแล้วว่าไม่ต้องทำอะไรหนัก ๆ แต่จีนก็ไม่เคยฟังเขาเลยช่างเป็นคนที่ดื้อจริง ๆ หลังจากที่ปอกผลไม้เสร็จเจย์ก็ยกจานผลไม้กลับมาที่ห้องนั่งเล่นก่อนจะวางมันลงที่โต๊ะกลางแล้วทิ้งตัวลงนั่งข้างจีน

“ฉันบอกเธอแล้วไงว่าอย่าทำอะไรหักโหม ทำไมถึงได้ชอบทำอะไรหนักอยู่เรื่อย” เจย์พูดบ่นจีนอย่างหงุดหงิด

“ก็ฉันอยากทำให้นายนิ” จีนมีสีหน้าที่หงอยลงเล็กน้อย

“แต่เธอไม่ค่อยดี ถ้าเป็นอะไรไปจะทำยังไงอยู่บ้านคนเดียวด้วย”

“ฉันไม่เป็นอะไรหรอกน่าแค่ทำงานบ้านเล็ก ๆ น้อย ๆ เอง”

“ฉันก็บอกแล้วว่าให้จ้างมาบ้านมาช่วยงาน”

“แต่ฉันอยากทำให้นายเองมากกว่านิ ฉันเป็นเมียนายนะก็แค่อยากทำหน้าที่เมียให้สมบูรณ์เท่านั้นเอง”

เจย์ถอนหายใจออกมาเล็กน้อยกับความดื้อรั้นของจีนที่ทำให้เขาหงุดหงิดที่พูดไปทั้งหมดบ่นไปทั้งหมดก็เพราะเป็นห่วงจีนกับลูกนั่นแหละแต่อีกฝ่ายไม่ได้เห็นค่าความห่วงใยของเขาเลย

“ฉันไม่ได้ต้องการให้เธอมาทำหน้าที่เมียที่ดีอะไรหรอกนะ ฉันโตแล้วดูแลตัวเองได้ไอ้เรื่องอาหารการกินฉันก็ทำเองได้หรือไม่ก็ซื้อกินได้ ส่วนเรื่องงานบ้านอื่น ๆ ก็จ้างแม่บ้านไปเถอะจะมาทำเองให้ลำบากทำไม เงินมีตั้งเยอะแยะทำอย่างกับไม่มีเงิน ฉันว่าเธอควรจะอยู่เฉย ๆ บ้างนะไม่ใช่ดื้อรั้นไปซะทุกเรื่องอย่าลืมสิว่าถ้าเธอเป็นอะไรไปมันส่งผลกระทบถึงลูกด้วย หยุดเป็นเมียที่ดีสัก 9 เดือนคงไม่ลงแดงตายหรอก”

จีนก้มหน้าลงในทันทีจนคอเธอแทบจะหดเข้าไปในลำคอเมื่อถูกเจย์ตะคอกใส่แบบนั้นด้วยท่าทางไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด หญิงสาวขบกัดริมฝีปากเล็กน้อยด้วยความรู้สึกผิด นี่แค่เธออยากจะเป็นเมียที่ดีก็ผิดด้วยหรือไง

“ฉันทำอะไรก็ไม่เคยถูกใจนายอยู่แล้วนิ ไม่ว่าจะทำอะไรก็ตามนายมักจะมองว่ามันน่ารำคาญเสมอ คนไม่ใช่ต่อให้พยายามยังไงก็ไม่ใช่”

“โอ๊ย!” จีนร้องอุทานออกมาเล็กน้อยเมื่อถูกเจย์กระชากแขนแล้วบีบมัน

“อย่าประชดประชันให้มันมากได้ไหมเพราะเธอเป็นคนแบบนี้ไงฉันถึงได้รำคาญ” เจย์พูดด้วยสีหน้าหงุดหงิดก่อนจะโยนแขนของจีนทิ้งและลุกเดินกระแทกเท้าออกไปจากห้อง

คำพูดของเจย์ทำให้จีนมีน้ำตาเล็กน้อย หญิงสาวพยายามกะพริบตาถี่ ๆ เพื่อกลั้นน้ำตาของตัวเองเอาไว้ไม่ให้มันไหลออกมา คำก็รำคาญ สองคำก็รำคาญไม่รู้ว่าตั้งแต่รู้จักกับเจย์มาเธอฟังคำนี้จากปากเขามากี่ครั้งแล้ว ในสายตาของเขาเธอมันก็แค่ภาระเท่านั้นแหละไม่ได้สำคัญอะไรทั้งนั้นแต่สิ่งที่สำคัญกับเขาที่ทำให้เขายังอยู่กับเธอก็คือลูกต่างหาก

เจย์กระแทกประตูห้องจนเสียงดังลั่นก่อนจะเดินกระแทกเท้าไปที่เตียงแล้วทิ้งตัวลงนอนด้วยสีหน้าหงุดหงิด ยอมรับว่ารำคาญจีนในบางครั้งก็อีกฝ่ายชอบงี่เง่าดื้อรั้นและช่างประชดประชันเป็นใครจะไม่รำคาญบ้างล่ะ จะอะไรกันนักหนาทำอย่างกับเขาไม่ได้รับผิดชอบ ทุกวันนี่ที่อยู่ด้วยกันก็รับผิดชอบมากพอแล้วนะไม่ได้ทิ้งขว้างสักหน่อยทำไมต้องประชดประชันด้วย

เสียงมือถือดังขึ้นจนเจย์ขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะหยิบออกมาดู พลันรอยยิ้มบางก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขาเมื่อพบว่าคนที่ส่งข้อความมาคือแพรวานั้นเอง เขาลืมไปเลยว่าเขาบอกแพรวาว่าจะส่งข้อความไปหาตอนกลับถึงบ้านแล้ว